INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania infrastruktury drogowej na rzecz Gminy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania infrastruktury drogowej na rzecz Gminy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka należy do amerykańskiej grupy działającej na rynku nieruchomości handlowych, usługowych, biurowych, rekreacyjno - rozrywkowych oraz przemysłowych. W Polsce grupa, wykorzystując podmioty celowe (takie jak Spółka), koncentruje się na budowie i zarządzaniu centrów handlowych. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem powierzchni handlowej w centrum handlowym (Galerii), której jest inwestorem i właścicielem. Galeria stanowi nowoczesny obiekt handlowy o powierzchni 40.000 m² i 460 miejscach parkingowych, zlokalizowany przy drodze krajowej nr (...). Budowa obiektu rozpoczęła się w lutym 2008 r., natomiast oficjalne otwarcie dla klientów nastąpiło 19 listopada 2009 r.

W dniu 7 kwietnia 2008 r. w Krajowym Rejestrze Sądowym dokonano wpisu stanowiącego o połączeniu przez przejęcie spółki „A” przez Spółkę (jako przejmującego). W myśl art. 494 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), Spółka, jako podmiot przejmujący, z dniem połączenia skutecznie wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki „A” (występującego w roli podmiotu przejmowanego).

W dniu 24 sierpnia 2007 r. pomiędzy spółką „A” (występującą wówczas w roli inwestora) a Gminą podpisane zostało porozumienie w związku z budową Centrum. Zgodnie z treścią porozumienia, spółka „A” jako inwestor przedsięwzięcia, zobowiązała się do wykonania (a tym samym do sfinansowania) prac budowlanych polegających na przebudowie skrzyżowania (wydłużeniu pasa skrętu w prawo, przeniesieniu istniejącego przejścia dla pieszych przed skrzyżowanie ulic, dostosowaniu istniejącej sygnalizacji świetlnej na tym skrzyżowaniu do nowej organizacji ruchu, modernizacji jezdni i chodników). Jak wskazano w § 4 porozumienia, obowiązek przebudowy drogi publicznej wynikał z art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), zgodnie z którym: „Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia". Ponadto zgodnie z § 3 porozumienia, „Inwestor zobowiązuje się do wystąpienia o pozwolenie na użytkowanie inwestycji nie wcześniej, niż po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie inwestycji drogowej określonej w § 2". Natomiast w § 5 porozumienia postanowiono: „Inwestor zrzeka się w stosunku do Gminy wszelkich roszczeń wynikających z tytułu przekazania środka trwałego na rzecz Gminy”.

W związku z zarejestrowaniem połączenia przez przejęcie „A” przez Spółkę, w dniu 9 czerwca 2009 r. pomiędzy Gminą a Spółką został podpisany Aneks Nr 1 do porozumienia, w którym strony potwierdziły, iż Spółka od dnia 7 kwietnia 2008 r. jest następcą prawnym „A” na mocy art. 494 k.s.h. regulującego następstwo prawne wynikające z połączenia spółek, a nadto kontynuuje inwestycję budowy Galerii. Spółka jednocześnie podtrzymała swoje zobowiązania określone w porozumieniu w zakresie przebudowy drogi publicznej związanej z realizowaną inwestycją.

Prace budowlane polegające na przebudowie infrastruktury drogowej, szczegółowo opisane w porozumieniu, prowadzone były na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa (Gminy), jak również - w ograniczonym zakresie - na gruntach stanowiących własność Spółki (na tych gruntach powstały chodniki oraz droga wewnętrzna, które są własnością Spółki i nie będą przekazywane Gminie). Na podstawie porozumienia, na czas prowadzenia prac budowlanych, Gmina udzieliła Spółce prawa dysponowania nieruchomością stanowiącą wybrane działki gruntu na cele budowlane związane z przebudową układu komunikacyjnego.

Ostateczny protokół odbioru i przekazania w odniesieniu do powyższych prac składających się na przebudowę układu drogowego na potrzeby Galerii, został podpisany w dniu 12 listopada 2009 r.

Przy przekazaniu przebudowanej infrastruktury drogowej Spółka nie wykazała podatku należnego. Podatek naliczony, wynikający z faktur dokumentujących wykonanie prac budowlanych oraz zakup usług z tym związanych został odliczony przez Spółkę od podatku należnego.

Poza bezpośrednimi kosztami wykonania prac budowlanych, Spółka poniosła również inne wydatki związane z przebudową infrastruktury dojazdowej, takie jak np. koszty opracowania dokumentacji projektowej oraz innych dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia tego procesu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, czynność „przekazania” infrastruktury Gminie nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane wyżej „przekazanie” infrastruktury nie stanowiło ani odpłatnej dostawy towarów, ani odpłatnego świadczenia usług (bądź też nieodpłatnej dostawy towarów zrównanej z odpłatną dostawą towarów lub nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług), w związku z czym czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka powołała art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju wskazując, iż przepis ten formułuje zasadę, iż warunkiem opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju jest ich odpłatność. Nieodpłatna dostawa towarów oraz nieodpłatne świadczenie usług nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy.

Analizując w pierwszej kolejności kwestię dostawy towarów wskazała, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicja towaru została zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym towary to rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Spółka podkreśliła ponadto, iż zgodnie z art. 16 ustawy z dnia z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.), budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, (...) określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej. W świetle powyższego przepisu, ustawa o drogach publicznych nakłada na inwestora obowiązek budowy lub przebudowy infrastruktury drogowej.

W związku z powyższym Spółka, prowadząc inwestycję polegającą na budowie Galerii, była zobligowana przepisami prawa do przeprowadzenia budowy lub przebudowy dróg publicznych, co też zostało uściślone w opisanym w stanie faktycznym porozumieniu. Jak bowiem wskazano w § 3 pkt 2 porozumienia: Inwestor zobowiązuje się do wystąpienia o pozwolenie na użytkowanie inwestycji nie wcześniej niż po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie inwestycji drogowej określonej w § 2. Ponadto, zgodnie z § 6 porozumienia, modernizację skrzyżowania należy wykonać w uzgodnieniu z zarządcami dróg. W konsekwencji, zgodnie z porozumieniem, Spółka nie miała prawa wystąpić o pozwolenie na użytkowanie Galerii przed zakończeniem inwestycji drogowej.

Zdaniem Spółki „przekazanie” infrastruktury opisane w stanie faktycznym na rzecz Gminy nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, treścią tej czynności jest bowiem jedynie udokumentowanie, że Spółka wywiązała się z obowiązków określonych w porozumieniu. Nie następuje natomiast żadne przekazanie rozumiane jako przeniesienie prawa do dysponowania infrastrukturą jak właściciel. Nie ma bowiem możliwości przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, jeżeli towar ten nie jest własnością przekazującego.

Wskazała, iż zgodnie z art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (zgodnie z zasadą superficies solo cedit). Natomiast przepis art. 48 Kc stanowi, iż z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. W związku z tym, iż infrastruktura drogowa przebudowana przez Spółkę jest trwale związana z gruntem, zdaniem Spółki, stanowi ona jego część składową. Jak wskazano w stanie faktycznym, przebudowana infrastruktura drogowa została wybudowana na gruncie obcym, stanowiącym własność Gminy, a nie Spółki. W związku z tym, zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami Kc, infrastruktura ta nigdy nie stanowiła własności Spółki, co powoduje, iż nie może ona przekazać prawa do dysponowania nią jak właściciel na rzecz Gminy (ponieważ prawo takie przeszło na Gminę samoistnie poprzez związanie przedmiotowej infrastruktury z gruntem).

Spółka podkreśliła, że dokonanie przedmiotowego „przekazania” infrastruktury nie ma również na celu obdarowania kogokolwiek, lecz jest niezbędne dla zapewnienia dojazdu klientom do Galerii (t.j. nie ma ono charakteru darowizny). Wskazała, iż stanowisko takie zostało potwierdzone przez sądy administracyjne (wyrok NSA z dnia 18 maja 2007 r., sygn. akt II FSK 690/06, wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1205/97, wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2000 r., sygn. akt SA/Ka 1836/98, wyrok NSA z dnia 19 maja 1994 r., sygn. akt SA/Po 3612/93 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2004 r., sygn. akt III SA 2007/02) oraz Ministerstwo Finansów (pismo z dnia 6 listopada 2002 r., sygn. PB3-93-MD-8214-10/02, oraz pismo z dnia 7 listopada 1994 r., sygn. PP3-8222-2668/94/ERO).

Niemniej jednak, zdaniem Spółki, ponieważ przekazanie to nie stanowi w ogóle dostawy towarów, analiza czy mieści się ono w dyspozycji przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odnoszącego się do nieodpłatnych dostaw towarów zrównanych z odpłatną dostawą towarów jest bezprzedmiotowe.

Przechodząc do kwestii świadczenia usług Spółka powołała treść art. 8 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W związku z tym, iż Spółka została zobowiązana do przebudowy drogi publicznej (zgodnie z przytaczanym powyżej art. 16 ustawy o drogach publicznych, jak również stosownych paragrafów porozumienia) nie ma ona prawa do żądania zwrotu poniesionych nakładów. Jak bowiem wyraźnie stwierdzono w § 5 porozumienia: Inwestor zrzeka się w stosunku do Gminy wszelkich roszczeń wynikających z tytułu przekazania środka trwałego na rzecz Gminy. Z uwagi na to, że przedmiotowe przekazanie zostało dokonane nieodpłatnie i Spółka nie ma prawa żądać zwrotu poniesionych nakładów, nie stanowi ono świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje, podobnie jak w przypadku dostawy towarów, opodatkowanie określonych transakcji o charakterze nieodpłatnym. Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają również: nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. Wyżej wymienione czynności są traktowane na gruncie ustawy jak odpłatne świadczenie usług.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że równanie nieodpłatnego świadczenia usług z odpłatnym świadczeniem usług możliwe jest jedynie, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

• brak związku czynności z prowadzeniem przedsiębiorstwa,
• istnienie prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc powyższe do opisanego we wniosku stanu faktycznego Spółka wskazała, iż - w Jej opinii - przedmiotowe przekazanie miało bezpośredni związek z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem, którego celem jest osiąganie zysków. Przychody Spółki pochodzą z czynszów pobieranych z tytułu wynajmu powierzchni handlowej (opodatkowanych 22% stawką podatku). Ze względu na zawarte porozumienie, uzyskanie pozwolenia na użytkowanie Galerii byłoby niemożliwe bez realizacji przebudowy dróg publicznych (wynika to między innymi wprost z art. 16 ustawy o drogach publicznych oraz stosownych postanowień porozumienia). W takiej sytuacji inwestycja prowadzona przez Spółkę byłaby niekompletna i nie w pełni funkcjonalna, co uniemożliwiłoby podpisanie umów z najemcami i prowadzenie przez Spółkę działalności gospodarczej związanej z wynajmem powierzchni w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, nakłady poniesione na przebudowę układu komunikacyjnego, zapewniające drogę dojazdową do Galerii, zostały poniesione bezpośrednio w celu prowadzenia działalności opodatkowanej, a więc czynność przekazania była bezpośrednio związana z prowadzonym przedsiębiorstwem. Daje to podstawę do stwierdzenia, iż przedmiotowe przekazanie nie stanowiło czynności wymienionej w art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług).

Podsumowując tę część rozważań Spółka wskazała, iż opisane wyżej „przekazanie” nie stanowiło nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przytoczonych przepisów, w związku z tym czynność ta nie podlegała opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, wykluczając możliwość zastosowania art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 2 oraz z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w ocenie Spółki, przedmiotowe „przekazanie” nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tej sytuacji Spółka nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku należnego w związku z wywiązaniem się z ciążących na niej obowiązków określonych w porozumieniu.

Spółka podkreśliła, iż taka interpretacja znajduje oparcie w istniejących w obrocie prawnym wyrokach sądów administracyjnych oraz interpretacjach prawa podatkowego, cytując główne tezy uzasadnienia tych rozstrzygnięć, w tym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. akt I FSK 1737/08), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 398/08), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2009 r. (znak: ITPP1/443-931/09/AT), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 października 2009 r. (znak: ILPP1/443-961/09-4/MT) i z dnia 17 kwietnia 2009 r. (znak: ILPP1/443-118/09-5/KG), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 lutego 2009 r. (znak: IPPP3/443-120/08-4/MPe).

Spółka podkreśliła, że w przedmiotowym stanie faktycznym ma również zastosowanie reguła neutralności VAT dla przedsiębiorców. Zasada ta dla podatnika VAT wyraża się poprzez realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego, czyli w stworzeniu takich rozwiązań legislacyjnych w ustawodawstwie wewnętrznym, w ramach których podatek naliczony (zapłacony) przez podatnika w cenie nabytych towarów i usług dla celów jego działalności opodatkowanej może zostać odliczony, nie stanowiąc tym samym dla podatnika kosztu w sensie ekonomicznym.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że ponoszone przez Spółkę koszty (również wydatki na rozbudowę infrastruktury) znajdują odzwierciedlenie w cenie sprzedawanych towarów i usług, za zasadne Spółka uznała twierdzenie, że wydatki na nabycie towarów będących następnie przedmiotem „przekazania” związanego z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostały już uwzględnione w cenie sprzedawanych towarów i usług. W rezultacie przedmiotowe „przekazanie” zostało de facto - z mocy prawa - opodatkowane przez Spółkę poprzez świadczenie odpłatnych usług najmu, których cena uwzględnia, w sposób pośredni, wydatki poniesione na przebudowę układu komunikacyjnego zapewniającego dojazd do Galerii.

W tej sytuacji opodatkowanie przedmiotowego „przekazania” prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej wartości. Ciężar tego podatku poniósłby przedsiębiorca, co naruszyłoby podstawową zasadę konstrukcji podatku od towarów i usług, a mianowicie omawianą zasadę neutralności.

Zdaniem Spółki, wprawdzie wyroki sądów oraz interpretacje indywidualne nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, mają jednak niebagatelny wpływ na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach. Stanowisko to w pełni potwierdza art. 14e Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości”. Przepis ten odnosi się do interpretacji ogólnych, niemniej – w ocenie Spółki - w pełni uzasadnione jest zastosowanie zawartej w nim wskazówki także w odniesieniu do interpretacji indywidualnych. Wynika z tego, że wydając interpretacje indywidualne organy podatkowe powinny odnosić się do przedstawionego przez wnioskującego orzecznictwa oraz interpretacji indywidualnych potwierdzających zaprezentowane stanowisko i ewentualnie powołać orzecznictwo uzasadniające stanowisko odmienne. Takie działanie prowadzi do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei zgodne jest z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą zaufania do organów państwa. Organy podatkowe powinny przy tym pamiętać, że interpretacje indywidualne są przedmiotem kontroli sądów administracyjnych, a zatem powinny uwzględniać ich orzecznictwo i dorobek.

Spółka wskazała, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składając wniosek o interpretację indywidualną wnioskujący zobowiązany jest do przedstawienia „własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego". Pełna i poprawna ocena prawna wymaga powołania się nie tylko na przepisy prawa, ale także na dorobek doktryny i orzecznictwo, przy czym orzeczenia sądów oraz interpretacje indywidualne rozstrzygają konkretne sprawy i nie mają mocy obowiązującego prawa, mają jednak istotny wpływ na ocenę, w jaki sposób interpretować i rozumieć regulacje prawne, których dotyczą.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wnosi o potwierdzenie, iż przedmiotowe „przekazanie” infrastruktury nie stanowiło czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Informuje się jednocześnie, iż kwestia dotycząca prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycia towarów i usług w związku z przebudową infrastruktury drogowej nieodpłatnie przekazanej na rzecz Gminy, rozstrzygnięta została w interpretacji nr ITPP2/443-1123b/10/AK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.