INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2010 r. (data wpływu: 13 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną gminy działającą w formie samorządowego zakładu budżetowego. Przedmiotem działania jest zarządzanie cmentarzami, spopielanie zwłok, wynajem lokali użytkowych i wydzierżawianie mienia znajdującego się na terenie cmentarzy komunalnych.

Zainteresowany zamierza zorganizować spotkanie o charakterze służbowym dla pracowników w siedzibie zakładu z poczęstunkiem w formie szwedzkiego stołu. Zostanie zamówiona usługa cateringowa. Celem spotkania jest m. in. podsumowanie wykonania zadań za rok mijający, omówienie założeń planu finansowo-rzeczowego na rok przyszły.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poczęstunek w formie szwedzkiego stołu na służbowym spotkaniu z pracownikami w siedzibie zakładu stanowi ich przychód, który należy opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli pracownik uczestniczy w zwyczajowym poczęstunku w formie szwedzkiego stołu na spotkaniu o charakterze służbowym w siedzibie zakładu, to z tego tytułu nie uzyska przychodu w rozumieniu art. 12 ustawy o pdof. Nie jest bowiem możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz przyporządkowanie go do konkretnej osoby, a w rezultacie ustalenie przychodu pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez okolicznościowych, czy integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować spotkanie o charakterze służbowym dla pracowników w siedzibie zakładu z poczęstunkiem w formie szwedzkiego stołu. Zostanie zamówiona usługa cateringowa. Celem spotkania jest m. in. podsumowanie wykonania zadań za rok mijający, omówienie założeń planu finansowo-rzeczowego na rok przyszły.

Przedstawiając własne stanowisko w przedmiotowej sprawie Zainteresowany podkreślił, że nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz przyporządkowanie go do konkretnej osoby, a w rezultacie ustalenie przychodu pracownika.

Tut. Organ nie podziela przedstawionej przez Wnioskodawcę argumentacji i jest zdania, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie ma przeszkód w ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowania przez Zainteresowanego przedmiotowego spotkania.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych przez pracodawcę spotkań okolicznościowych, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości uczestnictwa w takim spotkaniu o określonej wartości pieniężnej (w zależności od formy w jakiej spotkanie to zostało zorganizowane, np. w restauracji, w miejscu pracy, w wynajętej sali). Samo zagwarantowanie uczestnictwa w spotkaniach, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumował. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z udziału w spotkaniu np. okolicznościowym zaoferowanym mu przez pracodawcę.

Stanowisko tut. Organu potwierdziła uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2010 r., sygn. II FPS 1/10. Sąd przesądził w niej jednoznacznie, że nieodpłatne świadczenie to już samo zagwarantowanie pracownikowi możliwości skorzystania z uprawnienia. O powstaniu przychodu nie decyduje natomiast okoliczność faktycznego skorzystania ze świadczenia. Powyższe oznacza, że argument Wnioskodawcy, iż nie może on zindywidualizować świadczenia i jego wartości pieniężnej przyporządkowanego do konkretnej osoby, a w rezultacie ustalić przychodu pracownika, jest nietrafny. Pracownik uzyska przychód w chwili umożliwienia mu wzięcia udziału w takim spotkaniu. Na spotkaniu będzie zaś miał takie samo prawo do wypicia, zjedzenia i udziału w ewentualnych atrakcjach, jak każdy inny uczestnik spotkania. Ustalenie przychodu dla niego nie będzie zależało od tego ile np. zje i wypije, ani z jakich atrakcji skorzysta, lecz od tego, czy mógł w niej wziąć udział, a z kolei udział będzie mógł wziąć, o ile oferta taka będzie skierowana m. in. do niego. To czy istotnie przybędzie na spotkanie, czyli skonsumuje świadczenie, jest kwestią bez znaczenia dla powstania przychodu, w świetle powołanej uchwały.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w oparciu o listę pracowników, którzy wyrażą chęć uczestnictwa w takim spotkaniu – jeśli obowiązywałyby zgłoszenia lub zaproszenia, bądź tylko w oparciu o listę pracowników, do których oferta została skierowana – jeśli nie wymagano potwierdzeń obecności, bądź nie wystawiono zaproszeń – winien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdego z nich, bez względu na to, który pracownik weźmie udział w spotkaniu.

We wniosku mowa jest o kosztach poczęstunku w formie „szwedzkiego stołu” związanych z organizacją spotkania. W sytuacji, gdy organizator spotkania zamawia posiłki, napoje, itp. – to wartość świadczenia dla pracownika stanowi cena jednostkowa zakupionego danego produktu posiłku, itp. Jeżeli natomiast organizator zleca podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w tym zakresie organizację spotkania, itp. – to wartość świadczenia można określić dzieląc wartość faktury otrzymanej od podmiotu przygotowującego spotkanie przez ilość poszczególnych osób, którzy mogli uczestniczyć w tym spotkaniu.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty w formie np. ryczałtu nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość opłacanej kwoty przypada na danego pracownika.

Reasumując, stwierdzić należy, iż możliwość wzięcia udziału w spotkaniu zorganizowanym przez pracodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca powinien zwiększyć przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, natomiast przychód pracowników winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej ceny zakupu danej imprezy, ustalonej w oparciu o powołany powyżej przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy podatkowej, przez liczbę osób, którym zagwarantowano możliwość uczestnictwa w spotkaniu, bez względu na to, czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, iż nie jest możliwe zindywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz przyporządkowanie go do konkretnej osoby, a w rezultacie ustalenie przychodu pracownika. Sposób ustalenia wysokości kwoty obciążającej Wnioskodawcę (pracodawcę) z tytułu organizacji spotkania nie ma bowiem znaczenia dla możliwości ustalenia wysokości świadczenia przypadającego na pracownika, który otrzymał świadczenie w postaci możliwości wzięcia udziału w tego typu spotkaniu.

Wartość świadczeń, jaką Zainteresowany poniesie w ramach przedmiotowego spotkania, będzie miał On zatem obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracowników wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.