INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 27 lipca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pracownikom nieoprocentowanej pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2010r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia pracownikom nieoprocentowanej pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawiera ze swoimi pracownikami cywilnoprawne umowy pożyczki. Na podstawie tych umów Spółka udziela pracownikom pożyczki w określonej kwocie, a pracownik zobowiązuje się do zwrotu tej kwoty w uzgodniony sposób i w uzgodnionym terminie. Spłata pożyczki następuje w ratach. Pożyczki udzielane są ze środków własnych Spółki. Udzielanie kredytów lub pożyczek nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Pożyczki takie nie są oprocentowane, co oznacza, że pracownik jest zobowiązany do zwrotu tej samej ilości pieniędzy, czyli sumy nominalnej odpowiadającej kwocie pożyczki. Reguła braku oprocentowania pożyczek jest stosowana jednolicie do wszystkich pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki powoduje powstanie u pracowników Spółki przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieoprocentowana pożyczka ze środków obrotowych pracodawcy wypłacana zgodnie z warunkami i zasadami przyznawania pożyczek, które zostały określone w regulaminie i mają zastosowanie do wszystkich pracowników nie rodzi po stronie pracownika żadnych konsekwencji w podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie bowiem z treścią art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zatem z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych kwota pożyczki jest świadczeniem zwrotnym; jak wynika z powyższej definicji powinna zostać zwrócona przez pożyczkobiorcę. Konsekwentnie sama pożyczka, jako taka nie stanowi dochodu podatkowego dla pożyczkobiorcy, ponieważ w wyniku jej udzielenia nie następuje stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika.

W związku z tym w przypadku gdy pracodawca udziela pracownikom nieoprocentowanej pożyczki, po stronie pracownika nie powstaje dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z faktu, że do takiej pożyczki nie można zastosować dyspozycji art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Spółka nie dysponuje miarą pozwalającą oszacować wielkość przychodu powstającego po stronie pracownika z tytułu nieoprocentowanej pożyczki. Pracodawca również nie będzie dysponował miarą wewnętrznego zróżnicowania oprocentowania świadczenia, ponieważ Spółka stosuje jednolite zasady udzielania pożyczek względem wszystkich swoich pracowników.

Druga z metod określania dochodu wynikająca z art. 11 ust 2a pkt 2 ww. ustawy także nie będzie miała zastosowania w niniejszej sytuacji, bowiem usługi świadczone wobec pracowników przez zakład pracy nie będą usługami zakupionymi.

W przypadku pożyczek nieoprocentowanych nie będzie też miał zastosowania przepis art. 11 ust. 2a pkt 4 cyt. ustawy, tj. użycie ceny rynkowej świadczenia. Jego zastosowanie jest nieuzasadnione z uwagi na ogromne zróżnicowanie w zakresie oprocentowania stosowanego przez banki oraz inne podmioty udzielające pożyczek i kredytów oraz warunków ich przyznawania. Ponadto, cel pożyczek, które zostały udzielone przez Spółkę nie jest komercyjny (Spółka nie zamierza osiągać zysków z tego tytułu), w odróżnieniu od kredytów udzielanych przez banki oraz inne instytucje pożyczkowe. Pożyczki udzielone przez Spółkę mają raczej na celu wspomożenie finansowe pracowników Spółki. Skoro Wnioskodawca zdecydował nie czerpać (w postaci oprocentowania) korzyści z udzielenia pożyczki (udziela jej bez wynagrodzenia w postaci odsetek), nie ma podstaw aby w tak przedstawionym stanie faktycznym wartość hipotetycznego oprocentowania uznać za przychód pracownika.

Reasumując stwierdzić należy, iż w przypadku udzielenia pracownikom przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki, w warunkach przedstawionych we wniosku, u pracowników tych nie wystąpi w związku z tym przychód z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.