INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2010 r. (data wpływu 20 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania nieruchomości gruntowych niezabudowanych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania nieruchomości gruntowych niezabudowanych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem – osoba fizyczną prowadzącą działalność gospodarcza z zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, oraz nabywaniem nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży. W najbliższej przyszłości Wnioskodawca zamierza nabyć dwie nieruchomości gruntowe niezabudowane, które będą przedmiotem dalszej odsprzedaży:

1. nieruchomość gruntową niezabudowaną bez dostępu do drogi publicznej, brak uzbrojenia, teren podmokły, nieużytek, w strefie w sąsiedztwie wału przeciwpowodziowego rzeki. Wg wypisu z rejestru gruntów położona w terenach rolnych (grunt orny R IIIa), w obowiązującym Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego w części w terenach o przeważającej funkcji mieszkaniowej oraz w części w terenach zieleni publicznej, działka jest położona w obszarze, dla którego brak obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego
2. nieruchomość gruntową niezabudowaną bez dostępu do drogi publicznej, brak uzbrojenia, teren podmokły, nieużytek, w strefie w sąsiedztwie wału przeciwpowodziowego rzeki, wg wypisu z rejestru gruntów położona w terenach rolnych (grunt omy R IIIa) oraz w terenach różnych (Tr) w obowiązującym Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego w części w terenach o przeważającej funkcji mieszkaniowej oraz w części w terenach zieleni publicznej. Działka jest położona w obszarze, dla którego brak obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

Przedmiotowe nieruchomości nie będą mogły podlegać zabudowie, a to z uwagi na ich położenie - bliskość wału przeciwpowodziowego. Dla przedmiotowych nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do transakcji nabycia oraz dalszej odsprzedaży ww. nieruchomości gruntowych niezabudowanych zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT... Czy też transakcja nabycia oraz późniejsza zbycia będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w stawce 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja nabycia oraz późniejszego zbycia ww. nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z VAT z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług - albowiem w dacie dokonania transakcji przedmiotowe nieruchomości nie będą terenami budowlanymi czy też terenami przeznaczonymi pod zabudowę - brak jest w stosunku do nieruchomości obowiązującego planu miejscowego, nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, jak również z uwagi na położenie nieruchomości, nie będzie możliwa ich przyszła zabudowa, niezależnie od ewentualnego ich przeznaczenia w planie zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca podkreśla, iż w stosunku do niezabudowanych nieruchomości będących przedmiotem umowy sprzedaży, brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto w stosunku do nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania nieruchomości. Tymczasem zgodnie z art. 4 par. 1 Ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego; natomiast w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 Uzag).

Wnioskodawca podnosi ponadto, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy Uzag, Studium nie jest aktem prawa miejscowego. Co więcej, zgodnie z art. 9 ust. 5 Uzag, ustalenia Studium są wiążące wyłącznie dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych - nie mając mocy wiążącej do podmiotów zewnętrznych w stos. do gminy.

Stwierdzenie zawarte w art. 9 ust. 5 Uzag stanowiące, że Studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru Studium, które jest wyłącznie aktem kierownictwa wewnętrznego.

Nienormatywność Studium powoduje, iż jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej (tak Bąkowski T. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004). Według komentatora, zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjęło się określać studium mianem aktu kierownictwa wewnętrznego, czy też aktu gminnej polityki planistycznej. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej (por. wyroki NSA z dnia 21 listopada 2000 r., II SA 2437/99, LEX nr 55333, oraz II SA 106/00, LEX nr 57193. W piśmiennictwie powyższe stanowisko jest prezentowane między innymi w: R. Hauser, E. Mzyk, Z. Niewiadomski, M. Rzążewska, Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym z komentarzem i przepisami wykonawczymi, Warszawa 1995, s. 20-26; Z. Niewiadomski, Planowanie..., op. crt., s. 87). Stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z aktualnym orzecznictwem WSA; w szczególności Wnioskodawca powołuje się na wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Po 513/06, zapadły w analogicznej sprawie, gdzie Sąd stanął na stanowisku, iż: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest aktem prawa miejscowego ustanawiającym przepisy gminne, nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego. Jest to wyłącznie akt planistyczny, określający politykę przestrzenną gminy, stanowiący podstawę wszelkich późniejszych działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania przestrzennego.

Wnioskodawca powołuje się także na rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego zapadłe w wyroku z dnia 23 marca 2010 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 274/09 - w którym to rozstrzygnięciu NSA stwierdził, iż: „W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe jest, stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku Sądu pierwszej instancji, iż w aspekcie przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.tu. zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, ocena, czy dostawa określonego terenu korzysta ze zwolnienia od tego podatku, powinna być dokonywana na podstawie zapisów w ewidencji gruntów i budynków, w przypadku gdy nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu" (wyrok NSA z dnia 23.03.2010 r., I FSK 274/09; źródło: www.nsa.gov.pl). W powołanym orzeczeniu Naczelny Sąd Administracyjny kategorycznie stwierdził także, iż „Postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego są kierowane do organów gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej. Funkcją studium jest jedynie koordynacja ustaleń miejscowych gminy tzn. zawiera wytyczne do planowania miejscowego dostosowanego do potrzeb danej gminy. Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego.

Postanowienia studium nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej co oznacza, że nie można na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określać czy przedmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę." Wnioskodawca podnosi, iż stanowisko NSA oraz jego uzasadnienie znajduje pełne zastosowanie także w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ustawodawca przez towary rozumie rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 cyt. ustawy.

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%. Jednakże w art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

W myśl ust. 1 pkt 9 przywołanego wyżej art. 43 zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu.

Od dnia 01 maja 2004 r. w ustawie o VAT rozszerzono pojęcie towaru w ten sposób, że zaliczono do tej kategorii również grunty. Jednakże w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mowa jest nie o gruntach, lecz o terenach. Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Są to pojęcia niezdefiniowane w ustawie o VAT. Należy więc szukać ich definicji w innych przepisach prawa.

Kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

Nie powinno budzić wątpliwości, iż odpowiedzi na pytanie jaki teren należy uznawać za przeznaczony pod zabudowę należy szukać w ustawie, która tę materię reguluje.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z kolei art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Na szczeblu gminy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 ww. ustawy).

Z przytoczonych przepisów wynika, iż o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że dla przedmiotowych terenów nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, co wynika ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku.

W tej sytuacji, zdaniem tut. organu decydujące znaczenie w sprawie będzie miało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 cyt. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z kolei art. 6 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują wraz z innymi przepisami, sposób wykorzystania prawa własności nieruchomości.

W sytuacji natomiast, gdy w dniu zawarcia transakcji sprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Polityka przestrzenna gminy wyrażona jest natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 cyt. wyżej ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Ponadto wskazać należy, iż ewidencja gruntów i budynków, na którą powołuje się Wnioskodawca, również nie jest aktem obowiązującego prawa, ale jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości (por. Wyrok NSA z dnia 22.07.2008 r. sygn. akt I FSK 868/07).

Podkreślenia wymaga, że według przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku jest przeznaczenie terenu pod zabudowę, nie zaś jak to rozumie Wnioskodawca, rzeczywisty sposób wykorzystania działek lub rodzaj gruntu wynikający z wypisu z ewidencji gruntów. Dlatego wszystkie podnoszone we wniosku argumenty, że przedmiotowe nie będą mogły podlegać zabudowie z uwagi na ich położenie - bliskość wału przeciwpowodziowego nie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W żadnym razie, w świetle unormowań zawartych w omawianym przepisie ustawy o VAT, o przeznaczeniu terenu nie może przesądzić, jak chce tego Wnioskodawca, faktu że działki, o których mowa w pytaniu są działkami niezabudowanymi, zaklasyfikowanymi w ewidencji gruntów jako grunty orne oraz tereny różne.

Ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów bez względu na ich przeznaczenie. Jak już wcześniej stwierdzono, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia sposobu aktualnego wykorzystywania terenu, czy też aktualnej kwalifikacji terenu, lecz kryterium przeznaczenia terenu.

Podkreślić należy, iż powyższe stanowisko jest akceptowane w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych np. wyrok WSA w Krakowie I SA/Kr 1450/09 wyrok WSA w Rzeszowie I SA/Rz 711/09, Również WSA w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt I SA/Bd 157/09 wyraził pogląd zbieżny z prezentowanym w niniejsze interpretacji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż dla obu nieruchomości gruntowych niezabudowanych, które zamierza Wnioskodawca nabyć w celu dalszej odsprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Wg wypisu z rejestru gruntów wynika, iż nieruchomości te położone są na terenach gruntów rolnych (grunt orny R IIIa), a w przypadku drugiej nieruchomości z rejestru gruntów wynika, iż jest ona położona na terenach rolnych (grunt orny R IIIa) oraz na terenach różnych (Tr).

Natomiast ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że obie nieruchomości gruntowe niezabudowane położone są na terenach o przeważającej funkcji mieszkaniowej oraz w części na terenach zieleni publicznej.

Zatem dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług tereny te zaliczyć należy:

• w części o przeważającej funkcji mieszkaniowej do terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, wyłączonych ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, a tym samym podlegających opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT (art. 41 ust. 1 i art. 146 a pkt 1 ustawy o VAT);
• natomiast w części dotyczącej terenów zieleni publicznej tereny te zaliczyć należy do terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, których dostawa korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.
  
  

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż transakcja nabycia oraz późniejszego zbycia przedmiotowych nieruchomości będzie zwolniona od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.