INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu 10 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków z tytułu czynszu najmu do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków z tytułu czynszu najmu do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. k. (dalej spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu kompleksowych usług doradztwa prawnego na rzecz polskich i zagranicznych przedsiębiorców podejmujących lub prowadzący działalność gospodarczą na terenie Polski.

Spółka zamierza przenieść swoją siedzibę do nowego lokalu, który zostanie najęty od osób fizycznych X, Y będących współwłaścicielami lokalu i komplementariuszami (dalej: komplementariusze) w spółce. Czynsz za najęty lokal będzie płacony miesięcznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni zgodnie, z którym spółka wynajmując lokal od komplementariuszy i ponosząc czynsz najmu na ich rzecz będzie miała prawo zaliczyć taki wydatek do kosztów uzyskania przychodu, który jednocześnie będzie stanowił koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, zgodnie z zasadami określonymi w art. 8 ust. 2 w związku z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: updof”), tj. proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w spółce...

Zdaniem Wnioskodawczyni fakt, że właścicielami najętego lokalu są komplementariusze spółki nie ma wpływu na zaliczenie czynszu najmu, jako kosztu uzyskania przychodów przez wspólników spółki, spółka jest podmiotem, który ma zdolność prawną (tj. m.in. zdolność zaciągania zobowiązań) oraz dla, którego odrębnie od pozostałych źródeł przychodów ustala się przychody i koszty uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego osób fizycznych Oznacza to, że koszty poniesione przez spółkę, są zasadniczo kosztem uzyskania przychodu, pod warunkiem związku tego kosztu z osiąganiem przychodów przez spółkę, zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodu. Koszt poniesiony interpretując art. 22 ust. 5d updof, to koszt ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury lub rachunku.

Żaden przepis art. 22 i 23 updof, nie wyłącza kosztu czynszu najmu płaconego na rzecz komplementariuszy z kosztów uzyskania przychodów spółki, a tym samym kosztów jej wspólników.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia i 1964 r. Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony a najemca zobowiązuje się płacić wynajmując umówiony czynsz. Aby mówić o umowie, musza istnieć co najmniej dwa podmioty.

W opinii Wnioskodawczyni umowa najmu jest zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy Wnioskodawczynią będącym osobą fizyczną oraz spółką, która jako osobowa spółka prawa handlowego, zgodnie z art. 8 § 1 ustawy z dn. 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.), posiada odrębny majątek. W myśl bowiem tego przepisu spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (zdolność prawna)

Należy więc przyjąć, iż nie zachodzi tutaj tożsamość podmiotów między wynajmującym (komplementariuszami) a najemcą (spółką).

Zatem wydatki na czynsz najmu przedmiotowej nieruchomości będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów spółki, a w konsekwencji wszystkich jej wspólników (komplementariuszy) proporcjonalnie do ich udziału w zyskach spółki, stosownie do treści art. 8 updof.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 updof, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną u każdego podatnika określą się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Stosownie zaś do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów i strat.

Uzasadnienie stanowiska.

Wnioskodawczyni pragnie wskazać, iż powyżej prezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2007 r., sygnatura ILPB11/415-85/07-2/IM który stwierdził: „spółka komandytowa jako spółka osobowa i tym samym nie posiadającą statusu osoby prawnej, nie jest samodzielnym podmiotem gospodarczym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podatnikami w spółce nie posiadającej osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego, są wyłącznie wspólnicy takiej spółki i tylko oni jako osoby fizyczne bądź prawne mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodu ze wspólnego źródła przychodów. W zależności od tego czy wspólnikami spółki są osoby fizyczne czy też osoby prawne, do ich opodatkowania mają zastosowanie bądź przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bądź ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. (…) Wydatki ponoszone przez spółkę na rzecz komandytariusza, który jest osobą fizyczną, tytułem wynagrodzenia z umów cywilnoprawnych, stanowią w całości koszt uzyskania przychodu spółki komandytowej, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów każdy wspólnik winien ujmować te koszty w przypadającej mu części, za koszty uzyskania przychodu w sposób określony przez spółkę tzn. w wielkości proporcjonalnej do udziału w zyskach spółki, stosując uregulowania przewidziane w ustawie o podatku dochodowym dla każdego wspólnika osobno.
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 czerwca 2010 r., sygnatura IBPB1/415-314/10/ZK według którego „zauważyć zatem należy, iż wskazana we wniosku umowa dzierżawy nieruchomości zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy wnioskodawcą będącym osobą fizyczną oraz spółką jawną, którą jako osobowa spółką prawa handlowego, zgodnie z art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.), posiada odrębny majątek. W myśl bowiem tego przepisu spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania pozywać i być pozywana. Z uwagi na powyższe wydatki ponoszone przez spółkę jawną, tytułem dzierżawy od Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów spółki jawnej, a tym samym wszystkich jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziału w zyskach spółki, stosownie do treści cyt. powyżej art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 lutego 2009 r., sygnatura IPPB1/415773/08/HD, który stwierdził: „aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki.
  • pozostawać w związku z przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika jego małżonka i małoletnich dzieci a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Ponadto, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. (…).Wykonywanie wskazanych we wniosku usług następuje w oparciu o stosunek prawny, łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, tj. spółkę cywilną i osobę fizyczną, prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą. Zatem, w przedmiotowej sprawie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania. (…) Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydatki ponoszone przez spółkę na uregulowanie należności wynikających z faktur wystawionych przez jej wspólnik w ramach prowadzonej przez niego indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej spółki.”

Podsumowując zdaniem Wnioskodawczyni, interpretując przepisy art. 22 i 23 updof, należy uznać, iż czynsz najmu lokal opłacony przez spółkę na rzecz osób fizycznych, będących jednocześnie komplementariuszami stanowić będzie koszt uzyskania przychodu spółki, a w konsekwencji samych Wnioskodawców. Wnioskodawcy wykażą jednocześnie uzyskiwane wynagrodzenie z tytułu czynszu najmu, jako przychód podatkowy z odpowiedniego źródła określonego w art. 10 ust. 1 updof.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.
   
   

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w spółce komandytowej. Spółka komandytowa zamierza przenieść swoją siedzibę do nowego lokalu, który zostanie najęty od osób fizycznych (Wnioskodawczyni i drugiej osoby) będących współwłaścicielami lokalu i komplementariuszami w spółce.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz

Zauważyć zatem należy, iż wskazana we wniosku umowa najmu lokalu, zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy jednym podmiotem - Wnioskodawczynią i drugą osobą będącą współwłaścicielką lokalu, które to osoby występują jako osoby fizyczne oraz drugim podmiotem prawa - spółką komandytową, która jako osobowa spółka prawa handlowego, zgodnie z art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), posiada odrębny majątek. W myśl bowiem tego przepisu Spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z uwagi na powyższe wydatki ponoszone przez Spółkę komandytową, tytułem najmu przedmiotowego lokalu będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Spółki komandytowej, a tym samym wszystkich jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziału w zyskach spółki, stosownie do treści cyt. powyżej art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na względzie opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż wydatki z tytułu czynszu najmu uiszczanego przez spółkę komandytową na rzecz m.in. Wnioskodawczyni, jako nie wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez spółkę pozarolniczej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanych przez Wnioskodawczynię udziału w zyskach tej spółki, pod warunkiem ich należytego udokumentowania.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.