INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 23 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 28 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet i innych należności za czas podróży służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet i innych należności za czas podróży służbowych.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 20 października 2010 r. nr ILPB1/415-954/10-2/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie wysłano w dniu 20 października 2010 r. (skutecznie doręczono w dniu 22 października 2010 r.), natomiast w dniu 28 października 2010 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej zajmuje się transportem drogowym krajowym i międzynarodowym. Przedsiębiorstwo Zainteresowanego ma siedzibę w X. oraz nie posiada innych miejsc prowadzenia działalności poza miastem X. Zatrudnionym na podstawie umowy o pracę kierowcom Wnioskodawca wypłaca diety i inne należności (w tym ryczałty za nocleg) z tytułu podróży służbowej, ustalane na zasadach określonych w Kodeksie pracy. Ani regulamin wynagradzania Zainteresowanego, ani umowy o pracę nie zawierają postanowień w sprawie warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowych. Niektóre pojazdy samochodowe są wyposażone w kabinę do spania, posiadającą leżankę z zagłówkiem i schowek na pościel.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż przedmiotem zapytania jest kwestia opodatkowania diet i innych należności za czas podróży służbowej w zakresie ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym diety i inne należności (w tym ryczałty za noclegi) za czas podróży służbowej, w szczególności odbytej pojazdem wyposażonym w miejsce do spania, wypłacane kierowcom, są w całości wolne od podatku dochodowego do wysokości określonej w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia te są przychodami pracownika, jednakże jako wypłacane w związku z podróżą służbową stanowić będą przychód zwolniony od podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Obowiązujący od 3 kwietnia 2010 r. art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców definiuje pojęcie podróży służbowej kierowcy jako każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy, przewozu drogowego poza miejscowość, w której znajduje się siedziba oraz inne miejsce prowadzenia działalności pracodawcy lub wyjazdu poza tę miejscowość, w celu wykonania przewozu drogowego. Zgodnie z art. 14 tej ustawy, wyposażenie samochodów w miejsce do spania umożliwiające odpoczynek na postoju nie jest równoznaczne z zapewnieniem przez pracodawcę bezpłatnego noclegu podczas podróży służbowej. Za zapewnienie kierowcy bezpłatnego noclegu w rozumieniu rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, nie uznaje się noclegu na miejscu przeznaczonym do spania w kabinie samochodu, gdyż nie zapewnia ono odpowiedniego standardu - nie ma możliwości korzystania na miejscu np. z sanitariatu. Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 8 września 2008 r. (IBPB2/415-1067/08/BJ, KAN-5802/06/08).

Z kolei zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach w decyzji z dnia 22 maja 2007 r. (PD2-4151-35/07) środki transportu nie są przeznaczone do zaspokajania potrzeb noclegowych nawet w przypadku wyposażenia ich w miejsce do spania. W związku z powyższym, nocleg kierowcy w kabinie samochodu, nawet w przypadku dostosowania jej dla takich potrzeb, nie zwalnia pracodawcy z obowiązku pieniężnego zrekompensowania noclegu w trakcie podróży służbowej. Kwestia tego, co rozumieć pod pojęciem bezpłatny nocleg była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. W uzasadnieniu do wyroku z dnia 19 lutego 2007 r. (sygn. akt I PK 232/06) wyjaśniono, że zapewnienie noclegu obejmuje nie tylko możliwość snu, ale także inne życiowe niezbędne czynności związane z noclegiem. W związku z tym umożliwienie snu w kabinie pojazdu samochodowego nie jest zapewnieniem noclegu, z uwagi na brak zaplecza sanitarnego i kuchennego. Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku noclegu kierowcy w kabinie pojazdu, zachodzi konieczność korzystania przez niego z urządzeń sanitarno-higienicznych. Wiąże się to z odpłatnością, a koszty z tym związane należą do kosztów podróży służbowych i nie powinny być przerzucane na delegowanego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, wśród których wymienia się między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej rozporządzeń z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, ze zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.).

Na podstawie powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownikowi, z tytułu odbytej podróży służbowej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, przysługują diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Należności te korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zajmuje się transportem drogowym krajowym i zagranicznym. Zatrudnionym na podstawie umowy o pracę kierowcom Zainteresowany wypłaca diety i inne należności (w tym ryczałty za nocleg) z tytułu podróży służbowej. Wnioskodawca zaznacza przy tym, iż niektóre pojazdy samochodowe wyposażone są w kabinę do spania, posiadająca leżankę z zagłówkiem oraz schowek na pościel.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że diety i inne należności (w tym ryczałty za noclegi) za czas podróży służbowej, także odbytej pojazdem wyposażonym w miejsce do spania, wypłacane przez Wnioskodawcę pracownikom, są wolne od podatku dochodowego do wysokości określonej w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Natomiast powołane w treści wniosku orzeczenie Sądu Najwyższego również nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.