INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 9 ustawy VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 9 ustawy VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: "A") jest producentem profesjonalnych systemów oświetleniowych, które wytwarza między innymi z komponentów sprowadzanych z Niemiec. Obecnie "A" rozważa zmianę sposobu prowadzenia transakcji. Nowy sposób rozliczeń jest opisany poniżej, a jego wdrożenie uzależnione jest od uzyskania odpowiedzi na wniosek.

Planowane transakcje

Do Polski sprowadzane będą dwie kategorie towarów, ściśle rozróżniane i identyfikowane przez "A" i jego niemieckiego kontrahenta (dalej: "B"):

• komponenty przeznaczone na wyprodukowanie gotowych systemów oświetleniowych przez "A", które będą następnie sprzedane przez "A" w Polsce (zwane dalej: komponenty polskie),

• komponenty przeznaczone na wyprodukowanie gotowych systemów oświetleniowych przez "A", które będą z powrotem wywiezione do Niemiec przez "B" i które będą przez "B" dalej sprzedawane do ostatecznych odbiorców (zwane dalej: komponenty niemieckie).
  
  

Komponenty polskie będą nabywane przez "A" w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Ich sprzedaż w Polsce stanowić będzie typową sprzedaż krajową.

Natomiast komponenty niemieckie będą przywożone do Polski jako towary pozostające własnością "B". Następnie, "B" będzie nabywał od "A" usługi, polegające na zmontowaniu tych towarów do postaci gotowego wyrobu (usługi montażowe).

Towary należące do kategorii komponentów polskich oraz komponentów niemieckich będą ściśle i jednoznacznie rozdzielone pod względem prawnym. To znaczy, "A" oraz "B" wiązać będzie umowa cywilnoprawna, z której jednoznacznie wynikać będzie, że:

• "A" świadczy na rzecz "B" usługę na rzeczowym majątku ruchomym "B", polegającą na złożeniu z danych komponentów gotowego wyrobu,
• wspomniana usługa jest świadczona przez "A" w Polsce,
• "B" transportuje towar do Polski i w ciągu 90 dni od dnia wykonania usługi przez "A", "B" jest zobowiązana wywieźć towar z Polski z powrotem do Niemiec,
• "A" nie nabywa na żadnym etapie własności przekazanych przez "B" komponentów.
  
  

System ewidencyjny

Posiadane przez "A" i "B" systemy informatyczne mogą precyzyjnie identyfikować komponenty polskie i niemieckie oraz rozróżniać pomiędzy częściami przeznaczonymi do sprzedaży w Polsce oraz do przerobu i wywozu do Niemiec. Ponadto, identyfikację komponentów polskich i niemieckich ułatwiać będzie fizyczne rozdzielenie powierzchni magazynowych "A" dla celów składowania wyłącznie komponentów polskich oraz wyłącznie komponentów niemieckich.

W szczególności, "A" prowadzić będzie szczegółową ewidencję dla potrzeb przyjmowania towarów "B", na których będą świadczone usługi "A". Ewidencja ta to system informatyczny o nazwie własnej „Program … ”, który będzie archiwizował następujące dane:

• datę otrzymania komponentów od "B" (przyjazd transportu),
• numer rodzajowy komponentów (wg wewnętrznej nomenklatury),
• ilość danego komponentu (wg każdego rodzaju osobno),
• datę wydania komponentu do montażu,
• datę wykonania na komponencie usługi montażu,
• datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez "A" (odjazd transportu).
  
  

Dane pozwalające na identyfikację towarów będą na tyle szczegółowe, że możliwe będzie wykazanie które komponenty przywiezione przez "B" podlegały już usłudze montażu wykonanej przez "A", oraz które zostały już wywiezione do Niemiec w formie złożonego systemu oświetleniowego.

Źródło wątpliwości

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn zm., zwana dalej: Ustawa o VAT) do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie dochodzi, jeśli towary po wykonaniu usługi montażu zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia wykonania usługi, z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione. Natomiast, na podstawie art. 109 ust. 9 ustawy o VAT, podatnicy znajdujący się w sytuacji spełniającej przesłanki art. 12 ust. 1 pkt 6 są obowiązani prowadzić ewidencję otrzymywanych towarów zawierającą w szczególności datę ich otrzymania, dane pozwalające na identyfikację towarów oraz datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez podatnika.

Ponieważ oba przepisy (materialny oraz ewidencyjny) są niespójne, tj. ewidencja wymagana powyższymi regulacjami nie pozwala na udowodnienie przesłanek wymaganych przepisem materialnym, Spółka powzięła wątpliwości dotyczące interpretacji tych przepisów i występuje z wnioskiem o wydanie przez Ministra Finansów interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ewidencja, którą planuje prowadzić "A", spełnia kryteria wymagane przez art. 109 ust. 9 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, termin 90 dni liczony powinien być od dnia zakończenia usługi montażu przez "A", a nie od dnia przyjęcia towaru do montażu - wynika to wprost z gramatycznej wykładni art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. Niespójność przepisu dotyczącego ewidencji towarowej, tj. art. 109 ust. 9 ustawy o VAT z przywołanym przepisem materialnym, tj. art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, nie może podważać tego wniosku.

Ponadto system informatyczny, którym "A" planuje prowadzić ewidencję przepływu towarów spełnia kryteria art. 109 ust. 9 ustawy o VAT, ponieważ zawierać będzie dane bardziej szczegółowe niż wymagane ustawą minimum.

Uzasadnienie

a) Przemieszczenie towarów i wykonanie usługi

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku, gdy na towarach mają zostać na terytorium kraju wykonane usługi na rzecz tego podatnika, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia wykonania usługi, z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione.

Warunek powrotnego wywozu towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec w ciągu 90 dni od dnia wykonania usługi wynika wyłącznie z przepisów polskich. Ograniczenie to nie jest narzucone przepisami Dyrektywy Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 2006/112/WE.

b) Rozbieżność między przepisami merytorycznym i dokumentacyjnym

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, termin 90 dni, w którym przemieszczenie towaru na terytorium państwa członkowskiego z którego został pierwotnie wywieziony, powinien być liczony od dnia wykonania usługi. Jednakże wśród wymaganych danych, które mają znaleźć się w szczególnej ewidencji, na podstawie art. 109 ust. 9 ustawy o VAT, nie ma danych dotyczących dnia wykonania usługi.

Zatem dla podatnika, który zastosuje się wyłącznie do wymagań z art. 109 ust. 9 ustawy o VAT i będzie prowadził ewidencję, której kształt określają przepisy ustawy, nie będzie możliwe na podstawie danych zawartych w prowadzonej ewidencji ustalenie przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT terminu 90 dni, w którym towar musi być wywieziony na terytorium państwa członkowskiego, z którego został pierwotnie przywieziony.

Tym samym, istnieje rozbieżność pomiędzy przepisem materialnym (art. 12 ust. 1 pkt 6) określającym obowiązki podatnika oraz przepisem dokumentacyjnym (art. 109 ust. 9) określającym wymagania odnośnie ewidencji, dzięki której będzie możliwe określenie, czy wymagania stawiane w przepisie materialnym zostały spełnione. Zdaniem "A", w sytuacji rozbieżności przepisów merytorycznego i dokumentacyjnego, należy stosować przepis merytoryczny, jako przepis nadrzędny i jako ten, do którego odsyła przepis dokumentacyjny. Oznacza to, że termin 90 dni, w którym towar musi być wywieziony powinno się liczyć wyłącznie od momentu wykonania usługi, czyli zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.

Dodatkowo, w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 109 ust. 9 ustawy o VAT oprócz spełnienia wymagań ustanowionych przez ustawodawcę, czyli zawarcia daty przemieszczenia towaru na terytorium kraju oraz danych pozwalających na identyfikację towarów, zdaniem "A", należy określić również moment wykonania usługi (montażu). Ewidencja prowadzona w ten sposób pozwoli na określenie momentu, w którym upływa termin określony w przepisie merytorycznym.

W interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2008 r., sygn. IPPP1/443-1800/08-5/AP dotyczącej ewidencji wymaganej w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT Minister Finansów stwierdził: „W przedmiotowej sprawie ważne jest, aby wykazane w ewidencji dane wystarczyły do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej dla celów podatku od towarów i usług w Polsce”. Art. 109 ust. 3 ustawy o VAT określa wymóg prowadzenia ewidencji potrzebnej do sporządzenia deklaracji podatkowej dla celów podatku od towarów i usług. Minister Finansów stwierdził, że taka ewidencja powinna zawierać dane wystarczające dla prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Zatem Minister Finansów stwierdził, że przepisy o ewidencji nie mogą być interpretowane w oderwaniu od przepisów merytorycznych dotyczących sytuacji, dla których udokumentowania dana ewidencja powinna być prowadzona.

Analogicznie, interpretując art. 109 ust. 9 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, należy stwierdzić, że mimo, iż ten pierwszy przepis nie określa dla ewidencji dokumentującej otrzymywane towary wymogu zawarcia w niej daty wykonania usługi, to zasadne jest określenie takiego momentu mając na uwadze cel prowadzenia takiej ewidencji - określenie upływu terminu 90 dni z art. 12 ust. 1 pkt 6.

Z uwagi na powyższe, "A" stoi na stanowisku, że termin 90 dni, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 liczy się od momentu wykonania usługi tak, jak stanowi wspomniany przepis i niezależnie od wymogów, jakie powinna spełniać ewidencja otrzymywanych towarów, o której mówi art. 109 ust. 9 ustawy o VAT.

c) Ewidencja towarów

Na podstawie art. 109 ust. 9 ustawy o VAT, podatnicy znajdujący się w sytuacji spełniającej przesłanki art. 12 ust. 1 pkt 6 są obowiązani prowadzić ewidencję otrzymywanych towarów zawierającą w szczególności:

• datę ich otrzymania,
• dane pozwalające na identyfikację towarów oraz
• datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez podatnika.
  
  

Ponadto, na podstawie art. 109 ust. 12 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia szczegółowe dane, jakie powinny zawierać prowadzone przez podatnika ewidencje, o których mowa w ust. 9 i 10, a także wzory tych ewidencji. Wspomniane rozporządzenie nie zostało jednak wydane.

Oznacza to, że wyłącznie ustawa określiła minimalny zakres szczegółowości, który wymagany jest od ewidencji prowadzonej przez podatnika wykonującego usługi montażu na obcym majątku zagranicznego przedsiębiorcy. Spółka stoi na stanowisku, że jej system spełni te wymogi. W szczególności, system ewidencyjny identyfikując dane dotyczące towarów (wg zasad opisanych powyżej) oraz w kontekście kluczowych dat związanych z ruchem tych towarów spełnia i wykracza poza wyznaczony ustawą zakres. Ewidencja Zainteresowanego pozwoli także na identyfikację daty wykonania na komponencie usługi montażu, a więc umożliwi weryfikację materialnej przesłanki wynikającej z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT (termin wyjazdu towaru w ciągu 90 dni od montażu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ma otrzymać od swojego kontrahenta niemieckiego ( "B"), komponenty przeznaczone na wyprodukowanie gotowych systemów oświetleniowych, które będą z powrotem wywiezione do Niemiec i tam dalej sprzedawane do ostatecznych odbiorców. Komponenty te pozostaną własnością "B". Zainteresowany będzie świadczył na jej rzecz usługi polegające na zmontowaniu tych towarów do postaci gotowego wyrobu (usługi montażowe).

Z zawartej umowy będzie jednoznacznie wynikać, że:

• Wnioskodawca świadczy na rzecz niemieckiego kontrahenta usługę na rzeczowym majątku ruchomym "B", polegającą na złożeniu z danych komponentów gotowego wyrobu,
• wspomniana usługa będzie świadczona przez Zainteresowanego w Polsce,
• "B" transportuje towar do Polski i w ciągu 90 dni od dnia wykonania usługi jest zobowiązana wywieźć towar z Polski z powrotem do Niemiec,
• Wnioskodawca nie nabywa na żadnym etapie własności przekazanych przez "B" komponentów.
  
  

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, iż usługobiorcą wykonanych przez Zainteresowanego usług będzie firma niemiecka, wykonująca działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy oraz posiadająca status podatnika, w myśl art. 28a ustawy.

W oparciu o art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wskazane powyżej zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, zatem miejsce świadczenia wykowanych przez Wnioskodawcę usług ustalane będzie na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania usług na ruchomym majątku rzeczowym świadczonych przez Zainteresowanego będzie terytorium kraju, w którym podatnik będący usługobiorcą (kontrahent niemiecki) posiada siedzibę.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy prawidłowości prowadzonej przez niego ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 9 ustawy.

Obowiązek prowadzenia ewidencji dla celów podatku od towarów i usług wynika z art. 109 ustawy.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3a ustawy, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 ust. 19a i 19b.

W przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6, podatnicy są obowiązani prowadzić ewidencję otrzymywanych towarów zawierającą w szczególności datę ich otrzymania, dane pozwalające na identyfikację towarów oraz datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez podatnika – art. 109 ust. 9 ustawy.

Przepisy ustawy nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji VAT. Zatem każdy z podatników sam powinien wybrać taki sposób jej prowadzenia, który ułatwi terminowe sporządzenie deklaracji na podstawie zgromadzonych w ewidencjach danych.

Ze względu na szczególny charakter transakcji wewnątrzwspólnotowych, należy zwrócić uwagę na kwestie związane z ich dokumentowaniem i ewidencjonowaniem. Przepisy nakładają bowiem na podatników szereg obowiązków związanych z dokumentowaniem transakcji wewnątrzwspólnotowych. Obowiązek ten ciąży głównie na podatnikach, wykonujących czynności, które nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju.

Ponieważ jak wskazał Zainteresowany, w przedmiotowej sprawie będzie miał zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy na towarach mają zostać na terytorium kraju wykonane usługi na rzecz tego podatnika, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia wykonania usługi, z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione, będzie ciążył na nim obowiązek prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 9 ustawy. Nie zwalnia go to jednak od prowadzenia, zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będzie prowadził szczegółową ewidencję dla potrzeb przyjmowania towarów, na których będą świadczone usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego. Ewidencja ta będzie zawierała następujące dane:

• datę otrzymania komponentów od "B" (przyjazd transportu),
• numer rodzajowy komponentów (wg wewnętrznej nomenklatury),
• ilość danego komponentu (wg każdego rodzaju osobno),
• datę wydania komponentu do montażu,
• datę wykonania na komponencie usługi montażu,
• datę wydania towaru po wykonaniu usługi przez Zainteresowanego (odjazd transportu).
  
  

Dane pozwalające na identyfikację towarów będą na tyle szczegółowe, że możliwe będzie wykazanie które komponenty przywiezione przez "B" podlegały już usłudze montażu wykonanej przez Wnioskodawcę oraz które zostały już wywiezione do Niemiec w formie złożonego systemu oświetleniowego.

Należy podkreślić, iż użyte przez ustawodawcę w art. 109 ust. 9 ustawy sformułowanie „w szczególności” oznacza, że wymienione tam dane stanowią niezbędne minimum, bez których przedmiotowa ewidencja nie będzie spełniać warunków formalnych.

Jednakże jeżeli ewidencja ta oprócz danych wymienionych w tym przepisie, będzie zawierać także inne informacje, to nie będzie stanowiło faktu, który spowoduje, że nie spełnia ona wymogów wynikających z tego przepisu. W tej sytuacji te pozostałe dane będą stanowić informacje dodatkowe, które pozwolą na doprecyzowanie określonego stanu rzeczy.

Jednocześnie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie stawiają specjalnych wymagań w jaki sposób udokumentować wywóz rzeczy ruchomej z terytorium kraju po wykonaniu na niej usługi. Jednakże, w przypadku kontroli podatnik powinien wykazać, że posiada dowód lub dowody, które jednoznacznie potwierdzają dokonanie wywozu rzeczy ruchomej poza granice Polski we właściwym terminie.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, w przedmiotowej sytuacji, dane wymienione w art. 109 ust. 9 ustawy stanowią niezbędne minimum, które ewidencja ta powinna zawierać. Wszelkie pozostałe informacje będą stanowiły dodatkową rzecz, która nie spowoduje, że dana ewidencja nie spełni warunków wynikających z art. 109 ust. 9 ustawy. Zatem, w przypadku gdy ewidencja, którą planuje prowadzić Zainteresowany będzie zawierać oprócz danych wynikających z art. 109 ust. 9 ustawy także informacje dodatkowe, zdaniem tut. Organu, będzie ona spełniać kryteria wymagane przez ten przepis.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że dotyczy komponentów niemieckich oraz, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy, tym samym traci swa aktualność w sytuacji zmiany jakiegokolwiek elementu zdarzenia przyszłego.

Tut. Organ zwraca uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Ponadto, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy VAT, w dniu 24 sierpnia 2010 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.