INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 11 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2010 r. (data wpływu 15 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych w odniesieniu do sposobu opodatkowania renty – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 6 października 2010 r. nr ILPB2/415-957/10-2/WS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 6 października 2010 r., skutecznie doręczono dnia 11 października 2010 r., zaś w dniu 15 października 2010 r. (data nadania 14 października 2010 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni obecnie mieszka w Polsce. Pobiera rentę po zmarłym mężu (Holandia) i świadczenie z dodatkowego ubezpieczenia z tytułu ogólnej ustawy o członkach rodziny zmarłego (Holandia). Świadczenia Zainteresowanej są opodatkowane w Holandii. Podejmując decyzję o powrocie do Polski Wnioskodawczyni wiedziała, że podatek będzie rozliczała w Holandii – również Jej świadczenia każdego miesiąca wpływają do banku w Holandii. Zainteresowana poinformowana została, że rozliczenie podatkowe następuje w kraju, w którym rozlicza się i że w Polsce za 2005 r. musi dopłacić dosyć dużą kwotę podatku.

Wnioskodawczyni wskazała również, iż mieszkając w Holandii korzystała z systemu rentowego razem ANW – AOW, tzn. świadczenie rentowe ANW jest wypłacane do 65 roku życia, natomiast świadczenie rentowe AOW jest kontynuacją po 65 roku życia.

Po powrocie do Polski nastąpiła zmiana – Zainteresowana korzysta ze świadczenia rentowego ANW, tj. do 65 roku życia.

Wnioskodawczyni nie potrafi wskazać, czy otrzymane świadczenie z dodatkowego ubezpieczenia z tytułu ogólnej ustawy o członkach rodziny zmarłego jest kwotą z tytułu ubezpieczeń osobowych, czy też rentą. Z ubezpieczeniem tym wiązały się dodatkowe opłaty. Decyzja, którą otrzymała Zainteresowana po śmierci męża dotyczy przyznania ubezpieczenia dodatkowego z tytułu ogólnej ustawy o członkach rodziny zmarłego. Wnioskodawczyni nie wie do jakiej kategorii to świadczenie jest zaliczone w Holandii, natomiast od świadczenia tego odprowadzany jest w Holandii podatek dochodowy, składki na ubezpieczenia społeczne i na ubezpieczenia zdrowotne.

Ponadto Zainteresowana wskazała, iż:

• pobierana renta nie jest zwolniona z opodatkowania w Holandii i podlega opodatkowaniu tylko w Holandii,

• łączna kwota brutto renty i ubezpieczenia dodatkowego przekroczyła kwotę 20 000 EURO,

• składki związane z rentą nie kwalifikują się do ulgi podatkowej w Holandii,

• renta jest wypłacana według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii,

• od świadczenia rentowego ANW również potrącany jest podatek dochodowy i składki na ubezpieczenia społeczne.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy rentę oraz świadczenie z dodatkowego ubezpieczenia po zmarłym mężu Wnioskodawczyni musi wykazać do opodatkowania w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna Ona płacić w Polsce podatku z tytułu renty otrzymywanej z Holandii po zmarłym mężu. Natomiast kwota wypłacana co miesiąc z dodatkowego ubezpieczenia z tytułu ogólnej ustawy o członkach rodziny zmarłego podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe w odniesieniu do sposobu opodatkowania renty.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 18 ust. 5 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa (Holandii) osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie (w Polsce) mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie (w Holandii).

W świetle powyższego, dochody uzyskane ze świadczeń wypłacanych z systemu ubezpieczeń społecznych Holandii, będące płatnością wypłacaną według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a) ww. umowy jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni otrzymuje świadczenie z Holandii - rentę po zmarłym mężu (Holandia). Renta ta jest wypłacana według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż przedmiotowe świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię podlega opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. w Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce.

Przy czym, do obliczenia podatku należnego w Polsce ma zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą).

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych w odniesieniu do sposobu opodatkowania świadczenia z dodatkowego ubezpieczenia w dniu 15 listopada 2010 r. wydane zostało postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPB2/415-957/10-5/WS.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.