INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2010r. (data wpływu 25 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 października 2010r. (data wpływu 22 października 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stawki podatku VAT na dostawę obuwia sklasyfikowanego w grupowaniu PKWiU 19.30.13 i 19.30.14 - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie stawki podatku VAT na dostawę obuwia sklasyfikowanego w grupowaniu PKWiU 19.30.13 i 19.30.14.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 października 2010r. (data wpływu 22 października 2010r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 14 października 2010r. znak IBPP3/443-635/10/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się produkcją obuwia tanecznego i teatralnego. Ze względu na olbrzymią konkurencję i napływ gotowego obuwia tanecznego z Chin, w obecnej chwili produkcja jako taka w praktyce przestała istnieć. Firma Wnioskodawcy przestawiła się na wykonywanie obuwia wg indywidualnych zleceń.

Obuwie wykonywane jest na miarę, z dopasowywaniem do ewentualnych różnorodnych deformacji stopy. Klient ma możliwość wyboru różnych fasonów, wzajemnej ich konfiguracji i wprowadzanie swoich własnych zmian. Do oferty Wnioskodawca wprowadził ponad 250 rodzajów i kolorów skór, satyn i innych ozdobnych materiałów. Klient ma możliwość zamówienia dowolnego zestawienia kolorystycznego i materiałowego. Obuwie wykonywane jest z materiałów Wnioskodawcy, lub z dostarczonego przez klienta.

Obuwie, wykonywane jest ręcznie, w 70 - 90% (zależności od rodzaju i fasonów). Przez wiele lat Wnioskodawca posiadał certyfikaty na wyrób obuwia ręcznego o charakterze etnograficznym. Początkowo stawka VAT była 0 potem została podniesiona a ostatecznie zaprzestano wydawania certyfikatów, co ogromnie podniosło koszty. Niestety cen obuwia nie można było podnieść o wprowadzoną stawkę VAT, gdyż cena wyrobów gotowych była by zbyt wysoka. Niestety do tej pory część należnego podatku VAT Wnioskodawca pokrywa z wypracowanego zysku firmy. Bardzo często obuwie to wykonywane jest jako całkowicie prototypowe. Wówczas zachodzi konieczność wykonania indywidualnego projektu, zrobienia indywidualnych form, oraz poszczególnych elementów obuwia. Firma Wnioskodawcy wykonuje również obuwie dla potrzeb teatrów, do konkretnych spektakli teatralnych. Obuwie to wykonywane jest na podstawie projektu scenografa, dla konkretnych aktorów grających w danym spektaklu.

Wprowadzenie tego typu usług pociągnęło za sobą konieczność stworzenia specjalistycznego komputerowego systemu obsługi. Każdy klient musi mieć odpowiednią kartotekę z odpowiednio gromadzonymi danymi, głównie - miarami stóp, informacjami i uwagami, historią zamówień itd., które następnie muszą być odpowiednio przetworzone, aby stworzyć odpowiednio czytelne zlecenia dla pracowników na wykonanie obuwia. Jest to o tyle skomplikowane, gdyż każda para obuwia jest inna, co pociąga za sobą bardzo duże ryzyko pomyłki ze strony pracowników. Cały system musi być zintegrowany z bazą danych klientów, systemem obsługi poczty elektronicznej, systemem wysyłkowym, oraz stale kontrolować przebieg realizacji poszczególnych zleceń.

Przy obecnej sytuacji rynkowej prowadzenie w Polsce produkcji, która ma konkurować z wyrobami chińskimi, jest z góry skazana na porażkę. W naszym przypadku jedynym rozwiązaniem było wprowadzanie usług specjalistycznych, ze stałym rozwijaniem i podnoszeniem ich jakości. Do obecnej chwili ta strategia przynosiła stały wzrost obrotów na poziomie ok. 15% rocznie. Całkowite koszty wytworzenia takiego obuwia są jednak bardzo wysokie. Aby zachować ciągłość i odpowiednią wielkość zamówień, nie można zbytnio podnosić cen. Na początku tego roku Wnioskodawca zmuszony był do częściowej podwyżki cen na swoje wyroby, co niestety odbiło się spadkiem ilości zamówień.

Obuwie takie najczęściej wykonywane jest dwufazowo:

1. samo wykonanie obuwia,
2. bezpłatne korygowanie i dopasowywane do indywidualnych potrzeb.
   
   

Klienci obsługiwani są bezpośrednio firmie Wnioskodawcy, w sklepach z którymi podjął współpracę. W przypadku obsługi klienta bezpośrednio w firmie, wszelkie korekty i dopasowania wykonywane są na miejscu, często na poczekaniu, tak aby czas obsługi klienta był jak najkrótszy. W przypadku obsługi przez sklep niektóre czynności wykonywane są w sklepie na przygotowanych do tego celu stanowiskach. Jeżeli zachodzi konieczność wykonania większej korekty, wówczas takie obuwie jest odsyłane do Wnioskodawcy i odpowiednio przerabiane lub dopasowywane. Często zachodzi konieczność wykonania nowej pary obuwia.

Do wykonywania tych korekt Wnioskodawca stworzył i na stale utrzymuje odpowiednie, odrębne stanowisko, z przeszkolonymi pracownikami, co dodatkowo znacznie podnosi koszt całkowitego wykonania obuwia.

Duża część klientów składa zamówienia przez internet w systemie wysyłkowym. W takim wypadku cała procedura związana z zamawianiem i ewentualnym dopasowywaniem obuwia, jest taka sama jak podczas składania zamówień osobiście, lecz dodatkowo dochodzą koszty za przesyłki obuwia. Wnioskodawca wykonuje również naprawy i regeneracje obuwia.

Wnioskodawca ostatnio czytał na temat tzw. „usług pracochłonnych", które wg jego oceny powinny obejmować usługi, które świadczy firma Wnioskodawcy. Wnioskodawca obawia się, że dalsze stosowanie pełnej stawki VAT 22% na jego wyroby, tak samo jak przy typowej seryjnej produkcji w innych firmach, wymusi na nim dalsze podnoszenie cen a w efekcie dalszą utratę klientów.

Wnioskodawca wskazał następujące symbole PKWiU - 19.30.13 i 19.30.14 na produkowane obuwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jaka stawka VAT powinna być stosowana w przypadku świadczenia tego typu usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, jako punkt odniesienia przyjął Europejską Kartę Małych Przedsiębiorców. Wg założeń projektu ma on za zadanie m.in.: ułatwić kontakty z administracją publiczną, oraz obniżyć podatek VAT na usługi świadczone lokalnie, w tym na usługi wymagające dużego nakładu pracy.

Obecnie w Karcie mówi się o stosowaniu zmniejszonych stawek VAT w usługach świadczonych lokalnie, których świadczenie wymaga dużego nakładu pracy ręcznej.

Zdaniem Wnioskodawcy kryterium to spełnione jest w jego firmie - są one niewątpliwe realizowane lokalnie i wymagają dużego nakładu pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy oferta jego usług, w przypadku obniżenia stawki VAT, z pewnością nie będzie prowadzić do zaburzeń w ogólnym funkcjonowaniu rynku. Oferta firmy skierowana jest głównie do ośrodków kultury, teatrów, czyli podmiotów, które finansowane są ze środków budżetowych. Najczęściej te instytucje nie mają możliwości odliczeń podatku VAT, więc de facto środki przyznane na finansowanie działalności kulturalnej, wracają ponownie do budżetu w formie podatku VAT.

Usługi jakie świadczy firma mają typowy charakter rzemieślniczy. Ponadto rodzaj usług wchodzi w zakres ochrony dziedzictwa kulturowego - znaczną część realizowanych zamówień stanowi polskie obuwie historyczne (ludowe, ludowe regionalne, epokowe, szlacheckie, odtwarzanie historycznych, specyficznych wzorów obuwia używanego w niektórych regionach kraju np. region Spisza, Kurpie itd.). Sposób wykonywania usług powinien podlegać ochronie przez stosowanie preferencyjnej stawki VAT. Aktualnie w Polsce pozostało zaledwie kilkanaście firm, które zajmują się produkcją obuwia miarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy obserwuje się coraz większe zainteresowanie ze strony klientów, unikalnym jednostkowym obuwiem, lub wytwarzanym w małych seriach, wykonywanym na zamówienie. Niestety koszty realizacji takich usług są bardzo wysokie. Jeżeli do nich zostaje doliczona pełna stawka VAT 22% wówczas kwota osiąga wysokość ceny zaporowej i najczęściej klient rezygnuje z zamówienia. Od pewnego czasu Wnioskodawca obserwuje spadek ilości zamówień ze strony teatrów, które borykają się z ogromnymi problemami finansowymi. Obuwie do sztuk o charakterze historycznym często zastępowane jest tanimi zamiennikami kupowanymi w sklepie. Niestety spotyka się to z ubolewaniem ze strony reżyserów i scenografów, którzy uważają, że jest to ogromne zubożenie kultury.

Zdaniem Wnioskodawcy jego trud i determinacja mająca na celu utrzymanie i dalsze prowadzenie tego typu firmy, powinny być objęte pomocą i ochroną ze strony państwa i właściwych urzędów. Istotnym faktem jest również, że pomimo tak nietypowej działalności Wnioskodawca zatrudnia na stałe 18 osób. Wszyscy pracownicy są doskonale wyszkoleni, znają swoje rzemiosło i potrafią wykonywać unikalne prace. Niestety dalszy spadek zamówień spowoduje konieczność redukcji etatów, co z kolei spowoduje odejście doskonałych fachowców, do wykonywania prac mechanicznych odtwórczych, lub zasilą szeregi osób bezrobotnych.

Wnioskodawca zwraca uwagę, na stronę czysto ekonomiczną zastosowania preferencyjnej stawki VAT. Zdaniem wnioskodawcy jego firma wykonując prace rzemieślnicze, z natury rzeczy wykazuje bardzo małe koszty uzyskania przychodu a co za tym idzie płacone są bardzo wysokie podatki w stosunku do uzyskiwanych obrotów.

Zastosowanie preferencyjnej stawki VAT początkowo obniży wysokość podatków, ale w efekcie przyczyni się do utrzymania miejsc pracy, zachowania firmy oferującej unikalne usługi, oraz w długofalowym działaniu powrót do wyższych kwot płaconego podatku, będących efektem zwiększenia liczby świadczonych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust, 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenia na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się wytwarzaniem obuwia tanecznego i teatralnego według indywidualnych zleceń klientów.

Zatem na wstępie należy rozstrzygnąć kwestię czy proces produkcji obuwia i dostawy go do zamawiającego należy rozpoznać jako dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (tj. należy rozważyć czy dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, tzn. czy w wyniku danej transakcji nabywca będzie mógł faktycznie dysponować rzeczą) czy też jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ww. ustawy.

Proces wytworzenia obuwia w oparciu o własne materiały jest procesem wytworzenia nowego dobra materialnego (rzeczy) o funkcji całkiem odmiennej od tej, związanej z wykorzystanymi materiałami, które staje się przedmiotem obrotu w momencie przeniesienia prawa na nabywcę do rozporządzenia nim jak właściciel. Wytworzone w takim procesie produkcyjnym buty są rzeczami ruchomymi w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, co do których producent (Wnioskodawca) musi przenieść prawo ich posiadania na nabywcę.

Kiedy mowa o „przeniesieniu prawa do rozporządzania” nie należy tego zwrotu utożsamiać jedynie z przeniesieniem prawa własności w sensie prawnym, gdyż w pojęciu tym mieszczą się wszelkie formy przeniesienia prawa, które nabywcy umożliwiają rozporządzanie dobrami materialnymi (rzeczami) jak właścicielowi.

W tym przypadku niewątpliwie producent (Wnioskodawca) wyzbywa się własności użytych do tej produkcji materiałów, które w ramach tego procesu produkcyjnego przybrały postać rzeczową w postaci obuwia. Przeniesienie własności tych towarów na nabywcę wymaga ich wydania, jako rzeczy określonych co do gatunku, czyli przeniesienia również ich posiadania na nabywcę co pozwala temu ostatniemu na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel. Tym samym następuje w takim przypadku przeniesienie przez producenta na nabywcę prawa do rozporządzania jak właściciel wyprodukowanym przez producenta z jego materiałów majątkiem rzeczowym, co czyni tę czynność dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując powyższe rozważania należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy Wnioskodawca dokonuje wytworzenia obuwia a następnie ich dostawy, na zlecenie zamawiającego, wykonywanych w całości przy użyciu własnych materiałów, to taka czynność stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Z przepisów art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że towary i usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach.

W myśl pkt 4.1 Zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – zakres rzeczowy PKWiU (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.), zachowującej swą ważność dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010r., Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług jest klasyfikacją produktów pochodzenia krajowego oraz z importu, przy czym:

• pod pojęciem wyrobów rozumie się surowce, półfabrykaty, wyroby finalne oraz zespoły i części tych wyrobów – o ile występują w obrocie,
• pod pojęciem usług rozumie się:
• wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność o charakterze produkcyjnym nie tworzące bezpośrednio nowych dóbr materialnych – usługi na rzecz produkcji,
• wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności przeznaczone dla celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej i ogólnospołecznej.
  
  

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż pojęcie usług zawarte w zasadach metodycznych PKWiU nie jest tożsame z definicją usług zawartą w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, a pojęcie dostawy i towaru we wskazanym rozporządzeniu w ogóle nie występuje.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, dla wybranych grup towarów i usług, ustawodawca przewidział zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 3% i 0% lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przedstawionym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że wykonywanie obuwia wg indywidualnych zleceń jest sklasyfikowane pod symbolami PKWiU 19.30.13 i 19.30.14.

W związku z powyższym biorąc pod uwagę przedstawiony stan prawny oraz zaistniały stan faktyczny tut. organ stwierdza, iż Wnioskodawca nie świadczy usług lecz wytwarza gotowy wyrób a następnie dokonuje jego dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, sklasyfikowanego pod symbolem PKWiU 19.30.13 (obuwie z wierzchami wykonanymi ze skóry) i 19.30.14 (obuwie z wierzchami wykonywanymi z tkanin, inne niż obuwie sportowe). Do przedmiotowej dostawy obuwia nie stosuje się stawek preferencyjnych, ponieważ nie zostały wymienione w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, a więc dostawa obuwia podlega opodatkowaniu stawką podstawową tj. 22%.

Jednocześnie tut. organ dodatkowo informuje, iż zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia. W poz. 15 ww. załącznika nr 1 do rozporządzenia wymieniono usługi w zakresie napraw obuwia i innych artykułów skórzanych PKWiU 52.71.10-00. Podkreślić zatem należy, że stawka podatku 7% ma zastosowanie tylko do usług w zakresie napraw obuwia a nie do dostawy wyrobu gotowego w postaci obuwia.

Tut. organ wyjaśnia także, iż wskazana przez Wnioskodawcę Europejska Karta Małych Przedsiębiorstw w niniejszej sprawie nie ma zastosowania, bowiem nie stanowi ona źródła powszechnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.