INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2010 r. (data wpływu 31 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 17 listopada 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanej obiektem przeznaczonym do rozbiórki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 17 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanej obiektem przeznaczonym do rozbiórki.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina w dniu 19 sierpnia 2010 r. sprzedała w drodze przetargu ustnego nieograniczonego nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem gospodarczym, przeznaczonym do rozbiórki na koszt nabywcy. Sposób zagospodarowania wynikający z decyzji Burmistrza z dnia 26 października 2009 r. o warunkach zabudowy, określa warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z użytkowym poddaszem. Ponadto zgodnie z przygotowaną dokumentacją, budynek gospodarczy nie miał wartości rynkowej, a cena wywoławcza nieruchomości została ustalona tylko w oparciu o wartość gruntu. W związku z powyższym, Gmina przy sprzedaży ww. nieruchomości naliczyła podatek od towarów i usług w wysokości 22% od wylicytowanej ceny nieruchomości.

Własność nieruchomości zabudowanej, o której mowa we wniosku, Gmina nabyła nieodpłatnie, na mocy decyzji Urzędu Wojewódzkiego z dnia 15 stycznia 1996 r. wydanej przez Urząd Wojewódzki. Transakcja nie została udokumentowana fakturą VAT. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Ani budynku gospodarczego, ani nieruchomości, Gmina nie oddała do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa). Wartość początkowa budynku nie jest i nie była określona. W obiekcie tym Gmina nie dokonywała ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Budynek gospodarczy, o którym mowa we wniosku, przeznaczony do rozbiórki, na dzień sprzedaży nieruchomości nie był sklasyfikowany wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, nie stanowił budynku w rozumieniu PKOB, ponieważ jego zły stan techniczny (m. in. częściowy brak zadaszenia), nie umożliwiał przystosowania budynku do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Gmina słusznie pobrała podatek od towarów i usług w wysokości 22% od sprzedaży działki zabudowanej budynkiem gospodarczym, który zgodnie z wyceną rzeczoznawcy jest przeznaczony do rozbiórki...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości należało opodatkować podatkiem od towarów i usług. Gmina wskazała, iż podstawą opodatkowania była wylicytowana w przetargu cena gruntu, do której nie doliczono wartości budynku gospodarczego znajdującego się na gruncie, przeznaczonego do rozbiórki, bowiem zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego budynek ten nie miał wartości rynkowej.

W ocenie Gminy, w przedmiotowej sytuacji nie można było zastosować zwolnienia na podstawie art. 43 ust.1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ podstawą opodatkowania była tylko wylicytowana cena gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, stosownie do treści art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, iż sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Podstawą opodatkowania w myśl art. 29 ust. 1 ustawy – jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

W przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem, zgodnie z ust. 5 powołanego artykułu, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, grunt, na którym są one posadowione, dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cyt. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w tym przepisie, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Z kolei w ust. 1 pkt 9 tego artykułu, ustawodawca zwolnił od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Natomiast zgodnie z ust. 1 pkt 10 cyt. artykułu, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Na mocy art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Z treści ust. 11 ww. artykułu wynika, że oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.

Na podstawie ust. 1 pkt 10a ww. artykułu, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli lub ich części) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie np. sprzedany (wynajęty, wydzierżawiony), jako że są to czynności podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W myśl art. 3 pkt 3 ww. ustawy, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury (...).

Z treści złożonego wniosku wynika, że w sierpniu 2010 r. Gmina dokonała sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej obiektem gospodarczym, przeznaczonym do rozbiórki na koszt nabywcy, przy czym sposób dalszego zagospodarowania tego terenu został określony w decyzji o warunkach zabudowy polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z użytkowym poddaszem. Znajdujący się na przedmiotowym gruncie obiekt, na dzień sprzedaży nie stanowił budynku w rozumieniu Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, nie był sklasyfikowany wg PKOB, znajdował się w złym stanie technicznym (m. in. z uwagi na częściowy brak zadaszenia uniemożliwiający przebywanie w nim ludzi, zwierząt lub ochronę przedmiotów), nie posiadał żadnej wartości rynkowej, a cena wywoławcza nieruchomości została ustalona tylko w oparciu o wartość gruntu. W związku z powyższym, dokonując jego sprzedaży Gmina naliczyła podatek od towarów i usług w wysokości 22% od wylicytowanej ceny nieruchomości. Własność nieruchomości zabudowanej Gmina nabyła w 1996 r. nieodpłatnie, w drodze decyzji administracyjnej. Nie przysługiwało Jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Nieruchomości wraz z obiektem Gmina nie oddała do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa). Nie określono wartości początkowej obiektu. Gmina nie dokonywała w nim ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Odnosząc powołane przepisy do opisanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania dyspozycja przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy, ponieważ przedmiot sprzedaży obejmował nieruchomość, a nie ruchomość. Dokonując ww. dostawy nieruchomości Gmina nie mogła również skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a w związku z art. 29 ust. 5 ustawy, bowiem - jak wskazano we wniosku - posadowiony na przedmiotowym gruncie obiekt nie był sklasyfikowany wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Nie przysługiwało również prawo do zastosowania przy transakcji zwolnienia od podatku z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż grunt będący przedmiotem sprzedaży nie stanowił terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę. Wobec powyższego - zgodnie ze stanowiskiem Gminy – czynność dostawy gruntu niezabudowanego podlegała opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, w oparciu o treść art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy nadmienić, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii wysokości kwoty należnej z tytułu przedmiotowej transakcji, bowiem Minister Finansów nie jest organem upoważnionym do oceny zawieranych przez podmioty umów cywilnoprawnych. Spory w tym zakresie pomiędzy stronami rozstrzygają właściwe sądy cywilne. Niemniej jednak wskazać należy, iż przy ustalaniu podstawy opodatkowania należało uwzględnić przepis art. 29 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.