Rozwiązanie takie byłoby w opinii Spółki prawidłowe, a jego zastosowaniu nie sprzeciwiałyby się w szczególności przepisy Rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych.

Prawidłowość takiego stanowiska znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 1444/09, w którym Sąd zaaprobował prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur otrzymanych w formie elektronicznej i przechowywanych w formie papierowej i jednocześnie wskazał, że „zdecydowanie należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej”.

Jak już wskazano w przywołanym wyroku, Sąd rozstrzygnął o zakresie obowiązywania Rozporządzeniem w sprawie faktur elektronicznych. Przywołany wyrok powinien być traktowany w tym aspekcie w kategoriach obiektywnych, niejako w oderwaniu od faktu, iż zapadł w innym postępowaniu. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że zgodnie z regulacją Ordynacji podatkowej orzecznictwo sądów jest przesłanką do zmiany interpretacji. Tym bardziej zatem, powinno być uwzględniane na etapie wydawania interpretacji indywidualnej. Prawidłowość powyższego stanowiska była wielokrotnie potwierdzana w wyrokach sądów administracyjnych, w tym w przywołanym wcześniej wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r., Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim.

Podsumowując, w opinii Spółki przywołany wyrok powinien być wzięty pod uwagę przy wydawaniu interpretacji w jej indywidualnej sprawie.

Przechowywanie faktur otrzymanych w formie elektronicznej

W ocenie Wnioskodawcy, faktury VAT/faktury korygujące lub duplikaty (oznaczone jako „oryginał”) otrzymane drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksu), bez bezpiecznego podpisu elektronicznego i bez EDI mogą być przechowywane na informatycznych nośnikach danych wraz z informacją o dacie ich otrzymania (tzn. w archiwum elektronicznym), bez konieczności ich przeniesienia na nośnik papierowy (np. wydrukowania). Wniosek taki wynika z treści przepisów oraz znajduje pełne uzasadnienie w ich wykładni.

Zgodnie z § 21 ust. 2 Rozporządzenia w sprawie faktur „dokumenty, o których mowa w ust. 1 (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych faktur) przechowuje się w oryginalnej postaci”.

Z powołanej regulacji prawnej nie można wyprowadzić wniosku, iż nabywca obowiązany jest do przechowywania oryginałów faktur VAT/faktur korygujących lub duplikatów wyłącznie na nośnikach papierowych. Podsumowując, przywołana regulacja nie wprowadza wymogu co do formy, w jakiej mają być przechowywane otrzymane przez podatników oryginały faktur. Tym samym, należy przyjąć, że prawodawca dał podatnikom prawo wyboru formy przechowywania otrzymanych faktur. W opinii Spółki, przemawia to jednoznacznie za dopuszczalnością przechowywania faktur w formie elektronicznej. Co więcej, brzmienie § 21 ust. 2 Rozporządzenia w sprawie faktur może wskazywać, iż dla spełnienia wymogu przechowywania faktur w oryginalnej postaci, nabywca otrzymując fakturę drogą elektroniczną powinien przechowywać ją również w formie elektronicznej.

Wniosek powyższy potwierdza również wykładnia celowościowa, dynamiczna i historyczna przywołanych regulacji, a także zasada racjonalności prawodawcy oraz względy praktyczne.

Okoliczności te zostały szczegółowo omówione w części zatytułowanej „Wystawianie i przekazywanie faktur w formie elektronicznej”.

W opinii Spółki, poczynione w przywołanym rozdziale uwagi mają pełne zastosowanie do kwestii przechowywania faktur. Chcąc uniknąć powtarzania szczegółowej argumentacji ograniczyła się ona w tym miejscu jedynie do zwięzłego podsumowania.

Należy wskazać, że zarówno cel regulacji dotyczących przechowywania faktur, jakim jest zapewnienie pewności obrotu i zapobieganie nadużyciom nie ucierpi w sytuacji, w której faktury będą przechowywane w formie elektronicznej, jak i wykładnia dynamiczna uwzględniająca postęp technologiczny, jaki dokonał się w ostatnich latach, uzasadnia prawidłowość korzystania z formy elektronicznej. Jak już wykazano wykładnia historyczna i zasada racjonalności prawodawcy wskazują na rezygnację z formy papierowej przy wystawianiu i przesyłaniu faktur. Zasadnym jest zatem przyjęcie, iż potwierdzają one także możliwość przechowywania faktur w formie elektronicznej. Nie budzi przy tym wątpliwości, że również względy praktyczne i ekonomiczne przemawiają za możliwością przechowywania faktur w formie elektronicznej.

Brak jest zatem uzasadnionych i racjonalnych przesłanek dla nałożenia na Wnioskodawcę obowiązku przechowywania Faktur na nośnikach papierowych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również pełne potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo Spółka wskazuje na orzeczenie z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt I FSK 1169/08, w którym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż „istota przechowywania kopii faktur sprowadza się bowiem do przechowywania nośników informacji. Jeśli więc normodawca nie wyklucza jakiejś formy przechowywania informacji, to do podatnika powinien należeć wybór tych nośników, przy jednoczesnym obowiązku zaprezentowania uprawnionym organom tych informacji w żądanej przez nie formie”.

Wprawdzie powołane orzeczenie odnosi się do przechowywania kopii faktur, niemniej jednak ze względu na tożsamość podstawy prawnej może odnosić się również do przedmiotowej sprawy. Tym samym, przywołany wyrok powinien być traktowany w tym aspekcie w kategoriach obiektywnych, niejako w oderwaniu od faktu, iż zapadł w innym postępowaniu.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że zgodnie z regulacją Ordynacji podatkowej orzecznictwo sądów jest przesłanką do zmiany interpretacji. Tym bardziej zatem, powinno być uwzględniane na etapie wydawania interpretacji indywidualnej. Prawidłowość powyższego stanowiska była wielokrotnie potwierdzana w wyrokach sądów administracyjnych, w tym w przywołanym wcześniej wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r., Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim.

Podsumowując, w opinii Spółki przywołany wyrok powinien być wzięty pod uwagę przy wydawaniu interpretacji w jej indywidualnej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Spółki w zakresie możliwości przechowywania Faktury i informacji o dacie otrzymania Faktury na elektronicznych nośnikach danych uznać należy za prawidłowe.

Jednocześnie należy uznać, że skoro Spółka jest uprawniona do przechowywania faktur w formie zapisu informatycznego, wystarczające jest, aby informacja o dacie wpływu Faktury była przechowywana w formie elektronicznej. W szczególności odpowiednią formą udokumentowania daty wpływu faktury jest umieszczenie zapisu informatycznego w jej elektronicznym archiwum z informacją o dacie wpływu Faktury lub elektroniczne zarchiwizowanie poczty elektronicznej wraz z uwidocznionymi danymi o dacie otrzymania korespondencji z fakturą w formie elektronicznej.

Wystawianie faktur przez nabywcę

Skoro jak wykazano powyżej, dopuszczalne jest przekazanie i otrzymanie faktury VAT/faktury korygującej (lub duplikatu) drogą elektroniczną, to tym bardziej dopuszczalne powinno być przedstawienie przez nabywcę towarów i usług oryginału i kopii faktury do akceptacji podmiotu dokonującego dostawy towarów i usług drogą elektroniczną. W pełnym zakresie znajduje w tym wypadku zastosowanie argumentacja przedstawiona w poprzednich częściach.

W konsekwencji wskazany w § 6 ust. 2 pkt 2 lit. b Rozporządzenia w sprawie faktur obowiązek przedstawienia przez A. oryginału i kopii faktury do akceptacji Spółki w formie podpisu może być spełniony w ten sposób, iż:

• przekaże Wnioskodawcy kopię i oryginał faktury drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksu) bez bezpiecznego podpisu elektronicznego i bez EDI,
• Spółka dokona akceptacji w formie podpisu kopii i oryginału faktury przekazanej przez A. drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksu) bez bezpiecznego podpisu elektronicznego i bez EDl,
• po dokonaniu akceptacji przez Spółkę, kopia faktury pozostanie u niej, natomiast oryginał zostanie przekazany A. w formie papierowej.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Prawidłowe dokumentowanie obrotu przez podatników VAT należy do ich podstawowych obowiązków.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne przedmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem, które określa szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia, nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w § 4 ust. 1, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oznaczone jako „FAKTURA VAT”, w tym również faktury, o których mowa w § 10, jeżeli nabywca towarów lub usług:

1. jest podatnikiem zarejestrowanym, jako podatnik VAT czynny;
2. ma zawartą z dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi umowę odpowiadającą warunkom wymienionym w ust. 2, upoważniającą do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy;
3. w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy, o której mowa w pkt 2, dostarczy właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemną informację o zawarciu takiej umowy, zawierającą w szczególności:
1. dane dotyczące dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, z którym zawarł tę umowę,
2. datę zawarcia umowy,
3. okres obowiązywania umowy.

Umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać:

1. postanowienia, iż podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi:
1. upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek,
2. poinformuje nabywcę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;
2. postanowienia, iż podatnik dokonujący nabycia towarów lub usług:
1. będzie wystawiał faktury, faktury korygujące i duplikaty zgodnie z obowiązującymi przepisami,
2. będzie przedstawiał drugiej stronie umowy oryginał i kopię faktury do jej akceptacji w formie podpisu, z tym że termin przedstawienia do akceptacji oryginału faktury ma tak być określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi; kopia faktury pozostaje u dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi,
3. poinformuje drugą stronę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;
3. określenie terminu jej obowiązywania, z tym że termin ten nie może być dłuższy niż 2 lata;
4. określenie towarów lub usług, w odniesieniu do których nabywca będzie wystawiał faktury w imieniu i na rzecz dokonującego dostawy lub usługodawcy w okresie obowiązywania umowy (§ 6 ust. 2 rozporządzenia).
   
   

W myśl § 6 ust. 3 rozporządzenia, faktura wystawiana na zasadach określonych w ust. 1 i 2 powinna dodatkowo zawierać informację, kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze jako sprzedawca.

Stosownie do § 6 ust. 4 rozporządzenia, w przypadku faktur wystawionych w formie elektronicznej akceptacja, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lit. b, wyrażana jest w formie elektronicznej; przepisy § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) oraz § 19 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z powołanym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur, faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków - § 2 tego rozporządzenia.

W myśl § 3 ust. 1-3 cyt. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej „akceptacją”. Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji.

Stosownie do treści § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

1. bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 ze. zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

Przy czym, zagwarantowanie autentyczności pochodzenia faktur oznacza możliwość jednoznacznej identyfikacji nadawcy wiadomości, tj. wystawcy faktury. Z kolei procedury zapewniające integralność danych powodują, że faktura przesłana drogą elektroniczną dotarła do adresata kompletna i w niezmienionej formie.

Z przytoczonych przepisów zdaniem tut. Organu jednoznacznie wynika, iż faktura może być sporządzona i wystawiona w formie papierowej lub elektronicznej, lecz jedynie przy zachowaniu metod wymienionych w ww. przepisach. Analiza powołanych przepisów nakazuje stwierdzić, iż jedyną dopuszczalną formą dokumentowania transakcji kupna-sprzedaży, poza formą elektroniczną, jest wystawianie faktur VAT w formie papierowej.

Podatnik udostępniając fakturę poprzez pocztę elektroniczną, niewątpliwie dokonuje elektronicznego przekazu treści tego dokumentu zapisanej w języku informatycznym. W związku z tym, faktury takie muszą spełniać wymogi określone we wskazanym rozporządzeniu z dnia 14 lipca 2005 r., ponieważ § 1 pkt 1 rozporządzenia określa m.in. sposoby i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Wystawiane, przesyłane, odbierane oraz przechowywane w formie elektronicznej faktury, muszą posiadać co najmniej gwarancję niekwestionowanej autentyczności pochodzenia tych dokumentów od firmy (osoby), która je wystawiła oraz gwarancję integralności (nienaruszalności) zawartości ich treści.

Zatem w świetle obowiązujących przepisów, dopuszczalne jest wystawienie i doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w ww. rozporządzeniu. Jeżeli zatem strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, a nie papierowej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 tego rozporządzenia. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka oraz jej kontrahent zamierzają przyjąć następujący sposób przesyłania i akceptacji faktur:

• A. przekaże Wnioskodawcy kopię i oryginał faktury drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksu) bez bezpiecznego podpisu elektronicznego i bez EDI,
• Spółka dokona akceptacji w formie podpisu kopii i oryginału faktury przekazanej przez A. drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksu) bez bezpiecznego podpisu elektronicznego i bez EDI,
• po dokonaniu akceptacji przez Wnioskodawcę, kopia faktury pozostanie u niego, natomiast oryginał zostanie przekazany A. w formie papierowej...
  
  

Tut. Organ informuje, iż w interpretacji indywidualnej nr ILPP2/443-1215/10-2/EWW z dnia 26 października 2010 r. stwierdzono, że faktury, które Spółka zamierza wystawiać dla swojego kontrahenta i przesłać mu w formie elektronicznej, jako załącznik do wiadomości e-mailowej (pocztą elektroniczną), bez bezpiecznego podpisu elektronicznego lub bez EDI, nie będą spełniały wymogów odnośnie wystawiania faktur oraz przekazania ich nabywcy wskazanych w ustawie, nie będą również stanowić e faktur, ponieważ nie będą spełniały warunków, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur.

Analogicznie ta sama zasada i argumentacja dotyczy więc faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur otrzymanych przez Zainteresowanego od kontrahentów, które zamierzają oni przesyłać mu drogą elektroniczną (tzn. za pośrednictwem poczty elektronicznej lub faksem) bez bezpiecznego podpisu elektronicznego lub bez EDI.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przepisy dotyczące akceptacji faktur wystawianych przez nabywcę stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie planowany przez strony sposób przesyłania faktur drogą elektroniczną oraz ich akceptacji, nie będzie spełniał wymogów ustawy o podatku od towarów i usług, rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., a w szczególności § 6 ust. 2 pkt 2 lit. b tego rozporządzenia. Faktury przesyłane drogą elektroniczną bez bezpiecznego podpisu lub bez EDI, jak w przypadku Spółki, nie będą stanowić bowiem wiarygodnych dokumentów stanowiących podstawę do rozliczeń podatkowych. Zatem nie będą mieć do nich zastosowanie przepisy dotyczące ich akceptacji przez kontrahentów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odpowiadając na przytoczone przez Spółkę orzeczenia polskich sądów administracyjnych oraz argumentację dotyczącą uwzględnienia rozstrzygnięć zawartych w tych wyrokach przez organy podatkowe w indywidualnych sprawach podatników, tut. Organ wskazuje, że zarówno orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i wojewódzkich sądów administracyjnych, są wydawane w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny przedstawiony przez podatnika.

W polskim systemie prawnym wyroki nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa. Jest to zgodne z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), w którym ustawodawca postanowił, że wyroki sądów wiążą w sprawie ten sąd i ten organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Zasada ta znajduje również potwierdzenie w treści przepisu art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w którym postanowiono, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy zdarzenia przyszłego. Jak wynika z przepisu art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dla innych sądów oraz organów wiążąca jest tylko sentencja orzeczenia. Również wiążące są orzeczenia zawierające rozstrzygnięcie kwestii wstępnych i mające charakter konstytutywny. Orzeczenie zapadłe w sprawie toczącej się w innej konfiguracji podmiotowej, nawet w przypadku tożsamości przedmiotu sporu, nie ma takiego znaczenia. Nie są wiążące ustalenia faktyczne i poglądy prawne wyrażone w orzeczeniu innego sądu. Nie taki jest zresztą cel orzecznictwa, które ogranicza się z natury rzeczy do rozstrzygania indywidualnych spraw i nie stanowi źródła prawa w polskim porządku prawnym.

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia, tym samym nie mają wprost zastosowania ani następstw wiążących w odniesieniu do sytuacji występującej u innego podatnika. Należy podkreślić, że materiałem stanowiącym podstawę do wydania interpretacji indywidualnej, obok przedstawionego opisu sprawy i przepisów prawa jest również analiza istniejącego orzecznictwa w danym zakresie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w zakresie zdarzeń przyszłych dotyczących podatku od towarów i usług w zakresie przekazywania faktur drogą elektroniczną, prawa do odliczenia oraz przechowywania faktury wydane zostały odrębne interpretacje w dniu 26 października 2010 r. nr ILPP2/443 1215/10 2/EWW, nr ILPP2/443 1215/10 3/EWW i nr ILPP2/443 1215/10 4/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.