INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny od 21.09.2010r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1152/09 z dnia 16 września 2009r. (data wpływu 08.11.2010r.) stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 03.02.2009r. (data wpływu 09.02.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy wspólnikowi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.02.2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Zgromadzenie Wspólników Spółki zamierza podjąć uchwalę w sprawie podziału zysku i wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika. Z uwagi na kwotę dywidendy Spółka uznała, że posiadane przez nią środki finansowe są zbyt małe, aby zapewnić prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej i jednocześnie wypłatę dywidendy na rzecz wspólnika.

Przeznaczenie posiadanych przez Spółkę środków finansowych na wypłatę dywidendy mogłoby prowadzić do naruszenia płynności finansowej Spółki. Naruszenie płynności finansowej byłoby równoznaczne z brakiem możliwości regulowania przez Spółkę zobowiązań wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji Spółka byłaby narażana np. na spory z pracownikami, którzy nie otrzymaliby w terminie wynagrodzeń, możliwość odcięcia prądu, wody, pogorszenie relacji z kontrahentami, którym Spółka nie byłaby w stanie zapłacić wynagrodzenia w terminie, itp.

Z uwagi na powyższe, Spółka uważa za właściwe pozyskanie finansowania z zewnątrz poprzez zaciągnięcie kredytu bankowego. Z analizy dokonanej przez Spółkę wynika, że jeśli otrzyma kredyt bankowy będzie miała wystarczające środki, aby na bieżąco regulować zobowiązania związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i jednocześnie wypłacić dywidendę na rzecz wspólnika.

Środki uzyskane z kredytu bankowego Spółka chce przeznaczyć na wypłatę dywidendy. Ze środków własnych Spółka regulować będzie bieżące zobowiązania związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym Spółka wniosła o potwierdzenie:

Czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zapłatę odsetek od kredytu bankowego, jeśli środki pochodzące z kredytu przeznaczone zostaną na zapłatę dywidendy na rzecz wspólnika... Czy odsetki od kredytu będą kosztem uzyskania przychodów w momencie zapłaty odsetek...

Zdaniem Spółki odsetki od zaciągniętego kredytu powinny zostać uznane za koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty. Jako uzasadnienie swojego stanowiska Spółka wskazała: Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ( dalej Ustawa) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących warunków:

1. koszt musi zostać poniesiony,
2. celem poniesienia kosztu jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. koszt nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 Ustawy stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
   
   

W art. 16 ust. 1 Ustawy z kosztów uzyskania przychodów wyłączono odsetki od pożyczek (kredytów) naliczone, ale nie zapłacone, odsetki od pożyczek (kredytów) zwiększające koszty inwestycji, odsetki od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów, odsetki od dopłat wnoszonych do spółki, odsetki od dywidend i innych dochodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odsetek z ww. tytułów ma charakter wyjątku od ogólnej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów. Dlatego też przepis art. 16 ust. 1 Ustawy musi być interpretowany ściśle. W konsekwencji odsetki od kredytu zaciągniętego przez Spółkę powinny stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile wydatek został przez Spółkę poniesiony (odsetki zostały faktycznie zapłacone) i spełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy. Innymi słowy, o możliwości zaliczenia zapłaconych odsetek od kredytu do kosztów podatkowych Spółki zadecyduje to, czy Spółka zaciągając kredyt działała w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie oczywistym jest, że zaciągając kredyt Spółka działa z celu uzyskania przychodów oraz zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Jeśli kredyt nie zostałby zaciągnięty, Spółka mogłaby utracić płynność finansową i nie mogłaby regulować swoich zobowiązań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji naraziłaby się na utratę źródła przychodów. Tym samym, zostałaby pozbawiona przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Dlatego też Spółka uważa, że zapłacone odsetki od zaciągniętego kredytu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, mimo że środki pochodzące z kredytu zostaną przeznaczone na wypłatę dywidendy na rzecz wspólnika. Ponadto wypłata dywidendy na rzecz wspólnika jest obowiązkiem Spółki wynikającym z przepisów kodeksu spółek handlowych. Z przepisów kodeksu spółek handlowych wynika również, że dywidenda powinna zostać wypłacona w terminie określonym w uchwale Zgromadzenia Wspólników. Również z analizy pism organów podatkowych wynika, że dywidenda powinna zostać wypłacona w terminie określonym w art. 193 § 3 kodeksu spółek handlowych tj. najpóźniej dwa miesiące od dnia podjęcia uchwały o podziale zysku (tak np. III Mazowiecki Urząd Skarbowy w Radomiu w piśmie 1473/336/WD/423/106/05/KŻ z dnia 5 grudnia 2005r.). W przeciwnym razie organy podatkowe uznają zatrzymaną dywidendę jako rodzaj pożyczki udzielonej spółce przez jej udziałowców, co prowadzi do powstania negatywnych konsekwencji podatkowych dla Spółki, która nie wypłaci dywidendy w terminie.

Jeśli środki posiadane przez Spółkę są niewystarczające lub wypłata dywidendy zachwiałaby płynnością Spółki jedynym racjonalnym rozwiązaniem jest pozyskanie finansowania z zewnątrz. Gdyby Spółka nie wypłaciła dywidendy na rzecz wspólnika utraciłaby zaufanie wspólnika. Zachowanie wiarygodności wobec wspólnika jest niezwykle istotne dla Spółki. Spółka prowadzi bowiem działalność gospodarczą w oparciu o kapitały wniesione do Spółki przez jej wspólnika. Wspólnik może w każdej chwili podjąć decyzję o likwidacji Spółki. Taka decyzja może być podjęta zwłaszcza w sytuacji, gdy Spółka nie podejmuje działań, do których jest obowiązana tj. nie wypłaca należnej wspólnikowi dywidendy wbrew decyzji Zgromadzenia Wspólników. Spółka zaciągając kredyt i wypłacając dywidendę na rzecz wspólnika działała w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Dlatego też odsetki od zaciągniętego kredytu powinny zostać uznane za koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo w interpretacji z dnia 24 lipca 2006r., znak ZD/406-88-1/CIT/06 Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy stwierdził, że jeśli zaciągnięcie pożyczki na wypłatę dywidendy warunkowało zachowanie przez podatnika płynności finansowej, podatnik ma prawo zaliczyć odsetki od tej pożyczki do kosztów uzyskania przychodów. Organ podatkowy argumentował, że „zgodnie z zasadami logiki i życiowego doświadczenia - brak płynności finansowej spółki znacznie utrudnia bądź wręcz uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej, a tym samym osiągnięcie przychodów z tej działalności”.

Podobne stanowisko zajął Łódzki Urząd Skarbowy w interpretacji z dnia 17 stycznia 2007r., znak ŁUS-II-423/191/06/AG. Zdaniem tego organu podatkowego „poniesiony przez spółkę wydatek w postaci kredytu na wypłatę dywidendy jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym, odsetki od tego kredytu, naliczone i zapłacone stanowić będą koszt uzyskania przychodów. (...) Zaciągnięcie kredytu na sfinansowanie dywidendy, której wypłata jest jedną z charakterystycznych cech spółek kapitałowych uznać należy za działanie zmierzające do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów”.

Za możliwością uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy opowiedział się również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 13 lipca 2007r., sygn. III SA/Wa 382/07. W uzasadnieniu tego wyroku WSA zauważył, że „dywidenda jest związana z działalnością spółki i jest jej elementem w zasadzie koniecznym, jednakże wypłacenie dywidendy powoduje drenaż środków finansowych przeznaczonych na prowadzenie działalności gospodarczej i aby zapewnić dostateczną ilość środków, konieczne jest ich uzyskanie z innych źródeł np. z kredytu bankowego (...). Kredyty zaciągnięte na prowadzenie działalności gospodarczej, jak i kredyt na wypłatę dywidendy są w swym celu podobne, oba służą zapewnieniu płynności finansowej lub jej zwiększeniu w celu rozwoju gospodarczego spółki”. WSA w Warszawie potwierdził swoje stanowisko ponownie w wyroku z dnia 28 listopada 2008r., sygn. akt III SA/Wa 1976/08. Zdaniem Sądu trudno odmówić słuszności i poprawności prawnej argumentom Spółki o związku zaciągniętego kredytu na wypłatę dywidendy z prowadzoną działalnością gospodarczą i możliwości uznania wydatków na spłatę kredytu za koszty uzyskania przychodów. „Skoro Spółka wnosząc o interpretację indywidualną wskazała, że zaciągnięty kredyt na wypłatę akcjonariuszom dywidendy wiąże się z jej funkcjonowaniem w obrocie gospodarczym - służy tym samym zachowaniu lub zabezpieczeniu źródeł przychodów, a odsetki od tego kredytu zostały zapłacone, możliwe jest zarachowanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na spłatę odsetek od tego kredytu”.

Podobne stanowisko wyrażane jest w literaturze przedmiotu. Autor artykułu „Potrącalność kosztów kredytu zaciągniętego celem wypłaty dywidendy lub umorzenia udziałów”, nr 1/2008, Wyd. Unimex, s.15-23) stwierdził, że „wbrew potocznemu mniemaniu, że kapitał uzyskany od właściciela nic nie kosztuje, koszt finansowania wewnętrznego (z kieszeni właściciela) jest zdecydowanie wyższy dla przedsiębiorcy, aniżeli koszt finansowania zewnętrznego”. Autor wskazuje, że analiza tego miernika jest narzędziem wykorzystywanym w praktyce przez wiele podmiotów gospodarczych i służy ocenie opłacalności przedsiębranych projektów gospodarczych, inwestycyjnych, itd. W związku z powyższym, jeżeli przedsiębiorca otrzyma informację, że koszt pozyskania kapitału z zewnątrz (a więc koszt pozyskania kredytu bankowego na wypłatę dywidendy wspólnikom) jest niższy niż koszt wypłacenia wspólnikom dywidendy z własnych środków, to koszt pozyskania i spłaty kredytu powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto w celu zabezpieczenia płynności finansowej racjonalnie działający podmiot powinien dążyć do obniżenia kosztu kapitału poprzez zmianę struktury finansowania swojej działalności poprzez częściowe zastąpienie kapitałów własnych finansowaniem dłużnym. „Zaciągnięcie kredytu celem obniżenia kapitałów własnych spółki prowadzi do zwiększenia potencjału rozwojowego spółki i może przyczynić się do podjęcia przez nią nowych projektów, które nie zostałyby podjęte przy niezmienionej strukturze finansowania działalności gospodarczej”. W takim ujęciu więc, kredyt zaciągnięty na wypłatę dywidendy staje się w sposób jawny narzędziem służącym utrzymaniu przychodów na dotychczasowym poziomie, czyli- innymi słowy- zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zdaniem autora artykułu nieuzasadnione jest różnicowanie sytuacji podatników na tych, którzy wypłacając dywidendę wspólnikom i zaciągając kredyt na finansowanie bieżących inwestycji mogą uznać wydatki na obsługę kredytu bankowego za koszty uzyskania przychodów i na tych, którzy przeznaczając zysk na bieżącą działalność i pozyskując kredyt bankowy na wypłatę dywidendy nie mają prawa zaliczyć do takich kosztów wydatków na spłatę kredytu. Takie stanowisko sprzeczne bowiem by było z art. 32 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r., który każe równo traktować podmiotów w identycznym stanie faktycznym. W orzecznictwie TK (wyrok TK z 5 listopada 1997r., K 22/97, nr 3-4/97, poz. 41) podkreśla się również, że „z zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii)”. TK wskazuje ponadto, że wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być potraktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących” (wyrok TK z 12 grudnia 1994r., K 3/94, OTK 1994, cz. II, s. 133). Trudno znaleźć przekonujące argumenty dla rozróżnienia sytuacji obu przedsiębiorców, a art. 32 Konstytucji RP zdecydowanie narzuca kierunek interpretacji, zgodnie z którym odsetki od kredytu finansującego wypłatę dywidendy (...) powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. (...) Pogląd odmienny, uzależniający konieczność wykazania ścisłego związku pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskaniem konkretnego przychodu podatkowego wydaje się trudny do obronienia w świetle obecnego brzmienia art. 15 ust.1 u.p.d.o.p. Stanowisko to nie bierze także pod uwagę ani ekonomicznych konsekwencji zastąpienia kapitałów własnych finansowaniem zewnętrznym, ani wynikającego z Konstytucji RP nakazu wykładni przepisów w sposób respektujący zasadę równości”.

Spółka podziela powyższy pogląd. Jej zdaniem, niewytłumaczalne jest różnicowanie sytuacji, w której przedsiębiorca może zaliczyć wydatki na spłatę kredytu zaciągniętego w celu finansowania inwestycji przedsiębiorstwa, a nie może uznać za takie koszty wydatków na spłatę kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy. W konsekwencji, skoro w ocenie Spółki wypłata dywidendy następuje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka stoi na stanowisku, że może doliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na spłatę kredytu uzyskanego w celu wypłaty dywidendy.

Wydając interpretację indywidualną w dniu 21 kwietnia 2009r. nr IPPB3/423-76/09-2/GJ uznano powyższe stanowisko za nieprawidłowe stwierdzając, że stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm. ), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika. Musi istnieć bezpośredni lub chociażby tylko potencjalny związek przyczynowy między wydatkiem a uzyskanym przychodem. Oznacza to, że nie każdy wydatek przydatny z punktu widzenia prowadzonej działalności stanowi koszt uzyskania przychodu. Ocena możliwości uzyskania przychodu ze względu na poniesienie danego wydatku winna być dokonywana w oparciu o kryteria obiektywne tzn. dla uznania kosztowego charakteru wydatku konieczne jest stwierdzenie, że w chwili jego dokonywania obiektywnie oceniając sytuację podatnik mógł się spodziewać osiągnięcia przychodu. Kosztem uzyskania przychodów są również wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Przedsiębiorca zaciągając kredyt na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z tytułu odsetek. O kwalifikacji odsetek do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie zgodnie z definicją kosztów, związek kredytu z przychodem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek ( kredytów ), są natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek ( kredytów ) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia.

W ocenie Organu w przypadku zaciągnięcia kredytu w celu wypłacenia dywidendy, w zakresie wydatków na jego obsługę, ani przepis art. 16 ust. 1 pkt 11, ani ogólny przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania. Wynika to z istoty dywidendy, która jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Organ zgadza się, że prawo udziałowca (akcjonariusza) do udziału w zysku jest jednym z podstawowych uprawnień udziałowych składających się na udziały (akcje). Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała walnego zgromadzenia przeznaczy zysk do podziału. Z chwilą podjęcia takiej uchwały udziałowcowi przysługuje roszczenie o wypłatę dywidendy. Na gruncie przepisów Kodeksu Spółek Handlowych nie ma przeszkód do podejmowania przez walne zgromadzenie uchwały o przeznaczeniu zysku na inne cele niż wypłacanie go udziałowcom (akcjonariuszom), chociaż udziałowcy (akcjonariusze) mogą wpływać na kształt uchwały w drodze głosowania lub ewentualnie mogą zaskarżyć uchwałę. Walne zgromadzenie może np. przeznaczyć zysk na sfinansowanie ważnych inwestycji spółki, jak również na wypłatę dywidendy. Powyższe uregulowania w Kodeksie Spółek Handlowych nie zmieniają statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu. Nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, prowizji i innych opłat, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lipca 2007r. oraz 28 listopada 2008r., Organ stwierdza, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego niniejszą interpretację, jak również nie stanowią źródła prawa. Natomiast co do poglądów wyrażonych w doktrynie prawa podatkowego należy podkreślić, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat. Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika , że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami lub służą zabezpieczeniu albo zachowaniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu. Dywidenda , ani też wydatki na obsługę kredytu zaciągniętego na jej wypłatę w ocenie Organu nie są wydatkami służącymi osiągnięciu przychodu, ani zachowaniu czy zabezpieczeniu źródła przychodów.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka złożyła w dniu 10.06.2009r. (data wpływu 15.06.2009r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną, poprzedzając ją wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa złożonym w dniu 05.05.2009r. (data wpływu 08.05.2009r.), wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 16 września 2009r., sygn. akt III SA/Wa 1152/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ocenie Sądu wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.p. przedstawiona przez Ministra Finansów jest błędna. Zgodnie z dyspozycją ww. przepisu kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl wykładni językowej przepisu art. 15 ust. 1 zd. pierwsze in fine, koszty związane z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów to koszty poniesione w celu „pozostawania w posiadaniu czegoś”, „dochowania czegoś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności” (wg. Słownika języka polskiego PWN http://sjp.pwn.pl); „dochowania czegoś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, niezniszczonym (wg Słownika języka polskiego red M. Szymczak, Warszawa t.III 1981r.). Pojęcie „zabezpieczenie źródła przychodów” należy rozumieć jako: „to, co stanowi gwarancję wypłacalności lub dotrzymania umowy, „uczynienie bezpiecznym”, zapewnienie utrzymania się czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary” (wg Słownika języka polskiego PWN http://sjp.pwn.pI/). Sąd opierając się na wykładni gramatycznej przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.p. zgodził się ze Skarżącą, iż odsetki od kredytu są wydatkiem ponoszonym w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza, albowiem zaciągnięty kredyt będzie mógł umożliwić - zgodnie z oświadczeniem Spółki bezpieczne dla płynności finansowej oraz bieżącej działalności gospodarczej Spółki zaspokojenie roszczeń wspólnika z tytułu dywidendy. Tym samym Sąd podzielił także stanowiska zaprezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide m.in. orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2007 r. Sygn. akt III SA/Wa 382/07, z dnia 28 listopada 2008 r. Sygn. akt III SA/Wa 1976/08, WSA w Krakowie z dnia 16 kwietnia 2009 r. Sygn. akt I SA/Kr 214/09 oraz w wyroku NSA z dnia 6 czerwca 2009 r. Sygn. akt II FSK 234/08). Na uwagę w niniejszej sprawie zasługują tezy orzeczenia NSA z dnia 10 czerwca 2009r., w którym Sąd uchylając orzeczenie sądu pierwszej instancji podkreślił m.in.,: że „Zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy należy taktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), albowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów.” W uzasadnieniu orzeczenia NSA odnosząc się do stanu faktycznego sprawy wskazał także, iż źródłem przychodów spółki była działalność gospodarcza (art. 12 ust. 3 u.p.d.p.), a spółka była przedsiębiorcą, którego celem jest maksymalizacja zysku i prowadzenie prawidłowej gospodarczo działalności. Z tego powodu w ocenie Sądu kasacyjnego „:wycofywanie” już zaangażowanych w działalność gospodarczą środków finansowych tylko po to by zapewnić je na przyszłą wypłatę dywidendy byłoby działaniem nieracjonalnym i w dodatku prowadziłoby do strat związanych z karami umownymi, odszkodowaniami itp. Podobnie nieracjonalnymi z gospodarczego punktu widzenia byłyby takie działania spółki, które polegałyby na nieangażowaniu własnego kapitału w działalność gospodarczą tylko po to by zapewnić środki finansowe na przyszłą wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy, a której termin wypłaty jest nieznany.” NSA podkreślił, iż „zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej.”; „. . prawidłowo prowadzona spółka akcyjna to taka, która dotrzymuje zawartych umów i nie wycofuje się z zawartych, także i taka, która nie przechowuje kapitału bez angażowania go w przedsięwzięcia gospodarcze. Prowadzenie działalności gospodarczej w dobie rozwiniętej gospodarki rynkowej musi prowadzić w sposób nieunikniony do korzystania z kredytów bankowych. Odsetki zaś od takiego kredytu będą zawsze kosztami zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem NSA przyjęcie stanowiska, iż odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy akcjonariuszowi spółki nie mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.p. - naruszałoby również zasady wynikające z przepisu art. 56 ust. 1 Traktatu ustanawiającego WE. Przepis ten zakazuje stosowania przez Państwa Członkowskie wszelkich ograniczeń w przepływie kapitału. Ograniczenia te, w związku z ich niezdefiniowaniern przez postanowienia Traktatu zgodnie wyprowadza się z nomenklatury załączonej do dyrektywy Rady 88/3621/EWG z dnia 24 czerwca 1988r. w sprawie wykonania art. 67 Traktatu. Tym samym przepływem kapitału w rozumieniu art. 56 ust. 1 Traktatu są w szczególności inwestycje bezpośrednie, to znaczy wszelkiego rodzaju inwestycje dokonywane przez osoby fizyczne lub prawne, które służą ustanowieniu lub utrzymaniu trwałych i bezpośrednich powiązań między osobą, która wniosła kapitał, a przedsiębiorcą któremu udostępniła ona kapitał w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W odniesieniu do udziału w nowych lub istniejących już przedsiębiorstwach cel polegający na ustanowieniu lub utrzymaniu trwałych powiązań zakłada, że akcje znajdujące się w posiadaniu akcjonariusza pozwalają mu na mocy przepisów krajowych dotyczących spółek akcyjnych lub też w inny sposób, na aktywny udział w zarządzaniu tą spółką lub na sprawowanie nad nią kontroli. N odniesieniu do tej formy inwestycji - jako ograniczenia w rozumieniu art. 56 ust. 1 Traktatu należy kwalifikować te przepisy krajowe, które mogą stanowić przeszkodę lub ograniczać nabycie akcji w danych spółkach lub które są w stanie zniechęcić inwestorów z innych Państw Członkowskich do inwestowania w ich kapitał (wyrok TS z dnia 23 października 2007r., C-112/05, Komisja Wspólnot Europejskich v. Republika Federalna Niemiec). Podobnie w innym wyroku TS (wyrok z dnia 28 września 2006r., C-282/04, Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Niderlandów) stwierdził, że przepływem kapitału w rozumieniu art. 56 ust. 1 Traktatu są w szczególności inwestycje bezpośrednie w formie udziału w danym przedsiębiorstwie poprzez posiadanie akcji, które przyznają możliwość rzeczywistego udziału w zarządzaniu spółką lub sprawowaniu nad nią kontroli (inwestycje zwane bezpośrednimi), jak również nabycie papierów wartościowych na rynku kapitałowym dokonane jedynie w celu lokaty kapitału bez zamiaru uczestnictwa w zarządzaniu przedsiębiorstwem lub sprawowania nad nim kontroli. Do ograniczeń w rozumieniu art. 56 ust. 1 Traktatu należy zakwalifikować te środki krajowe, które mogą stanowić przeszkodę lub ograniczać nabycie akcji w danych spółkach lub które są w stanie zniechęcić inwestorów z innych Państw Członkowskich do inwestowania w ich kapitał. W innych z kolei wyrokach (Wyrok z dnia 7 września 2004r., C-319/02, P. Manninen v. Finlandia; wyrok z dnia 4 czerwca 2002 r., C-503/99, Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Belgii) TS podkreślał, że swobodny przepływ kapitału, jako traktatowa zasada podstawowa, może być ograniczony przez regulację krajową jedynie wtedy, gdy ta ostatnia jest uzasadniona przyczynami wskazanymi w art. 58 ust. 1 Traktatu lub też nadrzędnymi względami interesu ogólnego. Ponadto, aby być uzasadniona, regulacja krajowa powinna być stosowna do celu, do którego dąży i nie powinna wychodzić poza to, co jest niezbędne do jego osiągnięcia - tak aby zostało spełnione kryterium proporcjonalności.

Od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W dniu 21.09.2010r., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem o sygn. akt II FSK 2118/09 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tutejszy organ podatkowy, utrzymując tym samym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2009r.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16.09.2009r. sygn. akt III SA/Wa 1152, w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.