INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06.10.2010r. (data wpływu 12.10.2010r.), uzupełnione pismem z dnia 02.11.2010r. (data wpływu 04.11.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu przechowywania faktur VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.10.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu przechowywania faktur VAT. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 18.10.2010r. znak IPPP2/443-789/10-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową polegającą na sprzedaży towarów – tworzyw sztucznych dla branż budowlanych, reklamowych i przemysłu. Prowadzi także sprzedaż na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Sprzedaż towarów dokumentowana jest fakturami. Miesięcznie spółka wystawia około 9 000 faktur. Z wystawieniem faktury wiąże się jej ujęcie w elektronicznym systemie księgowym i rejestrze sprzedaży – podatku należnego. Po ujęciu faktury w systemie księgowym – system ten przechowuje jej kopię, co umożliwia wydrukowanie kopii faktury w dowolnym momencie i czasie z jednoczesnym zachowaniem wymogu oznaczenia kopii faktury wyrazem „KOPIA”. Sposób przechowywania faktury wyklucza możliwość modyfikowania jej zapisów po wystawieniu i ujęciu jej w ewidencji finansowo – księgowej. T. jest spółką wielooddziałową prowadzącą działalność gospodarczą na terenie Polski w kilkunastu miastach. Faktury – oryginały i kopie wystawiane są przez pracowników oddziałów. Oryginały faktur przekazywane są klientom, kopie faktur przesyłane są pocztą kurierską do siedziby Spółki w celu ich archiwizacji. Przechowywanie faktur w formie materialnej – papierowej obciąża Spółkę dodatkowymi kosztami i powoduje problemy z magazynowaniem ogromnych ilości dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż towarów dla podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej możliwe jest wystawianie i przekazywanie klientom w formie papierowej oryginałów faktur, natomiast przechowywanie kopii faktur w systemie księgowym, w którym dokumenty te zostały wystawione bez konieczności drukowania i przechowywania kopii faktury w wersji materialnej – papierowej...

Spółka stoi na stanowisku, że przepisy prawa podatkowego nie formułują obowiązku przechowywania wystawionej kopii faktury w postaci materialnej – papierowej – w żadnym przepisie rozporządzenia nie mówi się o drukowanej kopii faktury. Co oznacza, że ustawodawca nie zastrzegł formy drukowanej jako jedynej możliwej do przechowywania. Porównując zapis § 19 ust. 2 rozporządzenia z art. 247 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE można dojść do wniosku, że polski ustawodawca nie implementował dokładnie zapisu tej normy. Zwrot „w jakiej zostały przesłane lub udostępnione” został pominięty w rozporządzeniu Ministra Finansów – co powoduje niejednoznaczną wykładnię językową. Należy zaznaczyć, że konieczność przechowywania kopii faktur pełni funkcję kontrolną – Spółka gwarantuje wymagane w art. 246 Dyrektywy cechy kopii faktur oraz zobowiązuje się do drukowania kopii faktur na każde żądanie uprawnionego organu, przy jednoczesnym zachowaniu wymogu oznaczenia kopii faktur wyrazem „KOPIA”.

Spółka stoi na stanowisku, że nie ma normatywnych przeciwwskazań do istnienia „mieszanego: systemu wysyłania i przechowywania faktur, polegającego na przekazywaniu klientom w formie papierowej oryginałów faktur oraz przechowywania ich kopii w formie elektronicznej, z gotowością wydrukowania ich na każde żądanie uprawnionego organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dalej zwaną „ustawą o VAT”, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6. Ponadto w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT zawarto delegację dla Ministra Finansów do określenia zasad wystawiania i przechowywania faktur.

Minister Finansów wykonując wskazaną delegację, wydał rozporządzenie dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”. Zgodnie z dyspozycją zawartą w § 19 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA".

Z powyższego przepisu wynika, iż faktury powinny być wystawiane w formie materialnej w liczbie, co najmniej dwóch egzemplarzy - dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Tak wystawione dokumenty w formie materialnej (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów) w myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Na szczególną uwagę zasługuje ust. 2 ww. przepisu, w którym wskazano, że dokumenty o których mowa w ust. 1 przechowuje się w oryginalnej postaci w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży towarów – tworzyw sztucznych dla branż budowlanych, reklamowych i przemysłu. Prowadzi także sprzedaż na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Sprzedaż towarów dokumentowana jest fakturami. Miesięcznie spółka wystawia około 9 000 faktur. Z wystawieniem faktury wiąże się jej ujęcie w elektronicznym systemie księgowym i rejestrze sprzedaży – podatku należnego. Po ujęciu faktury w systemie księgowym – system ten przechowuje jej kopię, co umożliwia wydrukowanie kopii faktury w dowolnym momencie i czasie z jednoczesnym zachowaniem wymogu oznaczenia kopii faktury wyrazem „KOPIA”. Sposób przechowywania faktury wyklucza możliwość modyfikowania jej zapisów po wystawieniu i ujęciu jej w ewidencji finansowo – księgowej. Wnioskodawca jest spółką wielooddziałową prowadzącą działalność gospodarczą na terenie Polski w kilkunastu miastach. Faktury – oryginały i kopie wystawiane są przez pracowników oddziałów. Oryginały faktur przekazywane są klientom, kopie faktur przesyłane są pocztą kurierską do siedziby Spółki w celu ich archiwizacji. Przechowywanie faktur w formie materialnej – papierowej obciąża Spółkę dodatkowymi kosztami i powoduje problemy z magazynowaniem ogromnych ilości dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy w przypadku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż towarów dla podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej możliwe jest wystawianie i przekazywanie klientom w formie papierowej oryginałów faktur, natomiast przechowywanie kopii faktur w systemie księgowym, w którym dokumenty te zostały wystawione bez konieczności drukowania i przechowywania kopii faktury w wersji materialnej – papierowej.

Biorąc pod uwagę opisane powyżej zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż nie jest dopuszczalne przechowywanie kopii wystawianych faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznej (bez ich drukowania), nawet jeśli istnieje możliwość ich odtworzenia w postaci wydruku, jeżeli oryginały tych dokumentów przesłane kontrahentowi miały postać drukowaną (papierową). Wnioskodawca zobowiązany jest do sporządzania kopii wystawianych faktur w formie papierowej oraz przechowywania ich w tej postaci.

Zatem, obecnie nie ma możliwości przechowywania w formie elektronicznej faktury, którą wystawiono i przekazano kontrahentowi w formie papierowej. Powyższe przepisy nie przewidują, aby podatnicy mogli przechowywać dokumenty, kopie faktur sprzedaży wystawianych w formie papierowej, w postaci elektronicznej, z możliwością ich wydruku dopiero w przypadku zaistniałej potrzeby. Przeciwnie, nakładają na podatnika obowiązek przechowywania kopii faktur sprzedaży i faktur korygujących w oryginalnej postaci powstałej w momencie wystawienia oryginałów tych dokumentów. Ponadto wskazać należy, iż nie istnieje podstawa prawna do zastosowania takiego trybu mieszanego, w którym z jednej strony faktury byłyby wystawione w formie papierowej, natomiast kopie faktur byłyby przechowywane w formie elektronicznej.

Tut. Organ wskazuje, iż przedsiębiorca dążący do zmniejszenia kosztów związanych z fakturowaniem może sygnować wystawiane dokumenty w formie elektronicznej kwalifikowanym podpisem elektronicznym i po uprzedniej akceptacji uzyskanej od odbiorcy takiego dokumentu przesłać ją za pomocą poczty e-mail, przekazać na płycie CD lub innym nośniku danych elektronicznych. Taki system przekazywania dokumentów gwarantujący autentyczność i integralność nie tylko zmniejszy koszty wystawiania faktur po stronie wystawcy lecz również zmniejszy koszty u kontrahentów Spółki, a ponadto będzie zgodny z przepisami regulującymi materię wystawiania faktur. Uzyskanie kwalifikowanego podpisu elektronicznego stanowi relatywnie niski koszt w perspektywie wystawiania znaczącej ilości faktur. Podkreślenia wymaga również, iż stosowanie podpisu elektronicznego przy wystawianiu faktur w formie elektronicznej nie stoi na przeszkodzie do wydrukowania tej faktury na papierze i przekazaniu jej kontrahentowi, lecz należy mieć na uwadze, iż w tym przypadku właściwą fakturą do celów kontroli i nabycia prawa do obniżenia podatku należnego będzie faktura elektroniczna sygnowana podpisem elektronicznym.

Warto także wskazać, iż unormowania Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”, w brzmieniu z dnia wpływu wniosku do tut. Organu, także nie przewidywały rozwiązania proponowanego przez Wnioskodawcę.

Stosownie do przepisu art. 218 Dyrektywy dla celów dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają określone warunki. Na gruncie przepisów unijnych na każdym podatniku ciążą szczególne obowiązki dotyczące przechowywania wszystkich faktur (w formie elektronicznej i w formie papierowej). W myśl art. 244 Dyrektywy, każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał. Państwa członkowskie mogą również wymagać, by podatnicy mający siedzibę na ich terytorium przechowywali na tym terytorium faktury wystawione osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub faktury wystawione w imieniu i na rzecz tych podatników przez osoby trzecie, a także wszystkie faktury, które otrzymali, w przypadku gdy faktury nie są przechowywane za pomocą środków elektronicznych gwarantujących pełny dostęp on-line do tych danych. (art. 245 in fine Dyrektywy). Na uwagę zasługuje także norma, która była wyrażona w art. 247 ust. 2 Dyrektywy, zgodnie z którą aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246 Dyrektywy (zapewnienie autentyczności pochodzenia, integralności treści faktur, a także ich czytelności) państwo członkowskie mogło wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, mogło ono także wymagać, by przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury, zgodnie z art. 246 akapit pierwszy. Powyższe przepisy wskazywały wprost na możliwość wprowadzenia w przepisach krajowych przez państwa członkowskie własnych warunków dotyczących m.in. sposobu przechowywania faktur, które miałyby na celu zapewnienie autentyczności pochodzenia, integralności treści faktur, a także ich czytelności. Zatem, wskazane przepisy w sposób nie budzący wątpliwości stanowiły o istnieniu odrębnych od siebie sposobów przechowywania faktur z zależności od formy przesłania lub udostępnienia dokumentu. Podkreślić przy tym należy, że faktury w formie elektronicznej podlegają innym, najczęściej dodatkowym, wymogom zapewnienia bezpieczeństwa ich obrotu. Fakt ten potwierdza brzmienie motywu 46 preambuły Dyrektywy, który odnosi się wyłącznie do kwestii (systemu) stosowania fakturowania elektronicznego oraz elektronicznego przechowywania faktur. Powyższe świadczy o odrębności zasad fakturowania elektronicznego od fakturowania tradycyjnego w formie papierowej (na materiałach piśmienniczych).

Stanowisko tutejszego Organu znajduje potwierdzenie w treści Komunikatu Komisji Wspólnot Europejskich do Rady z dnia 28 stycznia 2009 r. „Osiągnięcia techniczne w dziedzinie fakturowania elektronicznego i środki na rzecz dalszego uproszczenia, modernizacji i harmonizacji przepisów dotyczących wystawiania faktur VAT (Eur-lex, nr CELEX 52009DC0020). W komunikacie zawarto sprawozdanie sporządzone na podstawie art. 237 Dyrektywy. Ze sprawozdania wynikało, iż państwa członkowskie mogły stosować odmienne przepisy dotyczące fakturowania, a przepisy dyrektywy z zakresu fakturowania nie były przejrzyste i nie zapewniały pewności prawnej. Komisja zaproponowała, między innymi, stopniowe zharmonizowanie przepisów dotyczących fakturowania. Komisja wskazała również, że normodawca unijny powinien zmienić przepisy dotyczące przechowywania faktur w formie elektronicznej, aby umożliwić przedsiębiorstwom pełnoprawne korzystanie z tego sposobu przechowywania.

Komisja korzystając ze swoich uprawnień wystąpiła z wnioskiem z dnia 28 stycznia 2009r. dotyczącym zmiany Dyrektywy w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Eur-lex, nr CELEX 52009PC0021). W uzasadnieniu wniosku wskazano, między innymi, iż celem zmiany wymienionej dyrektywy jest rozwiązanie problemów wynikających z niedoskonałości przepisów dotyczących fakturowania oraz wprowadzenie do systemu prawnego VAT zasady równego traktowania faktur, bez względu na to, czy wysłano je drogą elektroniczną, czy w wersji papierowej. Sama metoda wysyłania faktur wg Komisji powinna być obojętna.

W skutek złożonego wniosku Rada Unii Europejskiej przyjęła Dyrektywę Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010r. zmieniającą Dyrektywę w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. L 189, 22/07/2010 str. 1-8). Artykuł 233 ust. 1 w brzmieniu określonym wskazaną Dyrektywą stanowi, iż autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług. Przepis ten zawiera również definicje prawne „autentyczność pochodzenia” i „integralność treści” faktur. Zatem, autentyczność pochodzenia oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury, natomiast „integralność treści” oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej Dyrektywy.

Unormowania Dyrektywy w ustępie 2 cytowanego artykułu wskazują także iż, poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1, przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

1. zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art. 2 pkt 2 Dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych (Dz. U. L 13 z 19.1.2000, s. 12), na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 Dyrektywy 1999/93/WE;
2. elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych (Dz. U. L 338 z 28.12.1994, s. 98), w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Ponadto, art. 247 ust. 2 Dyrektywy w aktualnym brzmieniu stanowi, że aby zapewnić spełnienie wymogów, o których mowa w art. 233, państwo członkowskie może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, państwo członkowskie może także wymagać, by za pomocą środków elektronicznych przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści faktur, zgodnie z art. 233.

Celem wymienionej Dyrektywy, wynikającym z motywów 8 i 11, jest pomoc przedsiębiorcom w obniżeniu kosztów i zwiększenie konkurencyjności, poprzez zmianę aktualnych wymogów VAT dotyczących fakturowania elektronicznego po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody.

Wskazane przepisy Dyrektywy w obowiązującym brzmieniu wskazują, że nadal państwa członkowskie mają prawo i obowiązek wprowadzenia przepisów, które zobowiążą podatników do zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktur, niezależnie od tego, czy wystawiono je w formie papierowej czy elektronicznej. Wypełnienie powyższych wymogów powinno obejmować moment wystawienia faktury aż do końca okresu przechowywania faktur. Jednakże, tak jak w obowiązujących w Polsce przepisach, państwa członkowskie będą mogły wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej.

Istotną zmianą w dotychczasowych przepisach Dyrektywy jest fakt, że to w rękach podatnika pozostawia się wybór technologii (metod) zapewnienia wymogów zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. W tym celu podatnik może wykorzystać poprzednio stosowane metody, takie jak: technologię wykorzystującą podpis elektroniczny lub EDI oraz obecnie dowolny rodzaj kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

Zatem, w ocenie tut. Organu, dopiero w ramach nowych uregulowań Dyrektywy Rady 2010/45/UE państwa członkowskie będą mogły wprowadzić do swoich systemów prawnych regulacje, które pozwolą podatnikom stosowanie własnych procedur przesyłania i przechowywania faktur VAT z zastrzeżeniem, że te procedury zapewnią zachowanie autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Polska, tak jak inne państwa członkowskie, powinna ustanowić przepisy niezbędne do wykonania niniejszej Dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 r., aby stosować je od dnia 1 stycznia 2013 r.

Reasumując stwierdza się, iż w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości wystawienia oryginału faktury w formie papierowej i przechowywania kopii tej faktury w formie elektronicznej, gdyż dla formy papierowej oraz elektronicznej przewidziano odrębne uregulowania prawne. Normy regulujące wystawianie, przesłanie oraz przechowywanie faktur w formie elektronicznej jak i papierowej określono z uwzględnieniem specyfiki medium za pośrednictwem, którego faktury są w obrocie. Wskazać należy, iż w obu unormowaniach nie przewidziano możliwości stosowania formy mieszanej, a zaproponowany we wniosku sposób przechowywania kopii faktur nie wypełni warunków dla jednego bądź drugiego sposobu fakturowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do tak przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.