INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zakładu, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 1, 5, 8, 11 i 25 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

• w części dotyczącej kwalifikacji ugodzonego odszkodowania - jest nieprawidłowe,

• w pozostałej części - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 16 września 2010 r. nr ILPB1/415-842/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 września 2010 r., natomiast w dniu 1 października 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 28 września 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Zakład) rozwiązał stosunek pracy z pracownikiem w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy. Pracownik odwołał się do sądu pracy o stwierdzenie nieważności oświadczenia woli Zakładu i przywrócenie do pracy. Sąd pracy w I instancji przywrócił pracownika do pracy.

W wyniku odwołania się Zakładu w postępowaniu apelacyjnym toczącym się przed sądem pracy II instancji na mocy postanowienia sądu, Wnioskodawca zawarł z pracownikiem ugodę o następującej treści: „UGODA

1. Strona pozwana cofa swoje oświadczenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 KP na co powód wyraża zgodę,
2. strony zgodnie ustalają, iż rozwiązują łączący ich stosunek pracy za porozumieniem stron,
3. strona pozwana zobowiązuje się zapłacić powodowi tytułem odszkodowania kwotę x zł (słownie złotych: x 00/100) w 4 ratach miesięcznych w kwotach po x zł, płatnych w terminach 31 lipca 2010 roku, 31 sierpnia 2010 r., 30 września 2010 i 31 października z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat,
4. powód oświadcza, iż ugodzona kwota wyczerpuje wszelkie jego finansowe pretensje względem strony pozwanej za okres pozostawania w stosunku pracy w tym z tytułu wynagrodzenia za okres do 30 czerwca 2009 roku oraz ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy.
5. strony pokrywają koszty zastępstwa procesowego we własnym zakresie.”

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy ugodzone odszkodowanie należy traktować jako korzyść jaką by pracownik osiągnął, gdyby szkody pracownikowi temu nie wyrządzono (tj. gdyby pozostawał w zatrudnieniu do dnia 30 czerwca 2009 r.) zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych... Czy Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do potrącenia podatku dochodowego od osób fizycznych od wartości odszkodowania, tj. x zł...

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu sądownie przyznanego odszkodowania w kwocie x zł na podstawie zawartej ugody należy obliczyć i odprowadzić do Urzędu Skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Odszkodowanie bowiem stanowi zadośćuczynienie za brak wypłaconego wynagrodzenia w okresie od 31 stycznia 2009 r. do 30 czerwca 2009 r. oraz za brak realizacji innych należnych świadczeń ze stosunku pracy, tj. ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Treść pkt 3 i 4 ugody wskazuje na zastosowanie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe - w części dotyczącej kwalifikacji ugodzonego odszkodowania,

• prawidłowe - w pozostałej części.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującą się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) cyt. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ww. ustawie będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w postępowaniu apelacyjnym toczącym się przed sądem pracy II instancji, Wnioskodawca zawarł z pracownikiem ugodę na mocy której jako pracodawca cofnął swoje oświadczenie woli o rozwiązaniu z nim umowy o pracę oraz strony ustaliły, iż rozwiązują łączący ich stosunek pracy za porozumieniem stron. Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić tytułem odszkodowania kwotę x zł, która wyczerpuje wszelkie finansowe pretensje pracownika względem strony pozwanej za okres pozostawania w stosunku pracy, w tym z tytułu wynagrodzenia za okres do 30 czerwca 2009 r. oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa podatkowego, tut. Organ stwierdza, że wypłata byłemu pracownikowi wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego. Nie są one związane z wystąpieniem u byłego pracownika szkody, lecz stanowią należne pracownikowi od pracodawcy świadczenia, których pracownik nie może się zrzec.

Zatem, wypłacona byłemu pracownikowi - w wyniku ugody - kwota dotycząca zaspokojenia jego roszczeń stanowiła w rzeczywistości wypłatę zaległego wynagrodzenia za pracę oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, a nie odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego pracownika z byłym pracodawcą stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Reasumując, wypłacone byłemu pracownikowi na podstawie ugody świadczenie należy zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy, który podlega opodatkowaniu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy dotyczące kwalifikacji ugodzonego odszkodowania jako korzyści jaką by pracownik osiągnął, gdyby szkody mu nie wyrządzono w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest zgodnie z zasadami podanymi w art. 31 ww. ustawy do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości przyznanego na podstawie zawartej ugody świadczenia, tj. kwoty x zł. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.