INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17.08.2010r. (data wpływu 19.08.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.08.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z siedzibą w W, jest dostawcą usług telekomunikacyjnych w dziedzinie telewizji, dostępu do Internetu, telefonii stacjonarnej i komórkowej. Ze względu na wzrost skali działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, w celu poprawienia jej efektywności, podjęta została decyzja o przeprowadzeniu reorganizacji działalności Spółki. Reorganizacja polegać będzie na wydzieleniu wyodrębnionego organizacyjnie, funkcjonalnie i finansowo Departamentu Marketingu do odrębnego podmiotu ze względu na planowany rozwój oferowanych przez Spółkę usług, w tym dla klientów biznesowych. Reorganizacja zostanie przeprowadzona w następujący sposób. W pierwszym etapie reorganizacji, funkcjonujący obecnie w Spółce Departament Marketingu, Sprzedaży i Obsługi Klienta zostanie podzielony uchwalą Zarządu na Departament Marketingu (obejmujący Dział Komunikacji Marketingowej, Dział Zarządzania Produktami oraz Dział Budżetu i Analiz) oraz Departament Sprzedaży i Obsługi Klienta (obejmujący Dział Obsługi Klienta, Dział Sprzedaży B2C — Business to Customer i Dział Programingu).

Następnie z określonym dniem, Spółka utworzy w ramach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną (dalej jako: „Jednostka”), obejmującą wyodrębniony Departament Marketingu. Powyższe wyodrębnienie nastąpi w formie uchwały Zarządu, za zgodą Zgromadzenia Wspólników. Uchwała będzie zawierać w szczególności:

• oświadczenie o wyodrębnieniu Jednostki,
• opis działalności, jaką będzie prowadziła Jednostka,
• wskazanie osoby kierującej Jednostką,
• listę pracowników przypisanych do Jednostki oraz jej strukturę organizacyjną,
• zestawienie materialnych i niematerialnych składników przedsiębiorstwa przyporządkowanych do Jednostki, w tym praw ochronnych na znaki towarowe.
  
  

W kolejnym etapie restrukturyzacji, wyodrębniona Jednostka zostanie wniesiona w ramach wkładu niepieniężnego na pokrycie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowych innej spółki kapitałowej (dalej jako: „Nowa Spółka”). W konsekwencji, Nowa Spółka przejmie wszystkie zadania z zakresu marketingu usług Spółki. Spółka natomiast będzie mogła skupić swe działania wyłącznie na sprzedaży i obsłudze technicznej.

Spółka spłaca obecnie 2 kredyty bankowe zaciągnięte na refinansowanie zobowiązania kredytowego oraz na nabycie udziałów spółki A. S.A. z siedzibą w Luksemburgu wraz z wyemitowanymi przez tę spółkę certyfikatami akcyjnymi i zamiennymi certyfikatami akcyjnymi. Kredyty te jako niezwiązane z działalnością w zakresie marketingu, zarządzania produktami i analiz nie będą przedmiotem aportu i pozostaną w Spółce.

Niemniej jednak, zabezpieczenie w/w kredytów bankowych stanowią zastawy rejestrowe na całym majątku Spółki. W związku z powyższym, zgodnie z zawartymi umowami kredytowymi, przeprowadzenie planowanej przez Spółkę restrukturyzacji będzie wymagało uzyskania zgody banków, które udzieliły Spółce kredytów. Według wstępnych rozmów z przedstawicielami banków, zgoda taka zostanie udzielona Spółce pod warunkiem ustanowienia zastawu na majątku, który zostanie wniesiony aportem do Nowej Spółki, a w szczególności na prawach ochronnych na znaki towarowe. W konsekwencji, prawa ochronne na znaki towarowe będące własnością Nowej Spółki będą stanowiły zabezpieczenie kredytów udzielonych Spółce.

W związku z powyższym Spółka wniosła o potwierdzenie, że:

1. W sytuacji, gdy Spółka nieodpłatnie zabezpieczy udzielone jej w przeszłości kredyty zastawem na prawach ochronnych na znaki towarowe, które będą własnością Nowej Spółki, Spółka nie uzyska nieodpłatnego świadczenia z tego tytułu.
   
   

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Spółki, nieodpłatne ustanowienie i utrzymanie zastawu na należących do Nowej Spółki (w wyniku restrukturyzacji) prawach ochronnych na znaki towarowe, nie będzie powodowało powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w Spółce. Tym samym nie będzie konieczne ustalenie wynagrodzenia na rzecz Nowej Spółki z tego tytułu, aby uniknąć uzyskania nieodpłatnego świadczenia przez Spółkę.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 93 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U. z 2002r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) „ w celu zabezpieczenia wierzytelności, które wynikają z czynności bankowych, bank może żądać zabezpieczenia przewidzianego w Kodeksie cywilnym i prawie wekslowym oraz zwyczajami przyjętymi w obrocie krajowym i zagranicznym.”

Możliwość zabezpieczenia wierzytelności zastawem rejestrowym przewidziana jest w art. 308 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym „ wierzytelność można także zabezpieczyć zastawem rejestrowym, który regulują odrębne przepisy.”

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest między innymi Ustawa z dnia 6 grudnia 1996 roku o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz.U. z 2009 r. Nr 67 poz. 569 z późn. zm.), w której przewidziano m.in. „iż przedmiotem zastawu rejestrowego mogą być rzeczy ruchome i zbywalne prawa majątkowe, z wyjątkiem praw mogących być przedmiotem hipoteki, wierzytelności na których ustanowiono hipotekę, statków morskich oraz statków w budowie mogących być przedmiotem hipoteki morskiej.”

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż przedmiotem zastawu rejestrowego mogą być prawa ochronne na znaki towarowe będące obecnie własnością Spółki, które zostaną wniesione aportem do Nowej Spółki w ramach Jednostki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT przychodami jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o CIT nie zawiera jednak definicji świadczeń nieodpłatnych. W celu wyjaśnienia tego pojęcia należy więc sięgnąć do orzecznictwa w tym zakresie. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2006 r. (sygn. II FSK 313/06) „pojęcie nieodpłatnego świadczenia użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy.”

Podobnej interpretacji dokonał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. I SA/Gl 35/08) stwierdzając, że „powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa (inne świadczenia) lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych). (por. A. Artowicz - „Świadczenia nieodpłatne oraz częściowo odpłatne jako przychód. Koszty uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia nieodpłatnie nabytych rzeczy lub praw”, Dor. Podat. 2006/2/24 – t. 1).”

W związku z powyższym, mając na uwadze wykładnię dokonaną przez sądy administracyjne, ewentualne powstanie przychodu w Spółce z tytułu nieodpłatnego świadczenia powinno być zatem rozpatrywane jedynie w sytuacji, gdyby następstwem ustanowienia zastawu rejestrowego na prawach ochronnych na znaki towarowe, które będą własnością Nowej Spółki, było uzyskanie korzyści przez Spółkę.

W analizowanym stanie faktycznym takie przesłanki nie będą miały miejsca. Ustanowienie zastawu rejestrowego na prawach ochronnych na znaki towarowe nie spowoduje powstania żadnej korzyści dla Spółki kosztem zastawców. W szczególności nie zostaną powiększone aktywa Spółki, jak również czynność ta nie spowoduje innego przysporzenia finansowego Spółki. Także Nowa Spółka, w związku z wyrażeniem zgody na dokonanie zastawu rejestrowego na jej majątku, nie poniesie żadnego uszczerbku na swoim majątku. Ewentualne koszty związane z zastawem rejestrowym, jak np. ubezpieczenie majątku, jego wycena, poniesione przez Nową Spółkę, będą zwracane jej przez Spółkę.

Należy wskazać, że ustanowienie i utrzymanie zastawu rejestrowego będzie jedynie formą zabezpieczenia kredytów bankowych, które samo w sobie nie wywoła skutków finansowych. Dopiero zaspokojenie się banków z zastawu rejestrowego, którego efektem byłoby zwolnienie Spółki z konieczności spłaty zobowiązania (lub zobowiązania) wobec banków, można byłoby, zdaniem Spółki, potraktować jako zdarzenie, którego efektem byłoby uzyskanie nieodpłatnego przysporzenia po jej stronie. Należy więc odróżnić sytuację ustanowienia i utrzymywania zastawu rejestrowego, która nie powoduje powstania przysporzenia po stronie Spółki od sytuacji, w której wierzyciel zaspokoiłby swoje roszczenia z majątku Nowej Spółki będącego przedmiotem zastawu rejestrowego i w ten sposób spowodował zwolnienie Spółki z obowiązku spłaty zobowiązania.

W konsekwencji, zdaniem Spółki ustanowienie zastawu rejestrowego na znakach towarowych, które będą własnością Nowej Spółki, a także utrzymanie tego zastawu przez okres zapisany w umowie ustanowienia zastawu nie spowoduje u Spółki powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT.

W tym miejscu Spółka pragnie podkreślić, iż takie stanowisko zajmują co do zasady organy podatkowe, na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 8 czerwca 2009 r. znak IBPBI/2/423-306/09/AP potwierdził stanowisko Spółki, zgodnie z którym „ustanowienie zastawu rejestrowego, bez odpłatności, na majątku nie stanowiącym własności kredytobiorcy (Spółki), nie prowadzi do uzyskania przez niego korzyści majątkowych kosztem zastawców. Spółka stwierdza, że w opisanej sytuacji nie powinien znaleźć zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Dodatkowo należy zauważyć, iż nawet gdyby przyjąć za prawdziwą tezę, iż ustanowienie i utrzymanie zastawu rejestrowego na prawach ochronnych na znaki towarowe spowoduje powstanie u Spółki przychodu z nieodpłatnego świadczenia, nie ma możliwości określenia wartości takiego nieodpłatnego świadczenia. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 6 pkt 4 Ustawy o CIT, który znalazłby zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym „wartość nieodpłatnych świadczeń ustała się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.” W praktyce nie byłoby możliwe odnalezienie porównywalnych transakcji dla ustalenia wysokości nieodpłatnego świadczenia, ze względu na fakt, iż nie ma podmiotów, które zajmowałyby się zawodowo i odpłatnie świadczeniem usług polegających na udostępnieniu swego majątku pod zastaw rejestrowy.

Podsumowując, zdaniem Spółki, ustanowienie i utrzymywanie zastawu rejestrowego bez odpłatności na prawach ochronnych do znaków towarów niestanowiących własności Spółki, nie prowadzi do uzyskania przez nią korzyści majątkowych kosztem zastawców. Tym samym, w analizowanej sytuacji nie powinien znaleźć zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, zgodnie z którym należałoby ustalić przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskanego przez Spółkę.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu, wskazując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1 – 3 kategorie przychodów podlegających opodatkowaniu, oraz przysporzenia majątkowe wyłączone z opodatkowania, których zamknięty katalog zawiera art. 12 ust.4.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów podatkowych zalicza się m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalenia ich wartości (art. 12 ust. 6).

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 03.12.1998r. (sygn. akt S.A./Sz 2425/97) przez nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie w majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. W praktyce podatkowej przyjmuje się, że świadczenie może być uznane za nieodpłatne jedynie wówczas, gdy na podmiocie, który je uzyskuje nie ciążył obowiązek wykonania na rzecz świadczącego żadnego świadczenia wzajemnego. Ważnym jest, aby na skutek wykonania takiego świadczenia faktyczne przysporzenia uzyskiwała tylko jedna strona. Nieodpłatne świadczenie musi mieć zawsze charakter jednostronny. Nieodpłatne świadczenia (w szerokim tego pojęcia znaczeniu) zazwyczaj przyjmują postać:

• nieodpłatnego korzystania z rzeczy,
• nieodpłatnego korzystania z praw,
• nieodpłatnie otrzymywanych usług
  
  

Niezależnie od formy nieodpłatnej realizacji praw lub innych tego rodzaju świadczeń do wyceny przychodu podatkowego stosuje się wartości rynkowe.

Przykładowo, na podstawie art. 12 ust. 5 ww. ustawy wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Stosownie natomiast do art. 12 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, wstępnie należy zwrócić uwagę na istotę zastawu rejestrowego. Zastaw rejestrowy jest prawem rzeczowym ograniczonym, którego celem jest zabezpieczenie wierzytelności, przy czym zabezpieczenie to odnosi się do rzeczy ruchomych i zbywalnych praw majątkowych. Istotą zastawu jest uprawnienie wierzyciela do zaspokojenia się z rzeczy obciążonej bez względu na to czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela rzeczy. Przy zastawie wyróżniamy dwie strony – zastawnika czyli wierzyciela, którego wierzytelność została zabezpieczona oraz zastawcę - osobę uprawnioną do rozporządzania przedmiotem zastawu i obciążającą ten przedmiot. Zastaw powszechnie stosowany jest w sektorze bankowym i służy zabezpieczeniu udzielonego kredytu. Z powyższego wynika, że zabezpieczeniem kredytu jest określona część majątku kredytobiorcy lub osoby trzeciej. Zastaw tym samym należy do zabezpieczeń rzeczowych w odróżnieniu do zabezpieczeń osobistych, których przykładem są np. poręczenia i gwarancje, które z kolei polegają na tym, że w sytuacji gdy kredytobiorca nie spłaca swoich zobowiązań, bank może żądać ich spłaty przez kredytobiorcę lub poręczyciela/gwaranta. Osoby te solidarnie odpowiadają za dług kredytobiorcy. Odnośnie zabezpieczeń osobistych zgodnie z ostatnio ukształtowaną linią orzeczniczą, Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że po stronie podmiotu otrzymującego gwarancję/poręczenie powstaje przysporzenie, a zatem nieodpłatne udzielenie gwarancji i poręczenia prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń (wyroki: z dnia 12.12.2008r., sygn. akt II FSK 1361/07; z dnia 09.12.2009r., sygn. akt II FSK 1156/08 oraz z dnia 26.01.2010r., sygn. akt II FSK 1417/08).

Nie będzie błędem wyciągniecie z powyższego wniosku, że również w sytuacji nieodpłatnego zabezpieczenia kredytu zastawem rejestrowym na prawach ochronnych na znaki towarowe, będących własnością podmiotu trzeciego dojdzie po stronie Spółki do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Za ustanowienie zastawu rejestrowego nie przewidziano wynagrodzenia. Zastawca (świadczeniodawca) wyrazi pozytywną wolę świadczenia, tj. w razie zaistnienia konieczności, zastawnik (bank) zaspokoi swoje wierzytelności z przedmiotu zastawu tj. praw ochronnych na znakach towarowych, będących własnością zastawcy. Poprzez zastaw na prawach ochronnych na znaki towarowe zastawca wyraża gotowość pokrycia swoim majątkiem zobowiązań Spółki. Taka gotowość posiada swoją wartość. Jednocześnie zastawca zaniecha pobrania wynagrodzenia, co stanowi konkretną korzyść finansową dla Wnioskodawcy.

W ocenie organu Spółka otrzyma świadczenie w postaci zabezpieczenia wykonania zobowiązań z tytułu kredytów bankowych w postaci zastawu rejestrowego na prawach zastawcy. Wartością takiego świadczenia jest korzyść wynikająca z zaniechania pobrania wynagrodzenia. Wartość ta stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jego wysokość należy określić na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy.

Nie stanowi przeszkody w tym zakresie wskazywany przez Spółkę fakt „iż nie ma podmiotów, które zajmowałyby się zawodowo i odpłatnie świadczeniem usług polegających na udostępnieniu swego majątku pod zastaw rejestrowy”. Jednocześnie bowiem Spółka stwierdza, że „(…) Tym samym nie będzie konieczne ustalenie wynagrodzenia na rzecz Nowej Spółki z tego tytułu, aby uniknąć uzyskania nieodpłatnego świadczenia przez Spółkę”, co oznacza, że takie wynagrodzenie jest możliwe do ustalenia pomiędzy Spółką a Nową Spółką.

Ze stanowiskiem organu podatkowego nie są sprzeczne powołane przez Spółkę wyroki sądowe wskazujące wykładnię pojęcia nieodpłatne świadczenia.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie wyjaśnić, że powołana we wniosku przykładowa interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie innego wnioskodawcy i nie może stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podmiotów. W świetle stanowiska zawartego w niniejszej interpretacji, rozstrzygnięcie w niej zawarte na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, może być zmienione przez Ministra Finansów, z uwagi na jej nieprawidłowość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock