Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1060/12-2/AA
z 1 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2012 r. (data wpływu 2 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• amortyzacji środka trwałego,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym,
• konsekwencji podatkowych w przypadku otrzymania zapłaty tytułem przekazania nakładów właścicielowi nieruchomości.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Komandytowa - której Wnioskodawca jest komandytariuszem - wynajmuje dla potrzeb swojego oddziału zabudowaną nieruchomość od osoby fizycznej (grunt i budynki). Umowa najmu jest zawarta na czas nieokreślony. Zgodnie z umową, w przypadku wypowiedzenia bądź rozwiązana umowy, Spółka Komandytowa nie ma prawa do zwrotu poniesionych nakładów na nieruchomość.

W związku z rozwojem Spółki Komandytowej, zwiększają się potrzeby oddziału co do posiadanej powierzchni magazynowej. W celu jej zwiększenia rozważane są różne warianty.

Jednym z rozważanych wariantów jest taki, że Spółka Komandytowa dokona rozbudowy najmowanych obiektów we własnym zakresie, której skutkiem będzie m.in. zwiększenie powierzchni magazynowej. Spółka potraktowałaby poniesione nakłady na przebudowę najmowanych obiektów jako inwestycję w obcym środku trwałym, w konsekwencji przyjęłaby ten składnik do ewidencji środków trwałych (EŚT) i dokonywała odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat.

Spółka planuje wykorzystywać najmowane obiekty przez czas bliżej nieokreślony, co najmniej przez okres 10 lat.

Z uwagi na niemożliwe do przewidzenia przyszłe zdarzenia gospodarcze, nie jest wykluczone, iż w przyszłości umowa najmu uległaby rozwiązaniu bądź doszłoby do porozumienia pomiędzy Spółką a właścicielem nieruchomości regulującym kwestię zwrotu poniesionych przez Spółkę nakładów na nieruchomość. W konsekwencji mogłoby dojść do następujących sytuacji:

• Spółka byłaby zmuszona do opuszczenia najmowanych obiektów i pozostawienia nakładów poniesionych na te obiekty.

Jednocześnie właściciel mógłby się nie zgodzić na zwrot kwoty poniesionych nakładów, co spowodowałoby brak możliwości pełnej amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym.

• Spółka dokonałaby odsprzedaży właścicielowi nieruchomości poniesionych nakładów jednorazowo bądź poprzez zmniejszenia rat czynszu najmu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę Komandytową jako inwestycje w obcym środku trwałym przez 10 lat, będą stanowiły koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy jako komandytariusza tej Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka Komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego, konsekwencje podatkowe ostatecznie wystąpią u wspólników Spółki. Niniejszy wniosek dotyczy konsekwencji podatkowych po stronie Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej PDOF, ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W świetle art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie - rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Natomiast stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 PDOF, amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych.

W świetle zaś art. 22j ust. 4 pkt 1 PDOF, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W sytuacji, gdy w efekcie inwestycji dojdzie do przebudowy (rozbudowy) istniejących budynków, a więc Spółka Komandytowa poniesie nakłady w obcych budynkach, wystąpi w Spółce inwestycja w obcym środku trwałym, bowiem przez ulepszenie zgodnie z przepisami ustaw o podatkach dochodowych rozumie się; przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację oraz modernizację.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez Spółkę przez okres 10 lat odpisy amortyzacyjne od opisanej w stanie faktycznym inwestycji w obcych budynkach, będzie mógł on rozpoznać jako koszty uzyskania przychodu z tytułu udziału w spółce nie będącej osobą prawną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl przepisu art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, podstawową zasadą jest amortyzowanie środków trwałych stanowiących własność podatnika.

Wyjątkiem od tej zasady są m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych. Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”. Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje należy stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22j ust. 4 pkt 1 powołanej ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest komandytariuszem wynajmuje dla potrzeb swojego oddziału zabudowaną nieruchomość od osoby fizycznej. W związku z rozwojem spółki komandytowej, zwiększają się potrzeby oddziału co do posiadanej powierzchni magazynowej. W celu jej zwiększenia rozważane są różne warianty.

Jednym z rozważanych wariantów jest taki, że spółka komandytowa dokona rozbudowy najmowanych obiektów we własnym zakresie, której skutkiem będzie m.in. zwiększenie powierzchni magazynowej. Spółka potraktowałaby poniesione nakłady na przebudowę najmowanych obiektów jako inwestycję w obcym środku trwałym, w konsekwencji przyjęłaby ten składnik do ewidencji środków trwałych i dokonywała odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat.

Reasumując, stwierdzić należy, iż odpisy amortyzacyjne dokonywane przez spółkę komandytową jako inwestycje w obcym środku trwałym przez 10 lat, będą stanowiły koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy jako komandytariusza tej spółki, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ wskazuje, iż w dniu 1 lutego 2013 r. wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym oraz w zakresie konsekwencji podatkowych w przypadku otrzymania zapłaty tytułem przekazania nakładów właścicielowi nieruchomości został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1060/12-3/AA.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.