Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-76/13-2/RD
z 27 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23.01.2013 r. (data wpływu 28.01.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia oraz opodatkowania usługi wykonywanej na rzecz kontrahenta mającego siedzibę w Danii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.01.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia oraz opodatkowania usługi wykonywanej na rzecz kontrahenta mającego siedzibę w Danii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. jest biurem rachunkowym, które obsługuje zarówno podmioty polskie jak i zagraniczne. Jednym klientów Wnioskodawcy jest spółka prawa duńskiego - F. A/S, z siedzibą w Danii. F. A/S posiada oddziały swojej firmy w 15 krajach i niniejsza sprawa dotyczy wszystkich poniższych krajów.

F. A/S:

• Belgia,
  
• Dubaj
  
• Francja
  
• Niemcy
  
• Hong Kong
  
• Włochy
  
• Japonia
  
• Holandia
  
• Norwegia
  
• Hiszpania
  
• Szwecja
  
• Szwajcaria
  
• Wielka Brytania
  
• Stany Zjednoczone
  
• Polska
  
  
  

Na zlecenie ww. Klienta T. zajmuje się bieżącą obsługą płacową (w Polsce również obsługą księgową) powyższych piętnastu spółek.

Z tytułu wyżej opisanych usług świadczonych na rzecz Klienta F. A/S spółka T. Sp. z o.o. otrzymuje od spółek T. mających siedzibę w wyżej wymienionych krajach faktury kosztowe. Po dodaniu opłaty za usługę koordynacji oraz odpowiedniej marży T. Sp. z o.o. refakturuje Klienta F. A/S za wszystkie usługi prowadzone przez T. na jego rzecz w danym miesiącu.

T. Sp. z o.o. wystawia co miesiąc następujące faktury:

• dla F. A/S - za usługi płacowe prowadzone we wszystkich wyżej wymienionych krajach (za wyjątkiem usług prowadzonych w Stanach Zjednoczonych gdzie klient posiada odrębną spółkę F. Inc. która jest obciążana bezpośrednio przez biuro T. w Stanach Zjednoczonych oraz za wyjątkiem usług księgowych i płacowych prowadzonych w Polsce gdzie Klient posiada odrębną spółkę F. P. Sp. z o.o. która jest obciążana przez T. Sp. z o.o.) oraz za usługę koordynacji pracy wszystkich biur T. która jest wykonywana w Polsce;
  
• dla F. P. Sp. z o.o. za usługi księgowe i płacowe prowadzone w Polsce;
  
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wystawiając fakturę dla F. A/S z tytułu refakturowania usług świadczonych poza granicami kraju Wnioskodawca powinien wystawiać faktury bez VAT z dopiskiem „VAT rozlicza nabywca” odwrotne obciążenie?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku gdy T. Sp. z o.o. wystawia jedną fakturę miesięcznie dla F. A/S z tytułu usług świadczonych poza granicami kraju miejscem opodatkowania dla świadczonych przez T. Sp. z o.o. usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, czyli Dania. W związku z tym usługi świadczone przez T. Sp. z o.o. na rzecz F. A/S nie podlegają polskiemu podatkowi VAT, T. Sp. z o.o. powinien wystawiać faktury bez VAT z dopiskiem „VAT rozlicza nabywca”.

Sprzedający spełnił warunki wystąpienia z niniejszym wnioskiem zawarte w art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej, przedstawiając wyczerpująco stan faktyczny oraz własne stanowisko w sprawie wnosi o wydanie przez Naczelnika Urzędu Skarbowego pisemnej informacji. Jednocześnie w związku z faktem, iż ewentualne zakwestionowanie stanowiska Wnioskodawcy miałoby wpływ na kwotę podatku do zapłaty wynikającą z deklaracji VAT-7 składanych w roku 2013, Wnioskodawca prosi o pilne rozpoznanie niniejszego stanowiska i udzielenie Spółce wnioskowanej informacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE 347 s. 1 ze zm.), stosownie do którego w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Stosownie do art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Celem tzw. „refakturowania” jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot dokonujący odsprzedaży usług na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot dokonujący odsprzedaży usług danej usługi nie wykonał. „Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Zatem faktura wystawiona w takich okolicznościach dokumentuje odsprzedaż zakupionych wcześniej usług, a czynność taka podlega opodatkowaniu według stawek właściwych dla odsprzedawanych usług.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ustęp 1a powyższego artykułu stanowi, że w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku.

Przepis ust. 1 powołanego wyżej artykułu stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Na mocy § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
   
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    
    

Z kolei § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia stanowi, iż faktura powinna zawierać dodatkowo, w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku do wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Stosownie do § 5 ust. 4 pkt 4 rozporządzenia, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14. Natomiast, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14 (§ 5 ust. 4 pkt 5 rozporządzenia).

W myśl § 26a pkt 2 przepisy § 4-24 stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest biurem rachunkowym, które obsługuje zarówno podmioty polskie jak i zagraniczne. Jednym z klientów jest spółka prawa duńskiego F. A/S z siedzibą w Danii. F. posiada A/S posiada oddziały swojej firmy w 15 krajach m.in. w Belgii, Dubaju, Francji, Niemczech, Hong Kongu, Włoszech, Japonii, Holandii, Norwegii, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Polski. Na zlecenie ww. Klienta T. zajmuje się bieżącą obsługą płacową (w Polsce również obsługą księgową) powyższych piętnastu spółek. Z tytułu wyżej opisanych usług świadczonych na rzecz Klienta F. A/S spółka T. Sp. z o.o. otrzymuje od spółek T. mających siedzibę w wyżej wymienionych krajach faktury kosztowe. Po dodaniu opłaty za usługę koordynacji oraz odpowiedniej marży T. Sp. z o.o. refakturuje Klienta F. A/S za wszystkie usługi prowadzone przez T. na jego rzecz w danym miesiącu. T. Sp. z o.o. wystawia co miesiąc m.in. następujące faktury. Dla F. A/S - za usługi płacowe prowadzone we wszystkich wyżej wymienionych krajach (za wyjątkiem usług prowadzonych w Stanach Zjednoczonych gdzie klient posiada odrębną spółkę F. Inc. która jest obciążana bezpośrednio przez biuro T. w Stanach Zjednoczonych oraz za wyjątkiem usług księgowych i płacowych prowadzonych w Polsce gdzie Klient posiada odrębną spółkę F. P. Sp. z o.o. która jest obciążana przez T. Sp. z o.o.) oraz za usługę koordynacji pracy wszystkich biur T. która jest wykonywana w Polsce.

Odnosząc powyższe do stanu niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż Spółka „refakturując” nabyte usługi, zachowała się tak jakby sama te usługi świadczyła. Ponadto jak wynika z okoliczności sprawy, usługobiorcą jest firma będąca podatnikiem, która posiada siedzibę działalności gospodarczej w Danii. Zatem należy uznać, iż kontrahent Wnioskodawcy jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawca będzie świadczyć usługę na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy, to miejsce świadczenia usług należy ustalać na podstawie zasady ogólnej, wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy. Wobec powyższego miejscem świadczenia wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi w zakresie bieżącej obsługi płacowej, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy - jest terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę (tj. Dania). Zatem przedmiotowa usługa nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. W konsekwencji, faktura wystawiana przez Wnioskodawcę powinna w swojej treści zawierać wyrazy – „odwrotne obciążenie”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tut. Organ jednakże chciałby podkreślić, iż zgodnie z § 26 ust. 4 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2012 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360) faktura wystawiana przez Wnioskodawcę winna zawierać jedną z adnotacji: podatek rozlicza nabywca, wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub oznaczenie „odwrotne obciążenie”. W brzmieniu zaś obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. zgodnie z § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia faktura powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”. Jak łatwo zauważyć ustawodawca zrezygnował z możliwości wyboru jednej z trzech adnotacji na rzecz konkretnie wskazanych wyrazów „odwrotne obciążenie” w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku do wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.