INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14.06.2010r. sygn. akt III SA/Wa 2/10, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2009r. (data wpływu 07.08.2009r.), uzupełnione pismem z dnia 29.12.2010r. (data wpływu 03.01.2011r.) oraz pismem z dnia 08.02.2011r. (data wpływu 14.02.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących uiszczane zaliczki na poczet ceny kupna lokalu wykorzystywanego jednocześnie dla celów działalności gospodarczej oraz zaspokajania potrzeb mieszkaniowych rodziny, obowiązku korekty podatku naliczonego związanego z nabywanym lokalem, obowiązku doliczania do mianownika proporcji odliczenia podatku naliczonego podstawy opodatkowania czynności wykorzystywania lokalu na potrzeby mieszkaniowe rodziny oraz obowiązku opodatkowania lokalu według zasad wskazanych w art. 14 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.08.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących uiszczane zaliczki na poczet ceny kupna lokalu wykorzystywanego jednocześnie dla celów działalności gospodarczej oraz zaspokajania potrzeb mieszkaniowych rodziny, obowiązku korekty podatku naliczonego związanego z nabywanym lokalem, obowiązku doliczania do mianownika proporcji odliczenia podatku naliczonego podstawy opodatkowania czynności wykorzystywania lokalu na potrzeby mieszkaniowe rodziny oraz obowiązku opodatkowania lokalu według zasad wskazanych w art. 14 ustawy o VAT. Przedmiotowy wniosek zawierał braki w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 10.12.2010r. znak IPPP3/443-664/09/10-4/S/MM oraz pismem z dnia 27.01.2011r. znak IPPP3/443-664/09/11-5/S/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od listopada 2006r. Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, „Zainteresowany”, „Podatnik”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą wyłącznie na świadczeniu usług doradztwa podatkowego. Działalność ta podlega opodatkowaniu według 22% stawki podatku od towarów i usług (VAT). Podatek VAT Wnioskodawca rozlicza na zasadach ogólnych (nie stosuje zasady kasowej) w formie kwartalnych deklaracji VAT-7K.

Dla potrzeb tej działalności Zainteresowany korzysta obecnie z dwóch miejsc prowadzenia działalności: lokalu mieszkalnego będącego wyłączną własnością żony Wnioskodawcy (pozostaje z nią w rozdzielności majątkowej) oraz lokalu użytkowego, którym Wnioskodawca dysponuje na zasadzie umowy najmu. W obu lokalizacjach obsługuje swoich klientów. Czas (liczba godzin) spędzany przez Wnioskodawcę w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w obu lokalach jest zmienny tzn. czasem w tym samym dniu Wnioskodawca świadczy usługi w obu lokalach czasem wyłącznie w lokalu wynajmowanym a czasem wyłącznie w lokalu swojej żony. Dyktują tym wyłącznie potrzeby klientów Podatnika.

W 2009r. Podatnik podpisał umowę deweloperską, na podstawie której deweloper zobowiązał się wybudować budynek mieszkalny, dokonać wyodrębnienia dwóch lokali, ich połączenia oraz przeniesienia na Wnioskodawcę własności połączonego już lokalu mieszkalnego. Zamiarem Wnioskodawcy jest dostosowanie docelowo tego lokalu dla potrzeb obsługi swoich klientów (przez obsługę klientów Zainteresowany rozumie organizację spotkań, rozmowy telefoniczne z klientami lub w sprawie klientów dokonywanie analiz Podatkowych, przygotowywanie porad i opinii Podatkowych, pism procesowych w sprawach podatkowych etc.), Jednocześnie, lokal będzie również wykorzystywany na potrzeby mieszkaniowe własne i rodziny Wnioskodawcy. W ten sposób Podatnik mógłby zaprzestać korzystania z lokalu mieszkalnego będącego własnością jego żony. Zakup lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem na działalność gospodarczą oraz również wykorzystywany w celach zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych własnych i rodziny jest ponadto dla Wnioskodawcy ekonomicznie bardziej opłacalny niż nabywanie osobno lokalu użytkowego i mieszkaniowego.

Połączony lokal zostanie tak zaprojektowany, aby możliwe było — w zależności od potrzeb — korzystanie z wszystkich pomieszczeń (4 pokoje) oraz części wspólnych (m.in. korytarze, łazienki) zarówno dla potrzeb działalności gospodarczej oraz potrzeb mieszkaniowych rodziny Wnioskodawcy. Czas (tzn. liczba godzin w ciągu dnia) oraz stopień intensywności (tzn. metraż lokalu) używania lokalu dla obu rodzajów potrzeb zależny będzie wyłącznie od zapotrzebowania klientów Wnioskodawcy i w związku z tym będzie podlegał ciągłym fluktuacjom. Do lokalu dołączone będą 2 miejsca garażowe, z których korzystać będzie Podatnik (posiada samochód w leasingu operacyjnym służący mu do działalności gospodarczej) oraz — w zależności od potrzeb – klienci Wnioskodawcy.

Na poczet umowy deweloperskiej Wnioskodawca wnosić będzie zaliczki, które będą dokumentowane fakturą VAT wystawioną przez dewelopera. Lokal mieszkalny w momencie jego przekazania do użytkowania zostanie w całości umieszczony w prowadzonym przez Zainteresowanego rejestrze środków trwałych, gdyż spełniać wymogi określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tzn:

• będzie lokalem stanowiącym wyłączną własność Wnioskodawcy,
• będzie miał przewidywany okres używania dłuższy niż rok,
• będzie wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą,
• Wnioskodawca podejmie decyzję o jego amortyzowaniu (art. 22c ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia całości Podatku naliczonego (VAT) z faktur dokumentujących uiszczane przez niego zaliczki na poczet ceny kupna lokalu wykorzystywanego jednocześnie dla celów działalności gospodarczej oraz zaspokajania potrzeb mieszkaniowych własnych oraz jego rodziny...
2. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek dokonywania korekty odliczenia podatku naliczonego (VAT) związanego z nabywanym lokalem...
3. Czy czynność polegająca na wykorzystywaniu lokalu dla własnych (oraz rodziny) potrzeb mieszkaniowych będzie doliczana do mianownika proporcji odliczenia zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT...
4. Czy w przypadku trwałego zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych po zgłoszeniu tego faktu do urzędu skarbowego, Podatnik będzie miał obowiązek opodatkowania lokalu według zasad wskazanych w art. 14 ustawy o ustawy VAT... W jaki sposób określić podstawę opodatkowania takiego lokalu dla potrzeb opodatkowania zgodnie z art. 14 ustawy o VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie Zainteresowanego przysługuje mu prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego z faktur zaliczkowych wystawianych przez dewelopera w związku z budową nabywanego przez niego lokalu. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług w takim zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są dla wykonania czynności opodatkowanych. Kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu stanowić będzie w tym kontekście — zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o VAT — suma kwot podatku określona na otrzymanych od dewelopera fakturach potwierdzających dokonane przez Wnioskodawcę zaliczki. W przypadku faktur zaliczkowych nie ma zastosowania reguła art. 86 ust. 12 ustawy o VAT, zgodnie z którą prawo do odliczenia występuje dopiero z momentem nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w konsekwencji prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zaliczkowych musi być określane według związku nabywanego (w przyszłości) towaru z działalnością podatnika ocenianą na moment otrzymania faktury zaliczkowej.

W przypadku Wnioskodawcy lokal (po nabyciu jego własności i oddaniu do użytkowania) będzie niewątpliwie wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w ramach której Zainteresowany świadczy usługi doradztwa podatkowego opodatkowane według stawki 22%. Lokal zostanie wprowadzony do rejestru środków trwałych i będzie podlegał amortyzacji. Występuje więc wyraźny związek podatku naliczonego z faktur zaliczkowych z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że lokal będzie nominalnie (tzn. w sensie prawa budowlanego) miał charakter mieszkaniowy, gdyż decydujące jest faktyczne (a nie tylko nominalne) jego wykorzystywanie dla celów wykonywania czynności opodatkowanych (lub nie) podatkiem VAT. Jednocześnie lokal ten będzie w przyszłości - tzn. po nabyciu jego własności wykorzystywany również do czynności polegających na oddaniu przez Podatnika lokalu (jako środka trwałego) do używania w sposób nieodpłatny na zaspokojenie własnych potrzeb oraz potrzeb mieszkaniowych jego rodziny co kwalifikuje taką czynność jako świadczenie usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Innymi słowy fakt wykorzystywania lokalu również dla celów własnych i rodziny Wnioskodawcy oznaczać będzie zaistnienie czynności podlegającej ustawie o VAT, zrównanej z odpłatnym świadczeniem usług. Usługi te, w momencie ich świadczenia, będą podlegały zwolnieniu od VAT jako nieodpłatne usługi najmu na cele mieszkaniowe na podstawie pkt 4 załącznika nr 4 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (np wyrok ETS z 21 kwietnia 2005r. w sprawie C-25/03) w przypadku nabywania dobra inwestycyjnego i używania go zarówno dla celów zawodowych jak i prywatnych podatnik VAT może dokonać wyboru:

• zaliczyć dobro w całości do majątku prowadzonego przedsiębiorstwa bądź
• zaliczyć dobro w całości do majątku prywatnego bądź
• dokonać podziału dobra inwestycyjnego i zaliczyć je w częściach do majątku przedsiębiorstw i majątku prywatnego.
  
  

W opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nie ma możliwości dokonania podziału kwot podatku naliczonego na kwotowo określoną część związaną wyłącznie z prowadzoną przez niego działalnością opodatkowaną VAT oraz kwotowo określoną część przeznaczoną na wykorzystywanie lokalu dla celów określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Niemożliwe jest w szczególności określenie zakresu wykorzystywania lokalu w oparciu o kryterium powierzchni użytkowej lokalu, co wynika z faktu, że dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie w różnym zakresie czasowym — użytkował różne pomieszczenia lokalu, a te same pomieszczenia mogą być — w pozostałym zakresie czasowym — wykorzystywane dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych własnych Wnioskodawcy i jego rodziny. Sposób i stopień intensywności (zwłaszcza czasowej) użytkowania lokalu będzie dodatkowo sezonowo fluktuował w zależności od potrzeb klientów Wnioskodawcy (zależność będzie taka, że lokal będzie wykorzystywany bardziej intensywnie czasowo i powierzchniowo w przypadku zwiększonych potrzeb klientów oraz natężenia zleceń, co występuje zazwyczaj na wiosnę i jesień każdego roku).

Z powyższych względów prawidłowe będzie zaliczenie lokalu w całości do majątku działalności gospodarczej Zainteresowanego i odliczenie całości podatku naliczonego przy jego nabyciu. Jednocześnie, używanie lokalu dla potrzeb niezwiązanych z działalnością gospodarczą (w tym potrzeby mieszkaniowe własne rodziny) stanowić będzie odpłatne świadczenie usług objęte zakresem przedmiotowym ustawy o VAT.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, będzie on podlegał normom art. 90 ust. 3 i 91 ustawy o VAT tzn. będzie zobowiązany do dokonywania korekt podatku naliczonego związanego z nabyciem lokalu z punktu widzenia proporcji rocznego obrotu z czynności dających prawo do odliczenia (doradztwo podatkowe) do całkowitego obrotu wynikającego z czynności dających i niedających prawa do odliczenia.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których prawo do odliczenia przysługuje oraz czynnościami w stosunku do których takie prawo nie przysługuje, podatnik określa kwotę podatku naliczonego do odliczenia na podstawie proporcji rocznego obrotu opodatkowanego do rocznego obrotu ogółem. W przypadku Podatnika, brak jest możliwości ścisłego lub choćby szacunkowego wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanych z nabyciem lokalu (fakturami zaliczkowymi) według kryteriów ich przeznaczenia dla działalności opodatkowanej (doradztwo podatkowe) i zwolnionej (czynność z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT polegająca na przeznaczeniu lokalu dla zaspokajania własnych potrzeb mieszkaniowych). Wynika to z niemożności oparcia się na kryterium powierzchniowym (gdyż te same powierzchnie w różnym stopniu i różnym wymiarze czasu mogę być wykorzystywane dla obu rodzajów działalności) ani kryterium czasowym (gdyż te same powierzchnie będą wykorzystywane codziennie w różnym zakresie czasu), ani jakimkolwiek innym mogącym dać ścisłe rezultaty.

Ad. 3

W ocenie Wnioskodawcy podstawa opodatkowania czynności polegającej na wykorzystywaniu lokalu dla zaspokojenia własnych (oraz rodziny) potrzeb mieszkaniowych nie będzie doliczana do mianownika proporcji odliczenia podatku naliczonego przy rozliczaniu nabycia lokalu zgodnie z art. 90 i 91 ustawy o VAT.

Art. 90 ust. 3 posługuje się wyraźnie pojęciem obrotu (odpowiednio dającego prawo do odliczenia oraz obrotu całkowitego) formułując zasady ustalania proporcji odliczenia podatku naliczonego. Obrotem w rozumieniu ustawy o VAT jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku (art. 29 ust. 1 zdanie drugie ustawy o VAT). Z uwagi na fakt, że podstawą opodatkowania przy czynnościach nieodpłatnego przekazania lokalu na potrzeby mieszkaniowe własne i rodziny nie jest obrót, lecz zgodnie z art. 29 ust. 12 ustawy o VAT — koszt świadczonej usługi, wartość tych czynności nie będzie powiększała mianownika proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Ad. 4

W ocenie Wnioskodawcy, ewentualne zakończenie przez Wnioskodawcę wykonywania czynności opodatkowanych podlegałoby zgłoszeniu do urzędu skarbowego oraz powodowałoby powstanie obowiązku uwzględnienia lokalu w spisie z natury towarów niesprzedanych oraz jego opodatkowania zgodnie z art. 14 ustawy o VAT, gdyż w stosunku do tego lokalu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego (art. 14 ust. 4 ustawy o VAT).

Sensem opodatkowania spisu z natury towarów nabytych jest opodatkowanie tych towarów (w rozumieniu art. 2 pkt 6, czyli również lokali stanowiących osobną nieruchomość), które nie zostały sprzedane, ale były wykorzystywane w toku wykonywania czynności opodatkowanych i w stosunku do których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. W przypadku zatem, gdyby Zainteresowany trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, a w konsekwencji wykonywania czynności objętych ustawą o VAT, przesunięcie lokalu z majątku działalności gospodarczej do majątku osobistego powodowałoby konieczność opodatkowania lokalu według właściwej stawki VAT.

Podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy o VAT byłaby wartość lokalu ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, czyli jego cena nabycia lub koszt wytworzenia ustalona na moment dostawy. W ocenie Wnioskodawcy, wartość podstawy opodatkowania nie może zatem abstrahować od okresu użytkowania towaru stanowiącego środek trwały, podlegającemu obowiązkowi korekty podatku naliczonego. Zatem podstawą opodatkowania byłaby część ceny nabycia lokalu, która nie została objęta korektą podatku naliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o VAT, np. w przypadku zaprzestania działalności w 5-tym roku 10-letniej korekty podatku naliczonego, podstawą opodatkowania dla spisu z natury byłoby 50% oryginalnej ceny nabycia lokalu.

W dniu 01.10.2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP3/443-664/09-2/MM stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2009r. (data wpływu 07.08.2009r.) w zakresie czterech zadanych pytań jest nieprawidłowe.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem tut. Organu podatkowego Wnioskodawca wezwał Stronę przeciwną do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 01 października 2009r. w części dotyczącej pytania nr 1, 2 oraz 3. Dnia 09 listopada 2009r. tut. Organ podatkowy w odpowiedzi na powyższe wezwanie, stwierdził brak podstaw do zmiany w/w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wobec powyższego pismem z dnia 25.11.2009r. za pośrednictwem Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której przedstawił następujące zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego:

1. art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że nie stanowi odpłatnego świadczenia usług czynność polegająca na przeznaczeniu lokalu mieszkalnego, stanowiącego środek trwały służący działalności gospodarczej, również dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych własnych oraz rodziny,
2. art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez jego błędną wykładnię w sytuacji, w której podatek naliczony przy nabyciu środka trwałego służyć ma zarówno czynnościom dającym jak i niedającym prawa do odliczenia, a brak jest możliwości ścisłego, matematycznego wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego z poszczególnymi czynnościami,
3. art. 90 ust. 2 i 3 w związku z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez ich pominięcie w wydanej interpretacji indywidualnej w sytuacji, w której jedyną możliwością ustalenia zakresu przysługującego prawa do odliczenia podatku naliczonego było stosowanie proporcji określonych w tych przepisach.
   
   

W wyroku z dnia 14 czerwca 2010r. sygn. akt III SA/Wa 2/10 Sąd uchylił przedmiotową interpretację zarzucając tut. Organowi podatkowemu, że nie wyjaśnił istotnych dla podatnika elementów zdarzenia przyszłego, które miały znaczenie dla wydanej interpretacji. Mianowicie Sąd w wyroku zwrócił uwagę, iż Wnioskodawca w części „F” wniosku ORD-IN (wyczerpujące przedstawienie zaistniałego w sprawie stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego i pytania) przedstawił przyszły stan faktyczny, ale jednocześnie w części „G” (własne stanowisko w sprawie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) sformułował pewne dodatkowe elementy (np. dotyczące zaliczenia dobra inwestycyjnego w całości do aktywów przedsiębiorstwa na potrzeby podatku VAT), co sprawiło, że dokonanie ustaleń stanu faktycznego, który we wniosku o wydanie interpretacji przedstawił podatnik stało się utrudnione. Zarzut rozbieżności, co do przypisanego stanu faktycznego znajduje także potwierdzenie w formułowanych przez podatnika środkach zaskarżenia. I tak na przykład, w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa podatnik stwierdza, że wybrane z interpretacji podatkowej tezy stanowią „nadinterpretacje przedstawionego przez niego stanu opisu zdarzenia przyszłego” I wskazuje „ z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na moment otrzymania faktur zaliczkowych: wykonuję działalność opodatkowaną oraz nie wykonuję jeszcze czynności wykorzystywania lokalu dla potrzeb własnych oraz mojej rodziny” „Z opisu zdarzenia przyszłego wynika wyraźnie, że na chwilę obecną traktuję umowę developerską jako prowadzącą do nabycia składnika należącego do jego działalności gospodarczej, który zamierza zakwalifikować jako środek trwały.” Tym samym Sąd zobligował tut. Organ podatkowy, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy jeszcze raz całościowo przeanalizował treść wniosku Podatnika i wykazał w uzasadnieniu interpretacji, iż rozważył wszystkie elementy składające się na zdarzenie przyszłe opisane przez Wnioskodawcę. Dodatkowo Sąd wskazał, że w przypadku wątpliwości tut. Organ podatkowy może skorzystać z prawa wezwania Wnioskodawcy w celu uzupełnieniu elementów zdarzenia przyszłego.

W wykonaniu zarządzenia Sądu wskazanego w wydanym wyroku tut. Organ podatkowy pismem z dnia 10.12.2010r. Nr IPPP3/443-664/09/10-4/S/MM wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. Ponadto wykonując zarządzenia Sądu, tut. Organ podatkowy pismem z dnia 27.01.2011r. znak IPPP3/443-664/09/11-5/S/MM wezwał Wnioskodawcę o wyjaśnienie sprzeczności pomiędzy treścią przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, własnym stanowiskiem do zadanego we wniosku pytania oraz treścią złożonego przez Wnioskodawcę środka zaskarżenia w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 29.12.2010r. (data wpływu 03.01.2011r.), w wyniku wypełnienia wskazówek wskazanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 czerwca sygn. III SA/Wa 2/10, Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowy lokal mieszkalny po oddaniu do użytkowania będzie wykorzystywany zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych VAT jak i potrzeb mieszkaniowych własnych i rodziny.

Ponadto w piśmie z dnia 08.02.2011r. (data wpływu 14.02.2011r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu podatkowego sporządzonego w celu wykonania wskazówek Sądu Wnioskodawca wyjaśnia, co następuje:

1. Wezwanie tut. Organu podatkowego nie spełnia przesłanek z art. 169 par. 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej. Wezwanie do usunięcia braków powinno bowiem wskazywać, jakie braki mają zostać usunięte. Wezwanie tut. Organu podatkowego używa, zdaniem Wnioskodawcy, enigmatycznego sformułowania „wyjaśnienia sprzeczności” nie precyzując, jakie sprzeczności wymagają wyjaśnienia. W przekonaniu Wnioskodawcy żadnych takich sprzeczności nie ma.
2. Uzasadnienie wezwania tut. Organu podatkowego zawiera de facto, zdaniem Wnioskodawcy, polemikę z argumentacją zawartą we wniosku o interpretację i dalszych pismach procesowych. W ramach art. 169 par. 1 Ordynacji podatkowej nie mieści się polemizowanie z argumentami podatnika, a jedynie uzupełnianie braków istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia (lub nadania sprawie biegu). Wydając (uchyloną przez sąd) interpretację indywidualną tut. Organ podatkowy nie miał, zdaniem Wnioskodawcy, istotnych wątpliwości w rozstrzygnięciu sprawy.
3. Jedyny element uzasadnienia wezwania, który mógłby sugerować brak w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy to zdanie, w którym tut. Organ podatkowy prosi o wyjaśnienie, jaki jest sposób wykorzystywania lokalu na moment oddania go do użytkowania (a nie na moment zapłaty zaliczek). Tymczasem z opisu zdarzenia przyszłego jasno wynika, że Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską co logicznie wskazuje, że lokal jeszcze nie został oddany do użytkowania. Zainteresowany może jedynie określać, jaki będzie przewidywany sposób wykorzystywania lokalu (co zresztą uczynił we wniosku). Z tych względów cały opis zdarzenia przyszłego jak i dalsze pisma procesowe używają czasu przyszłego przy określaniu sposobu dalszego (tzn. po oddaniu do użytkowania) korzystania z lokalu. Sugerowany brak formalny jest ponadto - również w warstwie merytorycznej - pozorny, gdyż zakłada tezę, że zakres prawa do odliczenia na moment otrzymania przez Wnioskodawcę faktur zaliczkowych nie istnieje w ogóle. Tymczasem pytanie nr 1 wniosku wyraźnie dotyczy prawa do odliczenia wynikającego właśnie z faktur zaliczkowych. Logiczne jest, że w takim opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca może jedynie opisywać zamiar przyszłego postępowania, co nie wyklucza pytania o prawo do odliczenia powstające na moment otrzymania faktury zaliczkowej.
4. Nie ma zatem żadnej sprzeczności pomiędzy oświadczeniem zawartym w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Zainteresowanego („nie wykonuję jeszcze czynności wykorzystywania lokalu dla potrzeb własnych oraz mojej rodziny” - zdanie w czasie teraźniejszym), a uzupełnieniem wniosku z 29 grudnia 2010 r. (złożonym na wezwanie tut. Organu podatkowego z dnia 10 grudnia 2010 r.), w którym Wnioskodawca określa, że „lokal mieszkalny po oddaniu do użytkowania będzie wykorzystywany zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych VAT jak i potrzeb mieszkaniowych własnych i rodziny — zdanie w czasie przyszłym. Lokal nie został jeszcze bowiem oddany do używania.
5. Niezależnie od powyższych uwag Wnioskodawca pragnie sprostować, że Wojewódzki Sąd Administracyjny wcale nie postawił zarzutu rozbieżności w treści wniosku i dalszych pism w przedmiotowej sprawie, lecz jedynie potwierdził, że dokonanie ustaleń w przedmiotowej sprawie stało się utrudnione, (lecz możliwe, co potwierdza fakt uchylenia interpretacji indywidualnej a nie oddalenia skargi Wnioskodawcy).
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2010r. sygn. akt III SA/Wa 2/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały uregulowane w Dziale IX ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również „ustawą o VAT”. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z uregulowaniami art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
   
   

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Powyższe regulacje wskazują, iż odliczenie podatku naliczonego to przysługujące zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług całkowite bądź częściowe prawo do obniżenia kwoty podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych tj. do czynności zwolnionych od podatku VAT lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Prawo do obniżenia podatku należnego może być realizowane przez podatnika pod warunkiem spełnienia przez niego przesłanek pozytywnych, tj. istnienia związku między zakupami i prowadzoną działalnością.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni (wydatek na nabycie towaru, który następnie zostanie przez podatnika sprzedany), bądź pośredni.

Powyższe regulacje oznaczają, że aby stwierdzić, czy podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy zbadać wyłącznie związek ponoszonych wydatków z wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy o VAT jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy o VAT).

Stosownie natomiast do art. 91 ust. 1 ustawy o VAT po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca od listopada 2006r. prowadzi działalność polegającą wyłącznie na świadczeniu usług doradztwa podatkowego, która podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 22%. W 2009r. Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską, na podstawie której deweloper zobowiązał się wybudować budynek mieszkalny, dokonać wyodrębnia dwóch lokali, ich połączenia oraz przeniesienia na Wnioskodawcę własności połączonego już lokalu mieszkalnego. Lokal ten będzie Wnioskodawcy służył wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (usługi doradztwa podatkowego), a także będzie służył zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych jego i jego rodziny. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy lokal będzie tak zaprojektowany, aby możliwe było – w zależności od potrzeb – korzystanie z wszystkich pomieszczeń (4 pokoje) oraz części wspólnych (m.in. łazienki, korytarze) zarówno dla potrzeb działalności gospodarczej jak i zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych rodziny Wnioskodawcy. Zainteresowany wskazał również, że nie jest możliwe dokonanie podziału kwot podatku naliczonego na kwotowo określoną część związaną wyłącznie z prowadzoną przez niego działalnością opodatkowaną VAT oraz kwotowo określoną część przeznaczoną na wykorzystywanie lokalu dla celów mieszkaniowych jego rodziny. Z treści uzupełnienia do wniosku wynika, iż przedmiotowy lokal mieszkalny po oddaniu do użytkowania będzie wykorzystywany zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych VAT jak i potrzeb mieszkaniowych własnych i rodziny. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy ma uprawnienie do odliczenia całości podatku naliczonego (VAT) z faktur dokumentujących uiszczane przez niego zaliczki na poczet ceny kupna lokalu wykorzystywanego jednocześnie dla celów działalności gospodarczej oraz zaspokajania potrzeb mieszkaniowych własnych oraz swojej rodziny.

W sytuacji opisanej we wniosku mamy do czynienia z dwoma rodzajami czynności: czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT (usługami doradztwa podatkowego) oraz czynnościami związanymi z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, czynności związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych rodziny nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia usług przewidzianego w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT traktowanymi na równi z odpłatnym świadczeniem usług. Wynika to z faktu, iż przesłanką niezbędną do tego, aby dane czynności zaklasyfikować do nieodpłatnego świadczenia usług jest przesłanka prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami. Tymczasem Wnioskodawca sklasyfikuje te czynności jako zwolnione z podatku od towarów i usług stanowiące nieodpłatne usługi najmu na cele mieszkaniowe (art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z załącznikiem nr 4 do tej ustawy), od których z założenia podatek naliczony nie może być odliczony. W ocenie tut. Organu podatkowego czynności związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych rodziny w ogóle nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że w przypadku dokonywania przez Zainteresowanego odliczeń kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących uiszczane przez niego zaliczki na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, nie będzie on mógł w pełnym zakresie odliczyć podatku naliczonego zawartego w cenie tego lokalu, bowiem Wnioskodawca, zgodnie z jego wskazaniem, będzie wykorzystywał przedmiotowy lokal po jego oddaniu do użytkowania zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych jak i dla potrzeb mieszkaniowych własnych i jego rodziny. Podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych towarów tylko w takim zakresie, w jakim nabycie to wiąże się z czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać czynnościom opodatkowanym, a wybór metody wyodrębnienia tych kwot podatku naliczonego pozostaje wyłącznie w gestii Podatnika. W sytuacji, gdy Zainteresowany nie wykaże w jakiej części zakupiony przez niego lokal mieszkalny będzie wykorzystywany do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, wówczas nie nabędzie prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego z faktur dokumentujących wpłacone przez niego zaliczki na zakup tego lokalu.

Podsumowując stwierdza się, że przy zakupie towarów i usług służących zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych jak i niepodlegających opodatkowaniu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego tylko w takiej części, w jakiej zakup towarów i usług związany jest ze sprzedażą opodatkowaną.

Odnosząc się do pytania nr 2 i 3 przedmiotowego wniosku tut. Organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy że nie znajdzie zastosowania przepis art. 91 ustawy o VAT w kwestii dokonywania korekty podatku naliczonego związanego z nabywanym lokalem mieszkalnym, bowiem Wnioskodawca nie wykonuje czynności zwolnionych z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 do tej ustawy polegających na nieodpłatnych usługach najmu, których beneficjentami są członkowie rodziny Wnioskodawcy. Zdaniem tut. Organu podatkowego czynności zaspokajania potrzeb własnych oraz rodziny Wnioskodawcy pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Z tych samych względów, o których mowa powyżej czynność polegająca na wykorzystywaniu lokalu dla własnych (oraz rodziny) potrzeb mieszkaniowych nie będzie doliczana do mianownika proporcji odliczenia, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Wykonywana przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza polegająca na świadczeniu usług doradztwa podatkowego jest opodatkowana podatkiem VAT; zatem w takiej sytuacji nie wystąpi konieczność zastosowania proporcji ustalonej w trybie art. 90 i art. 91 ustawy o VAT, a tym samym konieczność rozliczania podatku naliczonego ze względu na świadczenie czynności opodatkowanych i zwolnionych, gdyż te ostatnie nie występują.

Mając na uwadze pytanie nr 4 przedmiotowego wniosku tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy o VAT przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 14 ust. 8 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29 ust. 10.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 10 ustawy o VAT w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług doradztwa podatkowego w lokalu mieszkalnym stanowiącym zarówno lokal niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej jak i do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy oraz jego rodziny. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego czy w przypadku trwałego zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych po zgłoszeniu tego faktu do urzędu skarbowego, Podatnik będzie miał obowiązek opodatkowania lokalu według zasad wskazanych w art. 14 ustawy o ustawy VAT oraz w jaki sposób określić podstawę opodatkowania takiego lokalu dla potrzeb opodatkowania zgodnie z art. 14 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa podatkowego wskazać należy, iż w przypadku, jeśli Wnioskodawca trwale zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i przesunie w/w lokal mieszkalny do majątku osobistego, powstanie konieczność ujęcia tego lokalu w spisie z natury i opodatkowania go według właściwej stawki podatku VAT. W tym przypadku podstawą opodatkowania takiego lokalu będzie cena jego nabycia, określona w momencie jego dostawy, tj. w momencie ujęcia powyższego lokalu w remanencie likwidacyjnym, sporządzanym – zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy o VAT – na dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Oznacza to, że podstawą opodatkowania, a więc wartością w jakiej należy wykazać wartość lokalu w spisie z natury, jest cena nabycia tego lokalu, skorygowana na dzień, w którym należy sporządzić spis z natury (tj. dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu), czyli cena jaką zapłaciłby Wnioskodawca za przedmiotowy lokal w dniu dostawy.

Ponadto tut. Organ podatkowy stwierdza, że w przypadku, gdy przedmiotowy lokal mieszkalny będzie służył Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych i czynności niepodlegających opodatkowaniu, a Wnioskodawca, zgodnie z rozwiązaniem wskazanym w odpowiedzi na pytanie nr 1 przedmiotowego wniosku, odliczy jedynie taką część podatku naliczonego jaka będzie się wiązała się z wykorzystywaniem lokalu do czynności opodatkowanych, należy określić, stosownie do art. 14 ust. 8 w związku z art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego w takiej części, jaka była wykorzystywana do czynności opodatkowanych i od której Podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zaliczkowych dokumentujących nabycie tego lokalu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanych pytań należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ podatkowy pragnie wskazać, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu stanowiska wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-25/03 z dnia 21 kwietnia 2005 roku tut. Organ podatkowy stwierdza, iż brak jest sprzeczności pomiędzy wydanym wyrokiem a uzasadnieniem niniejszej interpretacji, bowiem ETS w wyroku tym (podobnie jak tut. Organ w wydanej interpretacji) daje możliwość wyboru podatnikowi w kwestii zaliczenia dobra inwestycyjnego w całości do prowadzenia przedsiębiorstwa, w całości do majątku prywatnego bądź dokonanie podziału tego dobra w części do prowadzenia przedsiębiorstwa, a w części do majątku prywatnego uzależniając dokonanie tego podziału od prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości bądź w części (bądź wcale). Z treści wniosku wynika, iż przedmiotowy lokal mieszkalny będzie służył wykonywaniu czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu, w związku z czym powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest zgodny z linią uzasadnienia stanowiska tut. Organu podatkowego przedstawioną w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.