Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2012 r. poz., 749) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 03.09.2012 r. (data wpływu 05.10.2012 r.) oraz piśmie z dnia 12.12.2012 r. (data wpływu 20.12.2012 r.) uzupełniającym braki wniosku na wezwanie Nr IPPB2/415-874/12-2/AK z dnia 06.12.2012 r. (data doręczenia 10.12. 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zwana dalej Spółką, prowadzi działalność polegającą na handlu hurtowym artykułów z branży szkolno-biurowej oraz drobnym agd ( oświetlenie ). Pracownik Spółki zatrudniony na stanowisku Regionalnego Kierownika Sprzedaży w regionie północnej i centralnej Polski w ramach wykonywania powierzonych mu obowiązków służbowych odbywa podróże służbowe na terenie kraju, wykorzystując do tego celu - za zgodą pracodawcy - swój prywatny samochód osobowy. W umowie z Pracownikiem Pracodawca-Spółka pokrywa koszty paliwa do samochodu w ramach jego użytkowania w celach służbowych jak również zobowiązuje się do pokrywania wszelkich kosztów eksploatacyjnych i wydatków związanych z bieżącą konserwacją jak również napraw i remontów. Dodatkowo za użytkowanie przez pracownika prywatnego samochodu pracodawca zobowiązuje się płacić miesięcznie kwotę 600 zł (jako tzw. zużycie/amortyzację), Spółka ewidencjonuje wydatki poniesione przez pracownika z tytułu używania przez niego samochodów na potrzeby pracodawcy w celu odbycia podróży służbowej (wyjazdy zamiejscowe) - w wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na potrzeby rzetelnego rozliczenia się z tankowanego na koszt pracodawcy - Spółki paliwa pracownik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu wg obowiązującego wzoru, w której ewidencjonuje odbyte przez siebie podróże. Ewidencja przebiegu pojazdu zawiera następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane Na koniec miesiąca pracownikowi zwracane są: 600 zł oraz koszty paliwa oraz inne wydatki (np. naprawy) w łącznej wysokości będącej iloczynem liczby faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 km przebiegu określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra jednak nie więcej niż wynika to z przedłożonych Spółce faktur czy paragonów.

Pismem z dnia 06.12.2012 r. nr IPPB2/415-874/12-2/AK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego:
  • jakie miejsce świadczenia pracy zostało wskazane w umowie o pracę zawartej z pracownikiem Wnioskodawcy tj. regionalnym kierownikiem sprzedaży,
  • czy pracownicy zatrudnieni na stanowisku regionalnego kierownika sprzedaży w regionie północnej i centralnej Polski, wykonują swoje obowiązki tylko i wyłącznie na terenie wskazanym powyżej, wykorzystując przy tym samochód prywatny, czy również ich wyjazdy służbowe w celu świadczenia pracy wykraczają poza regiony północnej i centralnej Polski (tj. czy na polecenie pracodawcy pracownicy wykonują swoje czynności w ramach podróży służbowej poza miejscem świadczenia pracy).
    
    

Jeżeli pracownicy Wnioskodawcy wykonują pracę tylko i wyłącznie w obrębie regionów wskazanych w umowach o pracę wykorzystując do tego samochody prywatne, wzywa się Wnioskodawcę do zadania pytań/pytania adekwatnego do przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawienia własnego stanowiska w sprawie.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie (data wpływu uzupełnienia 20.12.2012 r.) w nadesłanej odpowiedzi Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z zawartą z pracownikiem umową o pracę - cyt.: „Pracodawca zatrudnia Pracownika na stanowisku: Regionalny Kierownik Sprzedaży w regionie Północnej i Centralnej Polski według indywidualnie ustalonego zasięgu działania”.

Zatem miejsce świadczenia pracy nie zostało w umowie wskazane jednoznacznie. Powyższe oznacza także, że zasięg działania (wykonywania pracy) przez pracownika jest ustalany indywidualnie i może on wykraczać poza rejon północnej i centralnej Polski - może być to także region północno-wschodniej Polski. Zważywszy, że definicja regionu jest umowna i zależna od kooperujących z Wnioskodawcą hurtowni pracownik wykonuje swoje obowiązki tam, gdzie jest to konieczne, gospodarczo uzasadnione i stanowi źródło przychodów.

Jednak z uwagi na konieczność określenia miejsca wykonywania pracy przez pracownika (art. 29 1.2) Kodeksu Pracy przyjąć można, iż jest to geograficznie wyodrębniony region, na co wskazuje także orzecznictwo Sądu Najwyższego. Takie określenie miejsca pracy jest właściwe dla pracowników mobilnych, a obszar powinien odpowiadać rzeczywistemu terenowi, na którym pracownik przemieszcza się w ramach umówionej pracy.

W sytuacji gdy pracownicy spółki zatrudnieni na stanowisku przedstawicieli handlowych wykonują pracę tylko i wyłącznie w obrębie regionów wskazanych w umowach o pracę Wnioskodawca twierdzi, iż w tym przypadku nie wykonują oni podróży służbowej i nie mają zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a).

Mając tak przedstawione uzupełnienie stanu faktycznego Wnioskodawca przeformułował pytanie przedstawione we wniosku ORD-IN oraz przedstawił własne stanowisko, które zostało przedstawione poniżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej powyżej sytuacji Wnioskodawca, zwracając pracownikowi kwotę 600 zł, koszty paliwa czy napraw zobowiązany jest jako płatnik na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 w związku z art. 31 tej ustawy do naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od swojego pracownika w związku z używaniem własnego samochodu, który jest narzędziem jego pracy, w sytuacji gdy fakt ten dokumentowany jest ewidencją przebiegu pojazdu oraz kwota zwracanych pracownikowi środków pieniężnych nie przekracza kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach przez właściwego ministra.

Zdaniem Wnioskodawcy - w opisanym stanie faktycznym samochód jest narzędziem pracy przedstawiciela handlowego, który nie może bez niego wykonywać swoich obowiązków. Pracodawca nie zawsze ma możliwość udostępnić każdemu nowo zatrudnionemu przedstawicielowi handlowemu samochód służbowy i w związku z tym przez pewien czas opłaca wydatki poniesione przez przedstawiciela handlowego związane z wykonywaniem pracy czyli wyjazdami.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Zwolnienie podatkowe ma zastosowanie wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

• ekwiwalent ma formę pieniężną,

• narzędzia, materiały lub sprzęt stanowią własność pracownika,

• fakt używania przez pracownika własnych narzędzi, materiałów lub sprzętu na potrzeby pracodawcy ma związek z wykonywaną przez niego pracą,

• kwota ekwiwalentu odpowiada poniesionym przez pracownika wydatkom, co znaczy, że musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanego dla celów pracodawcy sprzętu oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania.
  
  

Pracodawca, biorąc pod uwagę warunki zwolnienia ekwiwalentu z podatku dochodowego powinien wykazać, że wypłacenie ekwiwalentu było następstwem wykorzystania przez pracownika własnego sprzętu, narzędzi lub materiału na potrzeby zakładu pracy. W opisanej sytuacji jest to sytuacja nie budząca wątpliwości.

Możliwość objęcia zwolnieniem od podatku dochodowego pieniężnego ekwiwalentu, wymaga prawidłowego udokumentowania własności używanych przez pracownika sprzętów. Dokumentami takimi są np. faktura czy umowa sprzedaży, potwierdzające zakup w przypadku sprzętów innych niż samochód. W przypadku samochodu pracownik Wnioskodawcy dokumentami są faktury za zużyte paliwo wraz z ewidencją przebiegu pojazdu.

Dodatkowo należy podkreślić, że możliwość zastosowania omawianego zwolnienia wymaga potwierdzenia, że w określonym okresie pracownik faktycznie wykorzystywał własny samochód do pracy. Okoliczność ta jest potwierdzona zapisami w ewidencji przebiegu pojazdu.

Mimo stanowiska organów podatkowych, iż prywatny samochód wykorzystywany do celów służbowych nie jest narzędziem pracy w świetle przepisów ustawy o PIT, a jest jedynie środkiem transportu Wnioskodawca nie zgadza się taką opinią. Skoro organy podatkowe stoją na stanowisku, że takie uznanie stałoby w sprzeczności z Rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w którym samochód został sklasyfikowany jako środek transportu (grupa 7), nie znalazł się natomiast w tej samej grupie co narzędzia, wyposażenie czy inne przyrządy to jednak dopuszczają wypłacenie ekwiwalentu za używanie innych przedmiotów niż sklasyfikowane w grupie 8.

Dodatkowo Ustawodawca nie precyzuje, chociażby poprzez przykładowe wyliczenie, jakie przedmioty będą mieściły się w pojęciu narzędzi, materiałów czy sprzętu. Słownik Języka Polskiego (http://sip.pwn.pl) definiuje te pojęcia następująco:

narzędzie - urządzenie umożliwiające ręczne wykonanie jakiejś czynności lub pracy;

materiał - to, z czego się wytwarza lub z czego się składają albo powstają jakieś rzeczy lub obiekty;

sprzęt - przedmiot użytkowy; przedmioty używane do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach.

Zwrot kosztów używania samochodu stanowiącego własność pracownika na cele pracodawcy uregulowana jest w art. 23 ust. 1 pkt 36 ustawy o PDOF jednak zdaniem Wnioskodawcy dotyczy to sytuacji innych niż opisanych we wniosku, czyli takich, gdzie samochód nie jest niezbędnym narzędziem do wykonywania pracy a jedynie pomaga/usprawnia jej wykonanie. Nadto wypłata ekwiwalentu (w rozumieniu art. 23 ust.1 pkt 36 ) odbywa się zwykle na podstawie umowy cywilno prawnej pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji zasady wykorzystywania samochodu i związany z tym zwrot kosztów uregulowany jest umową o pracę a więc wiąże strony na poziomie stosunku pracy.

Wnioskodawca nadto stoi na stanowisku, iż opodatkowanie podatkiem dochodowym wypłacanego ekwiwalentu byłoby dyskryminujące w stosunku do tych przedstawicieli handlowych, którzy otrzymali od pracodawcy samochód służbowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który m.in. powołuje się Wnioskodawca, stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Rozważając zakres przytoczonego zwolnienia przedmiotowego, należy ustalić znaczenie pojęć „narzędzie” i „sprzęt”. Z definicji słownikowych wynika, iż za „narzędzie” uważa się urządzenie umożliwiające ręczne wykonanie jakiejś czynności lub pracy, natomiast „sprzęt” to przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach. Pojęcia te należy interpretować ściśle i nie można uznać, że przepis ten dotyczy także używania przez pracowników samochodów osobowych.

Powyższe znajduje także potwierdzenie w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), gdzie samochód został sklasyfikowany w grupie 7 jako środek transportu, zaś narzędzia, wyposażenia czy inne przyrządy – w grupie 8.

Stąd też przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy nie ma zastosowania do zwrotu kosztów używania przez pracowników samochodów dla potrzeb zakładu pracy.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednak zgodnie z treścią przedstawionego uzupełnienia na wezwanie organu w sytuacji, kiedy pracownicy nie przebywają w podróży służbowej powyższe zwolnienie nie ma zastosowania.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nie przekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Z powyższego wynika, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Powyższe zwolnienie dotyczy np. listonoszy, pracowników służby leśnej, pracowników socjalnych, gdyż uprawnienia w tym zakresie przyznają im przepisy wspomnianych powyżej odrębnych ustaw, tj:

• ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109),

• ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 ze zm.),

• ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.).
  
  

W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Zatem brak przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnych samochodów do celów służbowych w jazdach lokalnych, oznacza iż przyznany zwrot nie mieści się w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, dla celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery nie będące własnością pracodawcy.

A zatem zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w odniesieniu do zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania własnych pojazdów samochodowych dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych w oparciu o przepis art. 34a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, ponieważ możliwość przyznania prawa do tego zwrotu nie wynika wprost z przepisów tej ustawy, lecz następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Natomiast § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, iż zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Ze zwolnienia od podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają zatem podatnicy, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów – co w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie występuje.

Ponadto należy wskazać, że w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle przytoczonych przez Wnioskodawcę informacji oraz powołanych przepisów zakwalifikowanie wypłacanego pracownikom świadczenia z tytułu używania przez nich samochodów prywatnych w celach służbowych jako ekwiwalentu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe. Brak jest również przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby Wnioskodawcy zatrudniającemu pracowników możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, albo nakładających na Niego obowiązek ich zwrotu. Wobec tego przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 oraz pkt 23b ww. ustawy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy zasadnym jest uznać, iż kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikom świadczenia stanowiącego ekwiwalent z tytułu używania przez nich samochodów prywatnych w celach służbowych, stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Zainteresowanym z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót