Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2012 r. (data wpływu 5 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez płatnika składek, które powinny być sfinansowane przez pracownika, wraz z odsetkami za zwłokę – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej odsetek za zwłokę,
• prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez płatnika składek, które powinny być sfinansowane przez pracownika, wraz z odsetkami za zwłokę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 2006-2008 Spółka sfinansowała zakup „kuponów podarunkowych” z ZFŚS, które następnie zostały wydane pracownikom Spółki, zgodnie z wykazami imiennymi. W wyniku przeprowadzonej kontroli w marcu 2009 r. przez inspektora kontroli ZUS (…) zakwestionowano wypłatę kuponów podarunkowych sfinansowanych w całości z ZFŚS za lata 2006-2008. Kontrolujący zarzucił nieprawidłowość w podziale tych kuponów, tzn. zarzucił Komisji Socjalnej działającej w Spółce następujące uchybienia:

1. przyznanie kuponów dla uprawnionych bez badania ich sytuacji materialnej, rodzinnej i życiowej,
2. w regulaminie gospodarowania środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych brak zapisu o przeznaczeniu środków funduszu na tego typu wydatki,
3. świadczenia winny być udzielane na wniosek pracownika, a w tym przypadku brak jest takich wniosków; komisja sama decydowała kto ma takie świadczenie uzyskać oraz w jakiej wysokości.
   
   

Reasumując, płatnik składek, tzn. Spółka, została zobowiązana do naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Spółka od wydanej decyzji odwołała się do Sądu, sprawę rozstrzygnięto na korzyść Spółki, tzn. Sąd uznał, iż wartość kuponów podarunkowych nie stanowi podstawy do naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i FGŚP, powołując się na przepis § 2 ust. 1 pkt 19 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w myśl którego podstawy wymiaru składek nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Materiał dowodowy wskazywał, iż Spółka dokonała zróżnicowania wartości kuponów podarunkowych, np. w 2006 r. i 2007 r. były cztery progi, w grudniu 2007 r. było sześć progów, a w 2008 r. w marcu pięć progów, a w listopadzie trzy progi. Sąd uznał odwołanie płatnika składek za zasadne.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odwołał się od decyzji Sądu do II Instancji, tj. do Sądu, gdzie został zmieniony wyrok na niekorzyść Spółki, tzn. Sąd zasądził, iż wartość tych kuponów stanowi podstawę do ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych, Funduszu Pracy i FGŚP. Spółka odwołała się do Sądu Apelacyjnego, ale wyrok został podtrzymany. Spółka złożyła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną, którą postanowieniem z dnia 28 marca 2012 r. Sad Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Spółka wykonała nakaz sądu, naliczyła i oprowadziła do ZUS należne składki za lata 2006-2008 wraz z odsetkami.

Spółka w momencie naliczania i opłacenia tych składek nie prowadzi już działalności i nie zatrudnia pracowników, w związku z czym nie może odzyskać składek zapłaconych za byłych pracowników, które zobowiązana była zapłacić. Należność wraz z odsetkami została uregulowana sukcesywnie w listopadzie 2011 r., w lutym 2012 r. i w kwietniu 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy z tytułu zapłaconych przez płatnika składek i odsetek za zwłokę powstanie przychód po stronie ubezpieczonych w sytuacji, gdy byli pracownicy nie zwrócą już Spółce należności - chodzi tu o składki, które winny być sfinansowane przez pracownika, tj. składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i zdrowotne oraz zapłacone odsetki od tych składek...
2. Czy w związku z tym pracodawca postąpił prawidłowo wystawiając informację PIT-11 i wykazując ten przychód jako przychód ze stosunku pracy (dotyczy to składek zapłaconych w listopadzie 2011,) czy w ten sam sposób ma postąpić ze składkami i zapłaconymi odsetkami za rok 2012 r....
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń. W związku z powyższym Spółka potraktowała zapłacone składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i zdrowotne wraz z odsetkami od tych składek jako przychód byłych pracowników, i niezwróconych płatnikowi przez byłych pracowników, bowiem otrzymali oni nieodpłatne świadczenie od pracodawcy (pracodawca zapłacił za nich składki, które powinny być finansowane z ich, tj. pracowników, środków).

Spółka wystawiła byłym pracownikom PIT 11 (za rok 2011 do końca lutego) i zamierza wystawić pozostałym za rok 2012, traktując zapłacone składki i odsetki od nich jako przychód ze stosunku pracy (zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), który w przeszłości łączył pracowników z jego pracodawcą. Przy czym przychód ten powstał w momencie zapłacenia zaległych składek i odsetek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (data wykonania zobowiązania za pracownika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej odsetek za zwłokę,
• prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on w związku z wykonywaną pracą realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w latach 2006-2008 sfinansowała zakup „kuponów podarunkowych” z ZFŚS, które następnie zostały wydane pracownikom Spółki, zgodnie z wykazami imiennymi. W wyniku przeprowadzonej przez inspektora ZUS kontroli zakwestionowano wypłatę kuponów podarunkowych sfinansowanych w całości z ZFŚS za lata 2006-2008. Kontrolujący zarzucił nieprawidłowość w podziale tych kuponów, tj. zarzucił Komisji Socjalnej działającej w Spółce uchybienia w tej kwestii. Płatnik składek, tzn. Spółka, została zobowiązana nakazem sądowym do naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Spółka wykonała nakaz sądu, naliczyła i oprowadziła do ZUS należne składki za lata 2006-2008 wraz z odsetkami.

W treści wniosku wskazano, iż w momencie naliczania i opłacenia tych składek Spółka nie prowadzi już działalności i nie zatrudnia pracowników, w związku z czym nie może odzyskać składek zapłaconych za byłych pracowników, które zobowiązana była zapłacić. Należność wraz z odsetkami została uregulowana sukcesywnie w listopadzie 2011 r., w lutym 2012 r. i w kwietniu 2012 r.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że skoro Wnioskodawca zapłacił składki, które powinny być pokryte ze środków pracownika, to w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie ma możliwości odzyskania zapłaconych składek, uznać należy, iż byli pracownicy uzyskują przychód odpowiadający wartości składek, która powinna być zapłacona z ich środków.

Przychód ten jest przychodem ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu w miesiącach, w których zaległe składki zostały wpłacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W konsekwencji, Spółka winna wystawić informacje PIT-11 za te lata, w których powstał ww. przychód, wykazując go jako przychód ze stosunku pracy.

Natomiast w odniesieniu do odsetek za zwłokę wskazać należy, że w myśl art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), od nieopłaconych w terminie składek należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Ponadto z art. 24 ust. 9 tej ustawy wynika, iż odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne oraz dodatkowa opłata finansowane są w całości z własnych środków przez płatnika składek.

Skoro zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zapłacił zaległe składki oraz odsetki od tych składek, to uznać należy, iż przychodem byłych pracowników jest tylko wartość składek w części zapłaconej za pracownika. Przychodu pracownika nie stanowi natomiast wartość zapłaconych odsetek w sytuacji, gdy do ich zapłaty zobowiązany był z własnych środków Wnioskodawca.

Reasumując, z tytułu zapłaty przez płatnika składek, które winny być sfinansowane przez pracownika, tj. składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe i zdrowotne, w sytuacji, gdy byli pracownicy nie zwrócą już Spółce ww. należności, po stronie pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy.

Przychód ten należy wykazać w informacji PIT-11 sporządzanej za ten rok podatkowy, w którym przychód powstał. W konsekwencji, przedmiotowe składki zapłacone w 2011 roku należy wykazać w informacji PIT-11 sporządzanej za rok 2011, natomiast składki zapłacone w roku 2012 należy wykazać w informacji PIT-11 sporządzanej za rok 2012.

Jednocześnie wskazać należy, że odsetki za zwłokę nie stanowią przychodu byłych pracowników i nie należy ich wykazywać w informacji o dochodach i pobranych zaliczkach.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej odsetek za zwłokę należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w pozostałej części za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Powrót