INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2010 r. (data wpływu 30 sierpnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży niezabudowanej działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży niezabudowanej działki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu XX listopada 2002 r. Wnioskodawca notarialnie zawarł umowę kupna nieruchomości rolnej stanowiącej działkę gruntu nr XXXX o łącznym obszarze 0,4178 ha, położonej we wsi A., gmina B., woj. C., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Grunt ten stanowił niezabudowaną działkę rolną. W okresie użytkowania gruntu nie został zmieniony jego stan formalny i prawny, tj. Zainteresowany nie wystąpił o zmianę sposobu użytkowania, nie wystąpił o wydanie warunków zabudowy, nie dokonał podziału nieruchomości, grunt nie został zabudowany.

W dniu XX marca 2010 r. Wnioskodawca aktem notarialnym zawarł umowę przeniesienia własności i sprzedał działkę XXXX. Cenę sprzedaży ustalono na kwotę 110.000 złotych.

Powyższa nieruchomość została sprzedana w całości i nie podlegała podziałowi. Nieruchomość w dniu sprzedaży była nadal nieruchomością rolną, co potwierdza wypis z rejestru gruntów Starostwa Powiatowego . Na dzień sprzedaży nieruchomości, działka oraz cały teren obrębu wsi B., w którym położona jest działka nr XXXX, nie posiadała planu zagospodarowania przestrzennego. W momencie sprzedaży klasyfikacja nieruchomości według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określona została jako tereny użytków rolnych i leśnych. Na nieruchomość w dniu sprzedaży nie były wydane warunki zabudowy i zabudowania terenu. W dniu sprzedaży nieruchomość pozostawała niezabudowana.

Ponieważ nieruchomość ta stanowi niezabudowane grunty rolne, leśne i pastwiska, Zainteresowany przy sprzedaży skorzystał ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Ponieważ sprzedana nieruchomość jest gruntem rolnym, pastwiskiem, niezabudowanym, na którym nie dokonano podziału na mniejsze części oraz nie posiadała wydanych warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, to czy w świetle przedstawionych faktów Wnioskodawca słusznie skorzystał ze zwolnienia od podatku od towarów i usług stosując przepis art. 43 ust. 1 pkt 9...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opisaną sytuacją, dokonana sprzedaż działki XXXX stanowiącej grunty rolne, słusznie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT i zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 9 jest w pełni zasadne.

Po upływie okresu użytkowania przez 8 lat, Zainteresowany sprzedał nieruchomość rolną będącą jego prywatnym majątkiem, obejmującym działkę XXXX. W okresie użytkowania tej nieruchomości nie podjął żadnych działań prowadzących do zmiany klasyfikacji gruntu z rolnego na grunty budowlane. Również w tym samym okresie nie nastąpiła zmiana klasyfikacji gruntu z inicjatywy gminy czy osób trzecich. W tym czasie Zainteresowany nie występował o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na powyższe działki i takie warunki nie zostały wydane. W okresie tym nie dokonał podziału nieruchomości na mniejsze działki. Nieruchomość na dzień sprzedaży pozostała nieruchomością rolną niezabudowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 15 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczeniu usług zostały określone, między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z wymienionych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. W przypadku gruntów niezabudowanych stanowiących tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę sprzedaż objęta jest 22% stawką podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż w 2002 r. Wnioskodawca notarialnie zawarł umowę kupna nieruchomości rolnej stanowiącej działkę gruntu nr XXXX. Grunt ten stanowił niezabudowaną działkę rolną. W okresie użytkowania gruntu nie został zmieniony jego stan formalny i prawny, tj. Zainteresowany nie wystąpił o zmianę sposobu użytkowania, nie wystąpił o wydanie warunków zabudowy, nie dokonał podziału nieruchomości, grunt nie został zabudowany. W dniu XX marca 2010 r. Wnioskodawca aktem notarialnym zawarł umowę przeniesienia własności i sprzedał działkę XXXX. Powyższa nieruchomość została sprzedana w całości i nie podlegała podziałowi. Nieruchomość w dniu sprzedaży była nadal nieruchomością rolną. Na dzień sprzedaży nieruchomości działka nie posiadała planu zagospodarowania przestrzennego. W momencie sprzedaży klasyfikacja nieruchomości według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określona została jako tereny użytków rolnych i leśnych. Na nieruchomość w dniu sprzedaży nie były wydane warunki zabudowy i zabudowania terenu. W dniu sprzedaży nieruchomość pozostawała niezabudowana.

Odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, przy czym ustawa w art. 43 ust. 1 pkt 9 wprowadza zwolnienie w odniesieniu do części dostaw, których przedmiotem jest grunt. Zwolniona jest wyłącznie taka dostawa, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Ta regulacja prawna oznacza, że ze zwolnienia korzystać mogą tylko dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, działek rekreacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej, przy czym charakter gruntu należy ustalać na podstawie przepisów prawa miejscowego (lokalne plany zagospodarowania przestrzennego), studium takiego planu, na podstawie decyzji ustalającej warunki zabudowy danego gruntu.

Ustawodawca w ustawie o podatku VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów powinno się daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę. W związku z tym, ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania z wszelkich aktów prawnych, czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z opisu sprawy wynika, że dla przedmiotowej nieruchomości w momencie sprzedaży nie istniał aktualny plan zagospodarowania przestrzennego. W momencie sprzedaży klasyfikacja nieruchomości według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określona została jako tereny użytków rolnych i leśnych. Na nieruchomość w dniu sprzedaży nie były wydane warunki zabudowy i zabudowania terenu.

W myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”.

Stosownie do art. 9 ust. 2 cyt. ustawy o planowaniu, wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (art. 9 ust. 3 ustawy o planowaniu).

Art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego to zgodnie z art. 9 ust. 4 tej ustawy, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Na mocy art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

Z powyższego wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Studium stanowi podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego. Z jego treści, charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż jest ono aktem obligatoryjnym.

Dlatego też studium, jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.

Biorąc powyższe przepisy pod uwagę uznać należy, że bez znaczenia pozostaje fakt, iż studium jest jedynie aktem wewnętrznym. Istotny jest fakt, że studium określa przeznaczenie danej nieruchomości jako przeznaczonej pod zabudowę czy też nie, a ponadto ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

O charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji jednak, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym. Bowiem ustawa o podatku od towarów i usług odwołuje się do kryterium przeznaczenia terenu, a nie aktualnej kwalifikacji terenu w rejestrze gruntów.

Przeznaczenie terenu określają plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, natomiast ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Na mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów – ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zatem należy zwrócić uwagę, że ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie (Stanisław Rudnicki „Własność nieruchomości” LexisNaxis, W-wa 2007 r.). Natomiast, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia od podatku VAT aktualnego sposobu wykorzystania terenu, czy też jego aktualnej kwalifikacji lecz kryterium przeznaczenia terenu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca przy sprzedaży gruntu niezabudowanego, dla którego w momencie sprzedaży nie istniał aktualny plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, a klasyfikacja nieruchomości według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określona została jako tereny użytków rolnych i leśnych – słusznie skorzystał ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ grunt ten nie jest przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.