INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2010 r. (data wpływu 20 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 sierpnia 2010 r. (data wpływu 20 sierpnia 2010 r.), w którym doprecyzowano opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której 100% udziałów posiada spółka prawa czeskiego z siedzibą w B., prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży łodzi żeglarskich. W wykonaniu tych czynności sprzedał łódź kontrahentowi w USA. Warunki handlowe stanowiły, że dostawy dokona sprzedawca przygotowując towar do przewozu i zlecając jego przewóz transportem morskim do Stanów Zjednoczonych poprzez port w x. Z uwagi na koszty zorganizowania odprawy celnej i przewozu, Spółka skorzystała z doświadczeń spółki-matki i zleciła przeprowadzenie procedury wywozu czeskiej agencji celnej. Procedura wywozu, w aspekcie celnym, rozpoczęła się więc w Republice Czeskiej. Otrzymała ona potwierdzenie zgłoszenia towaru wskazanego w fakturze VAT do procedury wywozu. Następnie otrzymała wygenerowany elektronicznie dokument potwierdzający wywóz towarów poza obszar celny Wspólnoty.

Dodatkowo Zainteresowany wskazał, iż w związku z ww. transakcją dysponuje:

• fakturą sprzedaży, gdzie jako sprzedawca widnieje Wnioskodawca, a jako nabywca kontrahent mający siedzibę w USA,

• pełnomocnictwem udzielonym firmie transportowej do reprezentowania Zainteresowanego przed czeskim urzędem celnym,

• zgłoszeniem celnym SAD „Vyvozni doprovodny doklad”, gdzie wskazano zastosowanie procedury 30400 RET-EXP,

• otrzymanym dokumentem elektronicznym CZ599A potwierdzającym, że towar opuścił obszar celny Wspólnoty.
  
  

Na dokumencie celnym to Wnioskodawca widnieje jako podmiot dokonujący eksportu. Podobnie to on jest sprzedawcą uwidocznionym na wystawionej przez siebie fakturze VAT, która stanowiła podstawę dokonanego zgłoszenia celnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, mimo nie posiadania dokumentu potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu w polskim urzędzie celnym, ma prawo do opodatkowania przedmiotowej transakcji stawką 0% przy założeniu, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy w którym miała miejsce transakcja, otrzymała dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do opodatkowania transakcji stawką 0%. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług stanowi, że eksportem towarów jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez dostawcę lub na jego rzecz. Z powołanego przepisu wynika, że eksport zachodzi wówczas, gdy dostawca lub osoba działająca na jego rzecz dokona wywozu towarów poza obszar celny Wspólnoty w wykonaniu czynności przenoszących prawo do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel na rzecz podmiotu mającego siedzibę poza Wspólnotą i wywiezienie towarów poza jej obszar celny są wystarczającymi warunkami do uznania danej czynności za eksport. Korespondują z tym przepisy Wspólnotowego Kodeksu Celnego (WKC).

Zgodnie z art. 161 ust. 1 WKC, procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. Co do zasady zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego. Wyjątki od tej zasady określane są zgodnie z procedurą Komitetu (art. 161 ust. 5 WKC).

Zgodnie z art. 790 rozporządzenia wykonawczego, jeżeli ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim.

Normodawca europejski dopuszcza więc odstępstwa od ogólnej reguły zgłoszenia rozpoczęcia procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli przemawiają za tym względy natury organizacyjnej (zapakowanie, załadowanie) lub celowościowej.

Zdaniem Zainteresowanego, przedmiotowa transakcja nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w myśl art. 13 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, jak wskazano choćby w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2010 r. znak ILPP2/443-1047/08/10-S/TW przy wykluczeniu negatywnej przesłanki zawartej w ust. 4 tego artykułu. Zgodnie z tym ostatnim przepisem, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ich przemieszczenia z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w przypadku gdy towary te mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzany przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Jeżeli jednak podatnik nie dysponuje dokumentem potwierdzającym rozpoczęcie procedury wywozu w Polsce, uznanie takiej transakcji za wewnątrzwspótnotową dostawę towarów nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Art. 13 ust. 3 ustawy o VAT uzależnia bowiem uznanie przemieszczenia towarów na terytorium innego państwa członkowskiego za WDT od okoliczności, że przemieszczone tam towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W stanie faktycznym będącym kanwą niniejszego wniosku Spółka nie wykonuje w Czechach żadnych czynności, które mogłyby zostać uznane za działalność gospodarczą, nie jest także zarejestrowana dla potrzeb podatku od wartości dodanej na terenie Republiki Czeskiej. Niemożność uznania przedmiotowej transakcji za WDT nie może jednak prowadzić do uznania, że podatnik nie dokonał eksportu. W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega kwestii, że nabywcą towaru jest podmiot mający siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych, a nabyty przez niego towar został wywieziony poza obszar celny Wspólnoty Europejskiej. Posiada on wydany na tę okoliczność dokument elektroniczny CZ599A, z którego wynika tożsamość sprzedanego towaru objętego fakturą wystawioną przez niego, z towarem który opuścił terytorium Wspólnoty. Konstatacja, że transakcja ta miałaby zostać opodatkowana wedle stawki krajowej prowadziłaby do naruszenia zasady opodatkowania towaru w kraju jego konsumpcji.

Zdaniem Zainteresowanego, należy także powołać art. 146 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę (lub nabywcę mającego siedzibę poza danym państwem członkowskim) lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty. Zwolnienie to ma zastosowanie do wszelkich wywozów towarów poza Wspólnotę, niezależnie od tego, w którym państwie członkowskim towary objęte zostaną procedurą eksportu.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy o podatku od towarów usług, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5 pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty. Skoro zatem w niniejszej sprawie Spółka otrzymała dokument elektroniczny CZ599A przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za stosowny okres, była uprawniona do opodatkowania transakcji stawką 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1) (…).

Jak wynika z powyższego, ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar:

• jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, lub

• gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.
  
  

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wobec powyższego, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7,

• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),

• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca dokonał transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahenta z USA. Warunki handlowe stanowiły, że dostawy dokona sprzedawca przygotowując towar do przewozu i zlecając jego przewóz transportem morskim do Stanów Zjednoczonych poprzez port w Hamburgu. Spółka zleciła przeprowadzenie procedury wywozu czeskiej agencji celnej. Procedura wywozu rozpoczęła się w Republice Czeskiej.

Procedura wywozu zgodnie z art. 161 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) NR 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UEL. 1992. 302. 1 ze zm.), pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty.

Zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego. Wyjątki od tej zasady określane są zgodnie z procedurą Komitetu – art. 161 ust. 5 ww. rozporządzenia.

W myśl art. 790 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UEL. 1993. 253. 1 ze zm.), jeżeli ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim.

Z powyższego wynika, że Zainteresowany dokonał transakcji dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz podmiotu spoza UE przez terytorium innego kraju UE. W ramach omawianej transakcji, nie zgłoszono towaru do procedury wywozu towarów w urzędzie celnym znajdującym się na terytorium Polski. Towar został objęty procedurą wywozu na terytorium innego niż Polska kraju UE.

W związku z powyższym, ww. transakcji nie można uznać za eksport towarów zdefiniowany w art. 2 pkt 8 ustawy, gdyż wywóz towarów nie nastąpił z terytorium kraju bezpośrednio poza terytorium Wspólnoty. Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem celnym potwierdzającym rozpoczęcie procedury wywozu towarów z terytorium kraju.

Tut. Organ informuje, że taka kwalifikacja prawnopodatkowa sprawia, iż należy uznać za bezprzedmiotowe rozstrzyganie wątpliwości Zainteresowanego: czy mimo nie posiadania przez niego dokumentu potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu w polskim urzędzie celnym, ma on prawo do opodatkowania przedmiotowej transakcji stawką 0% przy założeniu, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy w którym miała miejsce transakcja, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty, gdyż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług regulujące te kwestie nie mają zastosowania w niniejszej sprawie

Przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego stanowi co do zasady transakcję wewnątrzwspólnotową (bądź czynność tzw. sprzedaży wysyłkowej).

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na treść art. 13 ust. 3 ustawy. Stosownie do tego przepisu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wskazany przepis art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza zatem pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, na czynności nie mające charakteru czynności dwustronnych, polegające na przemieszczeniu towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają służyć jego działalności gospodarczej. Przy czym zaznaczyć należy, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzany przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż przemieszczenie z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego towarów, które mają być przedmiotem eksportu przez tego podatnika w sytuacji, gdy wywóz jest potwierdzany przez urząd celny na terytorium innego niż Polska kraju członkowskiego tylko wówczas jest uznawany za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, jeżeli podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski. Zatem w przypadku braku powyższego dokumentu celnego, przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, iż Zainteresowany jest w posiadaniu:

• faktury sprzedaży, gdzie jako sprzedawca widnieje Wnioskodawca, a jako nabywca kontrahent mający siedzibę w USA, która stanowiła podstawę dokonanego zgłoszenia celnego,

• pełnomocnictwa udzielonego firmie transportowej do reprezentowania go przed czeskim urzędem celnym,

• zgłoszenia celnego SAD „Vyvozni doprovodny doklad”, gdzie wskazano zastosowanie procedury 30400 RET-EXP,

• otrzymanym dokumentem elektronicznym CZ599A potwierdzającym, że towar opuścił obszar celny Wspólnoty.
  
  

Na dokumencie celnym Zainteresowany widnieje jako podmiot dokonujący eksportu.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka nie posiada dokumentu celnego potwierdzającego rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium Polski, stwierdzić należy, iż przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów, lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy. Przemieszczenie należącego do Zainteresowanego towaru z terytorium Polski na terytorium Czech, celem jego wywozu do USA, stanowiło w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa powołanym przepisie.

Podkreślić należy, że Spółka dla tej transakcji wykonuje w innym państwie członkowskim (tj. na terytorium Czech) działalność gospodarczą. O tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (podobnie jak podatku od towarów i usług) prowadzącym działalność gospodarczą czy też nie, nie decyduje fakt zarejestrowania się podmiotu dla celów tego podatku, ale charakter czynności wykonywanych przez ten podmiot. Nawet jeśli podmiot nie jest zarejestrowany w tym państwie członkowskim jako podatnik podatku od wartości dodanej, to de facto występuje jako taki podatnik z uwagi na fakt wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, w przedmiotowej sprawie eksportu towarów.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego system podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r. ze zm.), przemieszczenie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego uznaje się za odpłatną dostawę towarów. „Przemieszczenie do innego państwa członkowskiego” oznacza każdą wysyłkę lub transport rzeczowego majątku ruchomego przez podatnika lub na jego rzecz, do celów działalności jego przedsiębiorstwa, do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego, w którym ten majątek się znajduje, jednakże na terytorium Wspólnoty.

Zgodnie z brzmieniem art. 146 ust. 1 lit. a) i b) powołanej Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje:

1. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty,
2. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa (...).

Należy zauważyć, że art. 146 ust. 1 lit a) i b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, pomimo że wskazuje na zwolnienie eksportu towarów to jednak w swej treści nie posługuje się pojęciem eksportu, a jedynie dostawy towarów. Przyjęte rozwiązanie wynika z art. 2 ww. Dyrektywy, zgodnie z którym opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. Zatem elementem konstrukcji wskazanego zwolnienia przedmiotowego musi być czynność podlegająca opodatkowaniu, która podlega zwolnieniu – czyli dostawa towarów, którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel (art. 14 ust. 1 Dyrektywy). Wobec powyższego, skoro dostawa towarów musi być dokonywana na terytorium państwa członkowskiego (co wynika z art. 2 ust. 1 lit a) powołanej Dyrektywy), to dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit a) i b), dotyczy towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium danego państwa członkowskiego poza terytorium Wspólnoty, czyli na terytorium państwa trzeciego.

W kontekście powołanych powyżej przepisów wspólnotowych, należy stwierdzić, że definicja eksportu zawarta w art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada regulacjom wspólnotowym, gdyż polski ustawodawca wskazał na wywóz towarów (jako czynność podejmowaną w wykonaniu dostawy towarów), który następuje z terytorium kraju, tj. Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium Wspólnoty.

Podkreślenia wymaga to, że podatek od wartości dodanej jest podatkiem terytorialnym, co znajduje odzwierciedlenie nie tylko w definicji „terytorium państwa członkowskiego”, lecz również w przepisach dotyczących miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Pojęcie „terytorium państwa członkowskiego” oznacza, w świetle art. 5 powołanej Dyrektywy, terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty, do którego ma zastosowanie Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską. Zatem zakres terytorialny stosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady jest zbieżny w każdym państwie członkowskim z zakresem przepisów podatku od wartości dodanej każdego z tych państw. Skoro eksport towarów został uznany za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, to na mocy powołanej ustawy, można opodatkować jedynie czynności dokonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nie na terytorium innych państw członkowskich. Konsekwencją powyższego jest zapis, że eksport towarów stanowi ich wywóz z terytorium kraju w wykonywaniu dostawy, a więc w wyniku przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że celem dyrektyw jest zapewnienie harmonizacji, koordynacji i konwergencji prawodawstwa państw członkowskich. Zadaniem dyrektyw jest urzeczywistnianie przez państwa członkowskie celów w nich wskazanych, pozostawiając ustawodawcom krajowym swobodę co do środków i form ich realizacji. Jednak przepisy dyrektyw nie są prawem bezpośrednio obowiązującym, a wytyczają jedynie pewne ramy w odniesieniu do regulacji istniejących w danym państwie członkowskim. Zatem w świetle powyższego należy stwierdzić, że polski ustawodawca, wydając uregulowania w tej materii (art. 2 pkt 8 ustawy) uwzględnił cel jaki przyświecał ustawodawcy unijnemu w regulacji zawartej w art. 146 ust. 1 lit a) i b) aktualnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów, lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy. Przemieszczenie należącego do niego towaru z terytorium Polski na terytorium Czech celem jego wywozu do USA stanowiło w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w powołanym przepisie.

Ponadto, tut. Organ informuje, iż Zainteresowany miałby prawo do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% (dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), spełniając warunki określone w art. 42 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ podkreśla, że przywołane przez Zainteresowanego interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.