INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki X, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu gospodarstwa domowego. Przeważająca większość transakcji sprzedaży realizowana jest w ramach Grupy, a od stycznia 2012 roku odbywa się za pośrednictwem holenderskiej spółki powiązanej S. (zwanej dalej „S”). Niezależnie od procesu fakturowania i płatności, dostawy dokonywane są do magazynów ostatecznych odbiorców, będących także spółkami z Grupy i mających siedziby zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (zwanej dalej „UE”). W pierwszym przypadku Spółka rozpoznaje dostawę krajową, w drugim zaś - dostawę krajową lub wewnątrzwspólnotową, w zależności od uzgodnień między kontrahentami i warunków INCOTERMS (CIP i FCA odpowiednio).

Jeżeli transport jest organizowany i opłacany przez Spółkę (na warunkach CIP), każdorazowo jest on zlecany zewnętrznemu przewoźnikowi, który pobiera towary bezpośrednio z magazynu Spółki w X.

Ze względu na optymalizację czasu i kosztu dostawy, od lutego 2012 roku Spółka podjęła współpracę ze spedytorami świadczącymi usługę transportu intermodalnego. Oznacza to, że towary docierają do miejsca przeznaczenia potencjalnie za pomocą różnych środków transportu, zarówno drogowego, kolejowego, jak i morskiego, w oparciu o wcześniejsze postanowienia. Kontenery docierają ciężarówkami do pierwszego terminalu w Swarzędzu, gdzie zostają przeładowane na wagony i w ten sposób drogą kolejową trafiają do terminalu w Rotterdamie. Tutaj w zależności od lokalizacji ostatecznego odbiorcy produktów, następuje dalsza zmiana środka transportu:

• do klientów w Holandii i Francji towary zostają dostarczone ponownie samochodami (schemat: samochód - kolej - samochód),
• do klientów w Portugalii towary zostają dostarczone najpierw statkiem a dalej ponownie samochodami (schemat: samochód - kolej - statek - samochód),
• do klientów w Hiszpanii towary zostają dostarczone najpierw statkiem a dalej ponownie pociągiem i wreszcie samochodami (schemat: samochód - kolej - statek - kolej samochód).
  
  

W każdym przypadku Spółka dysponuje kopią faktury i specyfikacją sztuk ładunku oraz kartą pierwszą dokumentu przewozowego CMR potwierdzającą odbiór towarów przez przewoźnika, któremu zlecono transport, zawierającą w szczególności oznaczenie nadawcy i ostatecznego odbiorcy oraz numer kontenera.

Z uwagi na zmianę form transportu, uzyskanie podpisanej przez odbiorcę karty drugiej lub trzeciej jest niezwykle trudne, czasem wręcz niemożliwe. Każdy kolejny kierowca ma bowiem prawo posługiwać się swoim własnym dokumentem przewozowym.

Ponieważ znajdująca się w posiadaniu Spółki karta pierwsza nie ma wystarczającej mocy dowodowej w zakresie ewidencjonowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, dla celów zastosowania preferencyjnej stawki 0% VAT, Spółka podejmuje działania zmierzające do skompletowania dokumentacji uzupełniającej, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Składają się na nią przede wszystkim:

• oświadczenie przewoźnika, zawierające w szczególności datę i miejsce załadunku, numer i specyfikację załadunku (model, ilość sztuk), datę dostarczenia do klienta wraz z adresem docelowym, a także unikatowy numer DO (Delivery Order), który jednoznacznie identyfikuje daną dostawę oraz fakturę sprzedaży (zwane dalej „oświadczeniem przewoźnika”),
• kopię dodatkowego listu przewozowego wygenerowanego podczas transportu w jednym z terminali przeładunkowych przez spedytora, zawierającą przynajmniej informacje dotyczące miejsca załadunku i rozładunku, pieczęć i podpis klienta, potwierdzające odbiór towarów oraz numer kontenera. Miejsca załadunku i rozładunku najczęściej określane są bardzo ogólnie, jednak zważywszy na stały, uzgodniony uprzednio schemat tras, jednoznaczna identyfikacja podmiotu wraz z nazwą i adresem nie rodzi żadnych trudności. Dodatkowy list przewozowy zwykle wskazuje Spółkę jako pierwotnego nadawcę towarów. Bywa jednak, że takiego odniesienia nie zawiera, wówczas poprzez numer kontenera i miejsce dostawy wiąże się zarówno z numerem DO, jak i z fakturą wystawioną przez Spółkę. Powiązanie musi być na tyle jednoznaczne, by ów dokument był podstawą do ewentualnej reklamacji wystosowanej przez klienta. Dodatkowy list przewozowy zawiera niekiedy także bardziej szczegółowe informacje, jak np. specyfikację ładunku lub numer DO (zwany dalej „dodatkowym listem przewozowym”),
• wydruki z systemu informatycznego Spółki, zawierające wszystkie dane dotyczące dostawy, w tym numer DO, numer faktury, numer załadunku, a także numer kontenera wraz z ilością sztuk.
  
  

Zamówienia rejestrowane są elektronicznie, w ramach globalnego systemu informatycznego Grupy, dla obu stron transakcji jednocześnie. U klienta przyjmują one postać PO (Purchase Order), zaś u dostawcy - SO (Sales Order). Na podstawie SO i warunków INCOTERMS, w momencie przeniesienia ryzyka z nadawcy na odbiorcę, automatycznie generuje się faktura ewidencjonowana równocześnie w Księgach obu spółek. Płatności realizowane są dwa razy w miesiącu poprzez globalny system nettingowy Grupy. Dodatkowo, w ramach obowiązującej procedury wewnętrznej, każdy samochód załadowany w magazynie Spółki jest na bieżąco monitorowany przez Dział Logistyki. Korespondencja prowadzona z przewoźnikiem, pozwala na dokładną lokalizację towaru na trasie przejazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dostawy towarów za pomocą transportu intermodalnego, dokumenty obligatoryjne posiadane przez Spółkę, tj. karta pierwsza listu przewozowego CMR, kopia faktury, specyfikacja załadunku wraz z oświadczeniem przewoźnika, potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a tym samym uprawniają one Spółkę do stosowania preferencyjnej stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku dostawy towarów za pomocą transportu intermodalnego, dokumenty posiadane przez Spółkę, tj. karta pierwsza listu przewozowego CMR, kopia faktury, specyfikacja załadunku oraz oświadczenie przewoźnika, jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a tym samym uprawniają one Spółkę do stosowania preferencyjnej stawki 0% do WDT.

W ocenie Spółki, kopia faktury, specyfikacja załadunku, karta pierwsza dokumentu CMR oraz oświadczenie przewoźnika opisane w stanie faktycznym, jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a tym samym uprawniają go do stosowania preferencyjnej stawki 0% do WDT.

Spółka wskazała, iż ustawa o VAT w żaden sposób nie definiuje listu przewozowego. Zgodnie z art. 4 i art. 5 Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towarów przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem zarówno prawo podatkowe, jak i międzynarodowe regulacje dotyczące transportu, dopuszczają w obrocie gospodarczym posługiwanie się niestandardowymi dokumentami uwierzytelniającymi fakt dokonania dostawy towarów.

Zdaniem Spółki, takim dokumentem jest z całą pewnością oświadczenie przewoźnika, zawierające wszelkie dane dotyczące nadawcy i odbiorcy, daty i miejsca załadunku i rozładunku, a także szczegóły ładunku wraz z unikatowym numerem DO, który jednoznacznie wiąże się z fakturą sprzedaży.

Kwestionowanie tego rodzaju dowodu byłoby równoznaczne z podważaniem wykonania podstawowych obowiązków przewoźnika wynikających z Prawa przewozowego (Dz. U. 2000 r., Nr 50, poz. 601 ze zm.). Art. 65 ust. 1 niniejszej ustawy stwierdza, że przewoźnik ponosi odpowiedzialność za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki powstałe od przyjęcia jej do przewozu, aż do jej wydania oraz za opóźnienie w przewozie.

Jeżeli więc firma transportowa pisemnie poświadcza realizację określonej dostawy, to wobec braku argumentów przeciwnych, taki dokument należy uznać za jednoznacznie potwierdzający wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Oświadczenie to wraz z kartą pierwszą CMR stanowią dokumenty przewozowe, które łącznie z kopią faktury oraz specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku czynią zadość wymogom formalnym zawartym w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dając tym samym Spółce prawo do stosowania stawki 0% w WDT.

Nawet uznając, że oświadczenie przewoźnika nie jest dokumentem przewozowym sensu stricte, uprawnienie do wykorzystania preferencyjnej stawki VAT nie może być zakwestionowane, gdyż wynika wprost z art. 42 ust. 11 ustawy.

Wnioskodawca nadmienił w tym miejscu, że w świetle Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, spełnienie wszystkich wymogów formalnych przewidzianych w prawie krajowym, ma znaczenie raczej drugorzędne.

Zgodnie z art. 138 niniejszej Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Z brzmienia powyższego przepisu wynika, że zastosowanie stawki 0% do WDT w przypadku faktycznego wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jest raczej regułą a nie wyjątkiem. Wskazuje na to z jednej strony użycie sformułowania „zwalniają”, z drugiej zaś brak doprecyzowania, w jaki sposób fakt wywozu powinien być udokumentowany.

Analogiczny pogląd prezentowany jest w orzecznictwie ETS. W wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/OS Albert Collee stwierdza się: „jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne”.

W ocenie Spółki, karta pierwsza dokumentu CMR, oświadczenie przewoźnika wraz z kopią faktury i specyfikacją ładunku, jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu art. 42 ust. 3 oraz ewentualnie ust. 11. Wszelkie wątpliwości co do natury wykorzystanych w procesie dowodowym dokumentów, powinny być rozstrzygane w duchu prawa wspólnotowego oraz orzecznictwa ETS, a więc na korzyść zasady ogólnej, czyli zastosowania stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Art. 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (…).

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT UE na terytorium Polski zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest sytuacja, w której Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu gospodarstwa domowego, dokonuje transakcji sprzedaży towarów na rzecz kontrahentów w ramach Grupy, mających siedziby w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Zainteresowany wskazał, iż sprzedaje swoje towary wyłącznie klientom, posiadającym ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie odpowiednie dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Numer ten wraz ze swoim numerem, o którym mowa w art. 97 ust. 10, podaje on na fakturach stwierdzających dostawy towarów. Spółka rozpoznaje tą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zaznaczyć należy, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Przedmiotowa sprawa dotyczy sytuacji, gdy transport towarów w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów wykonywany jest przez spedytorów świadczących usługi transportu intermodalnego.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a w konsekwencji jej opodatkowanie preferencyjną stawką 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków, o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego.

Ponadto wskazać należy, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W art. 42 ust. 11 ustawy przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5 ustawy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest zatem w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

W przedmiotowej sprawie, transport towarów organizowany jest i opłacany przez Wnioskodawcę (na warunkach CIP), a dokonywany jest przez zewnętrznego przewoźnika, który pobiera towary bezpośrednio z magazynu Spółki. Ze względu na optymalizację czasu i kosztu dostawy, od lutego 2012 roku podjęła ona współpracę ze spedytorami świadczącymi usługę transportu intermodalnego. Oznacza to, że towary docierają do miejsca przeznaczenia potencjalnie za pomocą różnych środków transportu, zarówno drogowego, kolejowego, jak i morskiego, w oparciu o wcześniejsze postanowienia. Kontenery docierają ciężarówkami do pierwszego terminalu w Swarzędzu, gdzie zostają przeładowane na wagony i w ten sposób drogą kolejową trafiają do terminalu w Rotterdamie. Tutaj w zależności od lokalizacji ostatecznego odbiorcy produktów, następuje dalsza zmiana środka transportu:

• do klientów w Holandii i Francji towary zostają dostarczone ponownie samochodami (schemat: samochód - kolej - samochód),
• do klientów w Portugalii towary zostają dostarczone najpierw statkiem a dalej ponownie samochodami (schemat: samochód - kolej - statek - samochód),
• do klientów w Hiszpanii towary zostają dostarczone najpierw statkiem a dalej ponownie pociągiem i wreszcie samochodami (schemat: samochód - kolej - statek - kolej samochód).
  
  

W każdym przypadku Zainteresowany dysponuje kopią faktury i specyfikacją sztuk ładunku oraz kartą pierwszą dokumentu przewozowego CMR potwierdzającą odbiór towarów przez przewoźnika, któremu zlecono transport, zawierającą w szczególności oznaczenie nadawcy i ostatecznego odbiorcy oraz numer kontenera.

Z uwagi na zmianę form transportu, uzyskanie podpisanej przez odbiorcę karty drugiej lub trzeciej jest niezwykle trudne, czasem wręcz niemożliwe. Każdy kolejny kierowca ma bowiem prawo posługiwać się swoim własnym dokumentem przewozowym.

Ponieważ znajdująca się w posiadaniu Wnioskodawcy karta pierwsza CMR nie ma wystarczającej mocy dowodowej w zakresie ewidencjonowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, dla celów zastosowania preferencyjnej stawki 0% VAT, podejmuje on działania zmierzające do skompletowania dokumentacji uzupełniającej, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy. Składa się na nią przede wszystkim oświadczenie przewoźnika, zawierające w szczególności datę i miejsce załadunku, numer i specyfikację załadunku (model, ilość sztuk), datę dostarczenia do klienta wraz z adresem docelowym, a także unikatowy numer DO (Delivery Order), który jednoznacznie identyfikuje daną dostawę oraz fakturę sprzedaży (zwane dalej „oświadczeniem przewoźnika”).

Zwrócić należy uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Przenosząc powyżej na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać posiadane przez Spółkę dokumenty, tj.: kartę pierwszą listu przewozowego CMR, kopię faktury, specyfikację załadunku oraz oświadczenie przewoźnika, za dokumenty, które łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Odnosząc się zatem do zadanego pytania stwierdzić należy, że w przypadku dostawy towarów za pomocą transportu intermodalnego, dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę (tj. karta pierwsza listu przewozowego CMR, kopia faktury, specyfikacja załadunku oraz oświadczenie przewoźnika), potwierdzają wywóz towarów z terytorium kraju oraz dostarczenie ich do klienta na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, w rozumieniu przepisów ustawy, a tym samym uprawniają one Spółkę do stosowania preferencyjnej stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Z kolei odnosząc się do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że stanowi ona rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznych i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

W przedmiotowej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast wniosek w pozostałym zakresie został rozstrzygnięty w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 18 lutego 2013 r. znak ILPP4/443-517/12-2/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.