Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-990/12-4/JS
z 4 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dostawy materiałów budowlanych poza terytorium Unii Europejskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2012 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dostawy materiałów budowlanych poza terytorium Unii Europejskiej.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wskazał, iż sprawa dotyczy zwrotu podatku VAT.

Pan X prowadzący działalność gospodarczą w Oslo – Norwegia, zakupił materiały budowlane w firmie Wnioskodawcy według faktur nr …, nr …, nr …. Towar został wywieziony z kraju bez zgłoszenia odprawy celnej. Został przyjęty do obrotu w Norwegii, co potwierdzają posiadane przez nabywcę dokumenty.

W piśmie z dnia 4 lutego 2013 r., będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż:

1. jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku VAT;
2. zakup materiałów budowlanych nastąpił w …. – obszar Polski, należy więc rozumieć, że wywóz w ramach transportu również rozpoczął się na terytorium Polski;
3. odbiorca – kupujący X, zakupione materiały budowlane odebrał własnym środkiem transportu z magazynu w …. Wnioskodawca nie może stwierdzić czy rozpoczęcie wywozu miało charakter nieprzerwany, ponieważ sprzedaż miała miejsce 06.06.2012 r., 13.06.2012 r. oraz 04.08.2012 r., natomiast potwierdzenie wwozu do Norwegii jest z dnia 19.10.2012 r.;
4. kontrahent X dokonał wywozu materiałów budowlanych do Norwegii;
5. wywóz materiałów budowlanych nie został zgłoszony i potwierdzony przez Urząd Celny Polski, jak również urząd żadnego z krajów Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest w posiadaniu potwierdzenia wwozu materiałów budowlanych na terytorium Norwegii;
6. Wnioskodawca posiada dwa oryginały dokumentów z napisem „kopia” wystawionych przez urząd Norwegii;
7. Zainteresowany posiada potwierdzenie, że zakupione materiały budowlane przez X według dokumentów, tj. faktury nr …, faktury nr … oraz faktury nr … zostały dopuszczone do obrotu w Norwegii 19 października 2012 r.;
8. dokumenty potwierdzające wywóz materiałów budowlanych poza terytorium Unii Europejskiej Wnioskodawca otrzymał po 25 października 2012 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy dostawa towarów poza terytorium UE została potwierdzona tylko przez stronę norweską, możliwe jest zastosowanie stawki ,,0” VAT (eksport)?

Zdaniem Wnioskodawcy, brak potwierdzenia zgłoszenia wywozu towaru poza terytorium UE w Urzędzie Celnym potraktował jako niedopełnienie wymogów stawianych przy uznaniu dostawy jako eksportu pośredniego, w związku z czym sporządzono korektę podatku należnego i opodatkowano towar stawką 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami są – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.
   
   

Odnośnie pojęcia „wywóz towarów” zawartego w art. 2 pkt 8 ustawy zauważyć należy, iż powinno ono być rozumiane jako objęcie towarów odpowiednią procedurą celną, stosowaną w eksporcie towarów, tj. procedurą wywozu. Pojęcie „wywóz towarów” nie może być interpretowane tylko jako fizyczne przemieszczenie towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Jak bowiem wynika z treści przepisu art. 2 pkt 8 ustawy, wywóz towarów powinien być dokonany poza terytorium Unii Europejskiej z terytorium kraju i zostać potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Zaznaczyć jednak należy, iż aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ustawy,
  

• w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
  

• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Analiza pojęcia „urząd celny określony w przepisach celnych” prowadzi do niewątpliwej konieczności uwzględnienia wspólnotowych przepisów celnych dla określenia właściwego urzędu celnego. Istotne zasady określania właściwości urzędu celnego wywozu oraz procedury wywozu sprecyzowane zostały w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr …. z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr … ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

Synteza przepisów (art. 788 – art. 796) pozwala przyjąć, iż wspólnotowe przepisy celne posługują się pojęciem urząd celny wyprowadzenia, który to urząd pełni rolę „urzędu celnego określonego w przepisach celnych” dla celów określonych w art. 2 pkt 8 ustawy. Pod tym pojęciem (art. 793 ust. 2 ww. rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93) urząd celny wyprowadzenia oznacza ostatni urząd celny zanim towary opuszczą obszar celny Wspólnoty. W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, urząd celny wyprowadzenia oznacza:

1. w przypadku towarów wywożonych rurociągami i w przypadku energii elektrycznej – urząd wyznaczony przez państwo członkowskie, w którym znajduje się siedziba eksportera;
2. urząd celny właściwy dla miejsca, w którym towary są przejmowane w ramach jednolitej umowy przewozu w celu transportu z obszaru celnego Wspólnoty przez towarzystwa kolejowe, organy pocztowe, towarzystwa lotnicze lub przedsiębiorstwa żeglugowe, o ile spełnione są następujące warunki:
   1. towary te opuszczają obszar celny Wspólnoty koleją, pocztą, drogą powietrzną lub morską;
   2. zgłaszający lub jego przedstawiciel wystąpi o przeprowadzenie w tymże urzędzie formalności, o których mowa w art. 793a ust. 2 lub art. 796e ust. 1.
   
   
   

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Stawkę tę stosuje się w eksporcie towarów, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej – art. 41 ust. 6 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż w celu zastosowania 0% stawki podatku VAT do eksportu towarów, niezbędnym jest posiadanie przez podatnika dokumentu celnego potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium UE.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Pan X prowadzący działalność gospodarczą w Oslo – Norwegia, zakupił materiały budowlane w firmie Wnioskodawcy. Towar został wywieziony z kraju bez zgłoszenia odprawy celnej. Został przyjęty do obrotu w Norwegii, co potwierdzają posiadane przez nabywcę dokumenty. Zakup materiałów budowlanych nastąpił w …. – obszar Polski. Odbiorca – kupujący X, zakupione materiały budowlane odebrał własnym środkiem transportu z magazynu w …. i dokonał wywozu ww. materiałów do Norwegii. Wywóz materiałów budowlanych nie został zgłoszony i potwierdzony przez Urząd Celny Polski, jak również urząd żadnego z krajów Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest w posiadaniu potwierdzenia wwozu materiałów budowlanych na terytorium Norwegii. Wnioskodawca posiada dwa oryginały dokumentów z napisem „kopia” wystawionych przez urząd Norwegii. Zainteresowany posiada potwierdzenie, że zakupione materiały budowlane przez X zostały dopuszczone do obrotu w Norwegii 19 października 2012 r. Dokumenty potwierdzające wywóz materiałów budowlanych poza terytorium Unii Europejskiej Wnioskodawca otrzymał po 25 października 2012 r.

Wnioskodawca nie może stwierdzić czy rozpoczęcie wywozu miało charakter nieprzerwany, ponieważ sprzedaż miała miejsce 06.06.2012 r., 13.06.2012 r. oraz 04.08.2012 r., natomiast potwierdzenie wwozu do Norwegii jest z dnia 19.10.2012 r.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż skoro – jak wskazał Wnioskodawca – wywóz przedmiotowych materiałów budowlanych nie został zgłoszony i potwierdzony przez Urząd Celny Polski, jak również urząd żadnego z krajów Unii Europejskiej, to brak potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych faktu wywozu tych towarów poza obszar Wspólnoty wyklucza, aby przedmiotową transakcję uznać za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy. Tym samym brak jest podstaw, aby uznać, że dokumenty z urzędu z Norwegii są dokumentami, o których mowa w ww. art. 2 pkt 8 ustawy. Jak wynika z ww. przepisu musi to być potwierdzenie wywozu pochodzące z urzędu celnego uznanego za urząd celny wyprowadzenia, spełniające wymogi nałożone przepisami ww. rozporządzenia Komisji. Jeżeli Wnioskodawca nie jest w posiadaniu potwierdzenia wywozu towaru poza terytorium UE, to nie może go zastąpić innymi dokumentami, jak np. potwierdzeniem wwozu przedmiotowych materiałów na terytorium Norwegii, wystawionymi przez kraj, do którego towar został przetransportowany przez nabywcę, tj. Norwegię.

Reasumując, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowe materiały budowlane zostały wywiezione przez nabywcę z terytorium Polski na terytorium Norwegii bez ich zgłoszenia w celnej procedurze wywozu, to Wnioskodawca dla dostawy ww. towarów winien zastosować stawkę właściwą dla tych towarów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ wskazuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, w szczególności dotyczące stawki podatku VAT w wysokości 23%, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, iż analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. Organ w związku z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o stan faktyczny w nim przedstawiony.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.