INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20.12.2010 r. (data wpływu 23.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.12.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 16.11.2010 r. przekazała na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej budynek mieszkalny oddany do użytkowania w 1998 r. położony w G. Budynek ten Wnioskodawczyni zakupiła wraz z gruntem 1.03.2007 r. za łączną kwotę 485.000 zł. Nie mogąc ustalić ceny nabycia samego budynku jego wartość początkową Wnioskodawczyni przyjęła wg wartości rynkowej z grudnia 2009 r. na podstawie wycen rzeczoznawców majątkowych. Wartość budynku przyjęła jako 650.904 zł. Powierzchnia całkowita budynku to 240 m².

Wnioskodawczyni budynek wprowadziła do działalności gospodarczej i użytkuje jako siedzibę firmy. Jest on amortyzowany na okres 18 lat. Wnioskodawczyni chciałaby zacząć amortyzować przedmiotowy budynek stawką indywidualną 10% na okres 10 lat.

W pierwszym i drugim kwartale 2011 r. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić remont budynku:

• wymiana instalacji wodno-grzewczej,

• wymiana starych żeliwnych kaloryferów na nowe,

• wymiana pieca c.o. gazowego i armatury grzewczej w kotłowni,

• wymiana armatury sanitarnej w łazienkach.
  
  

Wyżej wymienione elementy są z 1998 r. i powodują bardzo wysokie koszta eksploatacyjne.

• wymiana części starych okien na nowe plastikowe. Stare są z 1988 r. i są bardzo nieszczelne,

• naprawa cieknących tarasów i balkonów,

• wykonanie wylewki (szlichty), zdarcie starej warstwy,

• izolacja pozioma,

• położenie terakoty (skucie starej).
  
  

Ww. koszt to ok. 30-40.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy metoda wyliczenia wartości początkowej budynku na podstawie wartości rynkowej jest właściwa...
2. Czy Wnioskodawczyni może zacząć amortyzować budynek stawką 10% na okres 10 lat...
3. Czy przedstawione wyżej wydatki na wymianę instalacji grzewczej, wodnej, wymianę okien i remont tarasów można uznać za remont i zaliczyć w koszty podatkowe w dacie poniesienia...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Odpowiedź na pytanie drugie i trzecie zostanie udzielona w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni ad. 1 metoda wyliczenia wartości początkowej budynku jest właściwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j–22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 22g ust. 8 ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że dokonała w 2007 r. zakupu gruntu wraz z budynkiem mieszkalnym za łączną kwotę 485.000 zł.

Następnie 16.11.2010 r. przekazała na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej budynek mieszkalny.

Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego - budynku, o którym mowa we wniosku, możliwe było na zasadach określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych. Należy mieć przy tym na uwadze, że art. 22g ust. 16 ustawy stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak wartość ta, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, wartość tę określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że dokonana przez Wnioskodawczynię wycena budynku dokonana dla potrzeb amortyzacji jest prawidłowa, jeżeli wartość początkowa tego budynku przyjęta została wg wartości rynkowej z grudnia 2009 r., na podstawie wyceny rzeczoznawcy majątkowego.

Jednocześnie wskazać należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa upoważniony jest wyłącznie do wydawania pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna jest wyjaśnieniem przepisów prawnych wymienionych we wniosku o wydanie interpretacji i wyjaśnia wnioskującemu ich treść i zakres stosowania.

Rolą postępowania w sprawie wydawania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest ustalanie sposobu określenia wartości gruntu i budynku, jeżeli ich wartości nie wynikają wprost z posiadanych przez Wnioskodawczynię dokumentów, bowiem nie należy to do kompetencji tut. Organu.

Istotnym jest w przedmiotowej sprawie, by ustalona wartość budynku była zgodna z wartością, o której mowa w ww. art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.