INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wytworzenia produktów oraz nabycia towarów i gadżetów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2010 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wytworzenia produktów oraz nabycia towarów i gadżetów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność od dnia 1 października 2009 r. i powstała w drodze wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa firmy „R.” S.A., tj. organizacyjnie i finansowo wyodrębnionego zespołu składników materialnych i niematerialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej między innymi na produkcji konserw rybnych pod marką "K.". W związku z tym, iż po wydzieleniu, zgodnie z Planem Podziału, Spółka nie wstąpiła w prawa i obowiązki „R.” S.A. wynikające z umów handlowych, dotyczących sprzedaży krajowej produktów, obie spółki były i są zainteresowane współpracą w kwestii handlu produktami „K.”. W tym celu w dniu 29 września 2009 roku podpisana została umowa współpracy pomiędzy spółkami na zakup przez „R.” S.A. produktów Wnioskodawcy i następnie ich sprzedaż na terenie całego kraju. W ramach umowy „R.” S.A. zobowiązał się do kupowania produktów i towarów od Wnioskodawcy i stałego prowadzenia działań mających na celu wspomaganie sprzedaży produktów i towarów, a w szczególności wsparcie w zakresie wprowadzenia produktów i towarów do kontrahentów z którymi „R.” S.A. wiąże umowa na dostawę produktów i towarów "K." (zwłaszcza sieci handlowe), organizowanie akcji promocyjnych oraz pozostałe działania z zakresu trade marketingu. Wnioskodawca zaś zobowiązał się do zapewnienia „R.” S.A. dostępności produktów i towarów i do zapłaty wynagrodzenia za świadczenie usług. Ponadto Spółka wydaje na rzecz „R.” S.A. bądź bezpośrednio na rzecz kontrahentów tej spółki produkty i towary bez wynagrodzenia. Przekazania takie mają związek z prowadzoną działalnością handlową i produkcyjną Spółki. Spółka dokonuje nieodpłatnych przekazań w następujących sytuacjach:

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów Spółki do punktów handlowych, w celu wykorzystania ich do prezentacji klientom (np. w przypadku wprowadzenia nowego produktu na rynek),

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów w ramach programów lojalnościowych,

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów w ramach konkursów i innych działań marketingowych, których celem jest maksymalizacja obrotów,

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów mających związek z ilością sprzedanego towaru, tzn. w przypadku sprzedaży określonej ilości towarów podmiot organizujący sprzedaż (sklep lub konkretny handlowiec) otrzyma nieodpłatnie jako nagrodę, np. egzemplarz sprzedawanego towaru,

• nieodpłatne przekazanie gadżetów reklamowych podczas spotkań biznesowych (część z nich zawiera logo Spółki).

Powyższe produkty, towary i gadżety przekazują managerowie sprzedaży zatrudnieni przez Wnioskodawcę oraz przedstawiciele handlowi zatrudnieni przez „R.” S.A. (jedna z czynności w ramach umowy o współpracy handlowej). Produkty i towary przekazywane są z magazynu na podstawie dokumentu RW. Odbiera je przedstawiciel handlowy celem przekazania do finalnego odbiorcy, który nie dokonuje jednakże pisemnego potwierdzenia odbioru.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy nieodpłatne przekazanie produktów, towarów i gadżetów mające związek z prowadzonym przedsiębiorstwem (reklama i reprezentacja Spółki) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT bez pisemnego potwierdzenia odbioru przez finalnego odbiorcę...
2. Czy kosztem uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są koszty wytworzenia produktów lub cena nabycia towarów i gadżetów...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie nr 2). Wniosek Spółki w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Spółka uznaje, iż nie stanowią kosztów uzyskania koszty wytworzenia/nabycia produktów i towarów związane z przekazywanymi nieodpłatnie produktami. Art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Ponadto, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…), przy czym odrębnymi przepisami dotyczącymi prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż Spółka powstała w drodze wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa firmy „R.” S.A. i prowadzi działalność polegającą między innymi na produkcji konserw rybnych pod marką "K.". W związku z tym, iż po wydzieleniu Spółka nie wstąpiła w prawa i obowiązki „R.” S.A. wynikające z umów handlowych, dotyczących sprzedaży krajowej produktów, a obie spółki były i są zainteresowane współpracą w kwestii handlu tymi produktami, podpisana została umowa współpracy pomiędzy spółkami na zakup przez „R.” S.A. produktów Wnioskodawcy i następnie ich sprzedaż na terenie całego kraju.

W ramach przedmiotowej umowy „R.” S.A. zobowiązała się do kupowania produktów i towarów od Wnioskodawcy i stałego prowadzenia działań mających na celu wspomaganie sprzedaży produktów i towarów, a w szczególności wsparcie w zakresie wprowadzenia produktów i towarów do kontrahentów z którymi „R.” S.A. wiąże umowa na dostawę produktów i towarów "K.", organizowanie akcji promocyjnych oraz pozostałe działania z zakresu trade marketingu. Wnioskodawca zobowiązał się do zapewnienia „R.” S.A. dostępności produktów i towarów i do zapłaty wynagrodzenia za świadczenie usług.

Ponadto Wnioskodawca wydaje na rzecz ww. spółki bądź bezpośrednio na rzecz kontrahentów tej spółki produkty i towary bez wynagrodzenia. Przekazania takie mają, jak zaznacza Wnioskodawca, związek z prowadzoną działalnością handlową i produkcyjną. Spółka dokonuje nieodpłatnych przekazań w następujących sytuacjach:

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów Spółki do punktów handlowych, w celu wykorzystania ich do prezentacji klientom (np. w przypadku wprowadzenia nowego produktu na rynek),

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów w ramach programów lojalnościowych,

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów w ramach konkursów i innych działań marketingowych, których celem jest maksymalizacja obrotów,

• nieodpłatne przekazanie produktów i towarów mających związek z ilością sprzedanego towaru, tzn. w przypadku sprzedaży określonej ilości towarów podmiot organizujący sprzedaż (sklep lub konkretny handlowiec) otrzyma nieodpłatnie jako nagrodę, np. egzemplarz sprzedawanego towaru,

• nieodpłatne przekazanie gadżetów reklamowych podczas spotkań biznesowych (część z nich zawiera logo Spółki).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwalifikacji prawnej wymienionych wydatków, tj. oceny, czy mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na tle art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Wobec braku definicji „darowizny” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, wymaga sięgnięcia – w myśl reguł wykładni systemowej – do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Tym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak z powyższego wynika, istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku.

Z charakteru umowy darowizny wynika, że wydatek ponoszony przez darczyńcę nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu, ponieważ darowizna jest umową nieodpłatną, co oznacza, że darczyńca nie oczekuje niczego w zamian. Natomiast kosztami podatkowymi – zgodnie z ogólną zasadą są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1). Wydatek na darowiznę nie jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów. Wydatek taki może być poniesiony jedynie celem dokonania przysporzenia majątkowego na rzecz obdarowanego.

Ustawodawca nie definiuje również pojęcia ofiary. W potocznym znaczeniu tego pojęcia jest to świadczenie nieodpłatne, dokonywane celem przysporzenia, tyle że – w przeciwieństwie do darowizn – dokonywane jest bez wyraźnej podstawy umownej, na mocy jednostronnej czynności prawnej. Mając na uwadze zbliżony charakter prawny, do ofiar wszelkiego rodzaju odnieść można uwagi dotyczące darowizny. Ofiary nie są ponoszone w celu uzyskania przychodów.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, nieodpłatne przekazywanie przez Spółkę produktów i towarów na rzecz „R.” S.A. lub na rzecz kontrahentów tej spółki związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością handlową i produkcyjną i jest wynikiem podjętej współpracy zgodnie z zawarta umową, której celem jest wspomaganie sprzedaży produktów i towarów Spółki, a w szczególności wsparcie „R.” S.A. w zakresie wprowadzenia produktów i towarów do kontrahentów, organizowanie akcji promocyjnych oraz pozostałe działania z zakresu trade marketingu.

W konsekwencji nieodpłatne przekazywanie produktów i towarów:

• w celu wykorzystania ich do prezentacji klientom (np. w przypadku wprowadzenia nowego produktu na rynek),

• w ramach programów lojalnościowych,

• w ramach konkursów i innych działań marketingowych, których celem jest maksymalizacja obrotów,

• jako nagród z tytułu sprzedaży określonej ilości towarów,
  
  - stanowi formę zachęty do kontynuacji współpracy przez klientów i odbiorców produktów „K.”, a tym samym ma wpływ na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów.

Działania te nie wpływają zatem na zmniejszenie majątku Spółki. Wywierają natomiast pozytywny wpływ na postrzeganie Wnioskodawcy przez klientów, a w konsekwencji na zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów. Działania te mają na celu wzmocnienie więzi gospodarczej z kontrahentami i stworzenie korzystnych warunków do kontynuacji współpracy. Skoro zatem wydatki Spółki z tego tytułu wpływają na wysokość osiąganych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, można zaliczyć je, wbrew twierdzeniu Spółki, do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odrębna kwestią do rozpatrzenia są natomiast wydatki Spółki z tytułu gadżetów reklamowych przekazywanych podczas spotkań biznesowych, z których tylko część opatrzona jest logo firmy.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia „reprezentacji” ani „reklamy” należy – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć. W Słowniku Języka Polskiego PWN pojęcia te zostały zdefiniowane następująco:

• Reklama:
  
  
  1. działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,
  2. plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.
     
     
• Reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa z definicji słownikowej wynika, że na gruncie prawa podatkowego pod pojęciem reklamy rozumieć należy ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Reklama może mieć charakter publiczny lub niepubliczny.

Od reklamy należy odróżnić również informację handlową o towarach i firmie (np. zawiadomienie o istnieniu firmy, oferowanych produktach i ich cenach). Różni się ona od reklamy tym, iż nie zawiera w sobie elementów wartościujących przedmiot sprzedaży, ani zachęcających do jego nabycia. Wydatki te podobnie jak wydatki na reklamę stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Przenosząc definicję słownikową na grunt ustaw podatkowych, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się natomiast „występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159)”.

Odnośnie zatem gadżetów reklamowych przekazywanych podczas spotkań biznesowych należy zauważyć, że problemem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy wydatki dotyczące tych gadżetów ukierunkowane będą na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie kontrahentów do utrzymania kontaktów oraz nabywania oferowanych produktów i towarów.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Zatem wydatek na tego rodzaju reklamę, stanowi koszt uzyskania przychodów.

W przypadku oferowania gadżetów z logo firmy do czynienia mamy z reklamą polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług.

Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Należy zauważyć, że w przypadku przekazywania gadżetów o wyższej wartości wyselekcjonowanym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, mimo iż będą one oznakowane logo firmy, gdy celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami, wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast w przypadku upominków o niewielkiej wartości należy stwierdzić, iż co do zasady drobne gadżety nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy, i to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

Reasumując, wręczane przez Wnioskodawcę gadżety, które są opatrzone w sposób trwały logo firmy, ich wartość jednostkowa jest stosunkowo niska, nie będą miały charakteru okazałości, a w konsekwencji wydatki poniesione na ich nabycie stanowić będą, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem jednakże, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wskazać należy bowiem, iż umieszczenie znaku firmowego przedsiębiorcy na jakimkolwiek produkcie przekazywanym kontrahentowi, nie może przesądzać o jego charakterze reklamowym, a tym samym przesądzać o możliwości zaliczenia jego wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Konkludując, działania Spółki polegające na nieodpłatnym przekazywaniu produktów i towarów na rzecz „R.” S.A. bądź bezpośrednio na rzecz kontrahentów tej spółki, należy rozumieć jako szeroko rozumianą działalność reklamowo-marketingową. Skoro przedmiotowe wydatki mają wpływ na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów, a więc na zwiększenie majątku Wnioskodawcy, nie stanowią darowizn w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 tej ustawy i stosownie do treści art. 15 ust. 1 mogą stanowić wbrew twierdzeniu Spółki koszty uzyskania przychodów.

Natomiast nieodpłatnie przekazywane gadżety w trakcie spotkań biznesowych, jeżeli opatrzone zostaną trwale logo Spółki, a ich wartość jednostkowa będzie stosunkowo niska, nie będą miały charakteru reprezentacyjnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, a w konsekwencji wydatki ich dotyczące również stanowić będą, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, koszty uzyskania przychodów.

Z kolei wydatki z tytułu przekazywanych gadżetów, nie posiadających oznaczeń Spółki, stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym przez co nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Wynika to z faktu, iż upominki takie nie noszą oznaczeń Wnioskodawcy, przez co nie promują logo lub marki Firmy. Ponadto, na ogół gadżety takie nie wiążą się ze specyfiką prowadzonej działalności, a ich wręczanie służy przede wszystkim budowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czy też kształtowaniu lepszego Jej postrzegania na zewnątrz.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.