INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

We wrześniu 2009 r. Wnioskodawca, działając jako członek konsorcjum dokonał sprzedaży wyposażenia medycznego na podstawie umowy dostawy zawartej ze szpitalem (dalej: Szpital). Jednym z warunków koniecznych do zawarcia umowy było zapewnienie Szpitalowi finansowania tego zakupu, w przeciwnym razie Szpital nie miałby bowiem środków na nabycie wyposażenia. W związku z tym, oprócz umowy na dostarczenie sprzętu, Spółka zawarła ze Szpitalem odrębną umowę pożyczki.

Pożyczka opiewała na kwotę równą kwocie należnej Zainteresowanemu z tytułu dostawy towarów brutto, powiększoną o koszty kredytowania (tj. odsetki naliczone według ustalonej stopy oprocentowania powiększonej o marżę). Termin wypłaty pożyczki określony został jako dzień, w którym prawidłowo wystawione przez Wnioskodawcę faktury VAT za sprzedaż wyposażenia medycznego staną się wymagalne.

Następnie Spółka dokonała cesji wszystkich wierzytelności i praw wynikających z zawartej umowy pożyczki na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: Nabywca Wierzytelności) i powiadomiła o tym Szpital. Cesja obejmowała zarówno wierzytelności z tytułu kwoty głównej pożyczki, jak i należnych odsetek (w momencie dokonania cesji nie doszło jeszcze do spłaty żadnej raty pożyczki). W umowie cesji pożyczki zawartej pomiędzy Zainteresowanym a Nabywcą Wierzytelności, Nabywca zobowiązał się do zapłaty ceny za dokonanie cesji wierzytelności w kwocie nominalnej wartości pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę Szpitalowi. Kwota należna Spółce na podstawie umowy cesji nie obejmowała odsetek od pożyczki, uznanych przez strony za wynagrodzenie za finansowanie zakupu. Różnica pomiędzy wartością zbywanych wierzytelności a ceną otrzymaną przez Zainteresowanego została zdefiniowana w umowie cesji jako dyskonto.

Nabywca Wierzytelności zobowiązał się jednocześnie do wystawienia faktury VAT na kwotę dyskonta powiększoną o podatek VAT, przy czym, zgodnie z umową cesji, na Wnioskodawcy ciążył jedynie obowiązek zapłaty podatku VAT wynikającego z tej faktury.

Nabywca Wierzytelności zakwalifikował umowę cesji pożyczki jako umowę faktoringową. W konsekwencji wystawił Spółce fakturę za usługi faktoringowe, określając ich wartość na kwotę dyskonta i opodatkowując tak określoną usługę podatkiem VAT według stawki 22%. Zainteresowany odliczył podatek VAT wynikający z otrzymanej faktury od wykazywanego przez siebie podatku należnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie będące przedmiotem faktury wystawionej przez Nabywcę Wierzytelności miało charakter usługi faktoringowej, która, nie korzystając ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego dla usług pośrednictwa finansowego, podlega opodatkowaniu 22% podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, Nabywca Wierzytelności prawidłowo zaklasyfikował swoje świadczenie jako usługę faktoringową. Ponieważ tego typu usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego przez art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i w związku z poz. 3 załącznika nr 4, Nabywca Wierzytelności postąpił słusznie wykazując na wystawionej przez siebie fakturze 22% podatek VAT należny.

a) definicja factoringu

Spółka zaznacza, że umowa faktoringu jest w polskim porządku prawnym umową nienazwaną – pojęcie factoringu nie zostało zdefiniowane ani w polskim prawie cywilnym, ani podatkowym. Z tego względu, w opinii Zainteresowanego, ustalając istotę tego rodzaju usług należy odwołać się do regulacji międzynarodowych.

Instytucję factoringu reguluje w szczególności UNIDROIT Convention on International Factoring (dalej: Konwencja Ottawska) z dnia 28 maja 1988 r., która określa, jakie czynności należy rozumieć pod tym pojęciem.

Zgodnie z uregulowaniami tej konwencji, przez umowę faktoringu rozumie się cesję wierzytelności połączoną z wykonywaniem przez faktora co najmniej dwóch z następujących funkcji:

1. finansowanie cedenta;
2. księgowanie należności;
3. inkasowanie należności;
4. przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika.

Podobny pogląd w odniesieniu do określenia istoty umowy faktoringu prezentuje orzecznictwo sądów administracyjnych. Dla przykładu, w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 152/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził m. in., że „Definicja tej umowy nienazwanej (faktoringu — przyp. Wnioskodawcy) w polskim systemie prawa wraz z jej elementami koniecznymi sformułowana została w Konwencji Unidroit (Międzynarodowego Instytutu Unifikacji Prawa) z dnia 28 maja 1988 r. W jej rozumieniu jest to czynność prawna, w której dostawca jest uprawniony lub zobowiązany do przelania na faktora wierzytelności wynikających z zawartych przez dostawcę ze swoimi kontrahentami (dłużnikami) umów sprzedaży towarów lub umów o świadczenie usług, a faktor jest zobowiązany do świadczeń dodatkowych (finansowania dostawcy, prowadzenia księgowości związanej z wierzytelnościami, inkaso wierzytelności, ochrony przed niewypłacalnością dłużników)”.

W świetle wskazanej wyżej definicji Spółka podkreśla, że w wyniku przewidzianego umową cesji przelewu wierzytelności:

1. Nabywca Wierzytelności dokonał finansowania Zainteresowanego, Wnioskodawca otrzymał bowiem środki pieniężne przed terminem wymagalności, wynikającym z zawartych wcześniej ze Szpitalem umowy pożyczki oraz umowy na dostawę sprzętu;
2. Nabywca Wierzytelności przejął na siebie (od Spółki) ryzyko niewypłacalności Szpitala (dłużnika z umowy pożyczki).

W ocenie Spółki nie ulega zatem wątpliwości, że transakcja pomiędzy Zainteresowanym a Nabywcą Wierzytelności spełnia definicję faktoringu określoną w Konwencji Ottawskiej. Transakcja ta skutkowała bowiem definitywnym przelewem wierzytelności z Wnioskodawcy na Nabywcę Wierzytelności (bez prawa regresu), przy czym Nabywca Wierzytelności wykonał na rzecz Spółki czynności/świadczenia wskazane powyżej w punktach 1 i 4 (tj. udzielił Zainteresowanemu finansowania oraz przejął na siebie ryzyko niewypłacalności dłużnika).

Wnioskodawca zauważa jednocześnie, że definicja czynności faktoringu, wyłączonych ze zwolnienia od podatku VAT wynikająca z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) jest bardzo szeroka. W orzeczeniu w sprawie MKG ETS stwierdził mianowicie, iż „działalność gospodarcza, w ramach której przedsiębiorstwo nabywa długi, przejmując ryzyko niewypłacalności dłużnika, a w zamian fakturuje swoich klientów z tytułu prowizji, stanowi windykację długów i faktoring w rozumieniu ostatniego zdania art. 13 (B) d (3) VI Dyrektywy i jest zatem wyłączony z zakresu zwolnień przewidzianych tym przepisem”.

Biorąc pod uwagę, że prawo polskie nie definiuje umowy faktoringu, w związku z czym uzasadnione jest posiłkowanie się w tym przypadku regulacjami Konwencji Ottawskiej, jak również w świetle orzecznictwa ETS, Spółka stoi na stanowisku, że w analizowanym przypadku Nabywca Wierzytelności świadczył na rzecz Zainteresowanego usługi faktoringu.

b) wynagrodzenie Nabywcy Wierzytelności

Wnioskodawca podkreśla, że na podstawie umowy cesji przelał on na Nabywcę Wierzytelności szereg wierzytelności przysługujących mu wobec Szpitala (definicja wierzytelności z umowy cesji obejmuje bowiem wszelkie prawa przysługujące wobec Szpitala na podstawie umowy pożyczki zawartych pomiędzy Spółką a Szpitalem), w tym wierzytelności o zapłatę kwoty głównej pożyczki oraz wierzytelności o zapłatę należnych odsetek.

Z tytułu sprzedaży przedmiotowych wierzytelności, Spółka otrzymała od Nabywcy Wierzytelności „cenę za dokonanie cesji”. Cena ta została określona przez strony na poziomie wartości kwoty głównej udzielonej pożyczki, a więc była niższa od wartości zbywanych wierzytelności (tj. od kwoty, którą Nabywca Wierzytelności będzie mógł uzyskać od Szpitala na podstawie umowy pożyczki). Różnica pomiędzy wartością zbywanych wierzytelności a ceną otrzymaną przez Zainteresowanego została zdefiniowana w umowie cesji jako dyskonto.

Z ekonomicznego punktu widzenia dyskonto to stanowiło wynagrodzenie Nabywcy Wierzytelności z tytułu usług świadczonych dla Wnioskodawcy (finansowanie, przejęcie ryzyka niewypłacalności). W innym przypadku (tj. przy braku wynagrodzenia) transakcja ta byłaby dla Nabywcy Wierzytelności pozbawiona ekonomicznego sensu.

W związku z tym, w ocenie Spółki, Nabywca Wierzytelności prawidłowo wystawił Zainteresowanemu fakturę za wyświadczone usługi faktoringowe, wskazując jako podstawę opodatkowania (wartość netto) kwotę dyskonta ustaloną na podstawie umowy cesji.

c) opodatkowanie podatkiem VAT usługi faktoringowej

Usługa świadczona przez Nabywcę Wierzytelności w wyniku zakupu wierzytelności (finansowanie, przejęcie ryzyka niewypłacalności) jest niewątpliwie usługą finansową. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy, usługi finansowe, na zasadzie wyjątku, są zwolnione od podatku VAT. Z zakresu zwolnienia od podatku VAT wyłączono jednak usługi faktoringu oraz usługi ściągania długów.

W związku z tym, biorąc pod uwagę charakter usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy przez Nabywcę Wierzytelności, zdaniem Spółki usługi te, jako usługi faktoringowe, nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT, lecz będą opodatkowane tym podatkiem na zasadach ogólnych.

Zainteresowany nadmienia przy tym, że przyjęcie przeciwnego stanowiska naruszałoby jedną z naczelnych zasad unijnego systemu podatku VAT, jaką jest reguła, że wyjątki od zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT należy interpretować ściśle.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, Nabywca Wierzytelności postąpił słusznie uznając świadczoną przez siebie usługę za usługę faktoringu i wykazując na wystawionej fakturze podstawę opodatkowania w kwocie przysporzenia ekonomicznego, jakie uzyska dzięki nabyciu wierzytelności (tj. kwotę o charakterze dyskonta) oraz 22% podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego – sklasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w sekcji J ex (65-67). W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Podstawowa stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją 3 wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Stosownie do objaśnień zawartych pod załącznikami do ustawy, symbol ex oznacza, że stawka podatku lub zwolnienie odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania.

Jak wskazano powyżej, usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług określonego w art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie ex uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1 do 9 tejże pozycji 3 ww. załącznika. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono m. in. usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii (pkt 5 poz. 3 zał. nr 4 do ustawy).

Wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (d) (3) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. L Nr 145, poz. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu, Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i faktoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, podejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m. in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odsprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) – usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w kategorii szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Powyższe oznacza, że to od treści umowy i od dokonanych między stronami ustaleń zależeć będzie charakter umowy związanej z obsługą finansową.

Umowa zawarta pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polega w takim przypadku na przelewie wierzytelności przez cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca, działając jako członek konsorcjum dokonał sprzedaży wyposażenia medycznego na podstawie umowy dostawy zawartej ze Szpitalem. Jednym z warunków koniecznych do zawarcia umowy było zapewnienie Szpitalowi finansowania tego zakupu, w przeciwnym razie Szpital nie miałby bowiem środków na nabycie wyposażenia. W związku z tym, oprócz umowy na dostarczenie sprzętu, Spółka zawarła ze Szpitalem odrębną umowę pożyczki. Pożyczka opiewała na kwotę równą kwocie należnej Zainteresowanemu z tytułu dostawy towarów brutto, powiększoną o koszty kredytowania (tj. odsetki naliczone według ustalonej stopy oprocentowania powiększonej o marżę). Termin wypłaty pożyczki określony został jako dzień, w którym prawidłowo wystawione przez Wnioskodawcę faktury VAT za sprzedaż wyposażenia medycznego staną się wymagalne. Następnie Spółka dokonała cesji wszystkich wierzytelności i praw wynikających z zawartej umowy pożyczki na rzecz podmiotu trzeciego – Nabywcy Wierzytelności i powiadomiła o tym Szpital. Cesja obejmowała zarówno wierzytelności z tytułu kwoty głównej pożyczki, jak i należnych odsetek (w momencie dokonania cesji nie doszło jeszcze do spłaty żadnej raty pożyczki). W umowie cesji pożyczki zawartej pomiędzy Zainteresowanym a Nabywcą Wierzytelności, Nabywca zobowiązał się do zapłaty ceny za dokonanie cesji wierzytelności w kwocie nominalnej wartości pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę Szpitalowi. Kwota należna Spółce na podstawie umowy cesji nie obejmowała odsetek od pożyczki, uznanych przez strony za wynagrodzenie za finansowanie zakupu. Różnica pomiędzy wartością zbywanych wierzytelności a ceną otrzymaną przez Zainteresowanego została zdefiniowana w umowie cesji jako dyskonto. Nabywca Wierzytelności zobowiązał się jednocześnie do wystawienia faktury VAT na kwotę dyskonta powiększoną o podatek VAT, przy czym, zgodnie z umową cesji, na Wnioskodawcy ciążył jedynie obowiązek zapłaty podatku VAT wynikającego z tej faktury. Nabywca Wierzytelności zakwalifikował umowę cesji pożyczki jako umowę faktoringową. W konsekwencji wystawił Spółce fakturę za usługi faktoringowe, określając ich wartość na kwotę dyskonta i opodatkowując tak określoną usługę podatkiem VAT według stawki 22%. Zainteresowany odliczył podatek VAT wynikający z otrzymanej faktury od wykazywanego przez siebie podatku należnego.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż przedmiotowa transakcja spowodowała niewątpliwie „uwolnienie” Wnioskodawcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności, zatem stanowiła czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Reasumując, świadczenie będące przedmiotem faktury wystawionej przez Nabywcę Wierzytelności miało charakter usługi faktoringowej, która jako wyłączona ze zwolnienia przedmiotowego, na podstawie poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4 do ustawy i nieobjęta obniżoną stawką podatku, opodatkowana jest według 22% stawki podatku VAT, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy.

Nadmienić należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, iż stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest nabywca usługi, interpretacja nie ma mocy wiążącej dla świadczącego usługę, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności podstawy opodatkowania przedmiotowej transakcji.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności. Natomiast kwestia dotycząca prawa do odliczenia podatku VAT została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2010 r. nr ILPP1/443-816/10-3/NS.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.