INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15.09.2010 r. (data wpływu 17.09.2010 r. ) oraz uzupełnieniu z dnia 26.11.2010 r. (data nadania 25.11.2010 r., data wpływu 29.11.2010 r.) na wezwanie z dnia 18.11.2010 r. (data nadania 19.11.2010 r., data doręczenia 24.11.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania w Polsce świadczenia wypłacanego z USA z tytułu uszkodzenia ciała – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania w Polsce świadczenia wypłacanego z USA z tytułu uszkodzenia ciała.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sześć lat temu Wnioskodawca wyjechał z Polski do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Zamieszkał tam z zamiarem pozostania. W USA podjął pracę zarobkową. Wnioskodawca przeniósł centrum interesów życiowych do Stanów Zjednoczonych stając się ich rezydentem podatkowym. Tam też odprowadzał należne podatki z tytułu wynagrodzenia za pracę. Nie uzyskiwał w tym czasie żadnych dochodów w Polsce.

Po wypadku 6 marca 2006 roku, w wyniku którego Wnioskodawca doznał znacznego uszczerbku na zdrowiu, firma B., LLC, u której amerykański pracodawca Wnioskodawcy wykupił ubezpieczenie przejęła zobowiązanie wynikające z ubezpieczenia pracowniczego (WC). Przyznano Wnioskodawcy dożywotnią rekompensatę zarobków - na dzień dzisiejszy jest to cotygodniowy czek wypłacany z tytułem - „PTD” czyli Permanent Total Disability (dosłownie „Dożywotnia, Całkowita Niepełnosprawność”), co oznacza, że wypłaty wynoszą 75% dochodów Wnioskodawcy w dniu wypadku i będą wypłacane do końca Jego życia. Dodatkowo pokrywane są wszystkie koszty medyczne (zabiegi, wizyty lekarskie, itp.) oraz inne potrzeby wynikające z niepełnosprawności, jak np. pomoc domowa czy usługi transportowe. Obecnie wszystkie świadczone Wnioskodawcy usługi opłacane są bezpośrednio przez firmę ubezpieczeniową z wyjątkiem pomocy domowej. Tutaj przydzielono określoną kwotę pieniędzy, w ramach której Wnioskodawca sam jest zobowiązany ją sobie zapewnić.

Wnioskodawca podjął decyzję o powrocie do Polski. Na ostatniej rozprawie przed Komisarzem WC zostało oficjalnie zaprotokołowane oświadczenie ubezpieczyciela, że po powrocie Wnioskodawcy do Polski B., LLC będzie pokrywać wszystkie swoje zobowiązania na dotychczasowych zasadach, tj. w takiej samej wysokości. Oznacza to, że po planowanym powrocie do Polski na konto Wnioskodawcy będą cyklicznie wpływać dwa przelewy z tytułu cyt:

1. „1 week PTD” (dosłownie: dożywotnia całkowita niepełnosprawność za 1 tydzień),
2. „1 week reimbursement home heath aid” (zwrot kosztów poniesionych na pomoc domową za 1 tydzień).
   
   

Wypłacane dotychczas świadczenia na terenie USA są wolne od wszelkich obciążeń podatkowych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż wniosek o interpretację dotyczy wypłat, uzyskiwanych od dnia przeniesienia swojej rezydencji, a więc od momentu powrotu do Polski, który nastąpił 27 września 2010 r. O tego momentu miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych jest położone w Polsce. Powrót Wnioskodawcy wiąże się z przeniesieniem centrum interesów życiowych. Wnioskodawca wskazał, iż świadczenia z tytułu uszkodzenia ciała są wypłacane z ubezpieczenia osobowego. Świadczenia wypłaca ubezpieczyciel, u którego polisę wykupił były pracodawca Wnioskodawcy. Polisa obejmuje każdego pracownika z osobna i zobowiązuje do wypłaty świadczeń w każdym przypadku zaistnienia wypadku przy pracy (bez względu na okoliczności powstania wypadku, stopnia winy itp.)

Pismem z dnia 18.11.2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Powyższe uzupełniono w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce wypłacane świadczenia z tytułu uszkodzenia ciała, w wyniku którego Wnioskodawca utracił całkowicie zdolność do pracy zarobkowej i powstała konieczność ponoszenia znacznych wydatków na rehabilitację oraz korzystania z pomocy domowej ...
2. Jeśli podlegają w jakieś części opodatkowaniu, to czy Wnioskodawcy przysługuje uprawnienie do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej, w jakiej wysokości i na jakich zasadach...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ubezpieczenie Workers Compensation (WC) to obowiązkowe ubezpieczenie, które pracodawca musi wykupić pracownikowi przy zatrudnieniu. Jest to ubezpieczenie od wypadków w pracy i dzięki niemu poszkodowany pracownik nie pozywa pracodawcy na drodze postępowania cywilnego, tylko otrzymuje od firmy ubezpieczeniowej szereg benefitów. Są to:

1. Rekompensata za utracone zarobki („75% udowodnionych zarobków otrzymywanych bezpośrednio przed wypadkiem”)
2. Opłacenie wszystkich wydatków (np. medycznych ale nie tylko), które wynikły jako następstwa wypadku.
   
   

Szczegółowe zasady działania tego ubezpieczenia opisane są w ustawie (Workers Compensation Act), wiec prywatne firmy ubezpieczeniowe, które chcą oferować ubezpieczenie WC muszą podporządkować się temu, co jest zapisane w ustawie. Ponadto wszystkie spory czy konflikty, które wystąpią pomiędzy poszkodowanym pracownikiem a firmą ubezpieczeniową są rozstrzygane przez urzędnika stanowego Komisarza (WC Commisioner), który działając w oparciu o ustawę rozstrzyga na korzyść jednej ze stron. Czyli z jednej strony jest to ubezpieczenie prywatne bo umowa zawierana jest pomiędzy prywatnym przedsiębiorcą, a prywatną firmą ubezpieczeniową, z drugiej zaś strony ubezpieczenie jest obowiązkowe, warunki jego funkcjonowania opisane są ustawą (a nie dwustronną polisą), oraz ewentualne konflikty rozwiązywane są nie na drodze sądowej tylko poprzez specjalnie wyznaczony do tego urząd.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 wyżej cytowanej ustawy zawiera katalog zwolnień przedmiotowych, tj. przypadków, w których określone przychody lub dochody uzyskane przez podatnika są wolne od podatku dochodowego z uwagi na fakt, że odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej szkody, a nie jego wzbogacenie. Ustawodawca wprowadza zwolnienia dla niektórych kategorii odszkodowań

1. odszkodowania, których wielkość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Nie ogranicza przy tym podstawy prawnej tych wypłat do ustawodawstwa krajowego (art. 21 ust. 1 pkt 3),
2. odszkodowań lub zadośćuczynienia otrzymywanych na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej (art. 21 ust. 1 pkt 3b),
3. odszkodowania w postaci renty otrzymywanej na podstawie przepisów prawa cywilnego przez poszkodowanego, który w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość (art. 21 ust. 1 pkt 3c).
   
   

Za odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy przyznawane na podstawie ustaw lub przepisów wykonawczych należy uznać takie odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa niezależnie od tego czy bezpośrednim tytułem wypłaty jest ugoda, protokół komisarza czy wyrok. (Tak też Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - interpretacja indywidualna z dnia 27 lutego 2009 r. IPPB4/415-193/08-5/PJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy – interpretacja z dnia 13 maja 2008 r. ITPB2/415-329/08/TJ). Świadczenia, jakie są wypłacane Wnioskodawcy na terenie USA, jak i przyszłe wypłacane do Polski znajduje swoje oparcie we wskazanej wyżej ustawie amerykańskiej, tak więc mogłyby korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenia, jakie będą wypłacane po powrocie do Polski w związku z nieszczęśliwym wypadkiem, jakiego doznał w Stanach Zjednoczonych w trakcie wykonywania pracy mieszczą się także w całości w art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenie, jakie uzyskuje obecnie w Stanach Zjednoczonych i będzie uzyskiwał w Polsce ma charakter wskazanej w przepisie renty wyrównawczej. Jest to renta uzyskiwana w razie uszkodzenia ciała, za utracone zarobki w związku z całkowitą utratą zdolności zarobkowej i w związku z koniecznością ponoszenia w związku z niepełnosprawnością dodatkowych wydatków na pomoc domową.

W świetle powyższego wyraża stanowisko, że otrzymywane świadczenia korzystałyby ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie tak art. 21 ust. 1 pkt 3 jak i art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie zatem miał obowiązku odprowadzania podatku dochodowego z tego tytułu.

Wobec prezentowanego stanowiska zapytanie dotyczące ulg rehabilitacyjnych staje się bezprzedmiotowe (brak dochodu, z którego można by dokonać odliczenia).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obwoiązującym od 1 stycznia 2007 r. wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe, czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Powyższe kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 4 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki z dnia 8 października 1974 r. o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1976 r., Nr 31 poz. 178), jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 5 powyższej umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Na podstawie art. 20 wskazanej Umowy, podwójnego opodatkowania dochodów będzie się unikać zgodnie z postanowieniami prawa polskiego i z zachowaniem przewidzianych w nim ograniczeń (z uwzględnieniem dokonywanych zmian bez naruszenia podstawowych zasad). Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.

W stanie faktycznym wskazano, iż Wnioskodawca sześć lat temu wyjechał z Polski do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Zamieszkał tam z zamiarem pozostania. W USA podjął pracę zarobkową. Wnioskodawca przeniósł centrum interesów życiowych do Stanów Zjednoczonych stając się ich rezydentem podatkowym. Tam też odprowadzał należne podatki z tytułu wynagrodzenia za pracę. Nie uzyskiwał w tym czasie żadnych dochodów w Polsce. W dniu 6 marca 2006 roku, Wnioskodawca doznał znacznego uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku. Pracodawca Wnioskodawcy wykupił dla pracowników ubezpieczenie. Przyznano Wnioskodawcy dożywotnią rekompensatę zarobków - na dzień dzisiejszy jest to cotygodniowy czek. Wnioskodawca wskazuje, iż wypłaty będzie uzyskiwał od dnia przeniesienia swojej rezydencji, a więc od momentu powrotu do Polski, który nastąpił 27 września 2010 r. Od tego momentu miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych jest położone w Polsce. Powrót Wnioskodawcy wiąże się z przeniesieniem centrum interesów życiowych. Wnioskodawca wskazał, iż świadczenia z tytułu uszkodzenia ciała są wypłacane z ubezpieczenia osobowego. Świadczenia wypłaca ubezpieczyciel, u którego polisę wykupił były pracodawca Wnioskodawcy. Polisa obejmuje każdego pracownika z osobna i zobowiązuje do wypłaty świadczeń w każdym przypadku zaistnienia wypadku przy pracy (bez względu na okoliczności powstania wypadku, stopnia winy, itp.)

Stwierdzić zatem należy, iż w sytuacji gdy w związku z przyjazdem do Polski, Wnioskodawca przeniósł tu swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych, wówczas w okresie którego dotyczy zapytanie, tj. od 27 września 2010 r., posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, w związku z czym, stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce ciąży na Wnioskodawcy nieograniczony obowiązek podatkowy.

Powyższe oznacza, iż zgodnie z cytowanym powyżej art. 5 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki z dnia 8 października 1974 r. o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, kwoty otrzymane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu odszkodowania, wypłacanego przez firmy ubezpieczeniowe w Stanach Zjednoczonych Ameryki mogą podlegać opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jednakże w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania przewidzianą w art. 20 ust. 1 umowy (metoda zaliczenia).

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. umowy, zgodnie z postanowieniami prawa polskiego i z zachowaniem przewidzianych w nim ograniczeń (z uwzględnieniem dokonywanych zmian bez naruszenia podstawowych zasad) Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.

Jednocześnie jednak stosownie do art. 5 ust. 2 ww. umowy, postanowienia niniejszej Umowy nie będą w żaden sposób stwarzały ograniczenia wobec wyłączeń, zwolnień, zmniejszeń, zaliczeń lub innych przywilejów, przyznanych obecnie lub w przyszłości przez:

1. prawo jednego z Umawiających się Państw przy określeniu podatków pobieranych przez to Umawiające się Państwo lub
2. przez każdą inną umowę zawartą pomiędzy Umawiającymi się Państwami.
   
   

Zgodnie z art. 9 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3c tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż przyznane Wnioskodawcy świadczenie z tytułu wypadku na podstawie przepisów prawa amerykańskiego nie mieści się w katalogu zwolnień przedmiotowych określonych w powołanych wyżej przepisach art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 3b i pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15.
   
   

Ponieważ, Wnioskodawca wskazuje, iż otrzymywane co miesiąc kwoty, świadczenia z tytułu uszkodzenia ciała w ramach porządku prawnego Stanów Zjednoczonych Ameryki są wypłacane z tytułu ubezpieczenia osobowego Wnioskodawcy, uznać zatem należy, że mają one charakter kwot otrzymanych z ubezpieczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że otrzymywane co miesiąc kwoty, świadczenia z tytułu uszkodzenia ciała ze Stanów Zjednoczonych korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego, jednakże ze względu na inną podstawę prawną należało uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytania odnośnie ulgi rehabilitacyjnej, należy wyjaśnić co następuje.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m. in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Ustosunkowując się zatem do kwestii dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej przez Wnioskodawcę wyjaśnić należy, że w przedmiotowej sprawie otrzymane kwoty świadczenia ze Stanów Zjednoczonych korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 4, tym samym pytanie dotyczące przysługujących uprawnień do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku, gdy świadczenie z USA podlega opodatkowaniu staje się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.