INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2010 r. (data wpływu 20 lipca 2010 r.) uzupełnionym w dniu 23 września 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony oraz możliwości przesyłania do kontrahentów w formie pliku PDF za pośrednictwem poczty elektronicznej faktur VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2010 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 23 września 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony oraz możliwości przesyłania do kontrahentów w formie pliku PDF za pośrednictwem poczty elektronicznej faktur VAT.

W przedmiotowym wniosku, jak również jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, a także jego kontrahenci (zarówno dostawcy jak i odbiorcy) są czynnymi podatnikami VAT. Wnioskodawca będzie otrzymywać, jak i wysyłać kontrahentom faktury VAT w postaci elektronicznej za pośrednictwem poczty elektronicznej. Przesyłane tą drogą faktury nie spełniają warunków wynikających z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), a konkretnie nie spełniają „tylko” § 4 ww. rozporządzenia, tj. ich autentyczność, pochodzenie i integralność nie jest zagwarantowana bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym z pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, ani nie są przesyłane za pomocą wymiany danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych. Pozostałe warunki rozporządzenia są spełnione. Faktury przesyłane będą w formie pliku PDF, a więc nie dającym możliwości ingerencji i modyfikacji przez odbiorcę dokumentu. Odbiorca faktury w formie PDF ma możliwość tylko jej wydruku, tak więc brak jest ryzyka, że może nastąpić ingerencja w treść dokumentu przez osoby do tego nieuprawnione. Sama treść faktur i kryteria którym powinny one odpowiadać dają pełne prawo rozliczenia przez Wnioskodawcę naliczonego w nich podatku, tak więc kwestia niniejszego zapytania sprowadza się jedynie do formy dokumentu faktury (elektroniczna czy papierowa) oraz formy przekazu elektronicznego i jego zabezpieczenia, o którym mowa w § 4 ww. rozporządzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca, jako czynny podatnik VAT, ma prawo „potrącić podatek naliczony z podatku należnego” na podstawie faktury VAT wystawionej przez dostawcę, będącego czynnym podatnikiem VAT i przesłanej drogą elektroniczną, a następnie wydrukowanej przez Wnioskodawcę, w dacie otrzymania tej przesyłki elektronicznej...

Czy Wnioskodawca może wystawiać faktury VAT w postaci „tylko” elektronicznej i wysyłać je pocztą elektroniczną odbiorcom, którzy po samodzielnym ich wydrukowaniu będą mieli prawo rozliczyć naliczony w nich podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, prawo do rozliczenia podatku naliczonego z faktur VAT otrzymanych od kontrahentów, będących czynnymi podatnikami VAT i przesłanych drogą elektroniczną, a następnie wydrukowanych przez Wnioskodawcę, przysługuje w dacie otrzymania przesyłki elektronicznej, pomimo braku spełnienia warunków, o których mowa w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów, przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych zawartych tam warunków oraz tych, które powinien spełniać dokument na podstawie odpowiednich przepisów, przy założeniu, że brak jest możliwości ingerencji w przesłany dokument ze strony odbiorcy faktury.

W ocenie Wnioskodawcy ma on także prawo wystawiania faktury VAT tylko w postaci elektronicznej i przesyłania w tej formie odbiorcom bez zabezpieczeń, o których mowa w § 4 ww. rozporządzenia przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych zawartych tam warunków, w postaci pliku w formacie PDF, który nie daje się modyfikować przez odbiorcę. Odbiorca dokumentu będący czynnym podatnikiem VAT po wydrukowaniu dokumentu zachowa prawo do „potrącenia” naliczonego w nim podatku.

Końcowo wskazano na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. dotyczący możliwości potrącenia podatku VAT z dokumentów (faktur VAT) wydrukowanych „z postaci elektronicznej”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca będzie otrzymywał od swoich kontrahentów faktury, w postaci elektronicznej za pomocą poczty elektronicznej. Ich autentyczność, pochodzenie i integralność nie są zagwarantowane bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym z pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, ani nie są przesyłane za pomocą wymiany danych elektronicznych (EDI), zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych. Faktury przesyłane będą w formie pliku PDF, który nie daje możliwości ingerencji i modyfikacji przez odbiorcę tego dokumentu.

Wskazano, iż przesyłane we wskazany sposób faktury będą uprawniały Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartą w tych fakturach z chwilą otrzymania tej faktury w opisanej formie.

Ponadto Wnioskodawca zamierza także wystawiać faktury VAT wyłącznie w postaci elektronicznej i wysyłać je pocztą elektroniczną w formie pliku PDF odbiorcom, którzy po wydrukowaniu będą mieli prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc się do opisanych zdarzeń przyszłych wskazać należy, iż stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy ust. 2 pkt 1 powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

• z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, iż prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przez nabywcę usługi lub towaru, jest następstwem otrzymania od podatnika/kontrahenta faktury przez niego wystawionej, która potwierdza dokonanie transakcji. Wnioskodawca wskazuje, iż na skutek otrzymania faktury drogą elektroniczną będzie posiadał prawo do skorzystania z dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy.

Nie można się zgodzić z takim poglądem, gdyż w opisanym przypadku Wnioskodawca otrzymując obraz faktury przesłany drogą elektroniczną w formie pliku PDF, nie otrzyma faktury wystawionej zgodnie z przepisami prawa podatkowego, a jedynie informację o dokonaniu sprzedaży, dacie dokonania sprzedaży, cenie jednostkowej bez podatku, podstawie opodatkowania, stawce i kwocie podatku, kwocie należności oraz danych dotyczących zbywcy i nabywcy, pod postacią obrazu faktury.

Wskazać należy, iż zgodnie z dyspozycją zawartą w § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212 poz. 1337 ze zm.), faktury oraz faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Z powyższego przepisu wynika, iż faktury powinny być wystawiane w formie materialnej, w liczbie co najmniej dwóch egzemplarzy - dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA".

Tak wystawione dokumenty (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących), w myśl § 21 ust. 1 powołanego rozporządzenia, podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na szczególną uwagę zasługuje ust. 2 powołanego artykułu, w którym wskazano, że dokumenty o których mowa w ust. 1 przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Zdaniem tutejszego organu, z powyższego jasno wynika, iż oryginalna postać takiego dokumentu posiada formę papierową i otrzymanie faktury wyłącznie w takiej formie będzie uprawniało do zastosowania prawa do obniżenia podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

W ust. 2 tego artykułu ustawodawca jednoznacznie wskazuje, iż kwotę podatku naliczonego stanowi (…) suma kwot określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

W przedmiotowym przepisie nie ma jednak mowy, iż prawo to stosuje się w oparciu o inne dokumenty, obraz tych dokumentów lub zbiór danych niezbędnych do określenia kwoty podatku naliczonego.

W tym miejscu wskazać również należy, iż szczegółowe zasady przesyłania faktur VAT w formie elektronicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków (§ 2 tego rozporządzenia).

W myśl przepisów § 3 ust. 1-3 wymienionego rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej „akceptacją”. Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji.

Stosownie do treści § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

1. bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 ze zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

Zatem, w świetle obowiązujących przepisów, dopuszczalne jest przesłanie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w wymienionym rozporządzeniu. Jeżeli, strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 rozporządzenia. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego zaproponowany sposób fakturowania nie wypełni warunków określonych dla faktur tradycyjnych (tj. innych niż te, do których ma zastosowanie rozporządzenie w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur), gdyż w chwili stosowania art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca nie będzie posiadał wystawionych przez kontrahentów oryginałów faktur w formie materialnej. Nie zostaną także spełnione wymogi odnoszące się do faktur w formie elektronicznej m. in. w zakresie bezpiecznego podpisu elektronicznego.

Z zaprezentowanych przepisów jednoznacznie wynika, iż w obecnym stanie prawnym, do celów rozliczenia podatku, nie jest dopuszczalne przekazywanie (przesyłanie) pocztą elektroniczną faktury, bez opatrzenia jej bezpiecznym podpisem elektronicznym lub za pomocą systemów gwarantujących autentyczność i integralność danych.

Zatem, w przypadku tradycyjnego sposobu fakturowania oryginał faktury powinien zostać przesłany przez kontrahenta w formie materialnej.

Tutejszy organ wskazuje, iż kontrahent Wnioskodawcy może sygnować wystawiane dokumenty w formie elektronicznej kwalifikowanym podpisem elektronicznym i po uprzedniej akceptacji uzyskanej od Wnioskodawcy, przesłać ją za pomocą poczty e-mail, przekazać na płycie CD lub innym nośniku danych elektronicznych. Taki system przekazywania dokumentów, gwarantujący autentyczność i integralność, będzie zgodny z przepisami regulującymi materię wystawiania faktur. Podkreślenia wymaga również, iż stosowanie podpisu elektronicznego przy wystawianiu faktur w formie elektronicznej nie stoi na przeszkodzie do wydrukowania tej faktury na papierze lecz należy mieć na uwadze, iż w tym przypadku właściwą fakturą do celów kontroli i nabycia prawa do obniżenia podatku należnego będzie faktura elektroniczna sygnowana podpisem elektronicznym.

Warto także wskazać, iż stosownie do przepisu art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają określone warunki. W myśl art. 244 Dyrektywy, każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał. Na uwagę zasługuje także norma wyrażona w art. 247 ust. 2 Dyrektywy, zgodnie z którą, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246 (zapewnienie autentyczności pochodzenia, integralności treści faktur, a także ich czytelności) państwo członkowskie może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Wskazane przepisy art. 246 (warunki określone tym przepisem, po zmianie wprowadzonej Dyrektywą Rady 2010/45/WE – zawiera art. 233) i 247 Dyrektywy w sposób nie budzący wątpliwości stanowiły o istnieniu odrębnych od siebie sposobów (systemów) przechowywania faktur w zależności od formy przesłania lub udostępnienia dokumentu. Podkreślić przy tym należy, że faktury w formie elektronicznej podlegają innym, najczęściej dodatkowym, wymogom zapewnienia bezpieczeństwa ich przesyłania. Powyższe świadczy o odrębności zasad fakturowania elektronicznego od fakturowania tradycyjnego w formie papierowej (na materiałach piśmienniczych).

W świetle obowiązujących przepisów dopuszczalne jest doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w wymienionym wyżej rozporządzeniu (np. w zakresie wyrażenia akceptacji na otrzymywanie faktur w postaci elektronicznej). Jeżeli zatem, strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 rozporządzenia w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w treści Komunikatu Komisji Wspólnot Europejskich do Rady z dnia 28 stycznia 2009 r. „Osiągnięcia techniczne w dziedzinie fakturowania elektronicznego i środki na rzecz dalszego uproszczenia, modernizacji i harmonizacji przepisów dotyczących wystawiania faktur VAT (Eur-lex, nr CELEX 52009DC0020). Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż zadaniem Komisji Europejskiej jako organu Unii Europejskiej jest, między innymi, nadzorowanie stosowania prawa Unii. W wymienionym komunikacie zawarto sprawozdanie sporządzone na podstawie art. 237 Dyrektywy 2006/112/WE. Z treści sprawozdania wynika, iż w obecnym stanie prawnym państwa członkowskie zachowały możliwość stosowania odmiennych przepisów dotyczących fakturowania, a przepisy wymienionej Dyrektywy w zakresie fakturowania nie są obecnie dostatecznie przejrzyste i nie zapewniają pewności prawnej. Komisja zaproponowała, między innymi, stopniowe zharmonizowanie przepisów dotyczących fakturowania. Komisja wskazała również, że normodawca unijny powinien zmienić przepisy, aby zapewnić traktowanie wszystkich faktur w jednakowy sposób, bez względu na to, czy są one przesyłane w formie papierowej czy drogą elektroniczną. Komisja korzystając ze swoich uprawnień, wystąpiła z wnioskiem z dnia 28 stycznia 2009 r. dotyczącym zmiany Dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Eur-lex, nr CELEX 52009PC0021). W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż celem zmiany wymienionej dyrektywy jest rozwiązanie problemów wynikających z niedoskonałości przepisów dotyczących fakturowania oraz wprowadzenie do systemu prawnego VAT zasady równego traktowania faktur, bez względu na to, czy wysłano je drogą elektroniczną, czy w wersji papierowej. Wskutek złożonego wniosku Rada Unii Europejskiej przyjęła Dyrektywę Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą Dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. L 189, 22/07/2010 P. 0001 – 0008). Celem wymienionej Dyrektywy, wynikającym z motywów 8 i 11, w zakresie fakturowania elektronicznego, jest pomoc przedsiębiorcom w obniżeniu kosztów i zwiększeniu konkurencyjności, poprzez zmianę aktualnych wymogów VAT dotyczących fakturowania elektronicznego po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody. Faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo. Odnosząc się do kwestii zachowania autentyczności i integralności faktur elektronicznych wskazano, iż opisane wymogi można zapewnić za pomocą wykorzystania istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Jednakże stwierdzono również, że z uwagi na fakt, że istnieją również inne technologie, nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego.

Należy zaznaczyć, iż wspomniana Dyrektywa Rady 2010/45/UE nadal zachowuje dwa sposoby fakturowania, za pomocą faktur papierowych i faktur elektronicznych. Zmieniona tym aktem prawnym treść art. 217 wyjaśniającego określenie „faktura elektroniczna” wskazuje, iż e-fakturą jest dokument wystawiony i otrzymany w dowolnym formacie elektronicznym. Zatem, w ocenie organu, jest to dokument posiadający wyłącznie postać elektroniczną. Ponadto należy zaznaczyć, że dodany art. 219a stanowi, iż, co do zasady, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, natomiast odstępstwa zostały określone w niniejszym przepisie. Istotne znaczenie dla obiegu faktur posiada również znowelizowana treść art. 233, który określa, iż autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. W stanie prawnym uregulowanym Dyrektywą Rady 2010/45/UE, to obowiązkiem podatnika będzie określenie sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Polska, tak jak inne państwa członkowskie powinna, ustanowić przepisy niezbędne do wykonania niniejszej Dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 r., aby stosować je od dnia 1 stycznia 2013 r.

Reasumując, stwierdzić należy, że w obecnym stanie prawnym, planowane przez Wnioskodawcę rozwiązanie, polegające na stosowaniu prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w oparciu o faktury przesłane drogą elektroniczną, nie wypełni wymogów dotyczących obiegu faktur w formie papierowej, a także warunków nałożonych na faktury wystawione i przesyłane w postaci elektronicznej.

Ponadto przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązanie, polegające na wystawianiu faktury VAT wyłącznie w postaci elektronicznej i wysyłaniu jej pocztą elektroniczną w formie pliku PDF odbiorcom również nie wypełni wymogów dotyczących stosowania faktur w formie papierowej, a także warunków nałożonych na faktury wystawione i przesyłane w postaci elektronicznej.

Normy regulujące wystawianie, przesłanie oraz przechowywanie faktur w formie elektronicznej jak i papierowej określono zgodnie z prawem unijnym, z uwzględnieniem specyfiki medium, za pośrednictwem którego faktury są w obrocie. Wskazać należy, iż w obu unormowaniach nie przewidziano możliwości stosowania formy mieszanej, a zaproponowany we wniosku sposób przesyłania i przechowywania faktur, który bezpośrednio wpływa na stosowanie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, nie wypełni warunków obiegu dokumentów dla jednego bądź drugiego sposobu fakturowania. W konsekwencji zastosowania takiego fakturowania, otrzymana faktura nie będzie dokumentem, który uprawni Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, a także brak jest podstaw do uznania przedstawionego sposobu fakturowania za prawidłowy.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Wskazuje się, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych, gdyż w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych. W związku z powyższym, nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądów, które powołała Spółka, mogą odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Wobec powyższego należy podkreślić, że powołane we wniosku, orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dniu 20 maja 2010 roku stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie o charakterze indywidualnym i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Również należy wyjaśnić, iż z wyroku tego nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej, gdyż kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Nadto, co wymaga szczególnego podkreślenia, zapadło przed przyjęciem przez Radę Unii Europejskiej Dyrektywy 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 roku zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.