INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 21 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania zakupu towarów handlowych od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej kserokopiami umów sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania zakupu towarów handlowych od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej kserokopiami umów sprzedaży.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu samochodami używanymi. Działalność prowadzona jest na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Wśród wielu opcji pozyskania samochodu używanego w celu dalszej odsprzedaży istnieje możliwość nabycia towaru od prywatnej osoby. Do przeprowadzenia transakcji stosuje się przepisy art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (w dalszej części określana skrótem k.c.), zgodnie z którym, na mocy umowy sprzedaży sprzedający zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zatem z chwilą zawarcia umowy kupna-sprzedaży oraz dokonania zapłaty kontrahentowi ustalonej ceny kupujący zostaje właścicielem przedmiotowego samochodu. Wnioskodawca występuje w roli kupującego, który nabywa za określoną cenę samochód. Z uwagi na fakt, że samochód jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży, spełniona zostaje definicja towaru handlowego. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (dalej kpir) przez towary handlowe rozumie się wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ewidencjonowanie kosztów uzyskania przychodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, na podstawie kserokopii umowy kupna sprzedaży z naniesionym kolejnym numerem oraz podpisem Wnioskodawcy i datą jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z załącznikiem nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, w przypadku, gdy sprzedawcą pojazdu jest inna osoba lub podmiot niż figurująca w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, konieczne jest przedstawienie w organie rejestrującym, oryginału dokumentu kupna sprzedaży zawartego pomiędzy właścicielem dowodu rejestracyjnego a sprzedawcą. Ze względu na to, że odbiorcami są osoby fizyczne z różnych regionów Polski, niemożliwe jest wyegzekwowanie od nich zwrotu oryginału umowy dokumentującej zakup samochodu pomiędzy Wnioskodawcą a osobą, od której samochód nabył.

Istotne elementy stanowiska Wnioskodawcy przedstawiono w części E poz. 54 wniosku, gdzie wskazano, iż zakup samochodu winien być ujęty w kolumnie 10 kpir „zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu”. Podstawą wpisu jest kserokopia umowy kupna sprzedaży z adnotacją potwierdzającą zgodność z oryginałem.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą” z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę do dokonania wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z pkt 10 Objaśnień do podatkowej Księgi przychodów i rozchodów zawartych w Załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, Kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu. Przy czym w myśl § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, cena zakupu to cena, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

• oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
  
  

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Ponadto zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w § 14 ust. 2 wymieniają enumeratywnie przypadki, w których poniesione koszty uzyskania przychodów mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż co do zasady, dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest faktura VAT. Jeżeli jednak osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą dokonuje zakupów towarów handlowych (w przedmiotowej sprawie samochodów) od osób fizycznych, które działalności gospodarczej nie prowadzą, to dokumentami stanowiącym podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów mogą być umowy sprzedaży, a więc dokumenty o których mowa w § 13 pkt 5 in fine ww. rozporządzenia zawierające dane wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 tego aktu prawnego. Nie sposób jednakże za dowody takie uznać kserokopii przedmiotowych umów sprzedaży. Z treści powołanego rozporządzenia wynika bowiem, iż podstawą dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie określone dokumenty (oryginały), nie zaś ich kserokopie.

W związku z powyższym przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, iż przy zawieraniu transakcji kupna/sprzedaży rzeczy ruchomych (np. samochodów), przyjętą praktyką jest sporządzanie umów w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednej dla każdej ze stron transakcji. Oba egzemplarze umowy posiadają przy tym równą wartość dowodową. Zawierają bowiem określenie przedmiotu sprzedaży, jego ceny, datę zawarcia transakcji, dane każdej ze stron (imię i nazwisko, adres zameldowania, NIP, PESEL, seria i numer dokumentu tożsamości, przez kogo wydany jest dokument) oraz podpisy tychże stron ("kupującego" i "sprzedającego"). Nic jednakże nie stoi na przeszkodzie, aby z uwagi na potrzeby Wnioskodawcy wskazane we wniosku umowy sprzedaży sporządzane były w trzech jednobrzmiących egzemplarzach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.