INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2010 r. (data wpływu 7 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Małoletnie dziecko Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności datowane od urodzenia - stwierdzone choroby to: astma oskrzelowa, alergia oraz koślawość kolan.

W związku z bardzo częstymi zachorowaniami i pobytami w szpitalu dziecko dwa razy w roku wyjeżdża pod opieką osoby dorosłej na turnusy rehabilitacyjne, sanatoryjne - finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia i Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie.

Instytucje te pokrywają koszty pobytu dziecka mimo tego, że skierowanie wystawiane jest na pobyt dziecka z opiekunem.

W związku z powyższym Zainteresowana jako opiekun niepełnosprawnego dziecka ponosi dodatkowe koszty związane z dojazdem (posiada bilety autobusowe) oraz koszty związane z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym z dzieckiem, potwierdzone fakturą VAT.

Ponadto po konsultacji z lekarzami prowadzącymi leczenie córki Wnioskodawczyni zdecydowała się na zakup rehabilitacyjno-leczniczego zestawu pościeli wełnianej, która zgodnie z warunkami kupna-sprzedaży, użytkowania oraz gwarancji dla wyrobów rehabilitacyjno-leczniczych działa leczniczo na skórę, pozwala utrzymywać stałą temperaturę ciała, eliminuje warunki rozwoju roztoczy, zapewnia skuteczną profilaktykę dla astmatyków i alergików szczególnie uczulonych na kurz, pierze, roztocza itp. Zainteresowana posiada fakturę VAT oraz zaświadczenie od lekarza o zaleceniu takiej pościeli.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia kwoty zakupu ww. pościeli służącej jako sprzęt rehabilitacyjny oraz wydatków związanych z dojazdem i pobytem opiekuna w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust 7a pkt 3, 5, 6, 15 uważa, że poniesione wydatki na zakup rehabilitacyjno-leczniczej pościeli wełnianej przeznaczonej dla alergików i astmatyków stanowi wydatek jako indywidualny sprzęt, narzędzie techniczne niezbędne w rehabilitacji, a przede wszystkim ułatwiające wykonywanie czynności życiowych - zahamowanie rozwijania się roztoczy co powoduje zmniejszenie napadów duszności, zmniejszenie potliwości, która przyczynia się do częstych zachorowań i wiele innych, które ułatwiają funkcjonowanie dziecku Zainteresowanej.

Opłaty związane za pobyt jak i dojazd opiekuna z dzieckiem małoletnim niepełnosprawnym na turnusy rehabilitacyjne i sanatoryjne (pkt 5,6,15) również podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, oraz 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W oparciu o art. 26 ust. 7c cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do racy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności.
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powyższe przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że: pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dziecko Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, u którego stwierdzono astmę oskrzelową, alergię oraz koślawość kolan.

Dziecko Zainteresowanej dwa razy w roku wyjeżdża pod opieką osoby dorosłej na turnusy rehabilitacyjne, sanatoryjne. Koszty pobytu dziecka pokrywa Narodowy Fundusz Zdrowia i Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie.

Natomiast Zainteresowana jako opiekun niepełnosprawnego dziecka ponosi koszty związane z dojazdem oraz koszty związane z pobytem - wraz z dzieckiem - na turnusie rehabilitacyjnym.

Ponadto, po konsultacji z lekarzami prowadzącymi leczenie córki, Wnioskodawczyni kupiła rehabilitacyjno-leczniczy zestaw pościeli wełnianej, która działa leczniczo na skórę, pozwala utrzymywać stałą temperaturę ciała, eliminuje warunki rozwoju roztoczy, zapewnia skuteczną profilaktykę dla astmatyków i alergików szczególnie uczulonych na kurz, pierze, roztocza.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, iż zakupiona pościel rehabilitacyjna poprawia ogólny stan zdrowia córki Wnioskodawczyni, jednakże nie mieści się ona w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3, ponieważ wyrób ten nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji bądź ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych i nie posiada cech indywidualnych.

Nie kwestionując walorów jakościowych przedmiotowej pościeli należy stwierdzić, iż wyrób ten mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Trudno zatem mówić o indywidualnym charakterze zakupionego wyrobu. Wobec tego zakup pościeli rehabilitacyjnej nie podlega odliczeniu od dochodu.

Natomiast w odniesieniu do poniesionych przez Wnioskodawczynię, jako opiekuna osoby niepełnosprawnej, wydatków związanych z dojazdem i pobytem Zainteresowanej na turnusie rehabilitacyjnym, należy stwierdzić, iż wydatki określone w art. art. 26 ust. 7a pkt 5), 6) i 15) dotyczą tylko osób niepełnosprawnych.

Zatem koszt zakupu biletu autobusowego dla Wnioskodawczyni towarzyszącej córce w podróży oraz koszty związane z pobytem Zainteresowanej (opiekuna) na turnusie rehabilitacyjnym nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Należy podkreślić, że wszystkie ulgi podatkowe – w tym ulga rehabilitacyjna – funkcjonują w polskim systemie podatkowym na zasadzie wyjątku od zasady powszechności opodatkowania, określonej w art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższy przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i przytoczone przepisy prawne stwierdzić należy, iż wydatków poniesionych na zakup pościeli wełnianej, kosztów związanych z dojazdem oraz pobytem na turnusie rehabilitacyjnym Zainteresowanej jako opiekuna osoby niepełnosprawnej Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, bowiem ww. wydatki nie mieszczą się w katalogu zawartym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu ww. wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.