INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Skarbu Państwa przedstawione we wniosku z dni 1 czerwca 2010 r. (data wpływu 17 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Decyzją z dnia x 2009 r. Wojewoda, działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.), art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 120 ze zm.) oraz art. 236 § 1 i art. 238 Kodeksu Cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa przez następcę prawnego - Zarząd Województwa. Jednocześnie ustalił wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w kwocie 11.769,00 zł, zastrzegając powiększenie opłaty o podatek VAT, w przypadku obowiązku jego naliczenia. Wydając przedmiotową decyzję Wojewoda nie uwzględnił zwolnienia o charakterze podmiotowym o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Przepis ten stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa dla realizacji których zostały powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Norma kompetencyjna zawarta w art. 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyznacza starostę wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej jako organ reprezentujący Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami, w tym naliczania i pobierania opłat rocznych. Przez starostę należy rozumieć także prezydenta miasta na prawach powiatu - art. 4 pkt 9b ustawy. Wobec pozostawienia kwestii naliczenia podatku VAT do uznania organu reprezentującego właściciela gruntu, Prezydent Miasta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej w ramach powierzonej delegacji ustawowej, działając w oparciu o obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług doliczył do wyżej wskazanej opłaty podatek VAT w wysokości 22%, uznając iż cywilny charakter instytucji użytkowania wieczystego, uzależniający powstanie tego prawa od stosownego wpisu w księdze wieczystej (art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami) oraz data wydania decyzji wywłaszczeniowej przemawia za koniecznością opodatkowania opłaty rocznej. Wniosek o ujawnienie nabytych - na skutek wydania przez Wojewodę decyzji uwłaszczeniowej z dnia x 2009 r., znak: - praw został złożony przez użytkownika wieczystego w dniu x 2009 r. i został zrealizowany przez sąd wieczystoksięgowy w dniu x 2009 r. Użytkownik wieczysty kwestionuje zasadność doliczenia podatku VAT podnosząc, iż użytkowanie wieczyste powstało z mocy samego prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., tym samym przed wejściem przepisów nakładających podatek VAT na oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Ponadto, wywodzi, iż od 1990 r. włada faktycznie nieruchomością. Przy dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru (art. 19 ust. 1 ustawy), które nastąpiło już w roku 1990. Tym samym data wydania decyzji uwłaszczeniowej pozostaje bez znaczenia dla skutków powstania tego prawa zważywszy na deklaratoryjny charakter decyzji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podlega reżimowi ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ze szczególnym uwzględnieniem brzmienia art. 15 ust. 6) obowiązek opodatkowania opłat rocznych pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, jeżeli nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu nastąpiło z mocy prawa w dniu 5 grudnia 1990 r. (uwłaszczenie) na podstawie art. 200 ustawy o gospodarce nieruchomościami, natomiast fakt nabycia tego prawa stwierdzony został w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez wojewodę po dniu 1 maja 2004 r., a wpis do księgi wieczystej nastąpił w dniu x 2009 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie organ władzy publicznej - Wojewoda - w drodze przepisu art. 200 ustawy o gospodarce nieruchomościami wydał decyzję, w której stwierdził nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa w zakresie realizowanych przez niego zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został on powołany. W ocenie Wnioskodawcy czynność nabycia prawa użytkowania wieczystego ma charakter cywilnoprawny, niezależnie od sposobu i formy nabycia tego prawa (umowy, bądź decyzji uwłaszczeniowej). W konsekwencji dla ustalenia czy do opłaty rocznej winien zostać doliczony podatek VAT, istotny jest moment powstania prawa użytkowania wieczystego połączony z wpisem tego prawa w księdze wieczystej. Skoro decyzja uwłaszczeniowa została wydana po dniu 1 maja 2004 r., tj. pod rządami przepisów nakładających na opłaty roczne podatek VAT, następnie na jej podstawie nabyte prawa zostały ujawnione w księdze wieczystej zachodziły podstawy do naliczenia podatku VAT do opłat rocznych.

W art. 27 zd. 2 in fine ustawy o gospodarce nieruchomościami wyrażono zasadę, w myśl której warunkiem koniecznym ustanowienia użytkowania wieczystego jest wpis do księgi wieczystej. Nadanie konstytutywnego charakteru tej instytucji wywołuje określone skutki prawne. Dopóki wpis nie nastąpił, dopóty nie powstało użytkowanie wieczyste na rzecz określonej osoby (zob. postanowienie SN z dnia 5 lipca 2001 r. II CKN 1220/00, OSP z 2002 r. Nr 9, poz. 123; uchwała SN z dnia 9 marca 1995 r., lII CZP 149/94, M. Prawn. z 1995 r. Nr 11, s. 336). Zgodnie natomiast z art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.), wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu. Niewątpliwie powstanie lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego wymaga dokonania odpowiedniego wpisu do księgi wieczystej, z tym jednak zastrzeżeniem, iż zasada wstecznego działania wpisu ustanowiona w wyżej powołanym art. 29, znajduje zastosowanie także przy wpisach o charakterze konstytutywnym.

Oznacza to, że – w razie dokonania wpisu – datą powstania prawa użytkowania wieczystego lub jego przejścia na nabywcę jest data złożenia wniosku o wpis (por. uchwałę SN z dnia 21 maja 2002 r., III CZP 29/02, OSNC z roku 2003 Nr 6, poz. 76). Innymi słowy wpis konstytutywny do księgi wieczystej oznacza, że powstanie określonego prawa i jego przejście na nabywcę uzależnione zostało od dokonania wpisu w księdze wieczystej. Tym samym przed dokonaniem wpisu osobie, na której rzecz wpis ma nastąpić przysługują wszystkie uprawnienia wynikające z umowy o ustanowieniu prawa, z wyjątkiem samego prawa. Zdaniem organu, podzielając pogląd wojewody, nie znajdowało zastosowania zwolnienie o charakterze podmiotowym, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Fakt stwierdzenia przez wojewodę nabycia prawa użytkowania wieczystego w drodze decyzji administracyjnej nie powoduje przekształcenia stosunku cywilnoprawnego łączącego strony umowy użytkowania wieczystego w stosunek administracyjny. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują ogólnego zwolnienia od podatku od towarów i usług czynności nabycia gruntu Skarbu Państwa w użytkowanie wieczyste (zarówno, gdy źródłem takiej czynności jest umowa, jak i gdy źródłem takiej czynności jest ustawa). Ponadto, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy aktów wykonawczych do tej ustawy, nie wprowadzają ogólnego zwolnienia od tego podatku w zakresie zdarzeń, których źródło tkwi w ustawie (zdarzeń powstałych z mocy prawa). W zakresie czynności oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jedynym zwolnieniem od podatku od towarów i usług dopuszczalnym w przepisach prawa podatkowego jest zwolnienie, o którym mowa w § 12 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku oddawanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych przeznaczonych na cele rolnicze.

Reasumując, oddanie gruntu Skarbu Państwa w użytkowanie wieczyste jest kwalifikowane w świetle ustawy o podatku od towarów i usług jako towar, a ponieważ jest czynnością odpłatną (pobierane są z tego tytułu opłaty) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od sposobu powstania tego prawa. W niniejszej sprawie stwierdzenie nabycia prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłaty rocznej z tego tytułu nastąpiło po 1 maja 2004 r., gdy taka czynność podlega podatkowi od towarów i usług w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tym samym opłata ta powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy. Konsekwencją ustawowego traktowania nabycia użytkowania wieczystego jako dostawa towarów, jest ustalenie z jaką datą czynność ta nastąpiła. Jeżeli przed dniem 1 maja 2004 r., nie podlega ona podatkowi od towarów i usług. Zasadą jest bowiem, że przy dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru (art. 19 ust. 1 ustawy). Innymi słowy jeżeli grunt został oddany w użytkowanie wieczyste przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, kiedy tego rodzaju czynność nie podlegała daninie, nie ma podstaw do pobierania tego podatku od opłat rocznych płatnych po wejściu w życie nowych przepisów. Należy zauważyć, iż opodatkowania opłat z tytułu użytkowania wieczystego ustawodawca nie uzależnił od sposobu formy nabycia prawa użytkowania gruntu w związku z tym także w przypadku, gdy nabycie następuje na podstawie decyzji administracyjnej (decyzji uwłaszczeniowej) należy naliczyć VAT należny z tytułu tych opłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 5 ust. 2 ustawy - czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Towarami natomiast, zgodnie z treścią art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Punkty 6 oraz 7 zostały dodane do przytoczonego art. 7 ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) i obowiązują od dnia 1 grudnia 2008 r. Należy jednak zaznaczyć, że wspomniana zmiana miała charakter wyłącznie techniczny potwierdzający dotychczas stosowaną praktykę.

W poprzednim stanie prawnym Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy obejmuje grunty, opowiedział się za stanowiskiem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów (uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06).

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Z zawartych tam regulacji wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Z kolejnych przepisów Kodeksu (art. 234, 235 i 237) wynikają kolejne uprawnienia użytkownika wieczystego ukształtowane na wzór uprawnień właściciela. W wyniku ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot.

Wobec powyższego, uwzględniając treść art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy obejmuje grunty, należy uznać, że oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie dokonane po dniu 1 maja 2004 r. stanowi dostawę towarów, i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Konsekwencją przyjętego stanowiska, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów będzie stwierdzenie, że w przypadku, gdy taka czynność nastąpiła przed dniem 1 maja 2004 r., nie podlega ona obecnie podatkowi od towarów i usług.

Co do zasady, w przypadku dostawy towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru – art. 19 ust. 1 ustawy. Jednakże obecnie na mocy art. 19 ust. 16b ustawy, w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu.

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw przepis art. 19 ust. 16b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do podatników, którzy oddali grunt w użytkowanie wieczyste po dniu 30 kwietnia 2004 r., z wyłączeniem podatników, którzy rozliczyli z tego tytułu podatek w całości przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) - sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej. Artykuł 71 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Zgodnie z ust. 4 opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wojewoda, decyzją z dnia 29 stycznia 2009 r., stwierdził, na podstawie stosownych przepisów, nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa przez następcę prawnego państwowej - Zarząd Województwa. Jednocześnie ustalił wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, zastrzegając powiększenie opłaty o podatek VAT, w przypadku obowiązku jego naliczenia.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 obowiązującej do dnia 31 grudnia 1998 r. ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.) – grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy (związku międzygminnego), z wyłączeniem gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych innych niż Skarb Państwa stają się z tym dniem z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego (...). W myśl art. 2 ust. 3 ww. ustawy o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości – nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, o których mowa w ust. 1, oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali, o których mowa w ust. 2, stwierdza się decyzją wojewody w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub decyzją zarządu gminy w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy (...).

Z kolei jak stanowi art. 200 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w sprawach stwierdzenia nabycia, z mocy prawa, na podstawie ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (…), z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali przez państwowe i komunalne osoby prawne oraz bank x, które posiadały w tym dniu grunty w zarządzie, niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się następujące zasady:

1. nabycie własności budynków, innych urządzeń i lokali następuje odpłatnie, jeżeli obiekty te nie były wybudowane lub nabyte ze środków własnych tych osób lub ich poprzedników prawnych;
2. nabycie prawa użytkowania wieczystego oraz własności stwierdza w drodze decyzji wojewoda - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub wójt, burmistrz albo prezydent miasta - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy;
3. w decyzji, o której mowa w pkt 2, ustala się warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 62 ustawy i w art. 236 Kodeksu cywilnego, oraz kwotę należną za nabycie własności, a także sposób zabezpieczenia wierzytelności określony w ust. 2;
4. na poczet ceny nabycia własności, o której mowa w pkt 3, zalicza się zwaloryzowane opłaty poniesione z tytułu zarządu budynków, innych urządzeń i lokali; przy nabyciu użytkowania wieczystego nie pobiera się pierwszej opłaty.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że prawo użytkowania wieczystego stwierdzone zostało w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez wojewodę po dniu 1 maja 2004 r. oraz zostało wpisane do ksiąg wieczystych po dniu 1 maja 2004 r.

Instytucja ksiąg wieczystych jest obecnie uregulowana w ustawie z dnia ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.). Księgi wieczyste to specjalny rodzaj rejestru, który przedstawia stan prawny nieruchomości, czyli pozwala autorytarnie ustalić, komu i jakie przysługują prawa do danej nieruchomości. Wszelkie prawa rzeczowe powinny być ujawnione w księgach wieczystych, które są do wglądu publicznego. W ten sposób księgi zapewniają maksymalne bezpieczeństwo obrotu nieruchomościami. Polski system ksiąg wieczystych nie jest jednak doskonały z uwagi na nieprzyjęcie w pełni zasady powszechności. Przepisy ustawy tylko w niektórych przypadkach przewidują obowiązek ujawnienia praw.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie ani fakt nabycia prawa stwierdzony w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez wojewodę po dniu 1 maja 2004 r., ani wpis do księgi wieczystej dokonany w roku 2009 nie przesądza o nabyciu prawa do użytkowania wieczystego. Należy zatem uznać, że nabycie tego prawa nastąpiło w tej sytuacji przed 1 maja 2004 r., tj. z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. – jak wskazał Zainteresowany – na podstawie przepisów ustawy o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Reasumując, opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), po wejściu w życie nowej regulacji prawnej tj. ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ani nie zawiera w sobie podatku należnego, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy.

Tak więc, w przedmiotowej sprawie opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.