INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 4 października 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 grudnia 2010 r. (data wpływu 17 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania rozliczenia nakładów inwestycyjnych poniesionych przez Spółkę (dzierżawcę) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 grudnia 2010 r. (data wpływu 17 grudnia 2010 r.), w którym przeformułowano przedstawione we wniosku pytanie oraz własne stanowisko do tego pytania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni – osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, w czerwcu 2002 r. nabyła (z majątku dorobkowego) wraz z mężem na wspólność ustawową, położone we wsi Ś. nieruchomości składające się z działek:

1. nr 151, 152, 153, 154 o powierzchni 13 ha – działki niezabudowane, grunty zadrzewione, orne i pod stawami, w planie zagospodarowania przestrzennego oznaczone jako tereny usług komercyjnych o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym,
2. nr 158/6 o łącznej powierzchni 3,68 ha – działka rolna z zabudowaniami,
3. nr 158/7 o powierzchni 0,4865 ha – działka rolna zabudowana budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi,
4. nr 158/1 o powierzchni 0,1609 ha – działka rolna zabudowana budynkiem mieszkalnym i gospodarczym,
5. nr 158/2 o powierzchni 0,01 ha udział w działce przynależny do lokalu mieszkalnego.
   
   

Nabyte nieruchomości mają różne przeznaczenie i są określone w poszczególnych księgach wieczystych jako: tereny usług turystycznych i sportowych. Część działek stanowi park wpisany do rejestru zabytków.

W chwili nabycia przedmiotowych nieruchomości, (tj. w roku 2002) część nabytych budynków i budowli została zakupiona od Agencji Rolnej Skarbu Państwa, a transakcja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pozostałą część nieruchomości nabyto od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

We wrześniu 2002 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem wydzierżawiła wszystkie ww. nieruchomości Spółce z o.o. X, a następnie od października 2003 r. Spółce Y (nazywanej dalej Spółka), w której są udziałowcami.

Dzierżawca (Spółka) w latach 2003-2009 zmodernizował część istniejących budynków i budowli, wybudował na nieruchomości nowy budynek oraz budowle – sieci gazowe i wodno -kanalizacyjne. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy nakłady poczynione przez dzierżawcę mogą zostać zatrzymane przez wydzierżawiającego za zapłatą, w przypadku rozwiązania umowy. W przeciwnym wypadku dzierżawca ma prawo żądać przeniesienia na niego własności nieruchomości, na których zostały poczynione nakłady. Jednocześnie wydzierżawiającemu nie przysługuje prawo żądania przywrócenia nieruchomości do stanu pierwotnego.

W związku z wynajmem z majątku osobistego nieruchomości Wnioskodawczyni dokonała w 2003 r. zgłoszenia rejestracyjnego w podatku od towarów i usług. Do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych dokonała zgłoszenia wyboru formy opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu najmu prywatnego, jako ryczałt ewidencjonowany, deklarując jednocześnie, iż rozliczeń z tego tytułu będzie dokonywała samodzielnie.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zamierzają sprzedać ww. nieruchomości na rzecz Spółki. W umowie sprzedaży nie zostanie uwzględniony zwrot nakładów. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy roszczenie spółki o zwrot nakładów nie wystąpi, gdyż umowa dzierżawy nie została rozwiązana.

W całym okresie dzierżawy nieruchomości i wcześniej, do dnia dzisiejszego, Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej zarówno w sensie faktycznym, jak i w sensie prawnym. W trakcie trwania umowy dzierżawy czynsz dzierżawny podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku uznania, iż sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub korzysta ze zwolnienia, w sytuacji, gdy wydzierżawiający zamierza dokonać sprzedaży własności nieruchomości (w trakcie trwania umowy dzierżawy), na której Spółka jako dzierżawca gruntów poniosła nakłady na ulepszenie i strony nie dokonują rozliczeń na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego, to czy przedmiotem sprzedaży dla potrzeb podatku od towarów i usług będą również nakłady poniesione przez dzierżawcę...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 676 Kodeksu Cywilnego w sytuacji, gdy najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący – w braku innych postanowień umownych – może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

W ocenie Zainteresowanej do przedstawionego stanu faktycznego art. 676 Kodeksu Cywilnego nie będzie miał zastosowania. Z zawartej pomiędzy stronami umowy dzierżawy wynika, iż nakłady poniesione przez dzierżawcę mogą być zatrzymane przez wydzierżawiającego jedynie w przypadku rozwiązania umowy, za zapłatą sumy odpowiadającej wartości nakładów. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają dokonać zbycia nieruchomości będących przedmiotem dzierżawy, jednak nie nastąpi w tym przypadku wcześniejsze rozwiązanie umowy dzierżawy. Roszczenie o zwrot nakładów nie wystąpi.

Ulepszenie obcego środka trwałego stanowi świadczenie usługi w rozumieniu VAT. Oznacza to, że zwrot kosztów ulepszenia (nakładów) stanowi wynagrodzenie za taką usługę. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni nie będzie obowiązana do rozliczenia nakładów, nie nastąpi zwrot kosztów ulepszenia za wynagrodzeniem, a zatem nie może też dojść do ich sprzedaży w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Warunkiem opodatkowania przez wydzierżawiającego dostawy towarów bądź świadczenia usług jest wykonanie tych czynności odpłatnie, tj. za wynagrodzeniem. Wnioskodawczyni wskazała, iż w opisanej sytuacji nie wystąpi żadna odpłatność ze strony Zainteresowanej i jej męża na rzecz Spółki z tytułu poniesionych nakładów.

Również w stosunku do nakładów poczynionych na wybudowanie budynków i budowli ze środków własnych dzierżawcy nie wystąpi obowiązek opodatkowania przez Wnioskodawczynię i jej męża (lub zwolnienia z opodatkowania) przy sprzedaży gruntu na którym zostały poczynione. Dla celów podatku od towarów i usług przeniesienie na rzecz dzierżawcy gruntu prawa własności tego gruntu na którym poczynione zostały nakłady za zgodą właściciela, ze środków własnych dzierżawcy, stanowi dostawę towarów wyłącznie w odniesieniu do gruntu, gdyż do nakładów poczynionych na wybudowanie przez dzierżawcę obiektów Wnioskodawczyni i jej mąż nie mogą przenieść prawa do ich rozporządzeniem jak właściciel, bowiem prawo to istnieje już po stronie dzierżawcy. W przedmiotowej sprawie przyjęcie rozwiązania opartego na przepisach Kodeksu cywilnego dotyczących ustalania prawa własności, prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy przyjętej w art. 7 ust. 1. ustawy oraz analogicznymi regulacjami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347), która poprzez odwołanie się do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel odcina się od przeniesienia prawa własności jako kryterium uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu.

Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wielokrotnie wskazywało, iż istotne jest tylko przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel, a samo prawo własności nie ma w tym zakresie decydującego znaczenia.

Mając zatem powyższe na względzie, Zainteresowana twierdzi, iż przy transakcji zbycia nieruchomości na rzecz dzierżawcy, który poczynił nakłady na gruncie (m.in. w postaci budynków i budowli) nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel ani odpłatne świadczenie usługi. Prawo to bowiem na gruncie VAT rozumiane jest w sensie ekonomicznym i jako takie już dzierżawcy przysługuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przy czym, dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, iż sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, iż jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zamierzają sprzedać Spółce nabyte w czerwcu 2002 r. (z majątku dorobkowego) nieruchomości położone we wsi Ś., składające się z działek:

• nr 151, 152, 153, 154 o powierzchni 13 ha – działki niezabudowane, grunty zadrzewione, orne i pod stawami, w planie zagospodarowania przestrzennego oznaczone jako tereny usług komercyjnych o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym,
• nr 158/6 o łącznej powierzchni 3,68 ha – działka rolna z zabudowaniami,
• nr 158/7 o powierzchni 0,4865 ha – działka rolna zabudowana budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi,
• nr 158/1 o powierzchni 0,1609 ha – działka rolna zabudowana budynkiem mieszkalnym i gospodarczym,
• nr 158/2 o powierzchni 0,01 ha udział w działce przynależny do lokalu mieszkalnego.
  
  

We wrześniu 2002 r. Zainteresowana wraz z mężem wydzierżawiła ww. nieruchomości Spółce X, a następnie od października 2003 r. Spółce Y.

W latach 2003-2009 dzierżawca (Spółka Y) zmodernizował część istniejących budynków i budowli, wybudował na ww. nieruchomości nowy budynek oraz budowle – sieci gazowe i wodno-kanalizacyjne. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy nakłady poczynione przez dzierżawcę mogą zostać zatrzymane przez wydzierżawiającego za zapłatą, w przypadku rozwiązania umowy. W przeciwnym wypadku dzierżawca ma prawo żądać przeniesienia na niego własności nieruchomości, na których zostały poczynione nakłady. Jednocześnie wydzierżawiającemu nie przysługuje prawo żądania przywrócenia nieruchomości do stanu pierwotnego.

Zainteresowana wskazała, iż w umowie sprzedaży ww. nieruchomości nie zostanie uwzględniony zwrot nakładów, z uwagi na fakt, iż zgodnie z zawartą umową dzierżawy roszczenie Spółki o zwrot nakładów nie wystąpi, gdyż umowa dzierżawy nie została rozwiązana.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii czy w sytuacji, gdy Strony umowy dzierżawy nie będą dokonywać rozliczenia poczynionych przez Spółkę (dzierżawcę) nakładów na nieruchomości Zainteresowanej (wydzierżawiającej), to przedmiotem sprzedaży na rzecz Spółki wraz z tą nieruchomością – dla potrzeb podatku od towarów i usług – powinny być również te nakłady.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (zasada superficies solo cedit).

Rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej (zob. art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z punktu widzenia prawa cywilnego, wydzierżawiająca (Wnioskodawczyni) jako właściciel wydzierżawionych gruntów jest również właścicielem poczynionych przez Spółkę (dzierżawcę) na nieruchomości nakładów w postaci m.in. wzniesionych budynków i budowli, a przedmiotem dostawy będą całe nieruchomości (grunty z budynkami i budowlami).

Jednakże przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie dostawa nakładów poczynionych przez Spółkę na zbywanej nieruchomości gruntowej, nie spełnia definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, albowiem Wnioskodawczyni nie przenosi prawa do rozporządzania tymi nakładami jak właściciel, gdyż prawo to jest po stronie Spółki, która jest właścicielem przedmiotowych nakładów w postaci wybudowanego nowego budynku oraz budowli (tj. sieci gazowych i wodno-kanalizacyjnych), a także nakładów poczynionych na modernizację części istniejących budynków i budowli. W przedmiotowej sprawie nie dochodzi również do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie transakcja sprzedaży ww. nieruchomości położonych we wsi Ś. nie będzie obejmować wartości poczynionych przez Spółkę na tej nieruchomości nakładów, co wynika także z treści (postanowień) zawartych między Stronami (tj. Wnioskodawczynią a Spółką) umów (dzierżawy oraz sprzedaży).

Podkreślić należy, iż w prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Stosownie do art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zatem należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla jej małżonka.

Dodatkowo tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Nadmienia się, że do dnia 31 grudnia 2010 r.:

• art. 2 pkt 6 ustawy obowiązywał w brzmieniu: „przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty”,
• art. 29 ust. 1 ustawy obowiązywał w brzmieniu: „podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku”.
  
  

Treść art. 2 pkt 6 ustawy została zmieniona na mocy art. 1 pkt 1 lit. a obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Natomiast treść art. 29 ust. 1 ustawy została zmieniona na podstawie art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Natomiast w kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości wydano odrębną interpretację indywidualną z dnia 4 stycznia 2011 r. nr ILPP2/443-1634/10-4/EN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.