INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2010r. (data wpływu do tut. Biura 20 września 2010r.), uzupełnionym w dniu 29 listopada 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności i sposobu ewidencjonowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów doładowań pre-paid do telefonów komórkowych zbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności i sposobu ewidencjonowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów doładowań pre-paid do telefonów komórkowych zbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 15 listopada 2010r. Znak IBPBI/1/415-909/10/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 29 listopada 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi punkt wpłat gotówkowych, w którym również sprzedaje doładowania pre-paid do telefonów komórkowych. Sprzedaż doładowań następuje za pomocą terminala podłączonego do sieci teleinformatycznej. W momencie sprzedaży doładowania naliczana jest opłata za zakup doładowania pomniejszonego o kwotę stanowiąca prowizję podatnika. Nie występuje tu stan magazynowy, gdyż zakup doładowania wiąże się bezpośrednio ze sprzedażą doładowania. Jeżeli sprzedaż doładowania nie występuje, nie ma też zakupu doładowania.

Wnioskodawca prowadzi podatkowa księgę przychodów i rozchodów metodą kasową.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

• stwierdzenie, iż „w momencie sprzedaży doładowania naliczana jest opłata za zakup doładowania pomniejszonego o kwotę stanowiąca prowizję podatnika” oznacza, że prowizja należna jest od właściciela terminala, który otrzymuje kwotę za doładowanie pomniejszoną o ta prowizję, a osoba doładowująca otrzymuje doładowanie w pełnej wysokości,
• doładowanie terminala nie stanowi własności Wnioskodawcy, który jest pośrednikiem w przekazywaniu zapłaty za doładowanie na rzecz właściciela terminala, za co otrzymuje należną prowizję,
• właściciel terminala wystawia faktury za okresy 6-7 dniowe. W fakturach wykazywane są wszystkie transakcje doładowania wykonane z dzierżawionego przez Wnioskodawcę terminala za dany okres w kwotach nominalnych doładowań, pomniejszane o rabat, który stanowi prowizję Wnioskodawcy. Faktury są płatne do 7 dni od daty ich wystawienia.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakup doładowania od właściciela terminala stanowi dla podatnika zakup towaru i należy tą operację zaksięgować w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czy jest to koszt pozostały związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, który należy zaksięgować w kolumnie 14 ww. księgi...

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo zaksięgowana operacja zakupu doładowania pre-paid za pomocą terminala to zaksięgowanie w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Doładowanie pre-paid za pomocą terminala nie może być traktowane, jako zakup towaru handlowego z uwagi na to, że nie ma to charakteru materialnego i nie jest towarem handlowym ani materiałem, który można ująć w spisie z natury. Jest to zakup usługi. W związku z czym podlega ujęciu w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako pozostałe wydatki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z pkt 10 Objaśnień do podatkowej Księgi przychodów i rozchodów zawartych w Załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu. Natomiast zgodnie z pkt 13 ww. Objaśnień, kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. Kolumna 14 jest przeznaczona do wpisywania łącznej kwoty wydatków wykazanych w kolumnach 12 i 13 (pkt 14 ww. Objaśnień).

Powyższe oznacza, iż zarówno kolumna 10 jak również w kolumna 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów służą do ewidencjonowania kosztów powstałych w trakcie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotną zatem kwestią dla rozstrzygnięcia sprawy będącej przedmiotem wniosku jest ustalenie, podatkowo-prawnego charakteru doładowania jakie Wnioskodawca sprzedaje w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż doładowania jakie Wnioskodawca zbywa z wykorzystaniem wskazanego we wniosku terminala nie stanowią jego własności. Wnioskodawca jest bowiem jedynie pośrednikiem w przekazywaniu zapłaty za doładowania telefonów pomiędzy ich nabywcami a właścicielem terminala, za co otrzymuje należną prowizję. Skoro Wnioskodawca nie nabywa doładowań, gdyż pośredniczy on jedynie w ich sprzedaży, to nie stanowią one składników majątku Wnioskodawcy, a w szczególności towarów handlowych, którymi w myśl § 3 pkt 1 lit a) ww. rozporządzenia są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej. W konsekwencji nie występują u Wnioskodawcy również stany magazynowe, gdyż „zakup” doładowania wiąże się bezpośrednio ze „sprzedażą” doładowania. Jeżeli sprzedaż doładowania nie występuje nie ma też zakupu doładowania. Powyższe oznacza, iż Wnioskodawca nie ponosi w istocie wydatków związanych z zakupem doładowań terminala, a jedynie pośredniczy w przekazywaniu pobranych od nabywców doładowań kwot na rzecz właściciela terminala, potrącając z nich należną mu prowizję. Skoro zatem Wnioskodawca nie ponosi wydatku na nabycie doładowań terminala, to kwoty przekazane właścicielowi terminala nie mogą stanowić zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztów uzyskania przychodów w tej działalności.

Zgodnie bowiem z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodu, są bowiem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W konsekwencji kwoty doładowań nie podlegają ujęciu w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów, ponieważ, nie mają one wpływu na wysokość zobowiązania podatkowego.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.