INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2010 r. (data wpływu 14 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie posiadanych dokumentów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest przedsiębiorstwem produkującym konstrukcje, elementy maszyn i podzespołów, wykonanych ze stali węglowej, nierdzewnej oraz aluminium. Prowadzi sprzedaż produkowanych przez siebie towarów na rynku polskim, jednak większość z nich dostarczana jest do kontrahentów posiadających siedzibę za granicą, w tym na terenie Unii Europejskiej.

W związku z tym, że w odniesieniu do transakcji realizowanych w ramach UE Spółka rozpoznaje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, gromadzi odpowiednie dokumenty pozwalające zastosować 0% stawkę podatku od towarów i usług.

Spółka nie zawarła umów z przewoźnikami - zwykle działają oni na zlecenie Jej kontrahentów. Z uwagi na wielość kontrahentów i współpracujących z nimi firm spedycyjnych, transakcje te dokumentowane są m. in. w następujący sposób. Spółka posiada:

• kopię faktury dokumentującej sprzedaż,
• specyfikację sprzedawanych towarów,
• dokument przewozowy potwierdzający odebranie towaru przez przewoźnika,
• dokument w formie elektronicznej potwierdzający doręczenie przesyłki, na którym znajduje się
• podpis osoby przyjmującej towar w imieniu nabywcy, ale bez pieczątki nabywcy; dokument ten
• nie jest podpisany przez przewoźnika.

Sprzedawany towar nie zajmuje całego środka transportu i jest przewożony przez spedytora wspólnie z towarem innych firm.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy posiadane przez Spółkę w opisanym powyżej przypadku dokumenty są wystarczające dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i uprawniają do zastosowania preferencyjnej stawki 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyżej przedstawionej sytuacji posiadane dokumenty są wystarczające dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i pozwalają zastosować 0% stawkę podatku.

Swoje stanowisko Spółka wywiodła z następujących argumentów:

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0% pod warunkiem posiadania przez podatnika dokonującego tej dostawy odpowiednich dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy, jeśli łącznie potwierdzają one dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska. W celu udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy podatnik powinien posiadać:

• fakturę,
• specyfikację ładunku,
• wydany przez przewoźnika dokument potwierdzający dostarczenie do miejsca ich przeznaczenia poza terytorium polski.

Spółka posiada fakturę dokumentującą dostawę oraz specyfikację ładunku.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, podatnik dokonujący WDT poza fakturą i specyfikacją ładunku obowiązany jest posiadać dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Spółka podniosła, że ustawa nie wskazuje o jakiego rodzaju dokumenty chodzi, a jedynie podkreśla ich funkcję - udowodnienie dostarczenia towarów do kontrahenta poza terytorium Polski.

Zdaniem Spółki, dokumentem potwierdzającym dostarczenie sprzedanych towarów do kontrahenta poza terytorium Polski, będzie również dokument w formie elektronicznej, na którym widnieje podpis osoby występującej w imieniu odbiorcy (kontrahenta). Dokument ten będzie podpisany przez kontrahenta, natomiast nie będzie obejmował podpisu przewoźnika.

Z punktu widzenia Spółki brak podpisu przewoźnika nie ma znaczenia dla udowodnienia faktu dostarczenia towaru do kontrahenta. Kluczowym z punktu widzenia wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy, jest bowiem nie to, kto przewoził towar i czy potwierdza wykonanie usługi przewozu, ale to czy towar ten został odebrany przez nabywcę poza terytorium Polski. W opinii Spółki, potwierdzeniem takim jest dokument, na którym osoba występująca w imieniu kontrahenta potwierdza własnoręcznym podpisem odebranie towaru. Wskazała, iż stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 8 września 2008 r., nr IP-PP2-443-1014/08-2/PW. Zdaniem Spółki nie ma również znaczenia fakt, czy towar transportowany do jej kontrahenta zajmował cały środek transportu przewoźnika, czy też tylko jego część.

Spółka podkreśliła, że zdarza się, iż na dokumencie potwierdzającym odbiór towaru brak jest pieczątki firmowej odbiorcy, a niejednokrotnie podpis osoby odbierającej jest nieczytelny, co powodować może pewne wątpliwości, co do ustalenia tożsamości osoby podpisującej i potwierdzającej tym samym fakt dostarczenia towaru.

Po powołaniu treści art. 42 ust. 11 stwierdziła, że ponieważ ustawa nie wskazuje na żadne cechy dokumentu potwierdzającego odbiór przez kontrahenta towaru uznać należy, że może to być każdy dokument, jeśli tylko potwierdza on taką czynność. Wskazała, że według M. może to być „kopia faktury ze stosowną adnotacją potwierdzającą otrzymanie towarów przez nabywcę, jak również jakikolwiek inny dokument potwierdzający w sposób precyzyjny i niebudzący wątpliwości, że towar został otrzymany na terytorium innego państwa członkowskiego".

Jak podkreśliła Spółka, dowody te nie są rozwiązaniem alternatywnym dla wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy, a jedynie mają je uzupełnić, na wypadek gdyby te nie były jednoznaczne.

Spółka może również udokumentować dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy będąc w posiadaniu dokumentu podpisanego przez odbiorcę towaru (kontrahenta), niezależnie od tego, czy dokument taki zawiera również podpis przewoźnika, który ten towar dostarczył.

Dokumenty potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy może posiadać zarówno w oryginale, jak też w formie elektronicznej. Przewoźnik, bądź kontrahent może je również dostarczyć przesyłając faksem. Na wypadek gdyby uzyskanie od przewoźnika, czy kontrahenta takiego dokumentu okazało się niemożliwe, Spółka może - w celu udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - posiłkować się innymi dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7 (ust. 6 ww. artykułu).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z powyższych uregulowań wynika, że prawo podatnika do zastosowania do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa UE. Istotą powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w odniesieniu do transakcji realizowanych w ramach UE Spółka rozpoznaje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, gromadząc następujące dokumenty:

• kopię faktury dokumentującej sprzedaż,
• specyfikację sprzedawanych towarów,
• dokument przewozowy potwierdzający odebranie towaru przez przewoźnika.

Ponadto Spółka posiada dokument w formie elektronicznej potwierdzający doręczenie przesyłki, na którym znajduje się podpis osoby przyjmującej towar w imieniu nabywcy, ale bez pieczątki nabywcy; dokument ten nie jest podpisany przez przewoźnika.

Sprzedawany przez Spółkę towar nie zajmuje całego środka transportu i jest przewożony przez spedytora wspólnie z towarem innych firm.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą prawa do zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przede wszystkim treść art. 42 ust. 3 ustawy, należy stwierdzić, że jeżeli dokumenty, którymi dysponuje Spółka w związku ze zrealizowaną sprzedażą wewnątrzwspólnotową (tj. kopia faktury, specyfikacja sprzedawanych towarów, dokument przewozowy potwierdzający odebranie towaru przez przewoźnika), nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy unijnego, zasadne jest - pod kątem prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku - ich uzupełnienie dodatkową dokumentacją. W ww. art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy wskazano, iż takim dokumentem może być dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Do tej kategorii dokumentów – w ocenie tut. organu - zaliczyć można ”dokument w formie elektronicznej potwierdzający doręczenie przesyłki, na którym znajduje się podpis osoby przyjmującej towar w imieniu nabywcy, ale bez pieczątki nabywcy”. Jednak w celu uniknięcia wątpliwości, co do tożsamości osoby podpisującej i potwierdzającej tym samym fakt dostarczenia towaru, dążyć należy do uzyskania czytelnej formy identyfikacji osoby sygnującej (posiadającej nie budzące wątpliwości umocowanie), np. pieczątki lub (i) czytelnego podpisu.

Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje brak podpisu przewoźnika na przedmiotowym dokumencie.

Reasumując, na gruncie niniejszej sprawy, uznać należy, iż dokumenty, którymi dysponuje Spółka - łącznie z ww. dokumentem potwierdzającym doręczenie przesyłki - mogą być wystarczającą podstawą do udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i zastosowania preferencyjnej stawki 0%...

Ponadto zauważyć należy, iż powołane wyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów określonych w art. 42 ust. 11 ustawy. Zasadniczo dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była jego autentyczność. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesłanemu w formie elektronicznej, czy faksem.

Podkreślić należy, że to czy posiadane przez Spółkę dokumenty - w tym dokument potwierdzający doręczenie przesyłki – rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może być ocenione jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.