INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 02 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 13 września 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot pieniężnych otrzymywanych od męża tytułem gratyfikacji za pomoc w prowadzeniu działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot pieniężnych otrzymywanych od męża tytułem gratyfikacji za pomoc w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Między wnioskodawczynią a mężem istnieje wspólność majątkowa; małżonkowie prowadzą również wspólne gospodarstwo domowe. Mąż prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni prowadzi działalność razem z mężem ale sama nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej. Nie jest zatrudniona przez męża, ani nie ma z nim podpisanej żadnej umowy cywilnoprawnej (umowa zlecenie, umowa o dzieło). Jednak w ramach prowadzonej działalności małżonkowie podzielili zakres obowiązków. Zyski, które uzyskują dzielą według ustalonego podziału i przypadająca na wnioskodawczynię część zysku jest przelewana na rachunek bankowy wnioskodawczyni.

Zyski, które zatrzymuje mąż wnioskodawczyni, jak i te które przelewa na jej rachunek są wspólnie wykorzystywane do prowadzenia ich gospodarstwa domowego. Do obowiązków wnioskodawczyni należy m.in. koordynowanie kilku projektów biznesowych, w ramach których podejmuje ona autonomiczne decyzje oraz zarządza personelem. Za prowadzenie projektów wnioskodawczyni uzyskuje określone kwoty wynagrodzenia, które wspólnie z mężem ustalili kwotowo. W żadnym przypadku nie jest to jednak umowa o pracę, nie spełnia bowiem ustawowych wymogów umowy o pracę, chociażby dlatego, że nie ma w tym przypadku podległości służbowej niezbędnej do zakwalifikowania stosunku jako umowy o pracę. Relacje małżonków najlepiej opisuje sformułowanie - współpraca w celu wspólnego prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy środki pieniężne, które wnioskodawczyni otrzymuje od męża jako gratyfikacja za jej współpracę w prowadzeniu działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawczyni nie mogą podlegać opodatkowaniu środki finansowe otrzymywane przez współmałżonka za współpracę przy prowadzeniu działalności gospodarczej w sytuacji gdy małżonkowie utrzymują małżeńską wspólnotę majątkową oraz wspólne gospodarstwo domowe. Według wnioskodawczyni, gdyby opodatkować takie wynagrodzenia, nastąpiłoby podwójne opodatkowanie tych samych dochodów w ramach wspólnoty majątkowej małżonków - najpierw w ramach opodatkowania dochodów działalności gospodarczej męża, a później dochodów wnioskodawczyni z działalności osobistej. Środki, które mąż wnioskodawczyni przelewa jako jej gratyfikację są równocześnie jego zarobkiem bowiem małżonkowie wykorzystują je we wspólnym gospodarstwie domowym. Tak samo jak zarobki męża są również zarobkami wnioskodawczyni. W ocenie wnioskodawczyni fakt, że w ramach działalności gospodarczej dokonują podziału zysków i środków finansowych nie daje powodów by część zysków przypadająca wnioskodawczyni była drugi raz opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni uważa, że środki, które uzyskuje od męża za współpracę przy prowadzeniu jego działalności gospodarczej są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Jednakże zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów tej ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Kwestie stosunków majątkowych w małżeństwie reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.). Stosownie do art. 27 Kodeksu oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Obowiązek ten – jako wynikający z przepisu powszechnie obowiązującego – powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależą od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny.

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami powstaje z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast art. 31 § 2 Kodeksu stanowi, że do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.
   
   

Z kolei w myśl art. 43 § 1 Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że wnioskodawczyni pozostaje z mężem we wspólnocie majątkowej oraz utrzymuje z nim wspólne gospodarstwo domowe. Środki pieniężne, które wnioskodawczyni otrzymuje od męża jako gratyfikacje za jej współpracę w prowadzeniu działalności gospodarczej są przez niego przelewane na jej rachunek bankowy i następnie są wspólnie wykorzystywane do prowadzenia gospodarstwa domowego małżonków. Zdaniem wnioskodawczyni nie mogą podlegać opodatkowaniu środki finansowe otrzymywane przez współmałżonka za współpracę przy prowadzeniu działalności gospodarczej w sytuacji gdy małżonkowie utrzymują małżeńską wspólnotę majątkową oraz wspólne gospodarstwo domowe.

Z uwagi na powyższe, o ile istotnie wnioskodawczyni otrzymuje od męża środki finansowe tytułem współpracy w prowadzonej wyłącznie przez niego działalności gospodarczej i środki te nie są przychodami uzyskiwanymi ze wspólnego przedsięwzięcia, jak również nie są wypłacane z tytułu zatrudnienia (stosunek prawny dotyczący współpracy w prowadzeniu działalności gospodarczej nie nosi znamion stosunku pracy w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) czy też z tytułu umowy cywilnoprawnej (umowa zlecenie, umowa o dzieło), to przychody te nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż - o ile nie zachodzą ww. okoliczności - do środków pieniężnych przekazywanych wnioskodawczyni przez jej małżonka tytułem gratyfikacji za współpracę w prowadzeniu działalności gospodarczej - jeżeli istotnie środki te są świadczeniami na zaspokojenie potrzeb rodziny w rozumieniu przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - nie stosuje się przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej