Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 20.09.2012 r. (data wpływu 29.11.2012 r.) uzupełnionym w dniu 22 stycznia 2013 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 10 stycznia 2013 r. Nr IPPB1/415-1524/12-2/MS, IPPP2/443-1195/12-2/KG (skutecznie doręczonym w dniu 15 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia zobowiązania podatkowego po stronie wynajmującego nieruchomość – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia zobowiązania podatkowego po stronie wynajmującego nieruchomość.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 22 stycznia 2013 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 10 stycznia 2013 r. Nr IPPB1/415-1524/12-2/MS, IPPP2/443-1195/12-2/KG (skutecznie doręczonym w dniu 15 stycznia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

(sformułowany ostatecznie w dniu 22 stycznia 2013 r.):

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Na podstawie aktu współwłasności oraz zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, a także umów najmu – Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu najmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Na podstawie wyroku Sądu Okręgowego Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty odszkodowania w kwocie łącznej 134.658,52 zł na rzecz trzeciej współwłaścicielki nieruchomości, za utracone korzyści z tytułu najmu. W związku z w/w wyrokiem Sądu wierzycielka skierowała sprawę do komornika. Komornik zajął konto bankowe Wnioskodawcy związane z prowadzoną działalnością, konto prywatne, skierował zajęcie świadczeń emerytalnych do ZUS. Do wszystkich najemców Wnioskodawcy, komornik skierował zajęcie wierzytelności wraz z nakazem przekazywania pieniędzy z tytułu czynszu najmu na konto komornika.

W związku z tym od sierpnia 2012 r., pomimo posiadania podpisanych umów najmu Wnioskodawca nie otrzymuje zapłaty czynszu najmu. Wnioskodawca nie wystawia też faktur VAT, a co za tym idzie nie opodatkowuje ani podatkiem dochodowym ani podatkiem VAT w/w czynszów. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

(sformułowane ostatecznie w dniu 22 stycznia 2013 r.):

1. Czy fakt pozbawienia Wnioskodawcy przychodu z najmu umożliwia niewystawianie faktur VAT...
2. Czy Wnioskodawca może nie wykazywać przychodów (których de facto nie otrzymuje) w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w rejestrze sprzedaży VAT...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy (sformułowane ostatecznie w dniu 22 stycznia 2013 r.),

Zdaniem Wnioskodawcy, nie może wykazywać przychodów, których nie otrzymuje w KPiR i w rejestrach VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone:

• w pkt 3 tego przepisu: pozarolnicza działalność gospodarcza,

• w pkt 6 wskazanego przepisu: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości. Na podstawie aktu współwłasności oraz zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, a także umów najmu Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu najmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Komornik zajął konto bankowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Ponadto do wszystkich najemców Wnioskodawcy, komornik skierował zajęcie wierzytelności wraz z nakazem przekazywania pieniędzy z tytułu czynszu najmu na konto komornika.

Definicja najmu nie została zawarta w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa najmu jest umową prawa cywilnego, regulowaną przepisami art. 659-692 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zaś dochody z realizacji tej umowy są z woli ustawodawcy opodatkowane. Przychodem z najmu jest ustalony w umowie czynsz. Z treści art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego wynika bowiem, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego treścią umowy najmu, zgodnie z art. 659 § 1 K.c. jest zobowiązanie wynajmującego do oddania najemcy rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a także odpowiadające mu zobowiązanie najemcy do płacenia wynajmującemu umówionego czynszu. Ekwiwalentem świadczenia wynajmującego, które polega na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Czynsz ten art. 1a, pkt 12 tiret 5 w myśl ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) stanowi wierzytelność, z której można prowadzić egzekucję. W wyniku zastosowania środka egzekucyjnego w postaci egzekucji z czynszu najmu organ egzekucyjny nabywa prawo rozporządzania składnikiem majątkowym zobowiązanego w zakresie niezbędnym do wykonania obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W tej sytuacji najemca nieruchomości, jako dłużnik zajętej wierzytelności obowiązany jest na wezwanie organu egzekucyjnego realizować czynności mające na celu zapewnienie wykonania obowiązku zobowiązanego. Organ egzekucyjny poprzez nawiązanie stosunku administracyjnego ma możliwość dokonywania wobec dłużnika zajętej wierzytelności czynności władczych, nakładania na niego określonych obowiązków i stosowania sankcji, np. możliwość nałożenia kary administracyjnej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków (art. 168b u.p.e.a.). W szczególnych okolicznościach dłużnik zajętej wierzytelności może być pociągnięty do odpowiedzialności porządkowej i odszkodowawczej (art. 168c u.p.e.a.). Podstawowy obowiązek dłużnika zajętej wierzytelności polega na przekazaniu zajętej wierzytelności albo części wierzytelności organowi egzekucyjnemu. Zajęcie egzekucyjne prowadzi zatem do odebrania zobowiązanemu swobody rozporządzania przysługującym mu prawem majątkowym. Skuteczne zajęcie i egzekucja prowadzą w konsekwencji do zmniejszenia zobowiązań podatnika, bądź do całkowitego ich uregulowania. A zatem podatnik otrzymuje środki finansowe, które prowadzą do zmniejszenia lub zniesienia jego stanu zobowiązań.

Organ egzekucyjny dokonując zajęcia wierzytelności z tytułu czynszu najmu nieruchomości i przeznaczając w ten sposób uzyskane wartości pieniężne na spłatę zobowiązań podatkowych wynajmującego ogranicza jedynie swobodę podatnika w dysponowaniu tymi środkami. Kieruje bowiem te środki na ściśle określony cel, spłatę jego zobowiązań. W efekcie podatnik otrzymuje, lecz nie może nimi swobodnie rozporządzać bo doszło do zastosowania środka egzekucyjnego w postaci przymusowego ściągnięcia czynszu przez organ.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż poza sporem pozostaje to, że Wnioskodawca wynajmuje lokale mieszkalne i użytkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz, że czynsz najemny zajęty został w drodze egzekucji komorniczej tytułem spłaty zobowiązań obciążających Wnioskodawcę. W świetle tych niewątpliwych okoliczności uznać należy, że wartość zobowiązań pokrytych za wynajmującego w drodze przymusowego ściągnięcia tj. egzekucji stanowi w istocie rzeczy przychód z działalności gospodarczej, jaki uzyskał Wnioskodawca, który w konsekwencji musi wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót