INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2012 r. (data wpływu 20 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

• obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych,
• podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie X Specjalnej Strefy (dalej: SSE) na podstawie zezwolenia nr Y wydanego 22 lutego 2006 r. zmienionego decyzją nr Z z dnia 26 lutego 2010 r. (dalej: Zezwolenie). Przedmiotem Zezwolenia jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług świadczonych na obszarze X SSE o klasyfikacjach w nim wymienionych. W ograniczonym zakresie, Spółka prowadzi również działalność nie objętą zakresem Zezwolenia.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka ponosi m.in. nakłady inwestycyjne (stanowiące dla celów podatkowych środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne), które następnie odnoszone są w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z art. 16h oraz 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Metoda liniowa).

W chwili obecnej Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, według stawek amortyzacyjnych określonych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Wykaz).

Wnioskodawca w przyszłości zamierza, działając na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonać obniżenia stawek amortyzacji podatkowej, dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności prowadzonej na podstawie Zezwolenia, jak również nie objętych jego zakresem, w stosunku do stawek wynikających z Wykazu (nawet do 0%).

W kolejnych latach podatkowych, Wnioskodawca zamierza podwyższyć, obniżone wcześniej, stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych. Podwyższone w ten sposób stawki amortyzacyjne nie będą jednak wyższe od stawek wskazanych w Wykazie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego:

1. Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnego poziomu (nawet do 0%) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego...
2. Spółka będzie uprawniona do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikającego z Wykazu, począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2.

Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 20 lutego 2013 r. nr ILPB4/423-396/12-2/MC.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie On uprawniony do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikającego z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Wykazu, od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Art. 16i ust. 5 tej ustawy mówi o obniżaniu stawek podanych w Wykazie, co oznacza, że w przedziale pomiędzy wysokością tych stawek, wyznaczających górne (maksymalne) granice odpisów amortyzacyjnych, a stosowaniem stawki 0%, będącej wyrazem zawieszenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podatnikowi przysługuje swobodne prawo podwyższania i obniżania stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 15 (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Skoro na podstawie art. 16i ust. 1 tej ustawy podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych i rozliczania kosztów uzyskania przychodów przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, to tym bardziej przysługuje mu prawo do amortyzacji środków trwałych i rozliczania tych kosztów przy zastosowaniu stawek niższych. Stosując obniżone stawki amortyzacyjne, podatnik podejmuje w istocie decyzję o późniejszym zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, mimo że obowiązujące regulacje prawne przyznają mu prawo do stosowania wyższych stawek, a tym samym, do zwiększenia kwoty odpisów amortyzacyjnych, co przekłada się na szybszą amortyzację środka trwałego.

Dopuszczając stosowanie obniżonych stawek amortyzacyjnych ustawodawca pozostawił podatnikom pełną swobodę w kształtowaniu ich wysokości, określając jedynie górną granicę tych stawek w Wykazie oraz moment ich obniżenia lub podwyższenia. Określając wysokość obniżonych stawek amortyzacyjnych podatnik może je kształtować zarówno poprzez ich obniżenie, jak i podwyższenie, przy założeniu, że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie.

Podobne stanowiska są prezentowane w interpretacjach organów podatkowych. W interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2008 r. sygn. ITPB3/423-404/08/DK Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził: „Spółka jest uprawniona podwyższyć do dowolnej wysokości uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną przy czym podwyższona stawka amortyzacyjna nie może być wyższa od tej wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, oraz ponownie obniżyć stosowaną stawkę amortyzacyjną do dowolnej wysokości”.

Z kolei, w indywidualnej interpretacji z dnia 6 maja 2010 r. sygn. IBPBI/2/423-158/10/MS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że: „Zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna ma być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawki określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego, zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie stawki uprzednio obniżonej, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. (...) stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - może obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych”.

Powyższe stanowisko potwierdzają również sądy administracyjne oraz przedstawiciele doktryny:

„(...) ani powyższe unormowania zawarte w art. 16i u.p.d.p., ani też inne przepisy nie wyłączają możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice jakie ustalił ustawodawca dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie. Zmiana stawki może w szczególności polegać na jej podwyższeniu, przy czym podwyższenie nie musi wcale oznaczać powrotu do pierwotnej wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych (...). Podatnik może zatem podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 u.p.d.p. stawki, dotyczące środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 u.p.d.p., od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, powiększonych o odpowiedni współczynnik wymieniony w ust. 2 art. 16i u.p.d.p.” (wyrok WSA w Łodzi z 17 maja 2011 r. I SA/Łd 401/11).

„Zmiany stawek można dokonywać wielokrotnie w czasie trwania okresu amortyzacji, możliwe jest tym samym również podwyższenie uprzednio obniżonych stawek” (M. Wilk, Komentarz do art. 16i ustawy o CIT, Teza nr 3, SIP LEX 2011).

„Stawka obniżona w jednym roku podatkowym może być oczywiście podwyższona w kolejnym roku podatkowym, ale do wysokości nie wyższej niż stawka wynikająca z załącznika do ustawy” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz, Komentarz, Teza nr IV, SIP LEX 2011).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, będzie On uprawniony do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikającego z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Wykazu, od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto, należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast, co do poglądów występujących w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.