INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2010 r. (data wpływu 17 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z o.o. zorganizowała dla swoich pracowników spotkanie integracyjne, którego celem było poinformowanie pracowników o wynikach firmy, o planach rozwoju oraz wskazanie wyróżniających się pracowników w Spółce oraz przeprowadzenie zawodów sportowych pomiędzy wydziałami i działami połączone z poczęstunkiem i wręczeniem nagród, tj. koszy ze słodyczami dla zwycięzców. Opłata za ww. imprezę była dokonana ryczałtowo i nie wszyscy pracownicy uczestniczyli w spotkaniu.

Celem zorganizowanego spotkania było zintegrowanie i zmotywowanie załogi do lepszej pracy. Impreza była finansowana ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nadal – w istniejącym stanie prawnym – świadczenia nieodpłatne i dobrowolne na rzecz pracowników co do których nie można określić wartości poniesionych na ten cel wydatków, przypadających na konkretnego pracownika – spotkanie integracyjne – nie stanowią przychodu ze stosunku pracy i nie wymagają pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu po stronie pracownika może podlegać przychód rzeczywiście przez niego uzyskany, a nie jedynie możliwy do otrzymania. Ze względu na to, że nie wszyscy pracownicy biorą udział w imprezie i nie wszyscy w równym stopniu korzystają z oferowanych w jej ramach świadczeń, problematyczne jest ustalenie wielkości przychodu, jaki należałoby przypisać poszczególnym pracownikom w tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej. Udział pracowników w imprezie jest dobrowolny, poza tym urlopy i zwolnienia lekarskie też eliminują część pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez okolicznościowych czy integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - Spółka z o.o. zorganizowała dla swoich pracowników spotkanie integracyjne, którego celem było poinformowanie pracowników o wynikach firmy, o planach rozwoju oraz wskazanie wyróżniających się pracowników w Spółce oraz przeprowadzenie zawodów sportowych pomiędzy wydziałami i działami połączone z poczęstunkiem i wręczeniem nagród, tj. kosze ze słodyczami dla zwycięzców. Opłata za ww. imprezę była dokonana ryczałtowo i nie wszyscy pracownicy uczestniczyli w spotkaniu.

Celem zorganizowanego spotkania było zintegrowanie i zmotywowanie załogi do lepszej pracy. Impreza była finansowana ze środków obrotowych Spółki.

Tutejszy organ nie podziela przedstawionej przez Wnioskodawcę argumentacji i uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym po stronie pracowników w związku z poniesieniem przez Wnioskodawcę kosztów poczęstunku z okazji spotkania integracyjnego oraz wręczenia niektórym pracownikom nagród w postaci koszy ze słodyczami powstał podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy. Istnieje bowiem możliwość zindywidualizowania tych świadczeń.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych przez pracodawcę spotkań okolicznościowych lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości uczestnictwa w takim spotkaniu o określonej wartości pieniężnej (w zależności od formy w jakiej spotkanie to zostało zorganizowane, np. w restauracji, w miejscu pracy, w wynajętej sali). Samo zagwarantowanie uczestnictwa w spotkaniach, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumował. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z udziału w spotkaniu np. okolicznościowym zaoferowanym mu przez pracodawcę.

Fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane jest do wszystkich pracowników, nie wyklucza możliwości określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę – pracownika. Wnioskodawca doskonale wie komu udziela świadczenia w postaci możliwości uczestnictwa w organizowanym spotkaniu, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska. Są to osoby rozpoznawalne. Każdorazowo możliwym jest zatem wyliczenie jaki Wnioskodawca poniósł koszt w związku ze zorganizowaniem takiego spotkania, a także dokładne określenie ilości i nazwisk swoich pracowników. To z kolei umożliwia ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom. Wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika stanowi dla niego przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy organizator spotkania zamawia posiłki, napoje itp. – to wartość świadczenia dla pracownika stanowi cena jednostkowa zakupionego danego produktu posiłku itp. Jeżeli natomiast organizator zleca podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w tym zakresie organizację spotkania, itp. – to wartość świadczenia można określić dzieląc wartość faktury otrzymanej od podmiotu przygotowującego imprezę przez ilość poszczególnych osób, którzy mogli uczestniczyć w imprezie.

Ponadto wskazać należy, ze Wnioskodawca wie komu wręczył kosze ze słodyczami. Wartość tych upominków należy również uznać jako nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Podsumowując, możliwość wzięcia udziału w imprezie zorganizowanej przez pracodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca powinien zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, natomiast przychód pracowników winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej ceny zakupu danej imprezy, ustalonej w oparciu o powołany powyżej przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy podatkowej, przez liczbę osób którym zagwarantowano możliwość uczestnictwa w spotkaniu, bez względu na to czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie. Również wartość koszy ze słodyczami będzie stanowiła przychód podlegający opodatkowaniu, u tych osób, które je uzyskały.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż w związku z tym, że wydatki na organizację spotkań np. okolicznościowych ustalone są w sposób zryczałtowany, to nie jest możliwe w żaden sposób ustalenie faktycznej wartości świadczenia dla poszczególnych pracowników. Sposób ustalenia wysokości kwoty obciążającej Wnioskodawcę (pracodawcę) z tytułu organizacji imprezy nie ma bowiem znaczenia dla możliwości ustalenia wysokości świadczenia przypadającego na pracownika, który otrzymał świadczenie w postaci możliwości wzięcia udziału w tego typu imprezie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.