Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-889/12-2/AMN
z 6 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2012 r. (data wpływu 12 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka), będąca zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT, jest producentem wysokiej jakości filtrów dla przemysłu motoryzacyjnego, a także do maszyn i urządzeń silnikowych, sprzętu ciężkiego oraz urządzeń specjalistycznych. Poza działalnością produkcyjną Spółka zajmuje się m.in. dystrybucją wyrobów produkowanych przez inne podmioty, w tym m.in. filtrów znajdujących się w ofercie Spółki.

Spółka należy do międzynarodowego koncernu motoryzacyjnego X (dalej: Grupa). Większość wyrobów produkowanych przez Spółkę jest wysyłana do odbiorców zarówno na terytorium Europy, jak i także poza nią. Spółka ma w swojej ofercie zarówno wyroby, które są instalowane fabrycznie w samochodach producentów wielu uznanych marek, jak i te, które przeznaczone są na rynek części zamiennych. Mając na uwadze zapewnienie oraz utrzymanie wysokiej jakości oferowanych przez Spółkę produktów, Spółka w sposób ciągły przeprowadza szereg testów mających na celu wyeliminowanie potencjalnych wad mogących wystąpić w produktach znajdujących się w ofercie Spółki (dotyczy to zarówno wyrobów produkowanych przez Spółkę, jak i wyrobów, których Spółka jest wyłącznie dystrybutorem).

Aby zapewnić jak najbardziej wiarygodne odwzorowanie warunków eksploatacji wyrobów oferowanych przez Spółkę, poza testami laboratoryjnymi, przeprowadzane są dodatkowe testy w warunkach normalnej eksploatacji. Testy pozwalają m.in. zbadać szybkość naturalnego zużycia wyrobów oferowanych przez Spółkę, określić ich potencjalną wadliwość, wytrzymałość oraz możliwość używania w danym modelu samochodu w różnorodnych warunkach drogowych i klimatycznych, przy różnych stylach jazdy. Aby testy realizowane przez Spółkę okazały się efektywne proces testowania wyrobów produkowanych lub też oferowanych przez Spółkę powinien być permanentny. Dlatego też, skuteczne testowanie wyrobów oferowanych przez Spółkę wymaga przejechania samochodem wyposażonym w dany podzespół, w tym wypadku chodzi o filtr danego rodzaju, nawet kilkudziesięciu tysięcy kilometrów. Ważne jest również, aby takie testy odbywały się w warunkach jak najbardziej odpowiadających normalnej eksploatacji, w jakich z wyrobów Spółki będą korzystać ich nabywcy. Jest to niezbędne do jak najwierniejszego odwzorowania zachowania testowanych filtrów, podczas normalnej eksploatacji. Co za tym idzie, wymaga to prowadzenia testów w różnych warunkach drogowych oraz atmosferycznych, np. jazdy autostradami, w górach, w ruchu miejskim, zimą i latem, w klimacie ciepłym i zimnym, itp. oraz przez kierowców o różnych stylach jazdy.

Realizacja testów przez pracowników delegowanych do wykonywania tego zadania wyłącznie w godzinach pracy nie zabezpiecza potrzeb Spółki w tym zakresie. Taki sposób przeprowadzania testów powoduje, że trwają one zbyt długo, co nie pozwała na szybsze wprowadzanie do produkcji nowych wyrobów oraz unowocześnianie już produkowanych, a także zgłaszanie potencjalnych wad producentom filtrów, których Spółka jest dystrybutorem.

Przy dynamicznie rozwijającym się rynku motoryzacyjnym skutkuje to utratą konkurencyjności. Zwiększenie ilości samych jazd wyłącznie testowych, nie zapewnia pożądanych efektów, bowiem przy takich testach trudno jest odwzorować warunki normalnej eksploatacji, a ponadto testy takie są bardzo kosztowne.

W związku z powyższym, Spółka zamierza objąć zakresem obowiązków służbowych testowanie wyrobów oferowanych przez Spółkę, przez pracowników Spółki. W tym celu w formie aneksów do umów o pracę wybranych pracowników zamieszczony zostanie stosowny zapis stwierdzający, iż w uzasadnionych okolicznościach po wyrażeniu zgody przez pracownika ma on obowiązek testowania filtrów udostępnionych mu przez Spółkę. W konsekwencji, Spółka będzie powierzać wybranym pracownikom filtry znajdujące się w ofercie Spółki, które będą montowane w prywatnych samochodach pracowników. Powyższe będzie dokumentowane w formie protokołów zdawczo-odbiorczych podpisywanych przez danego pracownika oraz przedstawiciela Spółki (przy czym w momencie powierzenia filtrów pracownikom nie nastąpi przeniesienie przez Spółkę prawa do rozporządzania filtrami jak właściciel na rzecz pracowników). Pracownicy będą przeprowadzać testy filtrów powierzonych im przez Spółkę podczas ogółu wykonywanych podróży prywatnym samochodem (tj. zarówno podróży służbowych jak i prywatnych) oraz będą zobowiązani do przekazania Spółce swoich uwag i spostrzeżeń w formie stosownych raportów w tym zakresie na specjalnie przygotowanych do tego celu formularzach. Przez cały okres testowania filtrów przez pracowników, prawo do rozporządzania nimi jak właściciel pozostanie przy Spółce. W szczególności, pracownicy nie będą mogli swobodnie dysponować powierzonym przez Spółkę filtrem (np. sprzedać go, wykorzystywać w celach innych niż wskazane przez Spółkę), będą bowiem zobowiązani do wykonania odpowiednich testów z wykorzystaniem powierzonych przez Spółkę filtrów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownicy Spółki testujący wyroby oferowane przez Spółkę (filtry) w prywatnych samochodach uzyskiwać będą z tego tytułu przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy testujący wyroby oferowane przez Spółkę w prywatnych samochodach nie będą uzyskiwać z tego tytułu przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o PDOF.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PDOF, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15. art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Spółki, należy rozważyć czy przekazywane pracownikom filtry do testowania stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenie na gruncie PDOF. W tym miejscu warto zwrócić uwagę na fakt, że ustawodawca nie zdefiniował przy tym pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (dalej: WSA).

Zgodnie z ugruntowaną doktryną, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające dla niej konkretny wymiar finansowy. Należy zatem dojść do wniosku, iż nieodpłatne świadczenie ma miejsce wtedy gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy jakiekolwiek świadczenie drugostronne.

Powyższe zostało potwierdzone m.in. w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. FPS 9/02, w której NSA stwierdził, że: „(...) pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” (...) ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony - por. art. 353 Kc), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” oraz analogicznie w uchwale NSA z dnia 16 października 2006 r., sygn. II FPS 1/06. Zgodnie natomiast z wyrokiem NSA z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. II FSK 1361/07 „(...) pojęcie przysporzenia majątkowego musi być powiązane jako konstytuujące pojęcie nieodpłatnego świadczenia z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków, które mogą być powiązane także z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia (odsetek, prowizji, opłat itp.)” oraz „(...) dla uznania świadczenia za odpłatne czy nieodpłatne nie ma przesądzającego znaczenia to czy beneficjent płaci za nie wynagrodzenie czy nie, ale to czy czynność ta ma charakter czynności przysparzającej a wiec takiej na podstawie, której strona dokonująca przysporzenie majątkowe otrzymuje czy ma otrzymać w zamian korzyść majątkową”. Jednocześnie, w wyroku NSA z dnia 14 maja 1998 r., sygn. SA/Sz 1305/97, Sąd wskazał, iż: „(...) przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.” Wprawdzie powyższe wyroki zostały wydane na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, to jak trafnie wskazano m.in. w uchwale NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. II FPS 7/10, stanowisko zawarte w powyżej przytoczonych wyrokach „(...) jest zgodne z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przemawia za nim wzgląd na spójność i jednolitość stosowania prawa podatkowego.” W konsekwencji więc, w opinii Spółki, sformułowanie użyte w wyżej cytowanych wyrokach będą mieć również zastosowanie na gruncie PDOF.

W świetle wskazanych orzeczeń należy wyróżnić następujące elementy, które powinny wystąpić, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu:

• świadczeniobiorca odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć trwałe przysporzenie majątkowe,
• korzyść nie jest w żaden sposób związana z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków,
• korzyść jest odniesiona kosztem innego podmiotu,
• korzyść ma konkretny wymiar finansowy,
• świadczenie ma nieodpłatny charakter, a zatem nie może wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika.
  
  

Mając zatem na uwadze powyższe oraz przedstawione przez Spółkę zdarzenie przyszłe należy wskazać, iż powierzanie przez Spółkę filtrów nie ma na celu przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a jest wynikiem konieczności wykonania testów. Dodatkowo pracownicy nie będą mogli swobodnie dysponować filtrem (np. sprzedać go, wykorzystywać w celach innych niż wskazane przez Spółkę) bowiem będą zobowiązani do wykonania testów. Ponadto pracownik będzie zobligowany obowiązkami pracowniczymi (wskazanymi w umowach o pracę) do wykonania konkretnego testu, a ich uwagi i spostrzeżenia będą przekazywane Spółce w formie stosownych raportów.

W konsekwencji, przenosząc omawiane zdarzenie przyszłe na grunt prawa podatkowego nie można twierdzić, iż w analizowanej sytuacji pracownicy wykonujący testy filtrów powierzonych przez Spółkę będą uzyskiwali jakikolwiek przychód od Spółki w postaci nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu PDOF. Wskazać bowiem należy, iż w omawianym przypadku nie są spełnione podstawowe przesłanki (wskazane powyżej) uznające udostępnienie pracownikom przez Spółkę filtrów dla celów testowych za nieodpłatne świadczenie.

Dodatkowo Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić, iż udostępnianie pracownikom oferowanych przez Spółkę wyrobów (filtrów) do testów przeprowadzanych w samochodach prywatnych tych pracowników będzie uregulowane w umowach o pracę. Dlatego też jazdy wykonywane przez pracowników z wykorzystaniem filtrów oferowanych przez Spółkę będą służyły realizacji zadań określonych w umowach o pracę, a więc będą realizacją obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

Podobne stanowisko zajął m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2010 r. o sygn. ITPB2/415-869/10/RS, w której odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika, który przekazywał swoim pracownikom samochody służbowe do jazd testowych w ramach obowiązków służbowych, stwierdził, iż: „W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, polegającym na potencjalnej i faktycznej możliwości wykorzystania przez osobę zatrudnioną w celach prywatnych, powierzonego mu do prowadzenia testów samochodu testowego, nie będzie otrzymaniem przez nią świadczenia w naturze nieodpłatnie. W tej sytuacji nie można w ogóle mówić o otrzymaniu przez osobę zatrudnioną świadczenia. Istotą łączącego Spółkę i osobę w niej zatrudnioną stosunku w zakresie wykonywania testów (jazd testowych), jest obowiązek osoby zatrudnionej ich wykonywania w ramach zakresu obowiązków wynikających ze stosunku zatrudnienia. Otrzymywanym przez osobę zatrudnioną ekwiwalentem za wykonywanie tego obowiązku jest wynagrodzenie, a powierzony jej samochód jest narzędziem do wykonania przyjętego obowiązku. W związku z powyższym, gdy osoba zatrudniona wykonując jazdę testową przejedzie po takiej trasie, że będzie mogła załatwić sprawę prywatną (np. zajechać do sklepu i zrobić zakupy, dojechać z pracy do domu lub do pracy) to w żadnej mierze nie można przyjmować, że uzyska ona świadczenie w naturze.”
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2011 r. o sygn. ILPB1/415-1079/11-2/AMN, w której odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika, który również przekazywał swoim pracownikom samochody służbowe do jazd testowych w ramach obowiązków służbowych, stwierdzi), iż: „(...) przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki samochodami pochodzącymi z produkcji Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych (sporządzania miesięcznych raportów z użytkowania ww. samochodów) - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym w takiej sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.”
  
  

Reasumując, zdaniem Spółki, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, powierzenie pracownikom filtrów przez Spółkę na potrzeby przeprowadzonych testów nie będzie stanowić po stronie pracowników jakiegokolwiek świadczenia na gruncie PDOF z tytułu stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., 749 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się odpowiednio: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie zdefiniował przy tym tego pojęcia.

Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, pojęcie to obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Należy zatem przyjąć, iż nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka będzie powierzać wybranym pracownikom filtry znajdujące się w ofercie Spółki, które będą montowane w prywatnych samochodach pracowników. Powyższe będzie dokumentowane w formie protokołów zdawczo-odbiorczych podpisywanych przez danego pracownika oraz przedstawiciela Spółki (przy czym w momencie powierzenia filtrów pracownikom nie nastąpi przeniesienie przez Spółkę prawa do rozporządzania filtrami jak właściciel na rzecz pracowników). Pracownicy będą przeprowadzać testy filtrów powierzonych im przez Spółkę podczas ogółu wykonywanych podróży prywatnym samochodem (tj. zarówno podróży służbowych jak i prywatnych) oraz będą zobowiązani do przekazania Spółce swoich uwag i spostrzeżeń w formie stosownych raportów w tym zakresie na specjalnie przygotowanych do tego celu formularzach. Przez cały okres testowania filtrów przez pracowników, prawo do rozporządzania nimi jak właściciel pozostanie przy Spółce. W szczególności, pracownicy nie będą mogli swobodnie dysponować powierzonym przez Spółkę filtrem (np. sprzedać go, wykorzystywać w celach innych niż wskazane przez Spółkę), będą bowiem zobowiązani do wykonania odpowiednich testów z wykorzystaniem powierzonych przez Spółkę filtrów.

Przenosząc omawiane zdarzenie przyszłe na grunt prawa podatkowego nie można stwierdzić, iż w analizowanej sytuacji pracownicy testujący wyroby oferowane przez Spółkę (filtry) montowane w ich prywatnych samochodach otrzymają od Spółki nieodpłatne świadczenie. W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego wykonywane przez ww. pracowników podróże prywatnym samochodem (tj. zarówno podróże służbowe jak i prywatne) służą realizacji ciągłego testowania filtrów zainstalowanych w samochodach a zatem realizacji obowiązków wynikających ze stosunku pracy. W celu udokumentowania wykonania tych zadań na osoby przeprowadzające testy filtrów powierzonych przez Spółkę, nałożony zostanie obowiązek przekazania Spółce swoich uwag i spostrzeżeń w formie stosownych raportów w tym zakresie na specjalnie przygotowanych do tego celu formularzach. Zatem korzystanie z filtrów powierzonych przez Spółkę, montowanych w prywatnych samochodach pracowników, wiązać się będzie z wykonywaniem na Jej rzecz ściśle określonych czynności.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa oraz informacje zawarte we wniosku stwierdzić należy, iż pracownicy Spółki testujący wyroby oferowane przez Spółkę (filtry) w prywatnych samochodach nie będą uzyskiwać z tego tytułu przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w takiej sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych zostały wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Ponadto odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Wniosek w zakresie podatku od towarów i usług, został rozstrzygnięty odrębnym pismem. Natomiast wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, zostanie rozstrzygnięty w późniejszym terminie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.