INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 2 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczania do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz kosztów jego uzyskania podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczania do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz kosztów jego uzyskania podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na transporcie drogowym towarów. Z tego tytułu opłaca podatek dochodowy na zasadach ogólnych, jak również jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności dokonuje Pan także transportu towarów na terenie krajów członkowskich Unii Europejskiej.

W związku z tym na terenie Niemiec poniósł Pan wydatki na zakup paliwa do samochodu ciężarowego. Faktura na zakup paliwa została opłacona gotówką, a do ceny zakupionego oleju napędowego doliczony został niemiecki podatek od wartości dodanej.

Wydatek ten w całości (czyli w wartości brutto) został zakwalifikowany przez Pana jako koszt uzyskania przychodu firmy w dacie jego poniesienia. Następnie wystąpił Pan do Niemiec z wnioskiem o zwrot zapłaconego na ich terenie podatku od wartości dodanej. Zwrot taki otrzymał Pan i ujął go z datą otrzymania do przychodów firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy przyjęty sposób rozliczenia kosztów poniesionych za granicą w wartości brutto jest prawidłowy...

Pana zdaniem przyjęty sposób rozliczenia jest prawidłowy. Wiąże się to z tym, że art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że nie jest kosztem uzyskania naliczony podatek od towarów i usług, chyba, że podatnik nie ma prawa do jego odliczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określa o jaki podatek w tym przypadku chodzi. Uważa Pan, że w związku z brakiem innego określenia definicji tego podatku, należy sięgnąć do ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie znajdziemy jego definicję. Artykuł 1 ustawy o podatku od towarów i usług mówi, że jest to podatek nakładany w Polsce. Podatki VAT nakładane w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej w ustawie tej są nazwane podatkami od wartości dodanej. Zostało to uregulowane w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, że ustawodawca dokonał w ustawie o podatku od towarów i usług wyraźnego podziału na podatek od towarów i usług - jako podatek obowiązujący w Polsce, oraz na podatek od wartości dodanej - jako podatek obowiązujący na terenie innych państw członkowskich należy zachować konsekwencję i stosować tę definicję na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyjmując zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług brak tożsamości pomiędzy "podatkiem od towarów i usług" oraz "podatkiem od wartości dodanej, uważa Pan, że sposób rozliczenia kosztów zagranicznych jest prawidłowy. Podatek od wartości dodanej wynikający z niemieckiej faktury stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia, a jego ewentualny zwrot w tym momencie stanowił będzie przychód Pana firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   
   1. jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   2. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
      
      
2. podatek należny:
   
   
   1. w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   2. w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   3. od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
      
      
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towaru i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towaru i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej „wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”.

Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno „podatek od towarów i usług”, obowiązujący na terenie Polski, jak i „podatek od wartości dodanej”, o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, tj. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na terenie Niemiec poniósł Pan wydatki na zakup paliwa do samochodu ciężarowego. Faktura na zakup paliwa została opłacona gotówką, a do ceny zakupionego oleju napędowego doliczony został niemiecki podatek od wartości dodanej. Wydatek ten w całości (czyli w wartości brutto) został zakwalifikowany przez Pana jako koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej w dacie jego poniesienia. Następnie wystąpił Pan z wnioskiem o zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej. Zwrot taki otrzymał Pan i zakwalifikował go do przychodów z działalności gospodarczej.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, nie występują przesłanki dające podstawę do zaliczania podatku od towarów i usług do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w cytowanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powinien Pan zatem zaliczyć do ww. kosztów fakturę za paliwo wystawioną przez zagraniczną firmę w wartości netto.

W konsekwencji powyższego otrzymany przez Pana zwrot zapłaconego podatku od towarów i usług nie stanowi przychodu. W myśl bowiem art. 14 ust. 2 pkt 7d ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - jest również naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zatem nie przysługiwało Panu prawo do zaliczenia podatku od towarów i usług do kosztów uzyskania przychodu, zwrot tego podatku nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Tym samym nieprawidłowo wskazano we wniosku, że przy księgowaniu faktury dokumentującej zakup paliwa ujęta została kwota brutto jak również to, że zwrot podatku stanowi dla Pana przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.