INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nabył w dniu 11 listopada 2000 r., działkę gruntu o obszarze 20,3833 ha położoną w x. Przedmiotowa działka nie była zabudowana, a w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Poznania przeznaczona była pod budownictwo jednorodzinne zagrodowe (ok. 4 ha) oraz pod uprawy rolne (ok. 16 ha). Działka stanowiła własność Skarbu Państwa po likwidowanym x. Zainteresowany nabywając ww. działkę planował wybudowanie rezydencji na obszarze przeznaczonym pod budownictwo (ok. 4 ha), natomiast na obszarze przeznaczonym pod uprawy rolne, pozostawić tereny niezabudowane wykorzystywane jako teren rekreacyjny, tj. pole golfowe oraz stadninę koni. Zakup nieruchomości związany był z planami powrotu i osiedlania się w Polsce.

W okresie wcześniejszym Wnioskodawca zamieszkiwał w x i tam znajdowało się jego centrum interesów życiowych i osobistych. W wyniku zmiany planów, związanych z przeniesieniem ośrodka życiowego do Polski, Zainteresowany na przełomie lat 2001-2002, podjął decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości. Ponieważ nie mógł znaleźć nabywcy na całą nieruchomość, za radą pośredników nieruchomości, dokonał podziału części nieruchomości na mniejsze działki, która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Poznania, przeznaczona była pod budownictwo jednorodzinne i zagrodowe. Zabieg ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów (brak nabywców) i zgodnie z sugestiami potencjalnych nabywców, Wnioskodawca w 2003-2004 r. wykonał uzbrojenie ww. działek w media. Zabieg ten uatrakcyjnił na tyle przedmiotowe nieruchomości, że od 2003 r. Zainteresowany zaczął zbywać poszczególne działki i odzyskiwać zaangażowany w nieruchomość kapitał. Pozostałe działki (ok. 16 ha) do chwili obecnej nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, jako działki przeznaczone pod budownictwo, w związku z czym zbywane są jako nieruchomości rolne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, który sprzedaje nieruchomości powstałe w wyniku podziału większej nieruchomości, nabytej do majątku prywatnego z przeznaczeniem na zaspokojenie swych potrzeb osobistych, w tym mieszkaniowych, stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług i zobowiązany będzie do opodatkowania tej sprzedaży podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym, aby można było uznać daną transakcję za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, musi być ona dokonana przez producenta, handlowca, usługodawcę lub inny podmiot działający w charakterze podatnika.

Należy w tym miejscu przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym stwierdzono: Okoliczność, że VI Dyrektywa zezwala Państwom Członkowskim na uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą i że ustawa o VAT opcję tę realizuje w końcowej części przepisu art. 15 ust. 2 poprzez odwołanie się do „czynności wykonanej jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, nie przesądza jednak, że tylko z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku VAT. Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Jak stwierdza Sąd dalej w swoim wywodzie, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy to nie może być ona przedmiotem podatku i to bez względu na to, czy czynność wykonano jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Zatem istotą sporu przy interpretacji kwestionowanych przepisów są kryteria pozwalające uznać dany podmiot za producenta, handlowca, czy usługodawcę. Jedynie przyznanie podmiotowi cech producenta, handlowca, czy usługodawcy w ramach wykonywanych czynności opodatkowanych może prowadzić do uznania go za podatnika i opodatkowania transakcji podatkiem od towarów i usług. Nie może być jednak mowy o działaniu w takim charakterze przez osobę fizyczną, gdy nabyła ona składniki majątku na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej. Zamiar ten należy badać na moment nabycia składników majątku, a nie w momencie ich sprzedaży. Ujawnienie się takiego zamiaru w chwili nabycia, przesądza o uznaniu podmiotu za podatnika, jednak nabycie składników majątku do majątku osobistego podatnika nawet, jeśli w okresie późniejszym sprzedawał on te składniki jednorazowo lub wielokrotnie nie zmienia jego statusu podatkowego.

Jak bowiem stwierdzono w wyroku ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ülzen a Dieter Armbrecht, nawet jeśli podatnik w rozumieniu VI Dyrektywy sprzedaje majątek którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową), i którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. W uzasadnieniu wyroku ETS stwierdził, że przeznaczenie, czyli zamiar wykorzystania składników majątku do celów prywatnych i jego zakres należy ustalać ze względu na rok nabycia tych składników. Wskazano także, że w VI Dyrektywie brak jest przepisu uniemożliwiającego podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych i że decyzja w tym zakresie jest suwerenną decyzją samego podatnika.

Odnosząc się w tym miejscu do przedstawionego stanu faktycznego, poza sporem pozostaje fakt, że Wnioskodawca nabył nieruchomość składającą się z działki w x, do majątku prywatnego i nie prowadził w tym okresie działalności gospodarczej. Nieruchomość w przeważającej części stanowiła i stanowi grunty rolnicze. Ich nabycie nie nastąpiło z jakimkolwiek zamiarem przeznaczenia ich do celów działalności gospodarczej, czy handlowej, a weszły one w skład majątku osobistego Zainteresowanego. Nabyta nieruchomość przeznaczona była na zaspokojenie osobistych potrzeb Wnioskodawcy, w tym także potrzeb mieszkaniowych (obszar 4 ha objęty planem zagospodarowania przestrzennego), związanych z planami powrotu i osiedlania się w Polsce. Zainteresowany nabywając ww. działkę planował wybudowanie rezydencji na obszarze przeznaczonym pod budownictwo (ok. 4 ha), natomiast na obszarze przeznaczonym pod uprawy rolne, pozostawić tereny niezabudowane wykorzystywane jako teren rekreacyjny. W wyniku zmiany planów, związanych z przeniesieniem ośrodka życiowego do Polski, Wnioskodawca na przełomie lat 2001-2002 podjął decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości. Późniejsza sprzedaż działek wynikała zatem ze zmiany planów życiowych, a nie jego pierwotnych intencji.

Jak to jednak wyżej stwierdzono, zamiar i przeznaczenie składników majątku należy badać ze względu na moment ich nabycia, a nie sprzedaży. Przypisanie cech działania jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód musiałoby się wiązać z ustaleniem, że w momencie nabycia nieruchomości Zainteresowany działał z zamiarem ich późniejszej odprzedaży lub wykorzystywania w celach działalności gospodarczej.

O działaniach takich w niniejszej sprawie nie może być mowy, gdyż ich pierwotne nabycie nastąpiło na potrzeby osobiste podatnika, a ich późniejsza sprzedaż wynikała ze zmiany tych planów w okresie późniejszym. Nieistotny z punktu widzenia spornych przepisów jest również fakt późniejszego podziału działek na mniejsze, czy ich uzbrojenia celem podniesienia ich atrakcyjności. Jeśli majątek <…> nabywany <…> był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej <…>, jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07).

Tym samym należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym, sprzedaż nieruchomości powstałych w wyniku podziału większej nieruchomości, nabytej do majątku prywatnego z przeznaczeniem na zaspokojenie swych potrzeb osobistych, w tym mieszkaniowych, nie powoduje opodatkowania tych transakcji podatkiem od tworów i usług, gdyż Wnioskodawca nie działał jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik, czy wykonujący wolny zawód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności w jakich dokonywana jest czynność podlegająca opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy. Z kolei, w celu ustalenia, czy dostawa działek wyczerpuje znamiona pojęcia „działalność gospodarcza” koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem wykonania czynności jest jej dokonywanie w sposób częstotliwy. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”, jak również nie precyzuje pojęcia „sposób częstotliwy”, w każdym przypadku należy badać, czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie).

Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Ze złożonego wniosku wynika, że w przedmiotowej sprawie wystąpił szereg okoliczności, które łącznie pozwalają uznać, że sprzedaż działek, o których mowa we wniosku, dokonana została w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Bowiem jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w listopadzie 2000 r. nabył niezabudowaną działkę gruntu nr … o obszarze 20,3833 ha, z zamiarem wykorzystania na cele związane z zaspokojeniem własnych potrzeb mieszkaniowych – na obszarze przeznaczonym pod budownictwo (ok. 4 ha) zamierzał wybudować rezydencję, natomiast obszar przeznaczony pod uprawy rolne (ok. 16 ha) pozostawić jako teren rekreacyjny, tj. pole golfowe oraz stadninę koni. Zakup nieruchomości związany był z planami powrotu i osiedlenia się w Polsce. Jednakże z powodu zmiany planów życiowych, Zainteresowany na przełomie lat 2001-2002 podjął decyzję o sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Z uwagi na fakt, iż nie można było znaleźć nabywcy na całą nieruchomość, to część nieruchomości (ok. 4 ha), która w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta przeznaczona była pod budownictwo jednorodzinne i zagrodowe, została podzielona na mniejsze działki. W latach 2003-2004 zostało wykonane uzbrojenie ww. działek w media i od 2003 r. Wnioskodawca zaczął zbywać poszczególne działki i odzyskiwać zaangażowany w nieruchomość kapitał. Działki, które nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, jako działki przeznaczone pod budownictwo (ok. 16 ha), są zbywane jako nieruchomości rolne.

W ocenie tut. Organu, ustalenie zamiaru dokonywania czynności dostaw działek w sposób częstotliwy nie musi być dokonywane już w momencie nabycia gruntu. O zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej mogą bowiem przesądzać również określone czynności dokonywane po jego nabyciu, a zmierzające do dokonania sprzedaży, tj.: czynności o charakterze przygotowawczym lub inwestycyjnym, zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży w prasie, itp. Zatem, przez termin „zamiar” należy rozumieć nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Wskazane przez Wnioskodawcę fakty dowodzić mogą zamiaru wykorzystania nabytej nieruchomości w planowanej działalności gospodarczej – handlowej.

Zainteresowany wskazał, iż nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło z zamiarem jej przeznaczenia pod budowę rezydencji oraz z wykorzystaniem jako teren rekreacyjny. Jednak taki argument nie wydaje się przesądzać, że Wnioskodawca już przy zakupie ww. nieruchomości nie mógł przewidywać jej późniejszej odsprzedaży. Na poparcie powyższej tezy można wskazać fakt, iż Zainteresowany już w zaledwie rok od chwili nabycia gruntu podjął decyzję o jego sprzedaży, a następnie dokonał podziału na mniejsze działki, wykonał uzbrojenie w media i od 2003 r. zaczął dokonywać sprzedaży działek gruntowych.

Również okoliczność podziału nieruchomości gruntowej na mniejsze działki oraz ich uzbrojenie w media wskazuje, iż powzięto zamiar sprzedaży w sposób zorganizowany i częstotliwy, zmierzający do osiągnięcia korzyści finansowych. W przeciwnym razie dzielenie i uzbrojenie gruntów byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Zatem, ww. czynności wskazują, iż podjęto działania zmierzające do wykorzystywania nabytej nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej – handlowej. W świetle powyższego, jej sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem.

Wobec powyższego przedstawione okoliczności wskazują bezspornie na zarobkowy charakter dokonywania tych czynności.

Mając na uwadze treść powołanych przepisów oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działek powstałych z podziału nieruchomości gruntowej nr 135/2, staje się podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT i zobowiązany jest do opodatkowania tej sprzedaży podatkiem od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustaw, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdza się, iż w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane 22% stawką podatku są tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę działek przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo jednorodzinne i zagrodowe podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podatku w wysokości 22%, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy.

Natomiast, sprzedaż pozostałych działek, które są gruntami niezabudowanymi innymi niż budowlane bądź przeznaczone pod zabudowę, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tu. Organu teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych tut. Organ uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.