INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2010 r. (data wpływu 20 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 15 listopada 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług elektronicznych oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ich wykonania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2010 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 15 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług elektronicznych oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ich wykonania.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z kontrahentem, mającym siedzibę na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, umowę, stosownie do której jest upoważniona do zamieszczania na internetowej platformie dystrybucyjnej, administrowanej przez kontrahenta, własnych produktów (programów komputerowych - gier) oraz do ich dystrybucji za pośrednictwem platformy na rzecz osób trzecich - klientów końcowych. Przedmiotem świadczenia Spółki są usługi elektroniczne w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług. Klienci, po wykonaniu sekwencji czynności wymaganych przez system komputerowy obsługujący platformę oraz po uiszczeniu wynagrodzenia, nabywają prawo do pobrania - za pośrednictwem sieci Internet - produktu z platformy na własne urządzenie komputerowe oraz do korzystania z produktu na potrzeby własne, zgodnie z przeznaczeniem określonym w umowie licencyjnej. Spółka nie zna tożsamości klientów końcowych. Według informacji kontrahenta, nie jest możliwe uzyskanie takich danych przez Spółkę. Wynagrodzenie za prawo do korzystania z produktu klienci końcowi przekazują do kontrahenta, jako administratora platformy, który po potrąceniu z tego wynagrodzenia własnych należności (m.in. tytułem opłaty za korzystanie przez Spółkę z platformy), uiszcza je raz na kwartał na rachunek bankowy Spółki.

Wraz z wynagrodzeniem kontrahent przesyła Spółce raport, w którym:

• dokonuje rozliczenia otrzymanych od klientów końcowych wynagrodzeń z tytułu dystrybucji produktów;
• wskazuje kraje (państwa), do których w danym okresie sprawozdawczym były dystrybuowane produkty.

Raport nie zawiera jednak informacji na temat danych osobowych klientów końcowych, ani nie określa statusu podatkowego klienta końcowego, jak również nie zawiera danych, na podstawie których można by określić, czy klient końcowy jest podatnikiem, czy pomiotem nie będącym podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Kontrahent prowadzi działalność w zakresie usług analogicznych do tych, z jakich korzysta Spółka, na bardzo szeroką skalę i na rzecz bardzo wielu klientów.

W związku z powyższym, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytania.

• W jaki sposób, według przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, należy ustalić miejsce opodatkowania świadczonych usług elektronicznych, nie mając możliwości jednoznacznej weryfikacji statusu podatkowego (podatnik/niepodatnik) klienta końcowego...
• W jaki sposób, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przy uwzględnieniu opisanych wyżej uzgodnień Spółki z kontrahentem, dotyczących raportowania o ilości wykonanych usług elektronicznych oraz sposobu rozliczenia (przekazywania) wynagrodzeń pobieranych od klientów końcowych z tytułu świadczenia na ich rzecz tych usług, powinien być ustalony moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług... W szczególności, czy można przyjąć, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą, w której Spółka dowiedziała się o wykonaniu usługi elektronicznej...

Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać za bezsporne, że transakcja dystrybucji oprogramowania drogą elektroniczną (poprzez Internet), dokonywana automatycznie (bez osobistego udziału dystrybutora, przy wykorzystaniu systemu komputerowego obsługującego platformę dystrybucyjną), powinna być kwalifikowana jako usługa elektroniczna zdefiniowana w art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka wskazała, że zgodnie z przepisami ww. ustawy, o miejscu opodatkowania usługi elektronicznej decyduje w pierwszej kolejności status podatkowy nabywcy usługi (podatnik/niepodatnik), a po drugie - jego miejsce zamieszkania. Spółka ponownie wskazała, że nie posiada wiedzy na temat statusu podatkowego nabywcy usługi (klienta końcowego) oraz nie istnieje możliwość, aby informację tę uzyskała. Zna jedynie kraj, z którego dokonano zakupu usługi. Zdaniem Spółki, w przypadku braku możliwości ustalenia statusu podatkowego klienta końcowego, najbardziej zasadne będzie uznanie, iż nabywcy produktów (usługi elektronicznej oferowanej przez Spółkę) nie mają statusu podatników w rozumieniu polskich przepisów o podatku od towarów i usług.

Spółka stwierdziła, że stanowisko takie opiera na następujących przesłankach:

1. Oferowane za pośrednictwem platformy produkty (gry komputerowe) ze swej natury nie służą do prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie są w żaden sposób przydatne w tej działalności. Służą one celom rozrywkowym. Ponadto klienci końcowi mogą z nich korzystać wyłącznie na potrzeby własne. Powyższe wyłącza z kręgu podmiotów zainteresowanych produktami, osoby (podmioty) prowadzące działalność gospodarczą, które w świetle przepisów o podatku od towarów i usług traktowane są jako podatnicy (art. 15 ust. 1 ustawy).
2. Wniosek sformułowany w pkt 1) potwierdza wieloletnie doświadczenie Spółki w dystrybucji gier komputerowych wskazuje, iż w zasadzie 100% klientów, którzy nabywają na potrzeby własne gry komputerowe tworzone przez nią, to podmioty nie mające statusu podatnika w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Są to osoby fizyczne, które nabywają produkty na użytek niezwiązany z działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę powyższe założenia Spółka uważa, że miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest:

1. w przypadku klientów końcowych mających miejsce zamieszkania w Unii Europejskiej, na podstawie art. 28c ustawy, miejsce, w którym Spółka ma siedzibę (Polska).
2. w przypadku klientów końcowych mających miejsce zamieszkania poza Unią Europejską, na podstawie art. 28I ustawy, miejsce zamieszkania klienta końcowego.

Spółka zaznaczyła, że poza informacją dotyczącą kraju, z którego dokonano zakupu produktu, nie jest możliwe ustalenie innych danych dotyczących klientów końcowych, w tym tego, czy są oni podatnikami w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, czy też takiego statusu nie mają. W Jej ocenie, przyjęcie, że klienci końcowi nie mają statusu podatników wydaje się być najbardziej uzasadnione z punktu widzenia natury i przeznaczenia produktów oraz wieloletnich obserwacji, co do rodzaju klientów nabywających produkty.

Formułując stanowisko do pytania drugiego Spółka wskazała, że w opisanym stanie faktycznym, przy uwzględnieniu zapisów umowy łączącej Ją z kontrahentem, dotyczących raportowania o ilości wykonanych usług elektronicznych oraz sposobu rozliczenia (przekazywania) wynagrodzeń pobieranych od klientów końcowych z tytułu świadczenia na ich rzecz tych usług, określanie chwili powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług powinno nastąpić, przy wykorzystaniu wnioskowania przez analogię, w oparciu o art. 19 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Skutkiem tego powinno być uznanie, iż w przedstawionych okolicznościach faktycznych, w których Spółka świadczy usługi elektroniczne na rzecz klientów końcowych za pośrednictwem platformy dystrybucyjnej administrowanej przez kontrahenta (za pośrednictwem kontrahenta), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania przez Spółkę zapłaty za wykonaną usługę elektroniczną, jednak nie później niż w terminie 30 dni, licząc od dnia wykonania tej usługi.

Spółka zauważyła, że dla usług elektronicznych świadczonych przy pomocy (za pośrednictwem) osób trzecich, ustawodawca nie określił szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Z tego względu należy uznać za zasadne wypełnienie tej luki w prawie w drodze analogii do przepisu regulującego stan faktyczny najbardziej zbliżony do przedstawionego w niniejszym wniosku o interpretację. W ocenie Spółki, należy się w niniejszym przypadku odwołać do dyspozycji art. 19 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazała, że w świetle art. 19 ust. 3 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, jeżeli podatnik wydaje towar prowadzącemu przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającemu funduszami inwestycyjnymi, agentowi, zleceniobiorcy lub innej osobie o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania przez podatnika zapłaty za wydany towar, nie później jednak niż w terminie 30 dni, licząc od dnia wykonania usługi przez ten podmiot.

Spółka zwróciła uwagę na podobieństwo sytuacji określonej w stanie faktycznym i sytuacji, która została unormowana w art. 19 ust. 3 ustawy. Stwierdziła, że w każdej z nich występuje element wspólny, bowiem do wydania towaru/wykonania usługi dochodzi za pośrednictwem podmiotu trzeciego z tą różnicą, że w sprawie przedstawionej we wniosku mowa jest o świadczeniu (wykonaniu) usługi (usług), a powołany przepis odnosi się do dostawy (wydania) towaru (towarów).

Spółka uważa, że w przypadku usług elektronicznych świadczonych za pośrednictwem podmiotu trzeciego, moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług powinien być utożsamiany z chwilą otrzymania przez nią zapłaty za wykonaną usługę elektroniczną, jednak nie później niż w terminie 30 dni, licząc od dnia wykonania tej usługi. Dodała, że dla precyzyjnego określania chwili powstania obowiązku podatkowego, konieczne jest także ustalenie, kiedy dochodzi do wykonania usługi elektronicznej przez podmiot, za pośrednictwem którego Spółka świadczy tę usługę w rozumieniu powołanego art. 19 ust. 3 ustawy. Zdaniem Spółki, najwcześniejszym momentem, w którym będzie można uznać, że usługa została wykonana będzie chwila, w której otrzymała informację (dowiedziała się) o fakcie wykonania tej usługi.

W ocenie Spółki, przyjęcie, iż do wykonania usługi dochodzi w innym momencie (np. w momencie pobrania gry z platformy internetowej przez klienta końcowego) należy uznać za nieracjonalne, a także krzywdzące, gdyż doprowadziłoby do sytuacji, w której po stronie Spółki powstałby obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tej usługi, choć nawet nie wiedziałaby, że usługę w ogóle wykonała. To z kolei praktycznie uniemożliwiałoby terminowe regulowanie należności podatkowych z tego tytułu, narażając na ryzyko odpowiedzialności karnoskarbowej. Spółka wskazała, że jedynym sposobem uniknięcia sytuacji, w której jest niejako skazana na permanentne naruszanie przepisów o podatku od towarów i usług, jest przyjęcie, że w opisanym stanie faktycznym do wykonania usługi dochodzi w momencie powzięcia wiedzy o tym, że usługa została wykonana. Z kolei wyłącznym źródłem informacji o fakcie wykonania usług, ilości wykonanych usług oraz wysokości wynagrodzenia uiszczonego przez klientów końcowych, jest periodycznie doręczany raport. Wobec powyższego Spółka stwierdziła, że na gruncie opisanego stanu faktycznego dniem wykonania usługi, od którego należy liczyć 30 - dniowy termin przewidziany w art. 19 ust. 3 ustawy, jest dzień doręczenia ww. raportu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl postanowień art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 26 ustawy, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi, o których mowa w art. 11 rozporządzenia nr 1777/2005, z uwzględnieniem art. 12 tego rozporządzenia.

Na mocy art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 05.288.1), do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. e) tiret dwunaste i załączniku L dyrektywy 77/388/EWG, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie jest zautomatyzowane i które wymagają niewielkiego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Stosownie do zapisu ust. 2 powyższego artykułu, usługami wchodzącymi w zakres ust. 1 są następujące usługi, w szczególności jeśli świadczone są przez Internet lub sieć elektroniczną:

1. ogólnie produkty w formie cyfrowej łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami i nowszymi wersjami oprogramowania;
2. usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takie jak witryna lub strona internetowa;
3. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane Internetem lub siecią elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
4. odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towaru lub usługi za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek on-line, na którym potencjalni kupcy przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
5. pakiety usług internetowych oferujących dostęp do informacji, w których aspekty telekomunikacyjne są natury pomocniczej lub drugorzędnej (czyli pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych; gier; umożliwiają hosting witryn internetowych; dostęp do grup dyskusyjnych; etc.);
6. usługi wyszczególnione w załączniku I.

W załączniku I, o którym mowa wyżej, w pkt 4 lit. d i e, wymieniono pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe oraz uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier on-line, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, iż warunkiem koniecznym uznania usługi za usługę elektroniczną jest, aby była ona świadczona za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej.

Warunek ten nie jest jednak wystarczający do uznania danej usługi za usługę elektroniczną w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. Istotne jest łączne wystąpienie następujących cech świadczonych usług:

• realizacja za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej,
• świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki,
• ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka zawarła z kontrahentem, mającym siedzibę na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, umowę, stosownie do której jest upoważniona do zamieszczania na internetowej platformie dystrybucyjnej, administrowanej przez kontrahenta, własnych produktów (programów komputerowych - gier) oraz do ich dystrybucji za pośrednictwem platformy na rzecz osób trzecich - klientów końcowych. Spółka wskazała, że przedmiotem świadczenia są usługi elektroniczne w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług. Klienci, po wykonaniu sekwencji czynności wymaganych przez system komputerowy obsługujący platformę oraz po uiszczeniu wynagrodzenia, nabywają prawo do pobrania produktu z platformy na własne urządzenie komputerowe za pośrednictwem sieci Internet oraz do korzystania z produktu na potrzeby własne, zgodnie z przeznaczeniem określonym w umowie licencyjnej. Spółka nie zna tożsamości klientów końcowych. Według informacji kontrahenta, nie jest możliwe uzyskanie takich danych przez Spółkę. Wynagrodzenie za prawo do korzystania z produktu klienci końcowi przekazują do kontrahenta, jako administratora platformy, który po potrąceniu z tego wynagrodzenia własnych należności (m.in. tytułem opłaty za korzystanie przez Spółkę z platformy), uiszcza je raz na kwartał na rachunek bankowy Spółki.

Wraz z wynagrodzeniem kontrahent przesyła Spółce raport, w którym:

• dokonuje rozliczenia otrzymanych od klientów końcowych wynagrodzeń z tytułu dystrybucji produktów;
• wskazuje kraje (państwa), do których w danym okresie sprawozdawczym były dystrybuowane produkty.

Raport nie zawiera jednak informacji na temat danych osobowych klientów końcowych, ani nie określa statusu podatkowego klienta końcowego, jak również nie zawiera danych, na podstawie których można by określić, czy klient końcowy jest podatnikiem, czy pomiotem nie będącym podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz treść powołanych przepisów, należy zgodzić się ze stwierdzeniem Spółki, iż świadczone przez nią usługi mieszczą się w katalogu usług elektronicznych, o których mowa w cytowanym art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zwarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”, działu V.

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w przepisie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Spółka nadmieniła, że według Jej wiedzy nabywcy usług (klienci końcowi) pobierają gry komputerowe na użytek własny, w celach rozrywkowych, niezwiąznych z działalnością gospodarczą. Zatem zgodzić się należy z poglądem wyrażonym we wniosku, że w przedstawionym stanie faktycznym nie występują oni w charakterze podatników, w rozumieniu regulacji art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. treści 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

W art. 28l pkt 10 ustawy postanowiono, że w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty, usług elektronicznych - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu.

Biorąc pod uwagę fakt, że nabywcy nie posiadają statutu podatnika oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania, usług elektronicznych wykonywanych przez Spółkę na rzecz:

• podmiotów niebędących podatnikami, zamieszkałych na terytorium Unii Europejskiej, w tym również Rzeczypospolitej Polskiej, jest terytorium kraju;
• podmiotów niebędących podatnikami, zamieszkałych na terytorium państw trzecich, jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu.

Kwestie dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego zawarte zostały w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. W ust. 1 tego przepisu wskazano, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli podatnik wydaje towar podmiotowi, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania przez podatnika zapłaty za wydany towar, nie później jednak niż w terminie 30 dni, licząc od dnia wykonania usługi przez ten podmiot (ust. 3 omawianego artykułu).

Zgodnie z brzmieniem art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

W ocenie tut. organu, usługi elektroniczne, o których mowa we wniosku, nie mają charakteru czynności wymienionych w art. 19 ust. 3 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy. Wobec tego stanowisko, zgodnie z którym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą ww. przepisy, należało uznać za nieprawidłowe. Zatem wskazać należy, iż Spółka z tytułu świadczenia przedmiotowych usług powinna ustalić moment powstania obowiązku podatkowego na podstawie zasady ogólnej, określonej w art. 19 ust. 1 ustawy. Uwzględniając okoliczność, że informację o wykonanych usługach oraz ich ilości (wartości) w poszczególnych okresach rozliczeniowych, Spółka jest w stanie określić dopiero na podstawie raportu otrzymywanego raz na kwartał od kontrahenta, za moment wykonania usługi można przyjąć datę doręczenia Jej tego raportu. Należy jednak podkreślić, iż zweryfikowanie poprawności tak przyjętego momentu wykonania usługi może nastąpić jedynie w toku przeprowadzonego postępowania podatkowego przez właściwy organ pierwszej instancji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.