INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 6 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 1 i § 2 oraz art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. nr ILPB1/415-1120/10-2/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje, iż wniosek zostanie rozpatrzony tylko w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wezwanie wysłano w dniu 6 grudnia 2010 r. (skutecznie doręczono w dniu 9 grudnia 2010 r.). Zainteresowany w wyznaczonym terminie nie uzupełnił ww. wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. Prowadzi księgi rachunkowe. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 14 czerwca 2007 r. Zainteresowany zawarł umowę z „A” Sp. z o. o., zwaną dalej Spółką, na wykonanie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz ze źródłem chłodu oraz kotłowni wraz z instalacją kominową na obiekcie, którego był generalnym wykonawcą.

Zakres umowy obejmował dostawę, montaż i uruchomienie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz ze źródłem chłodu oraz dostawę, montaż i uruchomienie kompletnej kotłowni wraz z systemem odprowadzania spalin ze stali kwasoodpornej.

Spółka zobowiązana była m.in. do dostarczenia i montażu materiałów koniecznych do wykonania przedmiotu umowy, uruchomienia urządzeń i przeprowadzenia prób ciśnieniowych, wykonania dokumentacji powykonawczej oraz udzielenia gwarancji na wykonane prace. Termin realizacji określono od 16 lipca 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r., natomiast ostateczny termin zakończenia i uruchomienia do 30 września.

Za wykonanie zakresu przedmiotowego umowy określono wynagrodzenie w wysokości 676.495 zł + VAT za wykonanie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz ze źródłem chłodu oraz 192.300 zł + VAT za wykonanie kotłowni wraz z instalacją kominową.

W myśl umowy, Wnioskodawca był zobowiązany do dokonania przedpłaty w wysokości 35 % wartości kontraktu na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury przed przystąpieniem do prac, po dostawie na plac budowy zaplecza socjalno-biurowego i części materiałów i urządzeń. Pozostałe płatności miały być regulowane na podstawie comiesięcznie wystawionych faktur z trzydziestodniowym terminem płatności. Podstawą wystawienia faktury miał być sporządzany protokół odbioru.

W dniu 29 czerwca 2007 r. Spółka wystawiła Zainteresowanemu fakturę VAT na kwotę 370.975,16 zł brutto tytułem montażu instalacji wentylacyjno-grzewczej część I. Kwotę wynikającą z faktury zapłacił On przelewem bankowym w dniu 11 lipca 2007 r.

W sierpniu 2007 r. powstał między Wnioskodawcą a Spółką spór co do przeznaczenia zapłaconej w dniu 11 lipca 2007 r. kwoty.

Zgodnie z ich uzgodnieniami przed podpisaniem umowy, przedpłata miała zostać przeznaczona na zakup agregatów wody lodowej, natomiast Spółka uzależniła ich dostarczenie od zapłacenia kolejnej kwoty, która miałaby być zapłatą za przedmiotowe urządzenia.

Spółka zamówiła agregaty wody lodowej u importera tych urządzeń w dniu 24 lipca 2007 r., natomiast nigdy nie dokonała za nie zapłaty. W dniu 1 października 2007 r. przedmiotowe agregaty zostały dostarczone na teren budowy, a ich odbioru dokonał syn Wnioskodawcy. W dniu 26 listopada 2007 r. importer wezwał Zainteresowanego do wydania dostarczonych agregatów. Wnioskodawca odmówił wydania przedmiotowych urządzeń, gdyż były one zamontowane w obiekcie, który był przez Niego budowany oraz ze względu na fakt dokonania w dniu 11 lipca 2007 r. przedpłaty na rzecz Spółki.

Pismem z dnia 25 listopada 2008 r. importer wezwał Wnioskodawcę do zapłaty kwoty 361.639 zł wraz z odsetkami, tytułem bezpodstawnego wzbogacenia z tytułu posiadania przedmiotowych agregatów, na co Zainteresowany odmówił dokonania takiej płatności. Importer wniósł do Sądu Okręgowego pozew przeciwko Wnioskodawcy o zapłatę kwoty 361.638,63 zł oraz odsetek, z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

W dniu 18 września 2009 r. Sąd wydał wyrok nakazujący Wnioskodawcy zapłatę kwoty głównej, odsetek oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wyroku Sąd dowiódł, że przedpłata dokonana przez Wnioskodawcę w dniu 11 lipca 2007 r. na rzecz Spółki nie dotyczyła przedmiotowych agregatów, natomiast została przeznaczona na zorganizowanie przez Spółkę zaplecza budowy, dostarczenie urządzeń niezbędnych do montażu rur, zakup rur niezbędnych do wykonania instalacji, zakup armatury przemysłowej do tej instalacji. Według ustaleń Sądu, Spółka wykonywała na budowie roboty w okresie od 2 lipca 2007 r. do końca września 2007 r.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Sądu, Zainteresowany wniósł apelację od wydanego wyroku do Sądu Apelacyjnego. Sąd Apelacyjny oddalił apelację, uznając ją za bezzasadną oraz nakazał Wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zasądzoną kwotę Zainteresowany zapłacił importerowi w 2 ratach: w dniu 29 stycznia 2010 r. oraz w dniu 3 marca 2010 r. Importer wystawił w dniu 29 stycznia 2010 r. oraz w dniu 3 marca 2010 r. faktury VAT dokumentujące ww. wpłaty w dniach wystawienia tychże faktur, tytułem zasądzonej wyrokiem sądu kwoty 361.638,63 zł.

Faktura z dnia 29 stycznia 2010 r. została wystawiona na kwotę 180.819,50 zł brutto, jako częściowa wpłata zasądzonej kwoty (50%), natomiast faktura z dnia 3 marca 2010 r. została wystawiona na kwotę 180.819,14 zł, jako końcowa wpłata zasądzonej kwoty.

Importer wystawił także w dniu 3 marca 2010 r. fakturę VAT zawierającą 3 pozycje: pierwsza dotyczy 3 szt. agregatów wody lodowej, o których mowa w wyroku sądu, na kwotę łączną 361.638,63 zł brutto, dwie kolejne pozycje dotyczą rozliczenia wpłaconych kwot, udokumentowanych poprzednio wystawionymi dwiema fakturami, na łączną kwotę minus 361.638,63 zł brutto. Łączna suma tej faktury wynosi 0 zł. Różnica 1 grosz pomiędzy sumą dwóch pierwszych faktur a fakturą trzecią, w której rozlicza się poprzednie faktury, wynika z zaokrąglenia podatku VAT.

Faktura VAT wystawiona na potwierdzenie zapłaty z dnia 29 stycznia 2010 r. wpłynęła w lutym 2010 r., natomiast faktura VAT potwierdzająca dokonanie wpłaty z dnia 3 marca 2010 r. oraz faktura VAT na agregaty wpłynęły w marcu 2010 r.

W 2010 roku Wnioskodawca zapłacił również zasądzone odsetki oraz koszty procesu na podstawie not obciążeniowych wystawionych przez importera.

W dniu 12 grudnia 2007 r. dokonano odbioru prac na przedmiotowym obiekcie, w którym były prowadzone prace i zamontowano agregaty oraz Zainteresowany wystawił fakturę VAT końcową za wykonanie prac. Transakcja ta podlegała podatkowi od towarów i usług.

W dniach 24 września 2010 r. oraz 27 września 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretacje indywidualne (sygn. ILPP2/443-1011/10-4/JK oraz ILPB1/415-763/10-4/AO) w zakresie powyższego stanu faktycznego, natomiast dotyczące innych pytań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie kwota główna zasądzona i wydatkowana w dniach 29 stycznia 2010 r. oraz 3 marca 2010 r. na rzecz importera stanowi koszt uzyskania przychodu, w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Wydatki na rzecz importera nastąpiły w 2010 r., natomiast przychody bezpośrednio związane z tymi wydatkami zostały osiągnięte w 2007 roku. W związku z faktem, iż wydatek dokonano w 2010 r., czyli po sporządzeniu sprawozdania finansowego oraz złożeniu zeznania podatkowego za 2007 rok, koszt ten podlega potrąceniu w 2010 r.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2009 r. sygn. IBPBI/415-95/09/KB, w której stwierdził: „Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż co do zasady, w przypadku podatników dokonujących ewidencji zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych, koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu potrącane są w momencie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu. Jeżeli jednak wydatki te zostały poniesione po dniu, w którym Wnioskodawca sporządził sprawozdanie finansowe bądź złożył zeznanie podatkowe za rok, w którym osiągnął przychód, którego dotyczą, to podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w momencie uzyskania pełnej dokumentacji potwierdzającej ich poniesienie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi ogólną zasadę potrącalności kosztów w czasie. W myśl tej regulacji koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Jednakże w przypadku podatników prowadzących ewidencje księgowe w formie ksiąg rachunkowych zastosowanie znajdują przepisy art. 22 ust. 5 - 5d ww. ustawy. W myśl tych regulacji koszty uzyskania dzielą się na koszty bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskanym przychodem.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

   - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W myśl art. 22 ust. 5b ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5c, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze powyższe przepisy, wskazać należy, iż co do zasady, w przypadku podatników dokonujących ewidencji zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych, koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu potrącane są w momencie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu. Jeżeli jednak wydatki zostały poniesione po dniu, w którym podatnik sporządził sprawozdanie finansowe bądź złożył zeznanie podatkowe za rok, w którym osiągnął przychód, którego dotyczą, to podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w momencie uzyskania pełniej dokumentacji potwierdzającej ich poniesienie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych i prowadzi księgi rachunkowe. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany dokonał zakupu agregatów wody lodowej. Zgodnie z wyrokiem sądu został zobligowany do zapłaty za przedmiotowe agregaty, przy czym zapłaty dokonał w dwóch ratach, tj. w dniu 29 stycznia 2010 r. oraz w dniu 3 marca 2010 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, wskazać należy, że kwota główna zasądzona na rzecz importera i wydatkowana przez Wnioskodawcę w dniach 29 stycznia 2010 r. oraz 3 marca 2010 r., jako koszt bezpośrednio związany z przychodem, jest potrącalna w roku podatkowym 2010.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.