Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 26 listopada 2012 r. i 4 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości nabytej na podstawie umowy przewłaszczenia:

• w części dotyczącej określenia momentu nabycia nieruchomości mieszkalnej – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej określenia źródła przychodu – jest prawidłowe,
• w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości nabytej na podstawie umowy przewłaszczenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3, art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 listopada 2012 r. nr, ILPB1/415-834/12-2/AA, ILPP1/443-805/12-2/AW wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 listopada 2012 r., natomiast w dniach 26 listopada 2012 r. i 4 grudnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 23 listopada 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W dniu 20 lipca 2009 roku Wnioskodawca (w ramach swojej działalności gospodarczej) zawarł umowę o współpracy, której jednym z postanowień było wpłacenie kaucji (zaliczki) dla wykonawcy zabezpieczającej wykonanie zobowiązań Wnioskodawcy wynikających z przedmiotowej umowy. Ewentualny zwrot kaucji (zaliczki) Wnioskodawca zabezpieczył przewłaszczeniem na zabezpieczenie nieruchomości, dokonanym aktem notarialnym w tym samym dniu. Druga strona umowy o współpracy nie wywiązała się z jej postanowień, w związku z czym Wnioskodawca zażądał zwrotu kaucji (zaliczki).

Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie zawiera postanowienie, że w przypadku zakończenia umowy współpracy w terminie do dnia 20 lipca 2010 roku, Wnioskodawca zobowiązuje się do przeniesienia prawa własności nieruchomości na powrót na rzecz drugiej strony umowy o współpracy. Do upływu tego terminu Wnioskodawca zobowiązał się ani nie zbywać, ani nie obciążać nabytych aktem notarialnym przewłaszczenia praw. Termin ten nie został nigdy w żaden sposób zmieniony, w związku z tym Wnioskodawca, zgodnie z treścią i istotą umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, stał się w dniu 21 lipca 2010 roku jedynym właścicielem przewłaszczanej nieruchomości, a ograniczenie dotyczące możliwości zbycia i obciążania, ustało.

Wnioskiem z dnia 6 czerwca 2012 r. ORD-IN Wnioskodawca zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o wydanie interpretacji indywidualnej, w którym rozważał podjęcie jednego z następujących działań w zakresie pozbycia się nieruchomości:

• Zwrotne przeniesienie własności, związane ze zwrotem kaucji (zaliczki),
• Zwrotne przeniesienie własności, nawet w przypadku braku zwrotu kaucji (zaliczki),
• Sprzedaż nieruchomości na wolnym rynku (prawdopodobnie w cenie obniżonej w stosunku do wartości rynkowej ze względu na wiek lokatorów, których nie można eksmitować),
• Sprzedaż nieruchomości byłym właścicielom za cenę rynkową,
• Sprzedaż nieruchomości byłym właścicielom za cenę odpowiadającą równowartości wpłaconej kaucji (zaliczki).
  
  

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu odmówił wydania interpretacji indywidualnej, stwierdzając między innymi, że: „(…) przedmiotem tych rozstrzygnięć nie może być ocena prawna abstrakcyjnych, hipotetycznych sytuacji”. Mimo, że przedstawione zdarzenia przyszłe były skonkretyzowane, przedstawiały 5 możliwych przypadków realizacji prawa własności, Wnioskodawca nie zdecydował się na złożenie zażalenia na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2012 r., ponieważ podjął w okresie oczekiwania na wydanie interpretacji stosowne decyzje.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotową nieruchomość na wolnym rynku, prawdopodobnie w cenie obniżonej w stosunku do wartości rynkowej ze względu na wiek lokatorów, których nie można eksmitować.

Natomiast w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

• przedmiotowa nieruchomość jest lokalem mieszkalnym w budynku wielomieszkaniowym z zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej XXXXX,
• dochód z działalności gospodarczej opłaca w formie podatku liniowego 19%,
• przedmiotowa nieruchomość nie jest wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej,
• w zakresie prowadzonej działalności mieści się sprzedaż nieruchomości. Sprzedaż musi nastąpić w ramach tejże działalności, ponieważ nieruchomość zabezpiecza zwrot kaucji wpłaconej w ramach działalności gospodarczej.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Z jakimi obowiązkami w zakresie PIT wiąże się sprzedaż nieruchomości na wolnym rynku, w szczególności jaki jest moment nabycia nieruchomości m.in. dla celów obliczenia 5-letniego okresu opodatkowania dochodu z odpłatnego zbycia (20 lipca 2009 r. czy 20 lipca 2010 r.)...
2. Czy wpłacona kaucja (zaliczka) jest kosztem uzyskania takiego przychodu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości na wolnym rynku jest sprzedażą w ramach działalności gospodarczej, więc podlega opodatkowaniu PIT na zasadach ogólnych. Momentem nabycia nieruchomości jest data podpisania umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie (tożsama z datą zawarcia umowy współpracy), natomiast kwota wpłaconej i niezwróconej kaucji (zaliczki) jest kosztem uzyskania przychodu dla takiej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości nabytej na podstawie umowy przewłaszczenia:

• w części dotyczącej określenia momentu nabycia nieruchomości mieszkalnej uznaje się za prawidłowe,
• w części dotyczącej określenia źródła przychodu uznaje się za prawidłowe,
• w pozostałej części uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, jednym ze źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości został zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, spełnione powinny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.
  
  

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym zgodnie z art. 30e ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1-4 nie mają zastosowania, jeżeli:

1. budowa i sprzedaż budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych oraz sprzedaż gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów są przedmiotem działalności gospodarczej podatnika;
2. przychód ze sprzedaży nieruchomości i praw stanowi przychód z działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1.
   
   

We wniosku Wnioskodawca wskazał, iż dochód z działalności gospodarczej opłaca w formie podatku liniowego 19%, a w zakresie działalności mieści się sprzedaż nieruchomości.

Stosownie do treści art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Reasumując, skoro Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży nieruchomości, to w związku z tym dokonana przez niego sprzedaż budynku mieszkalnego, nabytego na podstawie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności, skutkuje powstaniem przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. działalności gospodarczej. Sprzedaż ta podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w powołanej ustawie, zgodnie z wybraną przez Wnioskodawcę formą opodatkowania, na podstawie art. 30c ustawy - 19% stawką podatku. Wobec powyższego za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu PIT na zasadach ogólnych, bowiem jak wskazał Zainteresowany dochód z działalności gospodarczej, którą prowadzi opłaca zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 19% stawką podatku.

Odnosząc się natomiast do kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków, niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 23 ust. 1 ustawy.

Innymi słowy nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia ich źródła może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności dany wydatek nie może być również wymieniony przez ustawodawcę wśród tych kosztów, które nawet jeśli są poniesione w celu osiągnięcia przychodu nie mogą stanowić kosztów podatkowych. Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog wydatków niestanowiących z mocy ustawy kosztów uzyskania przychodów. I tak zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 54 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku należy wskazać, iż Wnioskodawca wpłacił kaucję (zaliczkę) w związku z zawartą umową współpracy. Druga strona umowy o współpracy nie wywiązała się z jej postanowień, a Zainteresowany zażądał zwrotu kaucji. W związku z czym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, kaucja (zaliczka) wpłacona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej do uiszczenia której Wnioskodawca był zobowiązany na podstawie zawartej umowy współpracy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto wyjaśnić należy, iż przewłaszczenie na zabezpieczenie jest umową nienazwaną, a możliwość jej zawarcia wynika, z ogólnej zasady swobody umów zawartej w art. 353#61446; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j. t. Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.). Podstawowym celem tej umowy jest zabezpieczenie wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z tej rzeczy w sposób oznaczony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności na zbywcę po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Konstrukcja umowy może opierać się na warunku rozwiązującym, po spełnieniu którego własność automatycznie przechodzi na dłużnika lub warunku zawieszającym, gdzie istnieje dopiero zobowiązanie do przeniesienia własności rodzące obowiązek ponownego zawarcia umowy przenoszącej tę własność. Przewłaszczenie na zabezpieczenie może przybrać dwie formy.

W pierwszym wypadku, przewłaszczenie następuje pod warunkiem rozwiązującym i jest ono stosunkiem obligacyjnym, na podstawie którego właściciel przenosi własność rzeczy ruchomej na wierzyciela – pod warunkiem, iż w razie spłaty przez dłużnika zobowiązań w terminie, umowa o przewłaszczenie ulegnie rozwiązaniu i własność rzeczy przejdzie z mocy prawa z powrotem na dłużnika.

W sytuacji, w której dłużnik nie spełni zobowiązania w terminie własność rzeczy przechodzi definitywnie i to z mocy prawa na wierzyciela. W tym miejscu należy zaznaczyć, że stosownie do art. 157 § 1 Kodeksu cywilnego własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu.

W drugim przypadku, wierzyciel staje się definitywnym właścicielem rzeczy z chwilą zawarcia umowy, jednocześnie zobowiązując się do przeniesienia jej własności na dłużnika w przypadku spełnienia przez tego ostatniego przyjętych na siebie zobowiązań. W tym wypadku do powrotnego przeniesienia własności konieczne jest złożenie oświadczenia woli o przeniesienie własności.

Z uwagi na to, że nabycie własności nieruchomości przez wierzyciela następuje bezwarunkowo i bezterminowo, zobowiązanie wierzyciela do zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości na dłużnika po zaistnieniu określonych przesłanek ma charakter obligacyjny. Własność przechodzi od razu na wierzyciela z tym, że mocą umowy jest on zobowiązany powrotnie przenieść własność na dłużnika, poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli, gdy ten wykona swoje zobowiązanie z tejże umowy w terminie. W tym stanie rzeczy własność nieruchomości przewłaszczonej zostaje „ostatecznie” przeniesiona na wierzyciela, mocą jednak umowy obligacyjnej wierzyciel zostaje ograniczony w rozporządzaniu tą nieruchomością w zakresie określonym w umowie do upływu terminu wynikającego z zawartej umowy o współpracy oraz zobowiązany do powrotnego przeniesienia własności po wykonaniu zobowiązań z umowy przez dłużnika.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli strony zawrą umowę przenoszącą własność nieruchomości na zabezpieczenie to takie przeniesienie ma skutek ostateczny już z chwilą jej zawarcia. Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie przenosi własność rzeczy na wierzyciela, a dłużnik zachowuje prawo posiadania i używania rzeczy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w dniu 20 lipca 2009 r. – w ramach działalności gospodarczej – zawarł umowę współpracy, której jednym z postanowień było wpłacenie kaucji (zaliczki) dla wykonawcy, zabezpieczającej wykonanie zobowiązań Zainteresowanego wynikających z przedmiotowej umowy. Ewentualny zwrot kaucji (zaliczki) Wnioskodawca zabezpieczył przewłaszczeniem na zabezpieczenie nieruchomości, dokonanym w tym samym dniu. Druga strona umowy o współpracy nie wywiązała się z jej postanowień, w związku z czym Wnioskodawca zażądał zwrotu kaucji. Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie zawiera postanowienie, że w przypadku zakończenia umowy współpracy w terminie do 20 lipca 2010 roku, Wnioskodawca zobowiązuje się do przeniesienia prawa własności nieruchomości na powrót na rzecz drugiej strony umowy o współpracy.

Wobec powyższego, przenosząc powyższe uregulowania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż momentem nabycia nieruchomości mieszkalnej – na podstawie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności jest dzień podpisania tej umowy, tj. 20 lipca 2009 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, iż wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Powrót