Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-887/12/AB
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2012 r. (data wpływu 28 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 października 2012 r. (data wpływu 23 października 2012 r.) oraz pismem z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy nieruchomości gruntowej, na której posadowione są budynki i budowle wzniesione przez inny podmiot – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dostawy nieruchomości gruntowej, na której posadowione są budynki i budowle wzniesione przez inny podmiot.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 października 2012 r., (data wpływu 23 października 2012r.), oraz pismem z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 listopada 2012 r., znak: IBPP2/443-887/12/AB.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych 3/4 i 3/5, położonych w ..., jedn. ew. ..., obrębie ..., objętych, prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych księgą wieczystą nr ... . Nieruchomość ta jest aktualnie przez Wnioskodawcę wydzierżawiana M na podstawie umowy dzierżawy z dnia 6 lipca 2009 r. w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) w stawce 22% do dnia 31 grudnia 2010 r. i od 1 stycznia 2011 r. w stawce 23%. Nieruchomość ta jest zabudowana dwoma dużymi murowanymi budynkami magazynowymi oraz dwoma małymi budynkami, z których jeden w całości zajmuje działkę nr 3/5 o pow. 36 m², oraz jest pokryta w pozostałej części płytami betonowymi oraz asfaltem, które służą za parking oraz plac składowy. Wszystkie budynki zostały wzniesione w latach 70-tych XX wieku. Spółka zamierza sprzedać opisywaną nieruchomość innemu podmiotowi gospodarczemu (zdarzenie przyszłe).

W uzupełnieniu z dnia 18 października 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż w umowie dzierżawy z dnia 6 lipca 2009 r. zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a M wynika, iż: „nieruchomość zabudowana jest obiektami ..., które zostały wybudowane ze środków finansowych Wojewody i wpisane do ewidencji środków stałych M”.

Natomiast w uzupełnieniu z dnia 19 listopada 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż w jego ocenie parking oraz plac składowy stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Przedmiotem dostawy będzie grunt wraz z znajdującymi się na nim dwoma dużymi murowanymi budynkami, dwoma małymi budynkami, parkingiem oraz placem składowym. W cenę sprzedaży wliczona jest wartość nakładów poniesionych na wybudowanie ww. obiektów, których to budynków i budowli właścicielem jest Wnioskodawca.

Sprzedaż nieruchomości nastąpi przed zakończeniem umowy dzierżawy.

Od chwili wybudowania budynkami władał M, a od dnia podpisania w dniu 6 listopada 2009 roku umowy dzierżawy włada nimi Wnioskodawca.

Budynki i budowle nie znajdowały się nigdy na stanie środków trwałych Wnioskodawcy - tj. Spółki z o.o.

M nie wybudował budynków i budowli. Zostały one wybudowane przez Skarb Państwa reprezentowanego przez Wojewodę w latach 70-tych bez zgody Wnioskodawcy.

Nakłady na wybudowanie obiektów posadowionych na działkach 3/4 i 3/5 poniósł faktycznie w latach 70-tych XX wieku Skarb Państwa, który przekazał te obiekty na stan środków trwałych M. Umowa dzierżawy zawarta w dniu 6 lipca 2009 r. regulowała stan prawny korzystania przez M z nieruchomości, gdyż władanie nieruchomością miało miejsce bez tytułu prawnego.

Wnioskodawca nabył nieruchomość niezabudowaną na podstawie kontraktu kupna-sprzedaży z dnia z 14 kwietnia 1918 roku, sporządzonego przez P, zastępcę notariusza w jego kancelarii notarialnej; następnie w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości został ujawniony Skarb Państwa na podstawie przepisów dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej. Następnie nieruchomość została przekazana Województwu na podstawie decyzji Wojewody dnia 23 sierpnia 2004 r. Następnie w księdze wieczystej dla przedmiotowej nieruchomości została ujawniona ponownie spółka P na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego uzgadniającego treść księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym z dnia 25 lutego 2005 r. oraz decyzji Ministra Skarbu Państwa z dnia 13 września 2007 r. stwierdzającej nieważność decyzji Wojewody z dnia 23 sierpnia 2004 r. o niodpłatnym przekazaniu mienia Województwu.

Nakłady na nieruchomość nie zostały rozliczone pomiędzy Wnioskodawcą, a M gdyż w ocenie Wnioskodawcy nie ma takiej potrzeby;

Nabycie obiektów nie stanowiło nabycia ani wytworzenia przez Wnioskodawcę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - nabycie naniesień na nieruchomości nastąpiło z momentem ich powstania, ex lege zgodnie z zasadą superificies solo cedit;

Wnioskodawca nie poniósł do dnia złożenia niniejszych wyjaśnień wydatków na ulepszenie naniesień na nieruchomość.

Jak podano we wniosku o interpretację oraz z załączonej umowy dzierżawy - Wnioskodawca wykorzystywał naniesienia na nieruchomości do czynności opodatkowanych co najmniej 3 lata na dzień złożenia wniosku o interpretację. Ponieważ Wnioskodawca w umowie dzierżawy z 6 lipca 2009 r. rozliczył okres korzystania z nieruchomości za okres poprzedzający podpisanie umowy dzierżawy, można przyjąć, że korzystanie to miało okres przekraczający 5 lat, aczkolwiek nie w stanie ulepszonym przez Wnioskodawcę, co wynika z odpowiedzi ad. 11 tiret 2

Jeżeli parking oraz plac składowy nie będą budowlami w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r., w związku z odpowiedzią ad. 11 tiret 2 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego przy nabyciu lub wytworzeniu, natomiast okres używania tych towarów przez Wnioskodawcę wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, tj. w związku z odpowiedzią ad. 11 tiret 1 oraz ad. 9.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca trafnie interpretuje przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, że przy dostawie gruntu zabudowanego budynkami, których budowę zakończono dawniej niż przed 5 laty od dnia zawarcia planowanej umowy sprzedaży, stosować się będzie stawkę podatku VAT właściwą dla dostawy budynków na nim posadowionych stosownie do art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (por. tak samo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 sierpnia 2011 r., sygn. I FSK1232/10, Lex nr 1095747)?

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca trafnie interpretuje przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, że przy dostawie budynków, budowli, które są przedmiotem umowy dzierżawy od 6 lipca 2009 r. w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) w stawce 22% do dnia 31 grudnia 2010 r. i od 1 stycznia 2011 r. w stawce 23%, przysługiwać będzie zwolnienie od podatku od towarów i usług (VAT) stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, mającym ugruntowanie w przepisach prawa cywilnego, a to art. 46 i nast. K.c, że budynki posadowione na gruncie stanowią jego część składową, a co za tym idzie właścicielem zarówno gruntu jak i budynków jest Spółka. W tej sytuacji sprzedaż gruntu wraz z budynkami stanowić będzie jedną transakcję - dostawę towarów w postaci gruntu i budynków. W efekcie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie art. 29 ust 5 ustawy o podatku od towarów i usług, nakazujący opodatkowanie dostawy gruntu według tej samej stawki, co budynek na nim posadowiony, a w przedstawimy stanie faktycznym oznaczać to będzie zwolnienie transakcji z podatku od towarów i usług, a to na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 43 ust. 1 pkt 10) i 10a) ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści tego artykułu, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako „prawo własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której - z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym - należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość składającą się z działek ewidencyjnych 3/4 i 3/5. Nieruchomość ta jest aktualnie przez Wnioskodawcę wydzierżawiana M na podstawie umowy dzierżawy z dnia 6 lipca 2009 r. w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) w stawce 22% do dnia 31 grudnia 2010 r. i od 1 stycznia 2011 r. w stawce 23%. Nieruchomość ta jest zabudowana dwoma dużymi murowanymi budynkami magazynowymi oraz dwoma małymi budynkami, z których jeden w całości zajmuje działkę nr 3/5 o pow. 36 m², oraz jest pokryta w pozostałej części płytami betonowymi oraz asfaltem, które służą za parking oraz plac składowy i stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Budynki i budowle zostały wybudowane przez Skarb Państwa reprezentowanego przez W w latach 70-tych bez zgody Wnioskodawcy. Nakłady na wybudowanie obiektów posadowionych na działkach 3/4 i 3/5 poniósł faktycznie w latach 70-tych XX wieku Skarb Państwa - W, który przekazał te obiekty na stan środków trwałych M. Umowa dzierżawy zawarta w dniu 6 lipca 2009 r. regulowała stan prawny korzystania przez M z nieruchomości, gdyż władanie nieruchomością miało miejsce bez tytułu prawnego. Budynki i budowle nie znajdowały się nigdy na stanie środków trwałych Wnioskodawcy - tj. Spółki z o.o. Nakłady na nieruchomość nie zostały rozliczone pomiędzy Wnioskodawcą, a M.

O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionej na nim budowli, jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakim są niewątpliwie budynki i budowle w rozumieniu ustawy o VAT. Dostawca zamierza bowiem przenieść na nabywcę własność nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami wskazując jednocześnie, że budynki i budowle zostały wybudowane przez inny podmiot tj. Skarb Państwa W, który przekazał te obiekty na stan środków trwałych M. Przedmiotowe budynki i budowle nie stanowią zatem majątku Wnioskodawcy. Nakłady na wybudowanie budynków i budowli znajdujących się na gruncie Wnioskodawcy ponosił Skarb Państwa W przekazał je następnie na stan środków trwałych M. Nakłady nie zostały one rozliczone pomiędzy M a Wnioskodawcą.

Stosownie do art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z cytowanego przepisu wynika wprost, że ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje regułę odwrotną niż zasada superficies solo cedit, wynika z niego bowiem, że grunt podziela los budynku lub budowli (w tym sensie, że przy dostawie budynków i budowli nie wyodrębnia się do podstawy opodatkowania wartości gruntu). Oczywisty jest więc brak nawiązania w ustawie o VAT do uregulowań kodeksu cywilnego.

Skoro Skarb Państwa – W wytworzył towar, jakim niewątpliwie są budynki i budowle i uczynił to z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowych budynków i budowli, chociaż przeniesie ich własność – dokonując dostawy gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę gruntu formalnie przejdzie prawo własności budowli z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakimi są budynki i budowle.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów - będącej jedną z trzech transakcji podlegających opodatkowaniu - różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym. Takie stanowisko znalazło wyraz w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego rozporządzania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Cel Dyrektywy mógłby zostać zagrożony, gdyby stwierdzenie dostawy towaru, która jest jedną z trzech czynności podlegających opodatkowaniu, zależało od spełnienia warunków zmieniających się w zależności od prawa cywilnego danego państwa członkowskiego.

Pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy więc rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci) czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą tj. budynkami i budowlami należy do M gdzie znajdują się jego środkach trwałych. Skoro zatem art. 7 ust. 1 mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja zbycia nieruchomości – w części obejmującej budynki i budowle - nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Uniezależnienie treści dostawy towarów od treści cywilnoprawnej sprzedaży pozwala bowiem na tego rodzaju wydzielenie z całości czynności prawnej tej jej części, która może być uznana za dostawę dokonaną przez podatnika.

Zatem w niniejszej sprawie, tylko część transakcji cywilnoprawnej może być potraktowana jako dostawa towarów.

W tym stanie rzeczy uzasadnione jest twierdzenie, że dostawa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 7 ust. 1, obejmować będzie wyłącznie sam grunt. Tym samym w sprawie będącej przedmiotem wniosku przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a w związku z art. 29 ust. 5 nie będzie miał zastosowania.

Zatem mamy do czynienia z odpłatną dostawą gruntu przeznaczonego pod zabudowę, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Co do zasady, stosownie do art. 41. ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jak już wskazano wyżej przedmiotem dostawy będzie sam grunt przeznaczony pod zabudowę tj. działki gruntu o nr ewidencyjnych 3/4 i 3/5, zatem nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Mając zatem na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż przedmiotem dostawy będzie sam grunt, nie znajdzie zastosowanie do podstawy opodatkowania art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a w związku z art. 29 ust. 5 cyt ustawy, w konsekwencji dostawa działek gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, tj. 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy również zauważyć, iż Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, którą powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie, co należy podkreślić, indywidualnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.