INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2010 r. (data wpływu 3 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dniem 28 maja 2010 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Jako formę opodatkowania podatkiem dochodowym przyjęła zasady ogólne. Prowadzona przez Nią dokumentacja rachunkowa to książka przychodów i rozchodów.

Na uruchomienie tej działalności uzyskała środki z Biura Pracy, gdzie wcześniej była zarejestrowana jako bezrobotna. W zawartej na tą okoliczność umowie (jako podstawę jej zawarcia przywołano ustawę o promocji zatrudnienia Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 oraz Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności Dz. U. z 2009 r. Nr 62, poz. 512) jest informacja na temat źródła pochodzenia otrzymanych przez Zainteresowaną pieniędzy. Są to środki z Unii Europejskiej przyznane w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego – zgodnie z wnioskiem o przyznanie środków na rozpoczęcie działalności, w którym Wnioskodawczyni wskazała konkretnie cel ich wydatkowania. Środki te przeznaczyła na zakup towarów oraz materiałów niezbędnych do świadczenia usług fryzjerskich. Wydatki poniosła w okresie 30-u dni od dnia rozpoczęcia działalności, gdyż terminem tym była zobligowana przez umowę z Biurem Pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zatem wydatki na zakup towarów handlowych oraz materiałów niezbędnych do świadczenia usług fryzjerskich, poniesione już po dacie rozpoczęcia działalności, pokryte ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego otrzymanych za pośrednictwem Biura Pracy na uruchomienie działalności gospodarczej, stanowią koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki te stanowią koszt podatkowy.

Do końca 2009 r. brak było przesłanek wyłączających możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych z ww. źródła, na ww. cel (oczywiście jeżeli nie były to środki trwałe).

Od stycznia 2010 r. pojawił się w art. 23 ust 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodatkowy zapis przywołujący jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, wydatki sfinansowane z przychodów, o których mowa w art. 21 ust 1 pkt 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 21 pkt 137 określa te przychody jako „środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzieloną w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146)”. Z kolei w ustawie o finansach publicznych, wśród wymienionych tam środków europejskich, nie ma wprost wskazanych tych, które przydziela urząd pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Jest jedynie mowa o innych środkach, pod które potencjalnie można by zakwalifikować te otrzymywane przez bezrobotnego na podjecie działalności gospodarczej.

W związku z faktem, że nie wymienia się enumeratywnie, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatków pokrytych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, jako nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uznać, że wydatki takie koszt podatkowy stanowią. Ustawa o finansach publicznych wymienia jako środki publiczne te pochodzące z budżetu Unii Europejskiej, które z kolei przywołuje ustawa o podatku dochodowym (art. 21 ust. 1 pkt 137), jednak nie ma wśród tych wymienionych w ustawie o finansach publicznych wprost podanych tych, które pochodzą z Europejskiego Funduszu Społecznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, niezbędnego do rozpoczęcia działalności gospodarczej, a sfinansowanego ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy. Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).

Z informacji przedstawionych w wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na uruchomienie działalności gospodarczej uzyskała środki z Biura Pracy, gdzie wcześniej była zarejestrowana jako bezrobotna. Jako podstawę do zawarcia umowy o przyznanie środków finansowych wskazano ustawę o promocji zatrudnienia oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności. Przyznane środki finansowe pochodziły z Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Zostały wydatkowane na zakup towarów handlowych oraz materiałów niezbędnych do świadczenia usług prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, podstawę zwolnienia otrzymanej dotacji od podatku dochodowego stanowi wskazany powyżej art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, a nie wskazany przez Zainteresowaną we wniosku art. 21 ust. 1 pkt 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczący dotacji, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymanych z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Sfinansowanie wydatków na zakup towarów handlowych oraz innych przedmiotów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129, 136 i 137 (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r.).

Nieprawidłowo zatem określono we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podstawę prawną zwolnienia przedmiotowego otrzymanego świadczenia pieniężnego, co zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma bezpośrednio wpływ na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych z dochodu zwolnionego.

Wobec powyższego, wydatki sfinansowane ze środków finansowych otrzymanych za pośrednictwem Urzędu Pracy przeznaczone na zakup towarów handlowych oraz innych przedmiotów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej niebędących środkami trwałymi mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.