INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 09.09.2010 r. (data wpływu 15.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości przyznanych, na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1945 r., spadkobiercy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze nieruchomości przyznanych, na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1945 r., spadkobiercy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dziadek Wnioskodawcy nabył dnia 26.10.1931 r. nieruchomość położoną w Warszawie przy ul. L., zabudowaną budynkiem mieszkalnym. Nieruchomość objęta jest działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta st. Warszawy (Dz. Nr 50, poz. 279). Z dniem 21.11.1945 r. tj. z dniem wejścia w życie dekretu nieruchomości, w tym grunt przedmiotowej nieruchomości przeszły na własność gminy miasta, a od 1950 roku z chwilą likwidacji gmin na własność Skarbu Państwa. Następnie grunt przedmiotowej nieruchomości z dniem 27.05.1990 roku stał się własnością Dzielnicy - Gminy. Potem na mocy art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 roku o ustroju miasta st. Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361 ze zm.) grunt przedmiotowej nieruchomości stał się własnością miasta. W dniu 22.06.1965 roku dziadek Wnioskodawcy (dawny właściciel) złożył wniosek w trybie Uchwały Nr 11 RM z dnia 27 01 1965 r. w sprawie oddania niektórych terenów na obszarze m. st. Warszawy w wieczyste użytkowanie (M.P. Nr 6 poz. 18) o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu położonego w Warszawie przy ul. L. Dziadek Wnioskodawcy zmarł w dniu 07.07.1976 r. w Warszawie. Jego żona zmarła w dniu 29.07.2000 r. W dniu 17.08.2000 r. córki dziadka Wnioskodawcy: Irena Z., Danuta B. i matka Wnioskodawcy Janina O. ponowiły wniosek o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do gruntu położonego w W. przy ul. L. Sąd Rejonowy Wydział Cywilny Postanowieniem z dnia 20 lutego 2001 r. z wniosku Janiny O. - matki Wnioskodawcy i innych o stwierdzenie nabycia spadku po dziadku Wnioskodawcy postanowił, że spadek po dziadku na podstawie ustawy nabyły żona Elżbieta W. i córki Janina O., Danuta B., Irena Z. po 1/4 części spadku. Sąd Rejonowy Wydział Cywilny Postanowieniem z dnia 13.09.2002 r. z wniosku Janiny O. – matki Wnoskodawcy, Ireny Z. i Danuty B. o stwierdzenie nabycia spadku po Elżbiecie W. postanowił, że spadek po Elżbiecie W. na podstawie ustawy nabył Skarb Państwa z dobrodziejstwem inwentarza. W dniu 03.12.2003 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał Decyzję z dnia 07.08.2002 r. o zakazie użytkowania budynku posadowionego na terenie nieruchomości przy ul. L. ze względu na zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia. Sąd Rejonowy Wydział Cywilny Postanowieniem z dnia 08.07.2004 r. z wniosku brata Wnioskodawcy z udziałem Wnioskodawcy postanowił, że spadek po Janinie O. – matce Wnioskodawcy na podstawie testamentu nabyli Bogdan O. i Włodzimierz O. – Wnioskodawca po 1/2 części spadku. W dniu 31.10.2006 r. Prezydent miasta wydał Decyzję, w której po rozpatrzeniu sprawy orzekł ustanowić na lat 99 prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w Warszawie przy ul. L. na rzecz Ireny Z. wynoszącym 1/4 części, Danuty B. w udziale wynoszącym 1/4 części, Bogdana O. w udziale wynoszącym 1/8 części, Włodzimierza O. w udziale wynoszącym 1/8 części oraz Skarb Państwa w udziale wynoszącym 1/4 części oraz zwrócić własność znajdującego się na ww. gruncie budynku mieszkalnego i gospodarskiego na rzecz ww. osób. Przed Notariuszem w dniu 19.11.2007 r. został podpisany Akt Notarialny Umowa o oddanie gruntu we współużytkowanie wieczyste oraz przeniesienie własności budynków. Zbywający Miasto oddają w użytkowanie wieczyste przedmiotową nieruchomość na rzecz ww. osób i Skarb Państwa w częściach jw. oraz przenoszą prawo własności budynków. W dniu 26.11.2007 r. Danuta B., Irena Z., Bogdan O. złożyli w Wydziale Nieruchomości Skarbu Państwa Biura Gospodarki Nieruchomościami Urzędu miasta wniosek w sprawie zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu położonego w Warszawie przy ul. L. oraz współwłasności budynków posadowionych na nim poprzez zbycie udziału Skarbu Państwa w wysokości 1/4 na rzecz współwłaściciela. Przed notariuszem w dniu 10.02.2010 r. podpisany został Akt Notarialny Umowa Sprzedaży Irenie Marii Z., Danucie B. oraz Bogdanowi O. udziały wynoszące po 1/12 części na rzecz każdego z nich w prawie do użytkowania wieczystego gruntu oraz współwłasności budynków za cenę brutto po 30.100,00 zł każdemu z nich. Przed notariuszem w dniu 24.08.2010 r. został podpisany Akt Notarialny Umowa sprzedaży przedmiotowej nieruchomości prywatnemu nabywcy. Udziały w sprzedaży wynosiły: Irena Z. 8/24, Danuta B. 8/24, Bogdan O. 5/24, Włodzimierz O. 3/24.

Wnioskodawca nadmienia, że Naczelnik Urzędu Skarbowego, Decyzją z dnia 19.09.2009 r. na podstawie art. 207 i 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. Nr 8 poz. 60 z 2005 r. ze zm.) umorzył postępowanie podatkowe w sprawie nabycia praw do spadku po matce Wnioskodawcy Janinie O., zmarłej 03.12.2003 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży 1/8 części nieruchomości nabytej w spadku po matce Janinie O., która zmarła w 2003 roku, a która to część wchodzi w 3/24 części z całej nieruchomości podlega opodatkowaniu zryczałtowanym 10% podatkiem od dochodu...

Zdaniem Wnioskodawcy zryczałtowany podatek od dochodu ze sprzedaży 1/8 części nieruchomości, którą nabył w spadku po matce jest nienależny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), do źródeł przychodów zalicza się m. in. odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach – u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo – administracyjnego, jak i karnego – orzeczenia sądowe jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej.

Zaś prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, jako spadkobierca nabył udział w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości oraz własność budynku aktem notarialnym z dnia 19.11.2007 r. Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz przeniesienie własności budynków nastąpiło w wyniku decyzji wydanej przez Prezydenta Miasta.

Wnioskodawca dokonał zbycia swojego udziału w prawie użytkowania wieczystego oraz udziału w prawie własności budynku postawionego na nieruchomości w dniu 24.08.2010 r. Oddanie w użytkowanie wieczyste „gruntu warszawskiego" skomunalizowanego Dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną; - gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;

• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 dekretu, odszkodowanie miało być wypłacone w „miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m.st. Warszawy gruntów oraz budynku wybudowanego na tym gruncie stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania ustanowionego w trybie art. 7 tego dekretu nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego.

Reasumując, sprzedaż udziału w przedmiotowej nieruchomości zwróconej na podstawie decyzji Prezydenta m. st. Warszawy w związku z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu z dnia 26 października 1945 roku, nie stanowi źródła przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych również wówczas, gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił jej zwrot. Dlatego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od przedmiotowej sprzedaży udziału w nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.