INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2010 r. (data wpływu: 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie właściwości miejscowej naczelnika urzędu skarbowego dla podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie właściwości miejscowej naczelnika urzędu skarbowego dla podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Określenie urzędu skarbowego do rozliczania podatnika w podatku od towarów i usług regulują przepisy art. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Zgodnie z tym artykułem właściwym dla podatnika organem podatkowym jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższego wynika więc, że podstawowym kryterium ustalania właściwości miejscowej urzędu skarbowego w sprawie podatku od towarów i usług jest miejsce wykonywania czynności, które podlegają opodatkowaniu, a więc miejsce wykonywania działalności gospodarczej. Podatnik może prowadzić swoją działalność w wielu miejscach, a co za tym idzie czynności podlegające ustawie są wykonywane na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych. W takiej sytuacji zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o VAT, właściwość miejscową ustala się w przypadku osób fizycznych ze względu na miejsce zamieszkania.

Zgodnie z deklaracją VAT-R złożoną w dniu 1 lutego 2006 r., Wnioskodawca określił właściwość urzędu zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. ustawy, tj. ze względu na miejsce zamieszkania (US).

Stosownie do obowiązku aktualizacji zaświadczenia o wpisie do ewidencji z powodu ustawowej zmiany numerów oznaczających przedmiot działalności, Zainteresowany wystąpił do Urzędu Miasta ze stosownym wnioskiem, złożonym elektronicznie za pośrednictwem strony internetowej (formularz EDG). Przy odbieraniu zaświadczenia, Wnioskodawca zwrócił uwagę na zmianę w punkcie 5, polegającą na braku miejsca wykonywania działalności „teren całego kraju”. Zmiana ta nie była zawarta w złożonym przez Zainteresowanego wniosku. Urzędniczka poinformowała Wnioskodawcę, że zgodnie z instrukcją z Ministerstwa Infrastruktury, Urząd nie może wpisywać tego sformułowania na zaświadczeniach.

W listopadzie 2009 r., Wnioskodawca otrzymał pismo z Urzędu Skarbowego X zawiadamiające o przesłaniu wniosku do Urzędu Skarbowego Y. W grudniu 2009 r. Wnioskodawca otrzymał pismo zawiadamiające o przesłaniu wniosku ze Y na Z. Następnie US Z wezwał Zainteresowanego do złożenia aktualizacji VAT-R i określenia właściwości US na Z, podając uzasadnienie, że siedziba firmy mieści się na terenie objętym zakresem działania tutejszego Urzędu. Wyjaśnienia Podatnika i powołanie się na ustawę o podatku od towarów i usług pozostały bezskuteczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wobec braku możliwości wpisu na zaświadczeniu, prowadzenia działalności w różnych, zmieniających się miejscach, właściwym urzędem w sprawie podatku od towarów i usług jest ten ze względu na adres siedziby, czy ten ze względu na adres zamieszkania...

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w wielu różnych, zmieniających się w zależności od zlecenia miejscach, na terenie objętym zakresem działania kilku urzędów skarbowych, wobec czego na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o VAT, właściwym urzędem skarbowym w sprawie podatku od towarów i usług jest urząd właściwy ze względu na miejsce zamieszkania, a nie siedzibę firmy, co jest sprzeczne ze stanowiskiem Urzędów Skarbowych X i Z.

Właściwość miejscową urzędu dla podatku od towarów i usług regulują przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z naczelną zasadą rachunkowości, dokumenty i księgowość mają za zadanie odzwierciedlanie stanu rzeczywistego. Podatnik uważa, iż po zmianie właściwości US na ten według siedziby firmy, znalazł się w następującej sytuacji: może wykonywać działalność albo tylko w miejscu siedziby, albo będzie zmuszony do zmiany siedziby firmy i przeniesienie jej w miejsce zamieszkania, celem dopasowania stanu rzeczywistego do ewidencji. Oba rozwiązania ograniczają możliwość wykonywania działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, właściwość miejscową organów podatkowych ustala się według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika, płatnika, inkasenta lub podmiotu wymienionego w art. 133 § 2.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), właściwym dla podatnika organem podatkowym jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 2-5.

W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług są wykonywane na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych, właściwość miejscową ustala się dla:

1. osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych mniemających osobowości prawnej – ze względu na adres siedziby,
2. osób fizycznych – ze względu na miejsce zamieszkania.

Z powyższego wynika, że podstawowym kryterium ustalania właściwości miejscowej urzędu skarbowego w sprawie podatku od towarów i usług jest miejsce wykonywania czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, a więc miejsce wykonywania działalności gospodarczej.

Natomiast, w sytuacji prowadzenia działalności gospodarczej na terenie działania większej liczby urzędów właściwym miejscowo dla osób fizycznych jest urząd skarbowy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania.

Zauważyć należy, iż ani ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.), ani też ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Jedynie art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej stanowi, iż pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), wskazuje jedynie, iż działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei ustawa o podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

A zatem za miejsce prowadzenia działalności, w świetle powyższych regulacji, należałoby uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub częstotliwy.

W świetle powyższego należy uznać, że miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zgodnie z deklaracją VAT-R złożoną w dniu 1 lutego 2006 r., określił właściwość urzędu zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o VAT, tj. ze względu na miejsce zamieszkania (US X).

Stosownie do obowiązku aktualizacji zaświadczenia o wpisie do ewidencji z powodu ustawowej zmiany numerów oznaczających przedmiot działalności, Zainteresowany wystąpił do Urzędu Miasta Poznania ze stosownym wnioskiem, złożonym elektronicznie za pośrednictwem strony internetowej (formularz EDG). Przy odbieraniu zaświadczenia, Wnioskodawca zwrócił uwagę na zmianę w punkcie 5, polegającą na braku miejsca wykonywania działalności „teren całego kraju”. Zmiana ta nie była zawarta w złożonym przez Zainteresowanego wniosku. Urzędniczka poinformowała Wnioskodawcę, że zgodnie z instrukcją z Ministerstwa Infrastruktury, Urząd nie może wpisywać tego sformułowania na zaświadczeniach.

W listopadzie 2009 r., Wnioskodawca otrzymał pismo z Urzędu Skarbowego X zawiadamiające o przesłaniu wniosku do Urzędu Skarbowego Y. W grudniu 2009 r. Wnioskodawca otrzymał pismo zawiadamiające o przesłaniu wniosku ze Y na Z. Następnie US Z wezwał Zainteresowanego do złożenia aktualizacji VAT-R i określenia właściwości US na Z, podając uzasadnienie, że siedziba firmy mieści się na terenie objętym zakresem działania tutejszego Urzędu.

Jak wskazano wyżej, w sytuacji, gdy czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług są wykonywane na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych, właściwość miejscową – dla osób fizycznych – ustala się ze względu na miejsce zamieszkania.

W świetle przywołanych powyżej przepisów prawa, w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym należy stwierdzić, iż w przypadku wykonywania działalności na „terenie całego kraju” następuje wykonywanie czynności na terenie objętym zakresem działania wielu urzędów skarbowych, dlatego właściwość miejscową ustala się ze względu na miejsce zamieszkania.

Reasumując, w rozpatrywanej sprawie z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność w różnych miejscach, a tym samym na terenie działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych, właściwym urzędem w sprawie podatku od towarów i usług jest urząd skarbowy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania.

Tut. Organ informuje również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść przepisu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Wniosek EDG-1 został wydany na podstawie upoważnienia zawartego w art. 7b ust. 10 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), skutkiem powyższego tut. Organ nie legitymuje się prawem do analizy przepisów ww. ustawy oraz nie dokonuje oceny prawidłowości dokonywania wpisów do formularzy wydanych na jej podstawie.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, bądź własnym stanowisku w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności oceny twierdzenia Wnioskodawcy: „Podatnik uważa, iż po zmianie właściwości US na ten według siedziby firmy, znalazł się w następującej sytuacji: może wykonywać działalność albo tylko w miejscu siedziby, albo będzie zmuszony do zmiany siedziby firmy i przeniesienie jej w miejsce zamieszkania, celem dopasowania stanu rzeczywistego do ewidencji. Oba rozwiązania ograniczają możliwość wykonywania działalności”.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.