Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-867/12-5/MN
z 16 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 października 2012 r. (data wpływu 5 października 2012 r.) oraz pismem sygnowanym datą 3 października 2012 r. (data wpływu 14 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania zawartych usług ubezpieczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania zawartych usług ubezpieczenia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 października 2012 r. (data wpływu 5 października 2012 r.) oraz pismem sygnowanym datą 3 października 2012 r. (data wpływu 14 listopada 2012 r.) o wskazanie prawidłowych danych identyfikujących Wnioskodawcę oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako autoryzowany dealer samochodów marki XXXX bierze udział w programie „XXXX”, organizowanym przez XXXX oraz XXXX. Celem tego programu jest oferowanie klientom XXXX dodatkowego okresu gwarancji na samochody marki XXXX. Umowy zawierane są w siedzibie Wnioskodawcy jako umowy ubezpieczenia na warunkach określonych w XXXX. Zawarcie umowy stwierdzane jest dokumentem pod nazwą „XXXX”‚ zawierającym m.in. imię i nazwisko oraz adres klienta, jak również numer VIN konkretnego samochodu. W momencie zawarcia umowy ubezpieczenia Wnioskodawca wartość kontraktu księguje po stronie przychodów. Z tytułu każdej zawartej umowy XXXX obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT, która jest przez Wnioskodawcę zarachowywana po stronie kosztów.

Dokument „XXXX” stwierdzający zawarcie umowy ubezpieczeń pomimo, że nie zawiera w swej treści słowa: „polisa”, przez organizatora programu traktowany jest jak polisa. W konsekwencji, XXXX stwierdzi, iż usługi z uwagi na fakt stwierdzania ich polisą nie powinny być przez Wnioskodawcę fakturowane. W konsekwencji, Wnioskodawca nie fakturuje tych umów, tym niemniej ma wątpliwości czy postępowanie takie jest prawidłowe.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, iż XXXX jest towarzystwem ubezpieczeniowym z siedzibą na XXXX, a w programie opisanym we wniosku pełni rolę ubezpieczyciela. Jego działalność polega na oferowaniu ochrony ubezpieczeniowej; powierzaniu XXXX wykonywania niektórych uprawnień i obowiązków w ramach programu „XXXX”.

XXXX występuje w programie jako ubezpieczający oraz uczestniczy w procesie likwidacji szkód dokonując ich autoryzacji – po otrzymaniu dokumentacji sporządzonej przez Wnioskodawcę podejmuje decyzję co do realizacji naprawy w ramach programu rozszerzonej gwarancji oraz zezwala Wnioskodawcy na wykonanie naprawy – bądź też takiej zgody odmawia. Ponadto, XXXX zwraca koszty napraw (materiały i robocizna) wykonanych w ramach rozszerzonej gwarancji.

Wnioskodawca w ramach programu wykonuje następujące czynności:

1. przed zawarciem umowy ubezpieczenia przeprowadza badanie techniczne pojazdu celem zweryfikowania, czy spełnia on kryteria techniczne programu „XXXX”,
2. przekazuje klientom informacje o warunkach gwarancji oraz umieszcza w salonie sprzedaży materiały marketingowe,
3. przekazuje klientowi na piśmie ogólne warunki gwarancji,
4. rejestruje dane klienta w systemie XXXX – system komputerowy XXXX,
5. drukuje i przekazuje klientowi 2 egzemplarze certyfikatu, a po jego podpisaniu przez klienta, odbiera od niego jeden egzemplarz certyfikatu i pozostawia w siedzibie dealera (Wnioskodawcy),
6. sporządza dokument ubezpieczenia – XXXX, pełniący jednocześnie funkcję polisy i faktury,
7. zapewnia usługi serwisowe oraz likwidację szkód poprzez wykonywanie napraw.

Powyższe czynności Wnioskodawca wykonuje w imieniu własnym lecz na rzecz XXXX. Na rzecz klientów (ubezpieczonych) Wnioskodawca wykonuje czynności, o których mowa w pkt b-g powyżej, a nadto w miarę potrzeby udziela dodatkowych wyjaśnień. Czynności określone powyżej w pkt a oraz d-g Wnioskodawca wykonuje na rzecz XXXX. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie wyłącznie za badania techniczne pojazdu, o których mowa w pkt a powyżej. Płatnikiem tego wynagrodzenia jest XXXX. Przedstawione we wniosku pytanie dotyczy dokumentowania czynności wykonywanej na rzecz klienta, tj. czynności, o której mowa w pkt f powyżej.

W trakcie wykonywania na rzecz klienta czynności określonej pkt f), czyli sporządzenia dokumentu ubezpieczenia, Wnioskodawca pobiera od klienta kwotę należną z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, którą księguje po stronie przychodów. Z uwagi na fakt, iż czynności wykonywane są w systemie XXXX – system komputerowy XXXX, po zawarciu umowy ubezpieczenia XXXX, bez żadnych dodatkowych czynności ze strony Wnioskodawcy, obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT, która po dokonaniu zapłaty na rzecz XXXX jest księgowana po stronie kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca powinien zawarte umowy dokumentować dodatkowo fakturami VAT, zgodnie z postanowieniami art. 106 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz ujmować je w deklaracji VAT-7 w miesiącu, w którym dokonano sprzedaży usługi, czy też – jak twierdzi N. – nie ma takiego obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazano w opisie stanu faktycznego sprawy, dokument stwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia nie zawiera w swej treści słowa: „polisa”. Tym niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, dokument ten jest polisą, albowiem dotyczy zdarzenia przyszłego i niepewnego, które w przyszłości rodzić będzie obowiązek spełnienia przez XXXX określonego świadczenia, tylko wówczas, gdy takie zdarzenie (wypadek) nastąpi. Uznać zatem należy, że umowy zawierane w zaistniałym stanie faktycznym wyczerpują definicję umowy ubezpieczenia zawartą w art. 8-6 Kodeksu cywilnego. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym nie ma obowiązku dodatkowego wystawiania faktur VAT oraz ujmowania ich w rejestrach sprzedaży VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego wynika, że podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednio beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie świadczenia.

Według art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Na mocy art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Według art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Art. 111 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930), zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 23 ww. załącznika, określającego czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kas rejestrujących, wskazano usługi finansowe i ubezpieczeniowe (PKWiU 64-66).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jako autoryzowany dealer samochodów marki XXXX bierze udział w programie „XXXX”, organizowanym przez XXXX oraz XXXX. Celem tego programu jest oferowanie klientom XXXX dodatkowego okresu gwarancji na samochody marki XXXX. Umowy zawierane są w siedzibie Wnioskodawcy jako umowy ubezpieczenia na warunkach określonych w XXXX. Zawarcie umowy stwierdzane jest dokumentem pod nazwą „XXXX”‚ zawierającym m.in. imię i nazwisko oraz adres klienta, jak również numer VIN konkretnego samochodu. W momencie zawarcia umowy ubezpieczenia Wnioskodawca wartość kontraktu księguje po stronie przychodów. Z tytułu każdej zawartej umowy XXXX obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT, która jest przez Wnioskodawcę zarachowywana po stronie kosztów. Dokument „XXXX” stwierdzający zawarcie umowy ubezpieczeń pomimo, że nie zawiera w swej treści słowa: „polisa”, przez organizatora programu traktowany jest jak polisa. XXXX jest towarzystwem ubezpieczeniowym z siedzibą na XXXX, a w programie opisanym we wniosku pełni rolę ubezpieczyciela. Jego działalność polega na oferowaniu ochrony ubezpieczeniowej; powierzaniu XXXX wykonywania niektórych uprawnień i obowiązków w ramach programu „XXXX”. XXXX występuje w programie jako ubezpieczający oraz uczestniczy w procesie likwidacji szkód dokonując ich autoryzacji – po otrzymaniu dokumentacji sporządzonej przez Wnioskodawcę podejmuje decyzję co do realizacji naprawy w ramach programu rozszerzonej gwarancji oraz zezwala Wnioskodawcy na wykonanie naprawy – bądź też takiej zgody odmawia. Ponadto, XXXX zwraca koszty napraw (materiały i robocizna) wykonanych w ramach rozszerzonej gwarancji. Wnioskodawca w ramach programu wykonuje następujące czynności: (a) przed zawarciem umowy ubezpieczenia przeprowadza badanie techniczne pojazdu celem zweryfikowania, czy spełnia on kryteria techniczne programu „XXXX”, (b) przekazuje klientom informacje o warunkach gwarancji oraz umieszcza w salonie sprzedaży materiały marketingowe, (c) przekazuje klientowi na piśmie ogólne warunki gwarancji, (d) rejestruje dane klienta w systemie XXXX – system komputerowy XXXX, (e) drukuje i przekazuje klientowi 2 egzemplarze certyfikatu, a po jego podpisaniu przez klienta, odbiera od niego jeden egzemplarz certyfikatu i pozostawia w siedzibie dealera (Wnioskodawcy), (f) sporządza dokument ubezpieczenia – XXXX, pełniący jednocześnie funkcję polisy i faktury, (g) zapewnia usługi serwisowe oraz likwidację szkód poprzez wykonywanie napraw. Powyższe czynności Wnioskodawca wykonuje w imieniu własnym lecz na rzecz XXXX. Na rzecz klientów (ubezpieczonych) Wnioskodawca wykonuje czynności, o których mowa w pkt b-g powyżej, a nadto w miarę potrzeby udziela dodatkowych wyjaśnień. Czynności określone powyżej w pkt a oraz d-g Wnioskodawca wykonuje na rzecz XXXX. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie wyłącznie za badania techniczne pojazdu, o których mowa w pkt a powyżej. Płatnikiem tego wynagrodzenia jest XXXX. Przedstawione we wniosku pytanie dotyczy dokumentowania czynności wykonywanej na rzecz klienta, tj. czynności, o której mowa w pkt f powyżej. W trakcie wykonywania na rzecz klienta czynności określonej pkt f, czyli sporządzenia dokumentu ubezpieczenia, Wnioskodawca pobiera od klienta kwotę należną z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, którą księguje po stronie przychodów. Z uwagi na fakt, iż czynności wykonywane są w systemie XXXX – system komputerowy XXXX, po zawarciu umowy ubezpieczenia XXXX, bez żadnych dodatkowych czynności ze strony Wnioskodawcy, obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT, która po dokonaniu zapłaty na rzecz XXXX jest księgowana po stronie kosztów.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wykonuje w imieniu własnym określone czynności w ramach zawierania umowy rozszerzonej gwarancji. Następnie pobiera od klienta wynagrodzenie należne z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia. W związku z zawartą umową, ubezpieczający wystawia dla Wnioskodawcy fakturę VAT z tytułu zawartej umowy.

Zatem w analizowanej sprawie Wnioskodawca wykonując określone czynności na rzecz klienta i pobierając od niego należne wynagrodzenie, a następnie rozliczając pobrane wynagrodzenie z ubezpieczycielem, na podstawie faktury VAT wystawionej dla Wnioskodawcy przez tego ubezpieczyciela – działa w imieniu własnym jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, wykonujący czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Zainteresowany zobowiązany jest udokumentować za pomocą faktury VAT pobrane od klienta wynagrodzenie – na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, a także ująć je w deklaracji podatkowej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu tych czynności, zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, o ile świadczenie dokonywane jest na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Natomiast w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych, takiego obowiązku nie ma, chyba, że osoby te wystąpią z takim żądaniem.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane regulacje stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma obowiązek dokumentować zawarte umowy poprzez wystawienie faktur VAT, zgodnie z powołanym przepisem art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz ujmować je w deklaracjach VAT-7 w miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych czynności, ale tylko na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Natomiast w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych, takiego obowiązku nie ma, chyba, że osoby te wystąpią z takim żądaniem.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Zainteresowanego przedstawione w złożonym wniosku, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.